Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΓ')

 

Κάποιοι φέρνουν την ευτυχία όπου κι αν πάνε!

Άλλοι όταν φεύγουν...

Παιδί της ισημερίας...

 

Είμαι το παιδί της ισημερίας.

Ένας κήπος πού 'μεινε πολλά χρόνια στην ίδια θέση

μάταια προσμένοντας κάποια επιστροφή.

Που σώπασαν τ' αηδόνια

και πνίγεται στ' αγκάθια...

 

Νέος έφτασα εδώ, στο έρημο νησί.

Στο χείλος του κόσμου

μ' άφησε εδώ μια νύχτα, σ' έναν βράχο,

το πλοίο που χάθηκε στ' απείρου την καρδιά.

Κι έμεινα ... ναυαγός στην Απεραντοσύνη.

 

Δέντρα μου,

ω ερημικά θλιμμένα μου στοιχειά,

κάτω απ' τη σκιερή δεντροστοιχία σας κάθομαι.

Μα μπήκε η άνοιξη

κι εσείς, όπως και τόσοι άλλοι στη ζωή,

ήρεμα θα με προσπεράσετε...

 

Είμαι ένας κλόουν τραγικός

γράμμα που ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του

άλυτος γρίφος που μιλά

μονάχα για τον εαυτό του...

 

Δεν είναι πια ποίημα αυτό.

Ακούγεται σαν τελευταία κραυγή

κάποιου που 'χει πεθάνει.

Είναι πολύ αργά νέες χίμαιρες να πλάσω

γι' αυτό ανοίγω το παράθυρο για τελευταία φορά

κι όλη μου τη ζωή κοιτώντας

ήρεμα θα γελάσω...

 

(Μακάρι τώρα

που η βραδιά απαλά έχει φτάσει

να μου γλυκάνει την καρδιά) 

Τη νύχτα που 'χω μέσα μου...

Πώς γίνεται να μπλέκεις πάντα με τρελο-γκόμενες;

 

Με τον Λιγδιάρη είμαστε κολλητοί χρόνια. Γνωριστήκαμε γύρω στα 1988, όταν εγώ ήμουν φοιτητής κι εκείνος δούλευε σ' ένα μηχανουργείο πίσω απ' τον Άι-Διονύση στον Πειραιά. Δεν είχαμε πολλά κοινά σημεία. Μόνο δυο πράγματα μας ένωναν. Ο Ολυμπιακός και το ότι μπλέκαμε συνέχεια με τις πιο ακατάλληλες γυναίκες.

Επίσης, ο Λιγδιάρης είναι μάγκας, μπρατσαράς και γιγαντόσωμος. Το ακριβώς αντίθετο από μένα. Οπότε πολλές φορές το έπαιξα κι εγώ μάγκας με τις πλάτες του κι ακόμα περισσότερες με έσωσες απ' του χάρου τα δόντια...

Προχθές το βράδυ την πέσαμε σε μια γκομενίτσα στην μπυραρία. Δηλαδή εγώ την έπεσα και μετά μπήκε στο παιχνίδι κι εκείνος. Η γκόμενα το έπαιζε στην αρχή σκληρή. Απαξιωτική κι ανάγωγη. "Έχεις δει ποτέ τα μούτρα σου στον καθρέφτη;", με ρώτησε. Και στο καπάκι... "είχες ποτέ κανονική γκόμενα;". Κι όταν της είπα "ναι", είχε έτοιμη την απάντηση... "Τελικά πάντα υπάρχει κάποια για όλους!".

Μου αρέσουν οι επιθετικές τύπισσες και συνέχισα το παιχνίδι. Στο τέλος της νύχτας τα είχαμε πάει περίφημα. Το γκομενάκι μάς προσκάλεσε σπίτι της το επόμενο βράδυ που οργάνωνε "πιτζάμα-πάρτι" με τις φίλες της.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στις οκτώ το βράδυ σε μια πλατεία της Νίκαιας, πίσω από ένα περίπτερο, και φωνάξαμε τ' όνομά της όπως μας είχε υποδείξει. 

Η δικιά μας εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του τέταρτου ορόφου μιας πολυκατοικίας γυμνή απ' τη μέση και πάνω και μας πέταξε δυο κλειδιά σε μια μαύρη κάλτσα. 

Ανοίξαμε την εξώπορτα, ανεβήκαμε τα σκαλιά (το ασανσέρ δεν δούλευε), ξεκλειδώσαμε και την πόρτα του διαμερίσματος και βρεθήκαμε σ' ένα σαλονάκι με τρεις κοπέλες κυριολεκτικά αδιάφορες. 

Η δικιά μας ήταν στο μπάνιο κι από κει άρχισε να μας δίνει εντολές για να βάλουμε μπροστά το πλυντήριο που ήταν στο μικρό χολάκι. Οι εντολές της αφορούσαν αποκλειστικά εμένα και τον Λιγδιάρη. 

Εκεί έχω τα ρούχα μου, ξεχωρίστε τα χρωματιστά, στο ντουλαπάκι είναι το υγρό, ρίξτε το στο κουτάκι κάτω αριστερά, γυρίστε τον διακόπτη ... κι άλλες τέτοιες παπάτζες.

"Ρε φίλε, τι παίζει εδώ;", ρωτάω τον κολλητό μου.

"Πάμε να φύγουμε", μου λέει, "δεν βλέπεις πόσο βαρετές είναι οι χαζοβιόλες;"

Αλλά εμένα με έτρωγε η αγωνία να δω τη συνέχεια του έργου. Και τον παρακάλεσα να κάτσουμε ακόμα λίγο.

Επιτέλους, μια απ' τις τύπισσες στο σαλόνι άνοιξε το στόμα της. "Εμείς εδώ πίνουμε ζεστό νερό με μέλι και λεμόνι, αν θέλετε μπορείτε να φτιάξετε κι εσείς". Μου έδειξε που είναι τα υλικά, τα έριξα μέσα σ' ένα κατσαρολάκι και πήγα στην ηλεκτρική κουζίνα να τα βράσω. 

Δοκίμασα όλα τα μάτια, φαίνονταν χαλασμένα. Ίσως πίεσα πολύ έναν διακόπτη και μου έμεινε στο χέρι. "Βρε μαλάκα, πάλευα όλο το μεσημέρι να το φτιάξω" ούρλιαξε η τύπισσα.

Χμμμ αναμένεται ένα απρόβλεπτο και συγκλονιστικό βράδυ απόψε. Αυτό το έργο δεν λέει να το χάσουμε...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Ζ' - Τους πάντα ευγενικούς να φοβάσαι...)

 

Χθες έγινε μια παρεξήγηση στο κοινόβιο και δύο από μας λογόφεραν θυμωμένα. Στο δείπνο συζητήσαμε ανοιχτά το συγκεκριμένο περιστατικό. Τελευταίος πήρε το λόγο ο "μπάμπα", ας τον πούμε "προϊστάμενο" ή "γέροντα" κατά τα χριστιανικά πρότυπα.

"Στη χριστιανική Δύση διδάσκεστε να μην θυμώνετε ποτέ. Και νομίζετε πως κάποιος που δεν θυμώνει είναι πάντα γεμάτος αγάπη. Όμως κάνετε λάθος. Θυμός και αγάπη πάνε πακέτο. Όποιος δεν μπορεί να θυμώσει δεν μπορεί και να αγαπήσει. Όταν βλέπετε ανθρώπους πάντα χαμογελαστούς και ευγενικούς να ξέρετε πως είναι συναισθηματικά ανάπηροι...".

Το βράδυ πριν κοιμηθώ ακολουθώ την τυπική διαδικασία. Κλείνω την κουνουπιέρα και με ένα φακό προσπαθώ να σιγουρευτώ πως δεν κλείστηκε μαζί μου κάποιο κουνούπι. Τελικά μου ξέφυγε ένα και με τσίμπησε σε πάνω από δέκα σημεία. Το γεγονός αυτό, που ένα τόσο δα και σχεδόν αόρατο κουνουπάκι είναι ικανό να σου χαλάσει όλο το βράδυ, με βοήθησε να καταλήξω σε δύο πολύ χρήσιμα συμπεράσματα:

α) Ίσως τελικά κι εγώ να μην είμαι τόσο ασήμαντος όσο νόμιζα. Ενδεχομένως και μόνος μου μπορώ "να κάνω τη διαφορά".

β) Οι μικροπρέπειες και οι αρνητικές σκέψεις είναι σαν τα κουνούπια... και οι πιο μικρές μπορούν να ταράξουν την ηρεμία μου.

Στη φοιτήτρια που χάθηκε στα Τέμπη...

 

Υπάρχουν άνθρωποι που την κακή την ώρα

την έχουν μέσα τους!

(Πάντα με στοίχειωνες ρε Καρυωτάκη!)

 

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,

ελάτε στο δικό μου περιβόλι,

και πες τε μου τη λέξη τη λυπητερή

που ακόμα δεν ειπώθη...

 

Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο,

προς τ' άστρα σηκώνει τη μαυρίλα του.

Κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες.

Είν' αξημέρωτη νύχτα η ζωή...

 

Οι παλιές αγάπες από μακριά

πικρά με χαιρετάνε,

στήνουν μακάβριο χορό οι θύμησες

σα γλάρος μαυροφτέρουγος

πετάει η ψυχή μου...

 

Κάποια μεσάνυχτα

θα σ' αγαπήσω μούσα.

Θα βάλω τ' όνειρό μου σε καϊκι

ν' αρμενίσει.

Κι εσύ, σαν πεταλούδα θα πετάξεις

στα δάχτυλά μου αφήνοντας τη γύρη.

 

(Δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που τόσο αγαπιέται...)

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΒ')

 

Για να έχουμε καλή υγεία

πρέπει να έχουμε κακή μνήμη!