Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Β’)

Για τ’ αγόρια, η πρώτη φορά που πηγαίνουν γήπεδο μοιάζει καταπληκτικά με την πρώτη φορά που επισκέπτονται τις πουτάνες. 

Στο γήπεδο και στο μπουρδέλο ποτέ δεν πρωτοπάς μόνος. Είτε σε πάει ο πατέρας σου είτε πας με τον κολλητό σου, συνήθως λίγο πιο μεγάλο και πιο έμπειρο.

Θυμάμαι πώς πρωτοπήγα στο γήπεδο αρχές δεκαετίας του ’80. Στην έδρα του Πανιωνίου. 

Ο πατέρας μου με κρατούσε σφιχτά απ’ το χέρι γιατί ήξερε καλά πως αν με έχανε μέσα στο συνωστισμό, η μάνα μου θα τον σκότωνε.

Για μένα, φυσικά, ήταν όλα πρωτόγνωρα και μαγικά. Απ’ το αστικό λεωφορείο που πήραμε, με αφετηρία την οδό Σίνα, την γεφυρούλα που μπαίνει στη λεωφόρο Συγγρού, τους μικροπωλητές έξω απ’ το γήπεδο, τις χιλιάδες κόσμου που γέμισαν ασφυχτικά τις εξέδρες, το πάθος των οπαδών του Θρύλου αλλά και την κουλτούρα των πανιώνιων, που χωρίς το άγχος της νίκης είχαν την πολυτέλεια να τραγουδούν το ... "έτσι όπως πάμε, σε λίγα χρόνια θα γαμάμε με κουπόνια". 

Κατά έναν παράξενο τρόπο οι οπαδοί της κάθε ομάδας διαθέτουν τον δικό τους ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι Πανιώνιοι ήταν ανέκαθεν πιο χαλαροί, έδειχναν να το διασκεδάζουν και να μην πολυενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα του αγώνα...

Όταν μπήκα στο γήπεδο η ατμόσφαιρα με χτύπησε κατακέφαλα, σα να ’χα στουκάρει σε τοίχο. 

Αλλά το ενδιαφέρον μου ήταν αποκλειστικά εστιασμένο στους φανατικούς γαύρους. Και στους τότε ηγέτες της εξέδρας... τον "Ακροβάτη", τον "Ναυτικό" και κάποιους άλλους που οι περισσότεροι "έφυγαν" απ’ τα ναρκωτικά.

Τώρα όμως δεν είμαι ούτε στην προεφηβική ηλικία ούτε στα φιλόξενα σοκάκια γύρω απ’ την πλατεία Νέας Σμύρνης. Ξαφνικά ακούμε ένα ποδοβολητό. Το νιώθουμε κι όλας. Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας τρέμει. Μια βοή πλησιάζει.  Έρχονται οι οπαδοί της Μίλγουολ, που η φήμη τους προπορεύεται χιλιόμετρα απ’ τους ίδιους. Είναι λιμενεργάτες, σαραντάρηδες, δυο μέτρα νταγλαράδες με ναυτικά παλτά και γροθιές σα βαριοπούλες.

"Είναι πολλοί, χώστε τα κασκόλ στον κώλο σας και παίξ’ τε το Κινέζοι", φωνάζει ένας δικός μας.

Δεν προλάβαμε. Σε λίγη ώρα διάφοροι τύποι γύρω μου μόστραραν με μαυρισμένα μάτια και πρησμένα πρόσωπα. Αλλά, ευτυχώς, κανένας δεν έδειχνε σοβαρά τραυματισμένος. 

Εγώ, έτσι κοντός και σκυμμένος, ήμουν διαρκώς περικυκλωμένος από ψηλότερους τύπους. Είχα βρεθεί στο επίκεντρο των επεισοδίων, αλλά "κάτω απ’ τη στάθμη της θάλασσας". Κι έτσι τη γλίτωσα φθηνά για μια ακόμη φορά...

Ελληνικά καλοκαίρια... (ΣΤ’ - Άγρια σπαράγγια!)

Απ’ το Κάστρο

κοιτάς το μισό Αιγαίο

αλλά, κατά έναν περίεργο τρόπο,

κοιτάς και μέσα σου...

Έρχεσαι φάτσα με τον εαυτό σου

με τρόπο μεταφυσικό.

Ίσως να φταίει το ηφαίστειο

που είσαι σε φάση

ζαλισμενουάρ!

Ο χρόνος σταματάει

αλλά και μπερδεύεται.

Τα κοριτσάκια θέλουν να μοιάζουν γυναίκες

και το αντίστροφο.

Δεν με ελκύει πλέον

η μισόγυμνη και θορυβώδη νεολαία.

Εσύ έχεις ξετρελαθεί 

με τις άγριες ορχιδέες

ενώ εγώ...

με τ’ άγρια σπαράγγια!

Σκηνικό πολύχρωμο,

γεωμετρικό

εδώ βρίσκεις όλα όσα ελπίζεις

κι ακόμα περισσότερα.

Ως και τη βαβούρα του λιμανιού

μπορεί να ερωτευτείς...

Διπρόσωπη ιδιομορφία

ξενύχτι κι ερημητήριο,

όλα αλλάζουν πρόσωπο μαγικά

χωρίς να το συνειδητοποιήσεις...

Ελληνικά καλοκαίρια... (Ε’ - Ξυποληταριό...)

Καλοκαίρι σημαίνει

ανεμελιά, αλητεία,

ξυποληταριό

πολλά μποφόρ

μικρές πλατείες γεμάτες ζωή

απόλυτη ηρεμία

ένας μαγνήτης να σε κρατάει δεμένο

στο χείλος

ενός κατακόρυφου γκρεμού...

Κάθε γωνιά του νησιού

μπορεί να γίνει μια καινούργια σελίδα

της ιστορίας σου.

Νιώθεις δυνατός

με το καπέλο ανάποδα

πετάς την πετσέτα

είσαι έτοιμος για τη μεγάλη βουτιά

στην αλήθεια...

Κυκλοφοράς μόνο με οτοστόπ

ελιξίριο ανανέωσης

μοναδική αγριάδα

πρόκληση στη σκέψη

όλα είναι ένα σεντούκι

γεμάτο εκπλήξεις...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Α’)

Άρχιζα να καταλαβαίνω τον κόσμο όταν στην Ελλάδα κυριαρχούσε ο Αντρέας Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ, ο σοσιαλισμός. 

Αλλά διεθνώς είχε αρχίσει η μεγάλη αντεπίθεση του νεο-φιλελευθερισμού. Της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Η σκατόψυχη  Θάτσερ ήθελε να εξαφανίσει τους εργάτες, τους ανθρακωρύχους και γενικά κάθε τι αριστερό. Μα πάνω απ’ όλα μισούσε τ’ αλάνια τους φτωχοδιάβολους. 

Τους έφηβους των εργατουπόλεων, τους ιδεολογικά αδιάφορους, αλλά ασυνείδητα αντι-συστημικούς. Που οι ορμόνες χτύπαγαν κόκκινο κι αντί να ξεσκίζουν μουνιά την έβρισκαν σπάζοντας βιτρίνες και κεφάλια αντίπαλων οπαδών...

Η ποδοσφαιρική βία δεν ήταν κάτι καινούργιο στην αγγλική κοινωνία. Ακόμα και στα προπολεμικά χρόνια οι συμπλοκές των οπαδών της Γουέστ Χαμ και της Μίλγουολ ξεκινούσαν την Κυριακή το πρωί και τερματίζονταν Κυριακή βράδυ. 

Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν προκαλούσε ανατριχίλες στον αντρικό πληθυσμό. Ήταν ένας "τρόπος ζωής". Κάτι που οι "απ’ έξω" ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν. 

Δεν είναι μόνο 22 παίχτες που κυνηγάνε ένα τόπι στο γρασίδι. Είναι διαδικασία ενηλικίωσης. Μυσταγωγία, κοινωνικοποίηση, ξεφάντωμα, έξαψη, απόκτηση ταυτότητας, οικοδόμηση συντροφικών σχέσεων. Είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της εφηβικής μας ζωής.

Η Θάτσερ κι οι μεγαλοπαράγοντες των αγγλικών ομάδων ήθελαν να κατασκευάσουν ένα "νέου τύπο φιλάθλου". Υψηλού κοινωνικού και οικονομικού προφίλ, που αγοράζει εισιτήρια διαρκείας και όλα τα πανάκριβα προϊόντα της μπουτίκ, που ποτέ δεν μπλέκεται σε καυγάδες, δεν φωνάζει πολιτικά συνθήματα, κάθεται σα χάνος στην εξέδρα φορώντας τη φανέλα της ομάδας του μασουλώντας πατατάκια τσιπς. 

Και το βράδυ ξαναβλέπει στον καναπέ του τις σπουδαιότερες φάσεις του αγώνα στην "Αθλητική Κυριακή" της κρατικής τηλεόρασης...

Πολλοί λένε πως η Θάτσερ δικαιώθηκε. Οι "αλήτες" απομακρύνθηκαν απ’ τα γήπεδα, το ποδοσφαιρικό προϊόν αναβαθμίστηκε, προσέλκυσε ξένους επενδυτές, η βία εξαλείφθηκε απ’ τις κερκίδες των γηπέδων, οι έδρες των ομάδων έγιναν "Σκάλες Μιλάνου"!

Όμως όλα τα παιδιά από εννιά χρονών και πάνω θέλουν να εξεγερθούν. Να νιώσουν "άντρες", να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και τις αντοχές τους, να καταξιωθούν στις παρέες ως "σκληροί" κι "αδίστακτοι". 

Θέλουν να διηγούνται τα "κατορθώματά τους" στις παμπ και στις αίθουσες των σχολείων, να μεθύσουν με την αδρεναλίνη που ανεβαίνει όταν συγκρούονται με την έφιππη αστυνομία. Καθώς τρέχουν στα στενά σοκάκια γύρω απ’ τα γήπεδα κυνηγώντας ή κυνηγούμενοι απ’ τους αντίπαλους οπαδούς. 

Μπορεί οι θατσεριστές να διέλυσαν την περιβόητη "Σεντ", το σκεπαστό πέταλο των φανατικών οπαδών της Τσέλσι, αλλά τα "Βοοt boys", όπως αποκαλούνταν οι οπαδικές συμμορίες στη δεκαετία του ’70, εξακολουθούν να υπάρχουν στις παμπ, στις μπυραρίες και στα κλαμπ που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια στις γειτονιές πέριξ των γηπέδων...

Ελληνικά καλοκαίρια... (Δ’ - Νησί Λωτοφάγων)

Παφλασμός θάλασσας

καθησυχαστικός

οι γάτες κάνουν ακροβατικά

στα μπαλκόνια

μουσικές από τζιτζίκια

γειώνεσαι...

Κρυφές γωνιές

το βλέμμα σου χάνεται στο μπλε.

Τα ξεχνάς όλα

νησί λωτοφάγων

παρέες καινούργιες

άγνωστες

το μυαλό αδειάζει...

Ανακαλύπτεις πως υπάρχουν πολλά ακόμη

που δεν έχεις κάνει στη ζωή σου.

Βρίσκεις ποιοτικό χρόνο

για τον εαυτό σου.

Οι σελίδες του βιβλίου σου γεμίζουν άμμο

κι αλμυρές σταγόνες απ’ τα μαλλιά σου...

Ελληνικά καλοκαίρια... (Γ’ - Αμετανόητοι ευζωιστές Κυκλάδων!)

Νησί αντιθέσεων

αύρα σοφιστικέ

και ταυτόχρονα χύμα

αίσθημα ξεγνοιασιάς κι ελευθερίας

σαν αστακοί απ’ τον ήλιο...

Ανεμοδαρμένα βράχια

όλα παρεϊστικα

πηγαινοέρχεται η ψημένη ρακί

παραισθησιογόνα ομορφιά

αφετηρία εξερεύνησης...

Τουρίστες όλο χαμόγελα

και περιέργεια

δεν είμαστε πια ίδιοι 

μ’ αυτούς που κατέβηκαν απ’ το πλοίο 

προχθές.

Όλα φαίνονται τόσο απλά

(κι ας μην είναι).

Σεντόνια γεμάτα αλμύρα και άμμο.

Κάποτε μετρούσα παγωτά

τώρα αναμνήσεις...

Έχεσε ή έχυσε η φοράδα στ’ αλώνι;

Εξηγούμαι εξ αρχής για να μην παρεξηγηθώ: όσα ακολουθούν δεν τα έβγαλα απ’ την κοιλιά μου αλλά τα γράφει ο Ηρόδοτος στην Ιστορία του!

Όταν πέθανε ο Μεγάλος Βασιλιάς της Περσίας, ο Κύρος, τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γιος του Καμβύσης Β’. 

Αυτός, το 525 π.Χ., διέσχισε το Σινά με σκοπό να κατακτήσει την Αίγυπτο. Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει εσπευσμένα καθώς πληροφορήθηκε πως πίσω στην πατρίδα ο αδελφός του είχε συνωμοτήσει με σκοπό να τον εκθρονίσει. Αλλά κατά το ταξίδι της επιστροφής, ο Καμβύσης πέθανε στη Γάζα με κάπως μυστηριώδη τρόπο.

Τότε, επτά απ’ τους ισχυρότερους ευγενείς που τον ακολουθούσαν, αποφάσισαν να συνασπιστούν για να καταλάβουν την εξουσία της αχανούς αυτοκρατορίας. Αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ποιος απ’ αυτούς θα γινόταν ο νέος Μεγάλος Βασιλιάς. 

Οπότε συμφώνησαν το εξής. Στο θρόνο θ’ ανέβαινε εκείνος που το άλογό του θα χλιμίντριζε πρώτο μόλις θα ανέτειλε ο ήλιος. Τελικά, τον περίεργο διαγωνισμό κέρδισε ο Δαρείος, αλλά με ένα ύπουλο τέχνασμα. 

Έβαλε τον ιπποκόμο του να βουτήξει τα δάχτυλά του στον κόλπο μιας φοράδας και μόλις το επόμενο πρωί έσκασε η πρώτη αχτίδα του ήλιου, έβαλε τα δάχτυλα στη μύτη του αλόγου που αμέσως χλιμίντρισε.

Νομίζω πως έτσι βγήκε η παροιμιώδης φράση "έχυσε η φοράδα στ’ αλώνι", που εμείς την έχουμε κάπως παραλλάξει...

Ελληνικά καλοκαίρια... (Β’ - Αυτάρεσκη ραθυμία)

Αιγαιοπελαγίτικα ησυχαστήρια

να νιώθεις ξεχασμένος

υπαρξιακή αυτονομία.

Το καλοκαίρι είναι σαν ένα παιχνίδι.

Ήρθα για να γλεντήσω

ή για ν’ ανακαλύψω;

Χρώμα σμαραγδένιο

παραλίες σαρακήνικες

χρυσές, απέραντες.

Τιρκουάζ νερά

πορφυρά ηλιοβασιλέματα

ελαφρόπετρα σμιλευμένη από ανέμους.

Αυτάρεσκη ραθυμία...

Τα πιάτα ξέχειλα,

δεν σε αφήνουν να μεθύσεις.

Γαλήνη απόκοσμη,

πρωινή ομίχλη,

μυρωδιές από κάπαρη κι άγρια ρίγανη...

Θέα αστεριών,

εξαγνιστικές βουτιές

χάρμα αισθήσεων και παραισθήσεων.

Εμπειρία ψυχανάλυσης

βραδινές λιγούρες

πίνουμε δυο μπίρες να ξεδιψάσουμε

(καλά, τρεις-τέσσερις ήθελα να πω...)

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 161 - Το "σκονάκι" πάντα σε βγάζει ασπροπρόσωπο!

Το να είσαι τιμητικά προσκεκλημένος σ' ένα ινδικό επαρχιακό σπίτι δεν είναι κι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. 

Πρέπει ν' ακολουθήσεις μια αυστηρή εθιμοτυπία.

Κάθεσαι στο πάτωμα σταυροπόδι και σου προσφέρουν ένα κύπελλο γεμάτο υδρόμελο. Είναι ένα μείγμα από ζάχαρη, λιωμένο βούτυρο, γιαούρτι, χόρτα και μέλι!

Εσύ πρέπει να το πιάσεις με τα δυο σου χέρια, να το ακουμπήσεις δίπλα σου χωρίς να πιεις, και να το ανακατέψεις με τα δυο μεσαία δάχτυλα του δεξιού σου χεριού. Ξέρετε τώρα... με το ποποδάχτυλο και τον παράμεσο!

Και στη συνέχεια το πίνεις μονορούφι...

Αλλά δεν "καθαρίζεις" έτσι εύκολα.

Μετά σε πάνε με επισημότητα δίπλα σε μια αγελάδα την οποία υποτίθεται πρέπει να θυσιάσεις ο ίδιος για να εξαγνιστείς απ' τις αμαρτίες σου. Κάτι σαν τον "αποδιοπομπαίο τράγο"...

Σου δίνουν, λοιπόν, το μαχαίρι κι εσύ πρέπει... και καλά... να τους το επιστρέψεις αμέσως λέγοντας τη φράση "Είναι μητέρα του Ρουντρά, κόρη του Βασού, αδελφή των Αντιτίγια, μήτρα αθανασίας. Οι αμαρτίες μου σκοτώθηκαν. Άστην να φύγει, άστην να πιει νερό και να βοσκήσει χορτάρι"!

Σιγά τώρα εσύ μη θυμηθείς όλ' αυτά τα ονόματα... Ρούντρα και σούπα-μούπες.

Την έκανα "σκονάκι" κι είπα τη φρασούλα φαρσί...

Θαλασσόδεντρα...

Στο γυμνό νησί

ντυμένοι φτάσαμε

με το ρούχο της χαράς.

Και μείναμε κι εμείς γυμνοί

ευάλωτοι απ’ την προσμονή

ένα-ένα ανεβαίνοντας

της νύχτας τα σκαλιά.

Τ’ αερικά της νύχτας θα φωνάξω

μέσα σου κι απόψε θα λικνιστώ

τ’ όνειρο και πάλι θα φορέσω

πριν νυστάξει το τελευταίο μας φιλί...

Με τη σκέψη σου πλένω το μαγιό σου.

Με τη σκέψη σου το στεγνώνω.

Προσέχω να μην κάνει

ζαρωματιές και δίπλες...

Αγαπάς τις περίεργες σκέψεις,

αγαπάς τα περίεργα έντομα,

αγαπάς λίγο κι εμένα,

το μικρό σου κουτάκι

που το κουβαλάς στην τσαντούλα

με τα καλλυντικά σου...

Λες κάτι μικρό,

απαντώ με κάτι ασήμαντο.

Γελάς

κι εκείνο το μικρό λακκάκι στο σαγόνι σου

μου λέει ιστορίες παράξενες,

κι έτσι κοιμόμαστε

τόσο ερωτευμένοι

και τόσο αθώοι...

Μου δίνεις τα χείλη σου

γλείφω πληγές.

Με κοιτάς

μα εγώ κοιτάζω αλλού,

στις φωλιές της πέρδικας

και του τσαλαπετεινού,

κει που δεν φτάνει

του κόσμου η ανία.

"Ξέρω πως θα ’ρθει το φθινόπωρο",

μου λες.

Εσύ το αποφεύγεις

κι εγώ προσποιούμαι πως το ξεχνάω.

Τα βράδια μας

καλπάζουν σα μεθυσμένοι δρόμοι...

Η ευτυχία έρχεται στις μύτες των ποδιών της

ενώ ο χωρισμός με ποδοβολητά.

Προδομένη άνοιξη,

προσμονή του τίποτα

προσπαθώ να μαζέψω μιαν άσχετη σκέψη

σαν ρούχο πεταμένο.

Αδειάζουν οι ώρες,

οι βραδιές έρχονται πλέον δίχως αστέρια

μια ομπρέλα στάζει μοναξιά

βράχηκαν όλα μέσα μου.

Κάποτε μοιραζόμασταν ολόκληρα καλοκαίρια,

που αποδείχθηκαν θνητά.

Τώρα κάποιες φωτογραφίες μας

μοιράζονται ένα μίζερο συρτάρι...

Τα λόγια που δεν είπαμε

ορμούν τις νύχτες να με κατασπαράξουν.

Τραβώ πιο ψηλά τις κουβέρτες,

μπας και σκεπάσω τις θύμησες,

μπας και ξεφύγω απ’ την απελπισία μου...

Πού είσαι;

Εγώ είμαι εδώ.

Κάτω απ’ τα θαλασσόδεντρα

που φώναζες τ’ όνομά μου...  

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 160 - Ιερουσαλήμ: ένα απέραντο τρελοκομείο!

Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ σε κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα. Η ένδοξη πόλη μοιάζει με χρυσό κύπελλο γεμάτο σκορπιούς. Με μια "μαύρη χήρα" που καταπίνει αμάσητους τους συντρόφους της. 

Κάποτε θεωρούνταν το "κέντρο του κόσμου", "η πρωτεύουσα των πρωτευουσών". Αλλά πέρασε και αιώνες βυθισμένη στην αφάνεια. Μια πάμπτωχη επαρχιακή πόλη ανάμεσα στους λόφους της Ιουδαίας, άντρο δεισιδαιμονίας, τσαρλατανισμού και μισαλλοδοξίας, μακριά απ' τους μεγάλους εμπορικούς δρόμους της Ανατολής. Άκμασε και συρρικνώθηκε, καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε πολλές φορές.

Η Ιερουσαλήμ είναι η πόλη των μύθων. Η μόνη που υπάρχει σε δύο εκδόσεις: τη γήινη και την ουράνια. Η ουράνια "Άνω Ιερουσαλήμ", θα εμφανιστεί στα έσχατα.

Εκεί θα εγκατασταθεί η "βασιλεία των Ουρανών", θα αναστηθούν οι νεκροί, ως κι η Κάαμπα θα έρθει με θαυματουργό τρόπο απ' τη Μέκκα.

Εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές απ' όλο τον κόσμο έρχονταν από παλιά στην Ιερουσαλήμ για να πεθάνουν και να θαφτούν στα χώματά της. Προφανώς πίστευαν πως έτσι θα γλίτωναν την ταλαιπωρία του μποτιλιαρίσματος όταν ερχόταν η ώρα της ανάστασης των νεκρών. Ολόκληρη η πόλη είναι περιστοιχισμένη και οικοδομημένη σε απέραντα νεκροταφεία...

Η αντίθεση ανάμεσα στην αληθινή και "ουράνια" Ιερουσαλήμ κυριολεκτικά τρελαίνει τους φανατικούς θρησκόληπτους. Η τρέλα της προσμονής και οι υψηλές προσδοκίες αποσυντονίζουν πολλούς από δαύτους, που στο τέλος καταρρέουν και νοσηλεύονται στα ψυχιατρεία. Είναι το "Σύνδρομο της Ιερουσαλήμ" που καταγράφεται επίσημα στα ιατρικά εγχειρίδια...