Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΕ’ - Η ιταλική συνθηκολόγηση έκρινε τα πάντα!)

105) Όπως προαναφέραμε, η πολιτική γιγάντωση του ΕΑΜ στην Αθήνα ξεκίνησε με τους επιτυχημένους αγώνες κατά της πολιτικής επιστράτευσης την περίοδο Φεβρουάριος-Μάρτιος 1943. Όμως η ανάπτυξη του ένοπλου σκέλους του συνδέεται χρονικά με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας που τυπικά ανακοινώθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1943. 

Ως τότε ο πολεμικός εξοπλισμός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Αθήνας περιοριζόταν σε μερικές δεκάδες περίστροφα, λίγα τουφέκια και μόνο δύο αυτόματα. Ο οπλισμός αυτός προερχόταν από κλοπές εις βάρος των κατοχικών δυνάμεων ή μέσω αφανών διασυνδέσεων με τον χώρο του κοινού εγκλήματος...

Η κατάσταση άλλαξε απ’ τον Ιούλιο του 1943, όταν πλέον είχε γίνει γνωστή η ανατροπή του Μουσολίνι και, εν όψει της συνθηκολόγησις, Ιταλοί αξιωματικοί αλλά και απλοί οπλίτες άρχισαν να διοχετεύουν στη μαύρη αγορά ό,τι είχαν διαθέσιμο, από σακίδια και κουβέρτες μέχρι περίστροφα, σφαίρες και χειροβομβίδες...

Μετά την οριστική συνθηκολόγηση της Ιταλίας ένα μεγάλο μέρος του ιταλικού οπλισμού στην Αθήνα πέρασε απευθείας στα χέρια της εαμικής αντίστασης. Ταυτόχρονα, πολλοί Ιταλοί αντιφασίστες προτίμησαν να ενταχθούν στο ΕΑΜ-¦ΛΑΣ αντί να παραδοθούν στους Γερμανούς. Μαζί τους μετέφεραν και τον οπλισμό των πρώην μονάδων τους που, σε συνδυασμό με την στρατιωτική τους εμπειρία, αναβάθμισαν επιχειρησιακά τον αντιστασιακό αγώνα και τόνωσαν το ηθικό των αγωνιζόμενων νέων στις συνοικίες. 

Αρκετοί απ’ αυτούς τους Ιταλούς σκοτώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις με τα Τάγματα Ασφαλείας και τις γερμανικές δυνάμεις τους επόμενους μήνες.

Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με την αναγκαστική μείωση της στρατιωτικής παρουσίας των κατοχικών δυνάμεων στις συνοικίες, έδωσαν το δικαίωμα στο ΕΑΜ να αμφισβητήσει την εξουσία των κατοχικών κυβερνήσεων όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα της χώρας...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (ΣΤ’)

Οι αγγλικές εφημερίδες και τηλεοράσεις δαιμονοποιούσαν και μεγαλοποιούσαν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Περιέγραφαν επεισόδια που δεν έγιναν ποτέ. Έπαιρναν συνεντεύξεις από δήθεν "αρχηγούς της εξέδρας" που δεν τους ήξερε κανείς.

Προετοίμαζαν το έδαφος της νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης. Κάτι σαν τη σημερινή δαιμονοποίηση των ελληνικών Εξαρχείων...

Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, αλλά σίγουρα όχι ιδανική. Τσαμπουκάδες, μπουνιές, σπασίματα, μαχαιρώματα σίγουρα υπήρχαν. Αλλά ταυτόχρονα ίσχυαν και "άγραφοι νόμοι". 

Η οπαδική βία δεν έπρεπε να μεταφέρεται στην καθημερινή ζωή. Απαγορευόταν αυστηρά να την "πέσεις" στον άλλον έξω απ’ το σπίτι, τη δουλειά ή το σχολείο. Ό,τι ήταν να γίνει, γινόταν στα περιορισμένα τοπικά και χρονικά πλαίσια του ποδοσφαιρικού αγώνα. 

Στα νάιτ κλπαμπς διασκέδαζαν παρέα μερικά απ’ τα σκληρότερα αντίπαλα "μούτρα" των γηπέδων...

Πλησιάζουμε στην "εμπόλεμη ζώνη". 

Οι γαμημένοι οπαδοί της Γουλβς πάλι θα μας την έχουν στημένη στη γνωστή υπόγεια διάβαση πριν το γήπεδό τους. Αλλά δεν έχουν τ’ αρχίδια να εμφανιστούν στο νότιο Λονδίνο.

Οι μπάτσοι στο πέταλο έρχονται καταπάνω μας ψάχνοντας να βουτήξουν μερικούς. 

Όλοι μας είμαστε ειδικοί να προσποιούμαστε κάτι τέτοιες στιγμές τους "αγνούς φιλάθλους". Σχεδόν πάντα πιάνει.

Στο τέλος του αγώνα κάνουμε όλη τη συνοικία λίμπα. Μοιάζει λίγο με τη βομβαρδισμένη Βηρυτό. 

Το βράδυ όλα τα μέσα ενημέρωσης θα ξεσαλώσουν πάλι για "την ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων κατά της βίας και της αναρχίας"...

Ιστορίες ενός Εξαρχειόβιου! (Γ΄ - Μοιάζω για "συμβιβασμένος μεσόκοπος";)

Στην αρχή το ξεκινήσαμε κουλαριστά. Και καλά... δυο απλοί φίλοι. Είχε χαρίσματα που μου λείπανε. Κι εγώ ελαττώματα που της έλειπαν.

Είχε βρομόκαιρο και με πίεσε να κατέβουμε Εξάρχεια με τ’ αμάξι. Γμτ... αν με δουν τ’ αλάνια να κυκλοφορώ με ρόδα θα μου κρεμάσουν κουδούνες!

Την έβαλα να κάτσει στο πίσω κάθισμα. Εκεί πρέπει να βάζεις τις γκόμενες. Νόμος! 

Οι γυναίκες όσο κάθονται πίσω σου είναι μέλι-γάλα. Αν τις βάλεις δίπλα σου... σε λίγο θα σου πάρουν και το τιμόνι. Ξέρω... ακούγεται κάπως σεξιστικό. Αλλά είναι βγαλμένο απ’ την πείρα της ζωής. Απ’ τα κοκαλάκια των Ελλήνων τα ιερά.

Μπαίνουμε σ’ ένα "σωστό" μπαρ. Απ’ αυτά που η πόρτα ανοίγει προς τα έξω. Για να ξεμπερδεύουν ευκολότερα με τους κακούς πελάτες...

Οκ, έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, το κορίτσι διαθέτει ταπεραμέντο, βράζει το αίμα του αλλά δεν κατάλαβα πώς ακριβώς και γιατί μετά το τρίτο σφηνάκι μού επιτέθηκε αγρίως: "Είσαι ένας συμβιβασμένος μεσόκοπος, που ’ριξες τόνους νερό στο κρασί σου, διέγραψες ιδεώδη, όσα σύμβολα δήθεν κύρους κι αν φορτωθείς, αποκλείεται να μασκαρέψεις, να κρύψεις την φτήνια σου! Θα στο πω στο στυλ που γουστάρεις: Σε κοιτάζω κι αντικρίζω μια σκυμμένη ψυχή, έναν άνθρωπο που περιφέρεται με στόμφο στον κούφιο μικρόκοσμό του"...

Τα ’πε, ξεθύμανε, φόρεσε την παλτουδιά της κι έφυγε. 

Κι εγώ έμεινα μαλάκας, να κοιτάζω την πόρτα του μπαρ και να μην έχω ακόμα καταλάβει τι στο διάολο την έπιασε. 

Να είπα καμιά μαλακία πάλι; Θυμάμαι πως μόλις μπήκαμε πέταξα ένα κουλτουριάρικο. Πως, και καλά, τα μπαρ είναι περιβάλλοντα υποβοηθούμενης μεταβολής διάθεσης. Λέτε να φταίει αυτό;

Λοιπόν, δεν θα το υπεραναλύσω ούτε και θα κάτσω να σκάσω. Προσπαθώ ν’ αλλάξω εστίαση για να την ξεχάσω. Κάθομαι και παρατηρώ τους θαμώνες.

Όσοι είναι ζευγαρωμένοι χρόνια φαίνεται πως έχουν παραιτηθεί απ’ το δικαίωμα στην ευεξία, από την ένταση του απροσδόκητου. Μιλούν ελάχιστα μεταξύ τους. 

Ενώ όσοι τώρα ξεκίνησαν να φλερτάρουν, κλιμακώνουν συνεχώς την επικοινωνία τους με λέξεις, βλέμματα και χειρονομίες. 

Εμείς οι ελεύθεροι έχουμε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. 

Οι γυναίκες προσπαθούν με πιο υπόγειο τρόπο να δείξουν τη βαθιά τους επιθυμία. Ενώ εμείς οι άντρες προσπαθούμε κάπως άγαρμπα να υποδυθούμε διάφορες περσόνες... του κουλ, του μάτσο, του εκκεντρικού, του χαβαλέ, του φιλόσοφου...

Απόψε θα γδυθείς για μένα...

Πήγα στο σεξ σοπ και της πήρα ρούχα κατάλληλα για στριπτίζ. Όσα πιο πολλά έχει να βγάλει μια γυναίκα, τόσο καλύτερα. Βέβαια, υπάρχουν αρκετά "μυστικά". Τα ρούχα πρέπει να ταιριάζουν στο σώμα και στο στυλ της, να είναι πραγματικά σέξι και να βγαίνουν εύκολα.

Διάλεξα ένα μακρύ φόρεμα, όχι εφαρμοστό, κι ένα σετάκι εσωρούχων με ζαρτιέρες, κορσέ και κάλτσες πάνω απ' το γόνατο. Κι οπωσδήποτε ψηλοτάκουνα. Μόνο μ' αυτά θα μείνει στο τέλος. 

Απέφυγα τα φαντεζί εσώρουχα και τις γελοίες διχτυωτές φόρμες. Της τα πρόσφερα σ' ένα κουτί με φιόγκο και πάνω κόλλησα μια καρτούλα που έγραψα "Απόψε γουστάρω να γδυθείς για μένα"...

Η τύπισσα το 'πιασε το νόημα. Άλλωστε δεν την λες κι "άβγαλτη", ούτε της λείπει η φαντασία και το ταλέντο. Ξέρει πως το στριπτίζ γίνεται για να διεγείρει τους άλλους. Να πειράξει, να προκαλέσει, να βασανίσει. Στηρίζεται στην αρχή του "ανεκπλήρωτου πόθου": να το βλέπεις μπροστά σου να σπαρταράει, αλλά να μην έχεις δικαίωμα ούτε καν να τ' αγγίξεις.

Διάλεξε η ίδια τη μουσική που της ταίριαζε. Κι ήταν αποφασισμένη απόψε να με βασανίσει. Οι γυναίκες ποθούν εκείνους που τις ποθούν. Κι εγώ φρόντισα να της εξάψω τη φιλαρέσκεια, να την προβάλλω ως "μούσα" μου. Τόνωσα την αυτοπεποίθησή της, την έκανα την ώρα που χόρευε να σκέφτεται μόνο πόσο θεά είναι...

Τα ρούχα έβγαιναν πράγματι πολύ αργά. Το στριγκάκι έκανε σχεδόν έναν αιώνα να βγει. Το κατέβαζε απ' τη μια πλευρά, άλλαζε γνώμη, το ανέβαζε. Το κατέβαζε μέχρι τα γόνατα, ξανάλλαζε γνώμη, το ξαναφόραγε!

Τελικά έπεσε στο πάτωμα ανάσκελα, ύψωσε τη λεκάνη της κι ανοιγόκλεισε τα γόνατά της προς το μέρος μου. Κι ύστερα σηκώνεται στα τέσσερα. Σέρνεται στο πάτωμα σαν αιλουροειδές και πλησιάζει επικίνδυνα προς το μέρος μου. Απόψε θα είμαι το θήραμά της...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΔ’) - Αυτοεξόριστος στο Μπούλκες

Το Μπούλκες είναι συνώνυμο των ταλαιπωριών, κακουχιών αλλά και προσδοκιών των Ελλήνων αγωνιστών που βρήκαμε καταφύγιο στη βόρεια αυτή άκρη της γιουγκοσλαβικής επικράτειας. 

Και μόνο το όνομα "Μπουλκιώτης" προκαλούσε για καιρό ανάμεικτα συναισθήματα. Για άλλους ήταν κάτι το εξιδανικευμένο, ενώ κάποιοι το ταύτισαν με κάτι το "ύποπτο", το "συνωμοτικό", ίσως και με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού.

Στις καρδιές πολλών συντρόφων το Μπούλκες ταυτίστηκε με την κατάφωρη έμπρακτη παραβίαση της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Και μόνο το όνομα της πόλης τούς γέμιζε με πίκρα κι αηδία. 

Εννοείται πως η αντικομουνιστική προπαγάνδα δεν το άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτο. Παραφούσκωσε τα αρνητικά παρατράγουδα και εμφάνισε την κοινότητα του Μπούλκες σαν κάτι το "σατανικό" και "απάνθρωπο".

Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τα θετικά της. Την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου των αγωνιστών, την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, την ίδρυση και λειτουργία Παιδικού Σταθμού, ακόμα και Σχολής Εκπαίδευσης Δασκάλων. 

Ειδική κόβα-γκρούπα ασχολούνταν αποκλειστικά με τη διοργάνωση εκπολιτιστικών δραστηριοτήτων. Τα μέλη της αποκαλούνταν ειρωνικά "τραλαλάδες", όχι τόσο γιατί τραγουδούσαν, έπαιζαν θέατρο, μουσικά όργανα κ.λπ., όσο γιατί απαλλάσσονταν απ' τις χειρωνακτικές εργασίες, τα χέρια τους δεν λερώνονταν ούτε ρόζιαζαν, "έτρωγαν τζάπα" όπως πολλοί τους κατηγορούσαν...

Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να πούμε ανοιχτά μερικές αλήθειες. Μέχρι τα τέλη του 1946 λειτουργούσε στο Μπούλκες Στρατιωτική Σχολή με τετράμηνη, αυστηρά άοπλη εκπαίδευση. Αλλά απ' τις αρχές του 1947 όλοι οι άντρες εκπαιδεύονταν κανονικότατα στρατιωτικά με τη συμμετοχή ως εκπαιδευτών και αξιωματικών του γιουγκοσλαβικού στρατού (κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών). 

Χωρίς τους αξιωματικούς και πολεμηστές που εκπαιδεύτηκαν στο Μπούλκες θα ήταν αδύνατη η στελέχωση του Δημοκρατικού Στρατού.

Όλοι στο Μπούλκες ζούσαμε με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου χρέους έναντι του λαού μας. Αποζητούσαμε την επιστροφή στην πατρίδα και τη συνέχιση του εθνικού και κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα. 

Γι' αυτό και χαρήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε την απόφαση της 2ης Ολομέλειας του Κόμματος (Φλεβάρης '46) που άφηνε να εννοηθεί πως δεν θα μέναμε για πολύ ακόμη παθητικοί στον μονομερή εμφύλιο και στη λευκή τρομοκρατία των μοναρχοφασιστών. 

Μεγάλος ήταν κι ο ενθουσιασμός μας στην είδηση της ένοπλης επίθεσης και της παραδειγματικής τιμωρίας των παρακρατικών και των χωροφυλακέων στο Λιτόχωρο τη μέρα των νόθων εκλογών (31 Μάρτη '46).

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΚΔ’ - Προδοτικός ΕΔΕΣ-Χίτες-Ομάδα Παπαγεωργίου)

102) Η  επιλογή της κυβέρνησης Ράλλη να εντείνει τον αντικομουνιστικό αγώνα επηρέασε σημαντικά την αντιστασιακή δράση, κυρίως στην Αθήνα. Μια πρώτη συνέπεια ήταν η διάσπαση του ΕΔΕΣ Αθήνας. Με απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του έγινε δεκτή η πρόταση των Ράλλη-Γονατά-Πάγκαλου για ένταξη των αξιωματικών του ΕΔΕΣ στα Τάγματα Ασφαλείας. Όμως, αρκετά μέλη της οργάνωσης διαφώνησαν με αποτέλεσμα τη διάσπαση σε "προδοτικό" και "δημοκρατικό" ΕΔΕΣ!

103) Όσο πλησίαζε η ήττα των Γερμανών τόσο αυξανόταν ο ανταγωνισμός των αντιστασιακών οργανώσεων για την "επόμενη μέρα". Οι αντι-ΕΑΜικοί άρχισαν να συσπειρώνονται συγκροτώντας το δικό τους "μέτωπο", με αποτέλεσμα οι αρχικά "ελεγχόμενοι" διαξιφισμοί με το ΕΑΜ (ξυλοδαρμοί στις αναγραφές συνθημάτων κ.λπ) να παίρνουν σταδιακά αιματηρή μορφή. Η προσπάθεια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να κυριαρχήσει μεταπολεμικά μονοπωλόντας τον αντιστασιακό αγώνα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Αλλά και οι "εθνικές οργανώσεις" δεν ήταν διατεθειμένες να επιτρέψουν την εγκαθίδρυση "κόκκινης δικτατορίας". Προτιμούσαν κάποια μορφή στρατιωτικής δικτατορίας σαν εκείνες του μεσοπολέμου. Με τη λογική αυτή πολλοί αντικομμουνιστές συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας χωρίς να μπορούν να χαρακτηριστούν φιλο-Ναζί.

104) Η ισχυρότερη ένοπλη αντικομουνιστική οργάνωση που έδρασε στην κατοχική Αθήνα ήταν η "Χ", που προήλθε απ’ τη διάσπαση της "Άγνωστης Μεραρχίας Χ" το 1943. Οι "Χίτες" ήταν τυπικά "αντιστασιακοί" αλλά ουσιαστικά συνεργάζονταν με την κυβέρνηση Ράλλη, τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Γερμανούς. "Παράρτημα" της οργάνωσης στο Παγκράτι ήταν η περιβόητη ένοπλη ομάδα της οικογένειας Παπαγεωργίου με πλούσια στρατιωτική παράδοση και φιλοβασιλικό πολιτικό παρελθόν. Η γειτνίαση του Παγκρατίου (που ήταν ορμητήριο της ομάδας Παπαγεωργίου) με τις εαμοκρατούμενες ανατολικές συνοικίες προκάλεσε πολυάριθμες ένοπλες συγκρούσεις που οδήγησαν στην εξολόθρευση της οικογένειας και στη διάλυση της οργάνωσης.

Ημερολόγιο αλητείας... (Δ‘) - Αιδοίο... η πύλη της ελπίδος!

Στο μπαρ οι όμορφες γυναίκες έχουν μονίμως το βλέμμα τους καρφωμένο πάνω και πίσω απ’ τον ώμο μου. Εκεί ακριβώς όπου ανέκαθεν συνέβαιναν τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Απόψε πάλι έβρεξε χωρίς να το μάθω.

Τα πάντα είναι κατάκλειστα. Παράθυρα, πόρτες, άνθρωποι. Το μόνο που έχει απομείνει κάπως ανοιχτό στον κόσμο είναι το γυναικείο αιδοίο. Πόρτα ελπίδας...

Το πρόσωπο της γκαρσόνας είναι ρημαγμένο, αλλά έχει έναν υπέροχο κώλο. Κρίμα να πρέπει να δείχνει αυτό το πρόσωπο και να κρύβει (όσο τον κρύβει) έναν τέτοιο πισινό. Τα κωλομέρια της άνετα θα μπορούσαν να επιβιώσουν αυτόνομα. Καθώς σκύβει μου αποκαλύπτεται η όμορφη πλευρά του άσχημου κόσμου που με περιβάλλει...

Δεν πολυθυμάμαι πότε έφυγα, προς τα πού οδηγούσα και πώς έπεσα στο μπλόκο των μπάτσων που βρήκαν στο μικρό ντουλαπάκι του συνοδηγού κάτι φούντες.

Στο Τμήμα ο αξιωματικός υπηρεσίας έδειχνε πολύ λαρτζ. "Ώστε σ’ αρέσει η φούντα! Δεν τρέχει και τίποτα, στη μισή Ελλάδα αρέσει. Ανήκεις κι εσύ στη φουμάρουσα γενιά, οι περισσότεροι το πίνετε κάργα απ’ το λύκειο".

Ο τυπάς δεν έχει καμία σχέση με τους πιτσιρικάδες κωλόμπατσους, τους κομπλεξικούς, που με συνέλαβαν και νόμιζαν πως τσάκωσαν έναν φλώρο που μυρίζει βούτυρο και φράγκα, γιατί τέτοιος δείχνω, δεν είμαι καμιά βλογιοκομμένη σκατόφατσα του κερατά...

Αυτά τα παιδαρέλια με πήγαν και στην τουαλέτα και μου ζήτησαν να βγάλω το σώβρακο να δουν μπας κι έκρυβα κι άλλο χόρτο στ’ αχαμνά μου. Τελικά έχει δίκιο η μάνα μου που λέει "πάντα να βγαίνεις έξω με καθαρό σώβρακο, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται"...

Ο αρχιμπάτσος συνέχιζε το χαβά του: "Όλος ο κόσμος φουμάρει, για να χαλαρώσει, να γελάσει, να μην πονάει". Εννοείται πως δεν τσίμπησα να του δείξω εμπιστοσύνη και ν’ ανοιχτώ. 

Δεν είπα κουβέντα, απλά έκατσα κι έγραψα μια απολογία, τα γνωστά... τη φούντα μού την έδωσε ένας άγνωστος σ’ ένα πάρτι, πρώτη φορά τον έβλεπα, δεν ξέρω ούτε τ’ όνομά του, ήμουν πιωμένος και δεν καταλάβαινα, την έβαλα στο αυτοκίνητο κι από τότε την ξέχασα μέχρι που την βρήκαν τα καρακόλια.

Και τώρα; Πρέπει να περάσω μια νύχτα στο κρατητήριο. Χωρίς φως και θέρμανση και να πρέπει να ειδοποιείς κάθε φορά που θες να κατουρήσεις ή να χέσεις. Σίγουρα η υπερένταση και το άγχος προκαλεί και συχνουρία. Ευτυχώς μπορείς να παραγγείλεις πίτσα, αλλά τη φούντα που σου κατάσχεσαν πρέπει να την ξεχάσεις...

Τελικά η νύχτα πέρασε καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Η μούχλα δεν απλώνεται παντού, το στρώμα δεν βρωμάει και τόσο, οι τοίχοι έχουν εκατοντάδες σκίτσα που τα μελετάω επισταμένως. Βέβαια υπάρχει το ξεβόλεμα και η απόγνωση, αλλά και η ξεχωριστή εμπειρία. Πάντα δεν αναζητούσα μια απρόσμενη έκπληξη που θα την διηγούμουν αργότερα;

Το πρωί, πριν πάμε στην Εισαγγελία, μου φόρεσαν και τα "βραχιόλια". Αν είσαι άμαθος, οι χειροπέδες σε γονατίζουν. Ο ήχος του κλειδώματος, η αίσθηση της ταπείνωσης, ο πόνος του κρύου μετάλλου που σφίγγει σε κάθε σου κίνηση...

Στην κλούβα κάνω και κάποιες γνωριμίες. Δημιούργησα οικειότητα με μια πουτανίτσα που την μάζεψαν πίσω απ’ το Δημαρχείο. 

Είναι από κείνες που μετά το πήδημα τους κάνω πάντα την αθώα όσο και κομπλεξική ερωτησούλα. "Εσείς που έχετε δει τόσα πουλιά στη δουλεία σας, πού βρίσκομαι; Μεγάλος, κανονικός, μικρός;"...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Δ’)

Το γήπεδο της Μίλγουολ λέγεται "Ντεν", δηλαδή "φωλιά" ή "λημέρι". Εγώ το λέω "φάκα"!

Δε νομίζω πως υπάρχει στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο ολόκληρο, πιο εχθρική έδρα για τον αντίπαλο. Μοιάζει σαν μια τεράστια παγίδα. Το δηλητήριο που στάζουν οι οπαδοί της γηπεδούχου είναι κάτι το απίστευτο. Όλοι στη Βρετανία έχουν να λένε για τον "βρυχηθμό του Ντεν", δηλαδή για την θερμή υποστήριξη στην ομάδα τους καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Ελάχιστες είναι οι ομάδες που έχουν τη συμπαράσταση των οπαδών τους στο Ντεν. 

Μόνο κάτι τρελο-Ουαλοί της Κάρντιφ εμφανίζονται στις εξέδρες του Ντεν και κάνουν κάπως πιο ενδιαφέροντα τον αγώνα...

Αλλά την επόμενη Κυριακή είμαστε κι εμείς αποφασισμένοι να γράψουμε ιστορία. Σχεδιάζουμε μαζική εκδρομή στο αφιλόξενο νοτιοανατολικό Λονδίνο. Και οι πιο ευφάνταστοι ελπίζουμε να καταλάβουμε και τη θύρα των φανατικών της Μίλγουολ.

Είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου. Καλού κακού ρίχνω και μια ματιά σε έναν αναλυτικό χάρτη της περιοχής, αν και τα περισσότερα στενοσόκακα δεν είναι επίσημα καταγεγραμμένα στα δημοτικά κιτάπια.

Οργανωνόμαστε μεθοδικά σε μικροομάδες, αποτελούμενες από τα άτομα της κάθε γειτονιάς. Είναι καλύτερα να κινδυνεύσεις με πρόσωπα που ζεις, εργάζεσαι και τα πίνεις καθημερινά. Αυτοί δεν θα σε αφήσουν μόνο, πεσμένο σε κάποιο πεζοδρόμιο να σε κλωτσοπατούν δεκάδες αντίπαλοι συμμορίτες. 

Κι ορκιστήκαμε, ό,τι κι αν γίνει, να μην υποχωρήσουμε. Αυτοί που κυνηγάνε τρέχουν όλοι μαζί. Αυτοί που κυνηγιούνται σκορπίζονται και γίνονται εύκολοι στόχοι. Οπότε... η ισχύς εν τη ενώσει...

Τη μέρα του αγώνα όλα ξεκίνησαν με τρόπο αναμενόμενο. Εμείς ήμασταν περισσότεροι, αλλά εκείνοι της Μίλγουολ υπερείχαν σε θάρρος. Ήταν όλοι τους τρελοί, σκληροί και πολύ επικίνδυνοι. Διέθεταν απίστευτη αυτοπεποίθηση και κόμπαζαν γι’ αυτό. 

Επισήμως δεν φοβόμασταν κανέναν, είχαμε κάνει ήδη όλα τα γήπεδα της Αγγλίας άνω-κάτω, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν πολύ ζόρικα. Καθώς περνούσαμε απ’ τις παμπ που οι αντίπαλοι οπαδοί σύχναζαν πριν τον αγώνα, ο αρχηγός μας μάς έκανε νόημα να σκύψουμε και να περάσουμε σχεδόν μπουσουλώντας κάτω απ’ τα μεγάλα παράθυρα. 

Αυτό με εκνεύρισε κάπως. Μα καλά; Ήρθαμε εδώ για να κάνουμε μερικούς καλούς τσαμπουκάδες με τους οπαδούς της Μίλγουολ, ή για να σερνόμαστε στα τέσσερα;

Αφελής ερώτηση. Σε λίγο θα καταλάβαινα τι πάει να πει "Ντεν"! Μόλις πατήσαμε στις κερκίδες άρχισαν να μας επιτίθενται από παντού. Οι μπάτσοι εξαφανίστηκαν κι εμείς, στριμωγμένοι στην πιο μακρινή γωνιά του πέταλου, παλεύαμε κυριολεκτικά να σώσουμε τις ζωές μας.

Απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα καταφέραμε κι άσχημα. Κρατήσαμε καλά μέχρι να επέμβουν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Οι μπάτσοι μάς πέταξαν έξω απ’ το γήπεδο και με τα χίλια ζόρια κατάφεραν να μας απομακρύνουν από κείνη την κόλαση. "Κάνατε την πλάκα σας αρχίδια, άντε τώρα στα τσακίδια", φώναζε ο αρχιμπάτσος.

Ηττηθήκαμε μεν, αλλά αξιοπρεπώς. Φάγαμε ξύλο αλλά κρατήσαμε τις θέσεις μας για αρκετή ώρα. 

Από κείνο το απόγευμα οι οπαδοί της Μίλγουολ, και σ’ ολόκληρο το "νησί", άρχισαν να μας σέβονται και να μας υπολογίζουν περισσότερο...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 163 - Τα ληστρικά ιερατεία

Είναι γνωστό πως τα θρησκευτικά ιερατεία είναι ληστρικά κι αχόρταγα. Από αρχαιοτάτων χρόνων! 

Τέτοιοι ήταν οι ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου, οι "Μάγοι" της Μεσοποταμίας, οι χριστιανοί ιεράρχες κ.λπ.

Αλλά οι πρώτοι διδάξαντες, και χειρότεροι απ' όλους κατά τη γνώμη μου, ήταν οι Βραχμάνοι των Ινδιών.

Αποτελούσαν την ανώτερη κοινωνική τάξη-κάστα. Ήταν υπεράνω ακόμα και των βασιλιάδων! Θεωρούσαν ιδιοκτησία τους τα ιερά βιβλία του ινδουισμού (Βέδες κ.λπ.), ήταν οι μόνοι που τα γνώριζαν και διέθεταν το αποκλειστικό δικαίωμα ερμηνείας και διδασκαλίας τους. 

Αυτή τη νοοτροπία μετέφεραν κάποιοι στον χριστιανισμό διατυπώνοντας το αξίωμα πως "μόνο η Εκκλησία (δηλαδή οι Επίσκοποι) μπορεί να ερμηνεύει αυθεντικά την Αγία Γραφή". Λες και αυτοί έλαβαν μεγαλύτερη δόση Αγίου Πνεύματος από εμάς.

Πάντως, οι "βραχμάνοι" όλων των θρησκειών δεκάρα δεν δίνουν για τη δικιά μας σωτηρία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντα της "κάστας" τους και τα προνόμιά τους.

Οι Ινδοί Βραχμάνοι δεν πλήρων φόρους και δέχονταν δωρεές τεράστιας αξίας σε αγαθά, πολύτιμα μέταλλα, χρήμα και γαίες. Ως και ολόκληρα χωριά είχαν δικά τους. 

Μέχρι και τις πόρνες υποχρέωναν να τους καταβάλλουν ειδικές εισφορές, ενώ οι πλουσιότερες απ' αυτές τους έχτιζαν και ναούς (δηλαδή τα "μαγαζάκια" τους)...