Το πέταγμα των κύκνων...

 

 Έχεις νιώσει ποτέ σαν σβηστό αποτσίγαρο

σε ματωμένα χείλη;

 

Τριγύρω βουνά ρυτιδιασμένα

σαν την κοιλιά του ελέφαντα.

Οι λεύκες σηκώνουν τους ώμους τους

μέσα στον ήλιο.

 

Το σπίτι γεμάτο γρύλιες 

και δυσπιστία.

Κοιτάζω τις εικόνες στο κομωδίνο

παλιές ιστορίες

που πια δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Δέσαμε τις καρδιές μας

και μεγαλώσαμε.

 

Σήμερα ξύπνησα πιο χαρούμενος.

Ψηλά, ένας μεγάλος ήλιος

όλο αγκάθια.

Και μια νεράιδα μαζεύει τις έγνοιες μου

και τις κρεμάει στα δέντρα...

Κάτι λιγνά κυπαρίσσια

καρφωμένα στην πλαγιά.

 

"Αυτός ο αέρας φέρνει την άνοιξη", έλεγες

και το στήθος σου ήταν γυμνό ως τις φλέβες

και τραγουδούσες περπατώντας στο πλευρό μου

ένα τραγούδι σακατεμένο.

 

Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά

φορώντας χρώματα ανοιχτά

σαν ανθισμέμη μυγδαλιά

(είτε βραδιάζει είτε φέγγει

μένει λευκό το γιασεμί).

 

Η νέα γυναίκα παίζει 

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού.

Το πουλί πέταξε τον άλλον χειμώνα

με φτερούγα σπασμένη.

Οι κύκνοι ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια

μεσα στο νου μου.

 

Κι εγώ αργοπορώ κοιτώντας τις πέτρες

κι αναρωτιέμαι...

άραγε υπάρχουν;

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΣΤ' - Είμαστε "καμμένοι" με το καλημέρα!)

 

Απόψε ο βοηθός του Δασκάλου μάς είπε κάτι σαν ανέκδοτο:

Ένας άντρας πηγαίνει στον ψυχίατρο, ας τον πούμε στα ελληνικά Νίκο Παπαδόπουλο.

Συστήνεται ως Ναπολέων Βοναπάρτης, παρότι ο ιατρικός του φάκελος γράφει "Νικόλαος Παπαδόπουλος".

"Λοιπόν, τι πρόβλημα έχετε;", ρωτάει ο γιατρός.

"Να γιατρέ μου, όλα πάνε θαυμάσια. Ο στρατός μου είναι πανίσχυρος, το παλάτι μου υπέροχο, η χώρα μου ευημερεί. Το μόνο πρόβλημα είναι η Ζοζεφίνα, η σύζυγός μου!".

"Α, μάλιστα", λέει ο γιατρός. "Σαν τι σόι πρόβλημα έχει αυτή;"

Ο άντρας σηκώνει τα χέρια με απόγνωση και λέει... "Νομίζει πως είναι η κυρία Παπαδοπούλου!".

Στη συνέχεια μας ρώτησε τι κατάλαβε ο καθένας από αυτό το ανεκδοτάκι. Αυτό είναι ένας πάγιος τρόπος διδασκαλίας εδώ. Φαντάζομαι κάτι ανάλογο συνέβαινε και στις Σχολές της αρχαίας Ελλάδας με τους μύθους...

Κατά τη γνώμη μου η μικρή και κωμική αυτή ιστορία περιγράφει τη μεγάλη κρίση και το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου. 

Το πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον μας υποχρεώνει να μην είμαστε αυθεντικοί, ο εαυτός μας. Για να "πετύχουμε", να βρούμε γκόμενα, καλή δουλειά, να αποκτήσουμε φήμη, δόξα, πλούτο και εξουσία, και φυσικά για να τα διατηρήσουμε όλα αυτά, πρέπει διαρκώς να υποκρινόμαστε. να παίζουμε διάφορους ρόλους. 

Αλλά για να παίξεις αποτελεσματικά έναν ρόλο πρέπει να ταυτιστείς μαζί του. Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, αλλοτριωνόμαστε, χάνουμε τον εαυτό μας, στην ουσία ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Κι όταν παίζεις ρόλους δεν μπορείς να χαλαρώσεις, να εμπιστευτείς, να αγαπήσεις. Κυριολεκτικά τρελαίνεσαι!

Από μικρά παιδάκια όλοι, λες κι είναι συνεννοημένοι, μας πιέζουν να μην είμαστε ο εαυτός μας. Μας γανώνουν το μυαλό πως δεν αξίζουμε, δεν είμαστε ικανοί, αξιαγάπητοι, επιθυμητοί. Μας διδάσκουν να είμαστε υποκριτές. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να κρύβουμε τις προσωπικές μας ανεπάρκειες και τα ελλείμματα. Ακόμα και οι θρησκείες τι μας λένε; Πως είμαστε απ' τα γενοφάσκια μας "αμαρτωλοί", πως δεν μπορούμε μόνοι μας να σωθούμε, πως το μόνο που είμαστε ικανοί είναι να παρακαλάμε κάποιους θεούς να μας λυτρώσουν...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΑ’)

 

Ό,τι δεν χαρίζεται ή δεν μοιράζεται

πάει χαμένο...

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Ε' - Είμαστε πολύ μεγάλες κουτσομπόλες!)

 

Τα κοινόβια-μοναστήρια είναι λίγο-πολύ σαν τον στρατό. Πολλά άτομα ζούμε στους ίδιους χώρους, με στενή καθημερινή επαφή, οπότε τι πιο φυσικό να δημιουργούνται προβλήματα, τις περισσότερες φορές από μικροπρέπειες.

Π.χ. στην κοινή ντουζιέρα πηγαίνουμε όλοι την ίδια ώρα, οπότε αναλογούν στον καθένα μας περίπου τέσσερα λεφτά. Κάποιοι καθυστερούν λίγο παραπάνω, οπότε οι υπόλοιποι αρχίζουν να αγανακτούν.

Το ίδιο συμβαίνει και στους θαλάμους ύπνου. Κάποιοι ροχαλίζουν πολύ. Οι υπόλοιποι δυσκολεύονται να κοιμηθούν. Τα νεύρα γίνονται κρόσια. Ευτυχώς που βρίσκουμε τρόπους να το διακωμωδήσουμε και έτσι να αποφορτίζουμε την ατμόσφαιρα. Βαθμολογούμε το ροχαλητό σε κλίμακα μοτοσυκλετών. Αυτός είναι βέσπα, ο άλλος χάρλεϊ-ντάβινσον, ο τρίτος έχει κομμένη εξάτμιση κ.λπ.

Ο Διδάσκαλος μας μίλησε απόψε για τους "Τρεις καρκίνους του μυαλού": κουτσομπολιό-γκρίνια-σύγκριση.

Οι άνθρωποι από μικροί έχουν μάθει να κατακρίνουν και να κουτσομπολεύουν τους άλλους. Προφανώς θέλουν να τους μειώσουν για να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτερα. Αλλά αυτή η αρνητική συνήθεια της σκέψης μάς δηλητηριάζει κυριολεκτικά. Γι' αυτό και εφαρμόσαμε μια αποτελεσματική άσκηση: κάθε φορά που πιάναμε τον εαυτό μας να κατακρίνει ή να κουτσομπολεύει κάποιον, το καταγράφαμε και αμέσως δίπλα έπρεπε να παραθέσουμε δέκα θετικά στοιχεία του συγκεκριμένου προσώπου.

Η άσκηση αυτή είχε πολλαπλή στόχευση. 

Αφενός να μας κάνει να εντοπίζουμε αμέσως την επικριτική μας συμπεριφορά. Και παράλληλα, σαν καψόνι, μας βάζει στον μπελά να αναζητάμε και να καταγράφουμε δέκα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα αυτού που κατακρίναμε. 

Σε δεύτερο επίπεδο μας βάζει στη λογική πως κάθε άνθρωπος είναι περισσότερο καλός παρά κακός, σε αναλογία δέκα προς ένα. Σημειωτέον πως το ίδιο έπρεπε να κάνουμε όταν κατακρίναμε και τον εαυτό μας. 

Σε τρίτο επίπεδο μας προσανατολίζει να εστιάζουμε όλο και περισσότερο στα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα, τόσο των άλλων όσο και του εαυτού μας. Αυτό δημιουργεί μια θετική νοοτροπία, που σταδιακά εξαλείφει την αρνητίλα που μας δέρνει! Έτσι αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τους άλλους και κάνουμε μαζί τους πιο ουσιαστικές συζητήσεις. Προσπαθώ να συνηθίσω να απαντώ σε κάθε κουτσομπολιό με ένα ... "δεν ξέρω", "δεν είμαι σίγουρος", "δεν άκουσα κάτι" κ.λπ.

Το είπε και ο Βούδας: σταματήστε να ασχολείστε με τους άλλους. Έχετε πολύ δουλίτσα να κάνετε με τον εαυτό σας και δεν σας περισσεύει χρόνος και ενέργεια...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (Μ')

 

Καλύτερα να έχεις τύψεις

παρά απωθημένα

Διακομματική κατάλυση δημοκρατικών ελευθεριών!

 

Να το παραδεχτώ. Εμείς, "τα παιδιά της μεταπολίτευσης", καλά κουμάσια ήμασταν και του λόγου μας. Αλλά τουλάχιστον σεβόμασταν τα βασικά. Μεγαλώσαμε με την αρχή "διαφωνώ με όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να τα λες"! Το γράφαμε μάλιστα και στις σχολικές μας τσάντες, δίπλα στο όνομα του αγαπημένου μας συγκροτήματος και της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστηρίζαμε...

Το 1974 το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε. Βγήκε από την παρανομία. Οι δημοκρατικές ελευθερίες αποκαταστάθηκαν. Δεν υπήρχαν πια "εθνικόφρονες" και "μιάσματα". Ακόμα και οι νοσταλγοί της Χούντας ίδρυσαν το δικό τους κόμμα, την ΕΠΕΝ, που συμμετείχε ελεύθερα στις εκλογές, εξέλεξε κάποτε και ευρωβουλευτή. Κανείς ποτέ δεν διανοήθηκε να τους βγάλει εκτός νόμου.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που ζούμε τώρα δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Θυμάστε πέρυσι τέτοια εποχή που είχαμε τα "πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων"; Όποιος δεν είχε το "ενεσόχαρτο" δεν μπορούσε να ταξιδέψει, να δουλέψει, να μπει σε μαγαζί ή υπηρεσία, να πιει μια μπύρα βρε αδελφέ έστω και στον εξωτερικό χώρο μιας καφετέριας.

Τους έλεγες πως το σώμα είναι δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να το τσιμπήσεις, και σε έλεγαν "ψέκα".

Τους έλεγες πως την Ελλάδα δεν την συμφέρει να γίνει εχθρός της Ρωσίας και καλύτερα να μην εμπλακεί στον ουκρανικό πόλεμο, και σε έλεγαν "πουτινόσκυλο"!

Το να δηλώνεις "Έλληνας" και να βγάζεις την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι σου ήταν απόδειξη του "φασισμού" σου. Μόνο "αμερικανονατοϊκός" μπορείς να δηλώσεις. Αυτό θεωρείται τρέντυ απ' τους κυβερνώντες και όσους φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν.

Και φτάνουμε κυριολεκτικά στο σήμερα. Η Βουλή καλείται να ψηφίσει φωτογραφική ρύθμιση που ουσιαστικά απαγορεύει τη συμμετοχή στις εκλογές ενός συγκεκριμένου κόμματος. Που υπάρχει και λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια. 

Πότε ανακάλυψαν πως το κόμμα αυτό είναι "επικίνδυνο"; Λίγες μέρες πριν προκηρύξουν εκλογές; Και όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως θα μπει στη Βουλή; Άρα θα καταστήσει αδύνατη την αυτοδυναμία τους και γενινά θα τους κάνει δύσκολη τη ζωή την επόμενη μέρα;

Καταλαβαίνετε πως όλα αυτά είναι ανατριχιαστικά. Προσβάλλουν και ξεφτυλίζουν την ίδια τη Δημοκρατία. Η οποία δεν φοβάται, δεν νιώθει ανασφάλεια, έχει αυτοπεποίθηση, δεν χρειάζεται απαγορεύσεις και φυλακίσεις για να αποδείξει πως είναι το καλύτερο πολίτευμα.

Το Κόμμα που ίδρυσε ο Κασιδιάρης δεν είναι ναζιστικό. Ουσιαστικά είναι μια κακιά απομίμηση της ιταλικής Λέγκας του Βορρά, του Σαλβίνι. Αλλά και ναζιστικό να ήταν πάλι δεν αλλάζει κάτι. Όποια απαγόρευση και δίωξη του φρονήματος δεν είναι μόνο αναχρονισμός. Είναι κατάλυση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στην πράξη.

Προσωπικά νιώθω και λύπη και θυμό. Όσοι ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα είναι η ντροπή και οι πραγματικοί εχθροί της Δημοκρατίας...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΛΘ’)

 

Φύτεψε τον δικό σου κήπο!

Μην περιμένεις να σου φέρνουν λουλούδια οι άλλοι...