Κάνοντας μόνος τον γύρο της Αμερικής (Δ' - Η βιντεοκάμερα του τρόμου...)

 

Πριν μπω στην πόλη βρέθηκα αντιμέτωπος με το ποτάμι σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Δεν είχα ξαναδεί τόσο πλατύ ποτάμι. Και πιο πάνω μια τεράστια γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες του.

Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πολύ έρημος ο ποταμός. Κάπως σαν και μένα. Ήμουν κι εγώ μόνος, κατάμονος, άγνωστος, μακριά απ' οτιδήποτε μου ήταν οικείο. Μακριά κι απ' τα μάτια που είχα κάποτε αγαπήσει...

Βρήκα ένα μικρό και φτηνό ξενοδοχείο. Στην υποδοχή μια νόστιμη κοπέλα που φορούσε ένα στενό παντελόνι και πουκάμισο δεμένο στη μέση που άφηνε γυμνό τον αφαλό. Είχε όρεξη για κουβέντα...

- Αν επιτρέπεται, γιατί ήρθατε εδώ κύριε;

- Έτσι, για να ηρεμίσω λίγο...

- Βρήκατε το μέρος, ειδικά τώρα...

- Γιατί, τι έγιεν ειδικά τώρα;

- Α, δεν τα μάθατε; Πριν λίγες ώρες έγινε ένας φόνος. Ο πρώτος μετά από τριάντα χρόνια...

Κι άρχισε να μου περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το γεγονός. Μια εικοσάχρονη είχε βρεθεί νεκρή στο σπίτι της. Ήταν στη μέση μιας λίμνης αίματος, φιμωμένη, δεμένη χειροπόδαρα σε μια καρέκλα, με τα χέρια της γεμάτα χαρακιές. 

Ο δράστης, αφού την έδεσε, χάραξε βαθειά τα χέρια της με αιχμηρό αντικείμενο και την άφησε να πεθάνει από αιμορραγία. Το εντυπωσιακό ήταν πως ακριβώς απέναντι απ' το θύμα βρέθηκε μια βιντεοκάμερα που ο δράστης ενεργοποίησε για να καταγραφεί όλο το διάστημα μέχρι τον βασανιστικό θάνατο της κοπέλας...

Το απόγευμα πήγα σε ένα παρακμιακό εστιατόρι0. Το μαγαζί ήταν άδειο και παρήγγηλα μια χοιρινή. 

Σε λίγο ήρθαν δύο τύποι κι έκατσαν στο διπλανό μου τραπέζι. Ο πιο κοντός είχε στο μπράτσο του τατουαζ τον αετό των πεζοναυτών. Μιλούσαν για το έγκλημα. Κάποια στιγμή ο τατουαζάκιας είπε: "θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε, ακόμα κι ο φιλαράκος από δω", κι έδειξε εμένα.

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΝΗ')

 

Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν να πουν τίποτα.

Και απλά το λένε με πολλά λόγια...

Κάνοντας μόνος τον γύρο της Αμερικής (Γ' - Η Ατένα...)

 

Ούτε θυμάμαι πόσες ώρες οδηγούσα. Άρχισα να διψάω ξανά. Σ' έναν παράδρομο συνάντησα μια μικρή καντίνα. Κάτι σαν παράπηγμα. 

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, αλλά τόλμησα να χτυπήσω την πόρτα. Ξεπρόβαλε ένας αναμαλιασμένος πενηντάρης. Μου έκανε νόημα να περάσω. 

Έκατσα σε μια άβολη καρέκλα. Δίπλα σε ένα ψηγείο που ήταν κολλημένο με μαγνητάκι το έμβλημα των ρεμπουμπλικάνων, ο ελέφαντας.

- Στην πόλη πας φίλε; με ρώτησε.

- Μάλλον.

- Να ποσέχεις τις "κόκκινες"!

- Τι είναι πάλι αυτό;

- Σ' έχει τσιμπήσει ποτέ νεκρή μέλισσα;

- Ούτε καν ζωντανή.

- Ε, λοιπόν, στον τόπο μας έχουμε κάτι κόκκινες μέλισσες που σε τσιμπάνε ακόμα και νεκρές.

- Θα προσέχω...

- Θα σε συμβούλευα να πας κάπου αλλού. Αυτή η πόλη μπορεί να σε καταπιεί...

Ξαφνικά άνοιξε μια μικρή πορτούλα και μπήκε τρέχοντας ένα μικρό κοριτσάκι. Από πίσω του έτρεχε μια κοκκινομάλα γυναίκα, μάλλον η μάνα του, φωνάζοντας "Ατένα, Ατένα!".

Έλα Χριστέ και Παναγιά. Ακόμα κι εδώ με κυνηγάει η Αθήνα! Ποτέ δεν θα μπορέσω να γλιτώσω απ' αυτή την πόλη... 

"Η γυναίκα και η κόρη μου", μας συνέστησε ο πενηντάρης. 

- Πώς πάω για την πόλη; ρώτησα.

- Πάρε τον δρόμο παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή.

Ακολούθησα τη συμβουλή του. Στο βάθος διέκρινα ένα μεγάλο ποτάμι. Μπορεί να ήταν ο Μισισσιπής, ο Αχελώος, ίσως και ο Ιλισός. Πλέον τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΝΖ')

 

Αν ένας κλέφτης συναντήσει έναν άγιο

θα δει μόνο το πορτοφόλι του!

Κάνοντας μόνος τον γύρο της Αμερικής (Β' - Άγιο είχα!)

 

Μετά τη δημοπρασία ζώων συνέχισα να οδηγώ προς την Ανατολή. Όπου έβρισκα διασταύρωση ακολουθούσα πάντα τον μικρότερο δρόμο. Επόμενο ήταν κάποια στιγμή να βρεθώ σε χωματόδρομο. 

Φυσικά ούτε σκέψη να γυρίσω πίσω. Οδηγώντας στο άγνωστο όλα είναι δυνατά. Κι απ' όλα τα κακά ίσως σε βρει το χειρότερο. Εμένα απλά μου έλαχε να υπερθερμανθεί η μηχανή και το φορτνάκι να βγει νοκ-άουτ. 

Πήρα μαζί μου τα κλειδιά, τα χαρτιά μου κι όσα λεφτά είχα, έσπρωξα όσο μπορούσα το αμαξάκι στην άκρη του δρόμου και συνέχισα με τα πόδια.

Ήμουν χαμένος στην ερημιά. Περπατούσα στη ζέστη πάνω από δύο ώρες χωρίς να φανεί ούτε ψυχή. Έβρισκα μόνο πεταμένες κονσέρβες και χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. 

Από πάνω μου πετούσαν κάτι σμήνη πουλιών και πιο πίσω διέκρινα ένα πολύ μεγαλύτερο. Αετός ή γύπας; Να κυνηγούσε άραγε τα μικρά πουλάκια ή να περίμενε εμένα να πέσω κάτω;

Κάτι με παρακίνησε ν' αρχίσω να τρέχω. Λες και ήθελα να φτάσω κάπου γρήγορα. Δεν άργησα να εξαντληθώ. Ζαλιζόμουν. Βρήκα ένα δέντρο και ξάπλωσα στη ρίζα του σχεδόν λιπόθυμος. Ίσως να είχε έλθει το τέλος μου. Αλλά "ωραίο τέλος" σκέφτηκα. Χωρίς βία και πόνο. Απλώς θα λείωσω και θα εξαερωθώ.

Δεν ξέρω σε πόση ώρα άρχισα να συνέρχομαι. Κοίταξα μακριά στον ατέλειωτο δρόμο και είδα! Ένα αυτοκίνητο με πλησίαζε μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Μάλλον δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μου...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (NΣΤ’)

 

Από τη ζωή δεν παίρνουμε ό,τι αξίζουμε

αλλά ό,τι διεκδικούμε.

Να μάθουμε να πουλάμε ακριβά τον εαυτό μας!

Κάνοντας μόνος τον γύρο της Αμερικής (Α' - Ο Μπους μας ταϊζει!)

 

Ήταν καλοκαίρι του μακρινού έτους 2007. Μόλις είχα βγει από μια μακροχρόνια σχέση και όπως ήταν φυσικό περνούσα υπαρξιακή κρίση. Έπρεπε επειγόντως να κάνω κάτι να αποδράσσω από τη μίζερη πραγματικότητα. 

Και βρήκα τη λύση. Θα ταξίδευα στις ΗΠΑ. Θα περνούσα μια βόλτα από τη Βόρεια Καρολίνα να χαιρετήσω την οικογένεια της ξαδέλφης μου και ύστερα θα διέσχιζα οδικώς όλη τη χώρα.

Η ξαδέλφη μου ζει σε μια ασήμαντη κωμόπολη με τίποτα το ενδιαφέρον. Το Καρπενήσι είναι πολύ ανώτερο! Τα ξημερώματα της δεύτερης μέρας ξύπνησα, έκανα ένα ντουζ, ήπια έναν διπλό καφέ και έφυγα. 

Βρήκα ένα μαγαζί που νοικίαζε αυτοκίνητα. Θα άνοιγε σε μισή ώρα. Έκατσα κάτω από ένα άγαλμα και περίμενα. Όταν ήρθε ο πρώτος υπάλληλος του έδωσα τα χαρτιά μου, προπλήρωσα όλο το ποσό για έναν μήνα και πήρα ένα φορντάκι σαν το δικό μου ώστε να μην χρειαστεί περίοδος προσαρμογής...

Κατευθύνθηκα προς την Ανατολή χωρίς προορισμό και δίχως να ξέρω καν πού βρίσκομαι. Διέσχισα μια απέραντη έκταση όπου κάποτε καλλιεργούνταν η περιβόητη ποικιλία ρυζιού "Καρολίνα". 

Μετά από δυο ώρες δεν υπήρχε τίποτα στο δρόμο μου. Ώσπου ξαφνικά ξεπρόβαλλε ένα πολυόροφο κτίριο. Δεν ήξερα τι ήταν αλλά είχα διψάσει κι αποφάσισα να μπω.

Διέσχισα έναν μακρύ διάδρομο που οδηγούσε σε μια αίθουσα που έμοιαζε σαν αμφιθέατρο. Στη μέση υπήρχε ένας χωματένιος κυκλικός χώρος σαν αρένα. Σε ένα υπερυψωμένο έδρανο καθόταν ένας γεράκος που κάτι έλεγε στο μικρόφωνο και δίπλα του μια κοπέλα, κάτι σαν γραμματέας, που κρατούσε σημειώσεις. Κάθε τόσο ένας τύπος με κόκκινα γένια και καουμπόικο καπελάκι άνοιγε έναν φράχτη απ' όπου έβγαιναν διάφορα ζώα, πρόβατα, κατσίκια, γουρούνια, μικρά άλογα, διέσχιζαν την αρένα και αποχωρούσαν απ' την άλλη άκρη. Υπέθεσα πως γινόταν κάποια δημοπρασία ζώων. 

Σε μια άκρη λειτουργούσε ένα υποτυπώδες καφενείο. Παρήγγειλα καφέ και νερό, παρακολούθησα λίγο τη διαδικασία και σηκώθηκα για τουαλέτα. 

Η πόρτα των ανδρικών τουαλετών ήταν γεμάτη πολιτικά συνθήματα. Δύο μπόρεσα να ξεχωρίσω. "Πυρηνική υπεροπλία - εγγύηση ειρήνης". Και ... "Ο Μπους παλεύει σκληρά για να φέρει φαγητό στις οικογένειές μας"!