Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Γ' - Ψευτοκομμουνιστές και ποδόσφαιρο!)

Η κυπριακή ομάδα Ομόνοια έχει τη δική της ιστορία. Ιδρύθηκε το 1948 και εξ αρχής ήταν μια απ' τις πιο πολιτικοποιημένες ομάδες της Ευρώπης. Και για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους ήταν η ημιεπίσημη ομάδα του κομμουνιστικού κόμματος Κύπρου, του ΑΚΕΛ.
Οι κομμουνιστές, γενικά, έχουν μια περίεργη προσέγγιση της πραγματικότητας. Βλέπουν τα πράγματα πολύ μονοδιάστατα. Τα πάντα είναι ταξική πάλη και κοινωνικοί αγώνες. Παντού ανακαλύπτουν μπουρζουάδες και προλετάριους. Λες και ζούμε στα 1850, αν και τότε πάλι υπήρχαν και ενδιάμεσα στρώματα.
Κολλάνε σε κάτι τσιτάτα του στυλ "τα πάντα είναι πολιτική", και βάση αυτών προσπαθούν όχι να πολιτικοποιήσουν τα πάντα, αλλά να τα κομματικοποιήσουν. Προσπαθούν να βγάλουν απ' το καθετί ταξικό ξύγκι! Τα πάντα τα χωρίζουν σε "λαϊκά" και "αντιλαϊκά", σε "καλά" και "κακά". Είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό των δογματικών και κοντόφθαλμων ανθρώπων.
Και τι δεν δηλητηρίασαν με την πολιτικομανία τους οι ψευτοαριστεροί. Έτσι τους αποκαλώ γιατί αν ο καημένος ο Μαρξ ζούσε σήμερα και έβλεπε την καφρίλα τους θ' αυτοκτονούσε. 
Δεν ήταν δυνατόν ν' αφήσουν και το ποδόσφαιρο στην ησυχία του. Λες και στον ποδοσφαιρικό χώρο δεν έφταναν οι δικές του τοξικότητες, έπρεπε να του προσθέσουν οι ψευτοαριστεροί και το μικρόβιο του κομματισμού. 
Στην Κύπρο το τερμάτισαν. Αρχικά στις εξέδρες των οπαδών της Ομόνοιας κυριαρχούσαν τα σφυροδρέπανα, οι μούρες του Στάλιν, αλλά και αρκετά κοινωνικά μηνύματα. Όμως αν αφήσεις τις νευρώσεις σου ανεξέλεγκτες, είναι ζήτημα χρόνου να ξεφύγεις. Σταδιακά, οι οπαδοί της Ομόνοιας άρχισαν τα αντεθνικά συνθήματα, έβριζαν χυδαία την Ελλάδα, έκαιγαν ελληνικές σημαίες κ.λπ. Δηλαδή έκαναν πράγματα που ούτε οι Τούρκοι δεν τα έκαναν. Κι αυτό το ονόμαζαν "αριστεροφροσύνη"!
Βέβαια, κάποια στιγμή βρέθηκαν και ορισμένοι σοβαροί άνθρωποι που προσπάθησαν να βάλουν τέρμα στον ψευτοαριστερό χουλιγκανισμό. Η ίδια η ομάδα βρήκε τη δύναμη να πετάξει στα σκουπίδια τους χαχόλους. Μοιραία επήλθε η διάσπαση, η Ομόνοια έχασε μεγάλο μέρος απ' την ισχύ της, αλλά ξεβρόμισε ο τόπος.
Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να κομματικοποιήσουν και τον Θρύλο. Αλλά εμείς είμαστε μια ομάδα που στις κερκίδες μας θέλουμε να νιώθει το ίδιο άνετα κάθε φίλαθλος, είτε είναι δεξιός είτε αριστερός είτε μαύρος είτε άσπρος, είτε εβραίος είτε μουσουλμάνος είτε χριστιανός είτε άθεος. 
Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν οι ηλίθιοι που θα θελήσουν να επιβάλλουν τον "δικό τους νόμο". Αλλά αυτά σε μεγάλες ομάδες με τεράστια ιστορία όπως ο Θρύλος δεν φτουράνε...
Κλείνω υπενθυμίζοντας πως οι οπαδοί του Ολυμπιακού αποδοκίμαζαν στο Καλλιμάρμαρο τη Χούντα, αργότερα τον Κωστάκη Καραμανλή, και πιο πρόσφατα τον Τσίπρα και τον ακροδεξιό συνεταίρο του Καμμένο. Όχι για πολιτικούς λόγους αλλά γιατί όλοι αυτοί επεδίωξαν να ελέγξουν πλήρως τον Θρύλο κι αφού δεν το πέτυχαν προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τον διαλύσουν. 
Σήμερα βλέπουμε πού είναι ο Θρύλος και πού όλοι αυτοί οι ανύπαρκτοι... 
Κάποια στιγμή θα αναφερθούμε και στην άλλη "πολιτική μάστιγα" των κερκίδων, τη φασιστική διείσδυση. Αλλά όλα με τη σειρά τους...

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

Σεξ ή μπριζόλα?

Αν δεις ξαφνικά μια θεογκόμενα και κάτι πάθεις, αυτό δεν είναι ούτε "κεραυνοβόλος έρωτας" ούτε και "κάβλα". Είναι η παγίδα που μας στήνει καθημερινά η βιολογία για να διαιωνιστεί το είδος.
Γι' αυτό η λογική παραλύει, η αξιοπρέπεια υποχωρεί, ο άντρας γίνεται ένας μέγας μάλαξ και αγωνίζεται να ικανοποιήσει όλα τα γούστα του ερωτικού του αντικειμένου.
Όμως η εμπειρία μας επιβάλλει να φρενάρουμε. Να το σκεφτούμε και δεύτερη και τρίτη φορά αν θα κάνουμε το επόμενο κρίσιμο βήμα. Γιατί απ' τη στιγμή που ένα άτομο αρχίζει να εισβάλλει στη ζωή μας, αρχίζει μια σειρά από αφάνταστα μπλεξίματα. 
Όλα μεν ξεκινούν από μια σεξουαλική επιθυμία, αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να υψώνεται ένας γολγοθάς: ραντεβού, καθυστερήσεις, καυγαδάκια, οικογενειακές υποχρεώσεις, κατοικίδια ζώα, τηλεφωνήματα, προσπάθειες συμβιβασμού, δείπνα, γάμοι, παιδιά, αρρώστιες, απιστίες και δεν συμμαζεύεται...
Οπότε, μόλις αρχίσουν οι ορμόνες σου να χτυπάνε πάλι κόκκινο, μήπως είναι καλύτερο να πας σε μια ψησταριά και απλά να παραγγείλεις μια μπριζόλα?

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020

Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Β' - Πόλεμος, σεξ και μπάλα είναι αντρικά σπορ!)

  

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απλό υποκατάστατο του σεξ. Μπορεί να ξεκινήσει ως τέτοιο, αλλά σε κάποια φάση γίνεται ο βασικός ανταγωνιστής και αντικαταστάτης του. Γιατί παράγει συναισθήματα ανάλογα, ίσως και ανώτερα, του σεξ. 
Η ένταση και το πάθος, οι μάχες σώμα με σώμα, οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της προσδοκίας και της ταύτισης διαγείρουν τα πρωτόγονα συναισθήματα των αντρών. Το λένε και οι επιστήμονες: τέτοιο φάσμα συναισθηματικών εναλλαγών σε 90 λεπτά δεν προκαλεί καμία άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα. Ούτε καν ο πόλεμος...
Το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ. Όπως κι ο πόλεμος και το σεξ. Με συγχωρείτε κυρίες μου, αλλά τώρα λέμε μεγάλες αλήθειες. Ναι, καλά ακούσατε. Και το σεξ είναι αντρικό σπορ. Και προκαλεί την ίδια υπερδιέγερση που αισθάνεται κάποιος άντρας σε μια πολεμική αναμέτρηση. Θυμάμαι πως όταν υπηρετούσα στο στρατό δεν υπήρχε περίπτωση να μη χύσω σε κάθε άσκηση με πραγματικά πυρά. 
Τι να λέμε τώρα... Για τις γυναίκες το σεξ είναι η παγίδα της φύσης για να πετύχει την αναπαραγωγή του είδους. Για τους άντρες είναι η επιβεβαίωση πολλών πραγμάτων, πολύ απαραίτητων για την αυτοεκτίμηση και την ισορροπία τους.
Προσωπικά, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα περιέρχομαι σε μια ιδιότυπη έκσταση. Η επιστήμη το λέει "απώλεια ταυτότητας". Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Εξουδετερώνονται οι μηχανισμοί αυτοελέγχου, κάθε κονωνική νόρμα και αναστολή. Σε τέτοιες συνθήκες ο άνθρωπος είναι ικανός για τα πάντα. Απ' τη σκληρή χυδαιολογία ως την ωμή βία. 
Από μικρά παιδάκια δεχθήκαμε φανερή ή συγκαλυμμένη βία. Από γονείς, δασκάλους, ιερείς, στρατοκράτες, εργοδότες, κυβερνητικούς και κρατικούς παράγοντες. Μια ζωή νιώθουμε νικημένοι, ταπεινωμένοι, "από κάτω"! Ε, λοιπόν, μέσα στο γήπεδο το φέρνουμε τούμπα το παιχνίδι. Εδώ είμαστε εμείς κυρίαρχοι, νικητές, εξουσιαστές. Γι' αυτό και την ήττα της ομάδας μας, όσο βαριά κι αν μας πέσει, μπορούμε να την ανεχθούμε. Αλλά τη δική μας ήττα στην κερκίδα απ' τους αντίπαλους οπαδούς ποτέ!
Το καταλαβαίνω πως όλ' αυτά είναι παράνοια. Αλλά ισχύουν...
Απόψε ο Θρύλος παίζει με την κυπριακή ομάδα. Θεωρητικά εύκολος αγώνας. Αλλά κρύβει πολλές παγίδες. Είναι απ' τα "μυστήρια" ματσάκια που αν νικήσεις δεν θα σου πει κανείς "μπράβο", αλλά αν χάσεις μπορεί και να διαλυθείς. Όσοι ξέρουν από ποδόσφαιρο με καταλαβαίνουν...

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΣΤ’ - Με δυο χείλη ωχρά...)

Το 1983, αν θυμάμαι καλά, πήγαινα στην 1η Λυκείου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Από κάθε άποψη. Πολιτικά κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτα το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. 
Ήμασταν ακόμα στα σορόπια, αλλά κάποιες σκιές είχαν αρχίσει να αχνοφέγγονται στον ορίζοντα. Η συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα για να γιορτάσουμε τα δύο χρόνια εξουσίας είχε μεν κόσμο αλλά καμία σχέση με τον παροξυσμό του 1981...
Ένα καομμάτι της μη δογματικής αριστεράς έδειχνε να κουράζεται απ' την υπερκατανάλωση της "προοδευτικής" ορολογίας. Και αντιδρούσε όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ουσιαστικά οδηγούνταν στο αντίθετο άκρο. 
Π.χ. ο Σαββόπουλος και μια μική παρέα διανοουμένων και μουσικών προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την ελληνικότητα. Θέλουν να αντιδράσουν στο ρεύμα του ευτελισμού που κατά τη γνώμη τους αρχίζει να επικρατεί. Στο πνεύμα αυτό κινείται και μια παρέα μουσικών που ιδρύει τη γνωστή Οπισθοδρομική Κομπανία. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός και δεν έχει να κάνει μόνο με μια γενική και αόριστη ... επιστροφή στις ρίζες.
Στο μουσικό στερέωμα ο καυγάς ροκάδων και καρεκλάδων συνεχίζει αμείωτος. Το ποτάμι της ντίσκο και της ποπ συνεχίζει με πολύ ορμή, ο Καρβέλας και η Βίσση γίνονται ζευγάρι και συνεχώς ξεφυτρώνουν νέα φυντανάκια... Τσαλιγοπούλου, Αρβανιτάκη, Παπάζογλου, Λεονάρδου.
Εκείνη τη χρονιά έγιναν κάποια ιστορικά μουσικά γεγονότα. Ποιος ξέχασε το περιβόητο πάρτι στην παραλία του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, με πρωταγωνιστή τον Κηλαηδόνη, στις 25 του Ιούλη? Και το φθινόπωρο, αν δεν κάνω λάθος, ο Σαββόπουλος γέμισε το ΟΑΚΑ μια φορά κι ο Νταλάρας δύο!
Έχω και μια προσωπική ανάμνηση από κείνη τη χρονιά. Σε μια ημερίσια εκδρομή της τάξης μας στο Ναύπλιο, μια συμμαθήτρια ήρθε εκεί που καθόμουν στο πούλμαν, κι έπεσε πάνω μου και μου τραγούδησε τη Ζεχρά. 
Δεν έκανα τίποτα μαζί της τότε γιατί μάλλον δεν ήμουν σε φάση. Μετά διάβασα τον Καζαντζάκη που έλεγε πως όποιος χαλάει χατήρι γυναίκας, πόρτα παραδείσου δεν βλέπει...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020

Ποιες φονεύουν τα καλύτερα αντρικά μυαλά;

Ανήκω σε μια γενιά που τα φύλα ήταν σαφώς οριοθετημένα. Ο άντρας μεγάλωνε με την επιθυμία να είναι ελεύθερος κι αδέσμευτος. Από έξι χρονών ήθελα να παίζω έξω όλη μέρα. Δεν ήθελα να γυρίζω σπίτι ούτε για φαγητό.
Απ’ την άλλη, τα κοριτσάκια της ηλικίας μου γούσταραν να μένουν σπίτι όσο γίνεται περισσότερο. Και να βάζουν τις κουκλίτσες τους για ύπνο. Και συνήθως μια απ’ τις κουκλίτσες τους ήταν αρρωστούλα και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα...
Όταν τα κορίτσια αυτά μεγάλωσαν, νόμιζαν πως οι άντρες θέλουμε ένα σπιτικό. Καλά, μπορεί και να το θέλουμε, αλλά όχι έτσι όπως το εννοούν αυτές. 
Κι από δω ξεκινάνε οι περισσότερες παρεξηγήσεις που προσωπικά κοντεύουν να με στείλουν στο τρελάδικο...
Έχοντας μεγαλώσει μ’ αυτόν τον τρόπο, ονειρεύομαι ένα σπίτι-ξενοδοχείο. Να ’ρχομαι και να φεύγω όποτε θέλω. Αν η γυναίκα με θέλει συνεχώς σπίτι, να κάθομαι στους καναπέδες και να κλωσάω, κάτι παθαίνω. 
Με πιάνουν τα κλειστοφοβικά μου. Φόβος στριμώγματος. Αισθάνομαι παγιδευμένος κι αιχμάλωτος!
Σήμερα μιλάω γενικά κι αόριστα, κάποια στιγμή θα μπω και σε λεπτομέρειες. Προς το παρόν αρκούμαι σε μια βασική διαπίστωση: η γυναικεία καταπίεση και ανοησία έχουν αποδεκατίσει τα καλύτερα ανδρικά μυαλά...

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Ε' - Είμαστε πολλοί που τριγυρνάμε "σα χαμένοι"!)


Το 1982 ήμουν κάπου μεταξύ Γυμνασίου και Λυκείου. Το ΠΑΣΟΚ ακόμα στα ντουζένια του. Δεύτερος χρόνος εξουσίας, κάποιες σκιούλες άρχισαν να αχνοφαίνονται, αλλά ο ενθουσιασμός δεν μας άφηνε να τις διακρίνουμε.
Εκείνη τη χρονιά γυρίζεται η εμβληματική για τους εφήβους της εποχής ταινία "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα". Πρωτοεμφανίζεται ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής κι ο Γιάννης Πάριος ηχογραφεί τα "Νησιώτικα", σταθμός κι αυτός στη σύγχρονη δισκογραφία μας...
Αλλά το 1982 ήταν κι η χρονιά του γυναικείου ακοντισμού. Στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στο καινούργιο τότε ΟΑΚΑ η Βερούλη παίρνει το χρυσό μετάλλιο με 70 μέτρα. Κι η Σακοράφα στα Χανιά κάνει παγκόσμιο ρεκόρ με πάνω από 74 μέτρα. Σίγουρα η ντόπα έκανε τη δουλίτσα της...
Εκείνη τη χρονιά πρωτακούγεται και το ζεϊμπέκικο "Νταλίκες", πιο γνωστό ως "Με τα φώτα νυσταγμένα". Στίχοι Μανώλη Ρασούλη, μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και εκτέλεση Γιώργου Σαρρή, αδελφού της Χαρούλας Αλεξίου...
Το τραγούδι αυτό εκφράζει διαχρονικά τη ζωή μου. Τότε, εφηβάκι ακόμη, με συνέπαιρνε ο στίχος "ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα". 
Ενώ τώρα, στα πενήντα δύο μου, με εκφράζει ο στίχος "Σ' έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σα χαμένος". Χωρίς πλάκα, είμαι απ' τους μεγαλύτερους γυριστρούληδες της Αθήνας. Κάθε μέρα οργώνω κυριολεκτικά τις γειτονιές. Μιλάμε πως το κοντέρ γράφει χιλιόμετρα. 
Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα.

Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στο λαβύρινθο της πόλης σα χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος.

Σα σκηνές από ταινία "προσεχώς"
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς
κι η Αθήνα μια μητρόπολη του νότου.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Πώς να ρίχνετε στο κρεβάτι τις γυναίκες! (Α' - Τις κουκλάρες)

 
Είναι εγωκεντρικές, κακομαθημένες, συμπεριφέρονται σα βασίλισσες σε υπηκόους, πιστεύουν πως το μουνί τους είναι από ατόφιο χρυσάφι! Γνωστά πράγματα αυτά...
Θεωρούν πως μπορούν να έχουν όλους τους άντρες στα πόδια τους, πως δικαιούνται μια συναρπαστική ζωή χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα εκτός απ' το να είναι όμορφες. Αλλά για μας τους άντρες, κάτι τέτοια γκομενάκια, εκτός από φαντασίωση είναι και τα μεγαλύτερα λάφυρα. Όταν τις επιδεικνύουμε στο πλάι μας, αμέσως ανεβαίνει το πρεστίζ μας, γινόμαστε κι εμείς "θεοί"... 
Οι γυναίκες αυτές έχουν ακούσει απ' τους άντρες τα πάντα. Οπότε, φίλε, μην κουράζεσαι να επαναλαμβάνεις τις ίδιες χαζαμάρες. Μην τις κοιτάζεις με πόθο και σου τρέχουν τα σάλια. Μην προσπαθείς να τους κάνεις όλα τα χατίρια, και καλά... να τις προστατέψεις απ' τους "κακούς λύκους". Θα φανείς απλά ένας ακόμα γελοίος. 
Μην τις κοπλιμεντάρεις. Αντιμετώπισέ τες εξ αρχής σα να μην είναι κάτι σπέσιαλ. Σα να είναι απλά κορίτσια της διπλανής πόρτας. Περάστε τους το μήνυμα πως δεν σας νοιάζει καθόλου η εξωτερική τους εμφάνιση!
Φλερτάρετε με τις άλλες γυναίκες γύρω τους. Ακόμα και με τις φίλες τους. Δεν θα το ανεχτούν. Θα τρελαθούν και μόνο με την ιδέα πως δεν τους δίνετε σημασία. Πως δεν σας υπνώτισαν με την ομορφάδα τους. Θα σας βλέπουν χαλαρούς, άνετους και αστείους και θα σκυλιάζουν. Γιατί ως τότε δεν πίστευαν πως έχει γεννηθεί ο άντρας που θα αδιαφορήσει γι' αυτές. Κι αφού φλερτάρετε με άλλες, άρα δεν είστε γκέι... οπότε χάνουν κι αυτή τη δικαιολογία.
Πες τε τους όμως πως τις συμπαθείτε, πως θα μπορούσατε να γίνετε και φίλοι, αλλά όχι τίποτα περισσότερο γιατί "δεν είναι ο τύπος σας". Και υποσχεθείτε τους πως μόλις το βαρύ καθημερινό σας πρόγραμμα το επιτρέψει, ευχαρίστως θα τις συνοδεύατε σε ένα καλό εστιατόριο. 
Αυτό είναι μια καλή αφορμή να σας δώσουν το κινητό τους. Αλλά μην την πάρετε πριν περάσει τουλάχιστον ένας μήνας. Μην ξεχνάτε πως είστε πολυάσχολοι και πως "παίζετε με πολλές γυναίκες"!
Στο πρώτο ραντεβού κρατήστε χαμηλό τόνο. Μην προσπαθήσετε να τις εντυπωσιάσετε και κυρίως μην τις πιέσετε για σεξάκι. Πρέπει να τις βραχυκυκλώσετε. Να μην ξέρουν μαζί σας τι τις περιμένει την επόμενη στιγμή.
Παίξτε μαζί τους εγκεφαλικά παιχνίδια. Και να τις πηδήξετε μόνο όταν είναι πολύ διεγερμένες. Μην τους συμπεριφερθείτε σαν κάτι σπάνιο και εύθραυστο. Πετάξτε τες στο πάτωμα, μιλήστε τους βρόμικα, πάρτε τες βίαια στα όρθια, σα να είναι οι τελευταίες πουτάνες, οι χειρότερες σκύλες. Με δυο λόγια... πάρτε τους τον αέρα, σκίστε εσείς τη γάτα, δείξτε τους ποιος έχει το πάνω χέρι.
Οι γυναίκες αυτές έχουν βαρεθεί πολύ κάθε προβλέψιμο και σαχλό, ψάχνουν κάτι να τις συγκλονίσει! Τα άγρια αλογάκια θέλουν κι επιδέξιους καβαλάρηδες...
Μάθετε μπαλίτσα αγόρια μου!
 

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2020

Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Δ' - "Δεν έχω να σου δώσω"!)

Το 1981 δεν ήταν μια χρονιά παίξε-γέλασε. Ξεκίνησε εντυπωσιακά καθώς απ' την 1η Γενάρη η Ελλάδα έγινε το 10ο μέλος της τότε ΕΟΚ. 
Αλλά τον επόμενο μήνα γαμήθηκε ο Δίας. 8 Φλεβάρη 21 παιδιά χάνουν τη ζωή τους στη θύρα 7 του σταδίου Καραϊσκάκη. Και καπάκι στις 24 του μηνός γίνεται ο μεγάλος σεισμός στις Αλκυονίδες με πολλά θύματα και στην Αθήνα.
Στις 18 Οκτώβρη γίνεται η μεγάλη πολιτική αλλαγή. Το ΠΑΣΟΚ έρχεται στην εξουσία και γενικά επικρατεί ένα κλίμα απόλυτης και αχαλίνωτης αισιοδοξίας. 
Τα ζιβάγκο κι οι θυρωροί κυβερνούν, μιλάμε για πολύ καγκουριά αλλά, κακά τα ψέματα, η Ελλάδα μετά το 1981 είναι μια εντελώς άλλη χώρα. Εξευρωπαΐζεται ταχύτατα και ξεφεύγει απ' την βαλκανική και μεσανατολική μιζέρια...
Εγώ είμαι πλέον δεκατριάρης και οι πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις πέφτουν στο κεφάλι μου σαν κεραμίδες. Η ζωή μας τότε ήταν διάβασμα, φλερτ, έρωτες, χυλοπίτες. Κι ενδιάμεσα Θρύλος και Σοσιαλισμός.
Τα μουσικά ακούσματά μου αρκετά αντιφατικά. Ήταν η εποχή που ψαχνόμουν. Κι ακόμα ψάχνομαι. 
Εκείνη τη χρονιά έκανε μεγάλη επιτυχία το τραγούδι της Κιμ Καρνς "Τα μάτια της Μπέτι Ντέιβις".
Μου άρεσαν οι στίχοι... "Θα σε αφήσει να την πας σπίτι, θα σου ανοίξει την όρεξη, θα πέσει πάνω σου, θα σε παίξει στα ζάρια, είναι άγρια και ξέρει τι χρειάζεται για να σε κάνει να κοκκινίζεις"! 
Κι εκείνη την εποχή όντως κοκκίνιζα πολύ με τις κοπέλες...
Ταυτόχρονα φτιαχνόμουν με το "Τα πήρες όλα κι έφυγες", που έγραψε ο Γιάννης Πάριος και τραγούδησε ο Στέλιος Διονυσίου. Το τραγούδι αυτό ακόμα και σήμερα συντροφεύει τις μεγάλες και μικρές ερωτικές πτώσεις των κοινών θνητών. 
Πόσες φορές στη ζωή μου δεν είπα το "δεν θέλω να γυρίσεις, κι ας με καίει τόσο, παράτα με να ζήσεις, δεν έχω να σου δώσω"...
Εννοείται πως ακούγαμε στο φουλ πολιτικό τραγούδι, ρεμπέτικα κι αντάρτικα. Αλλά όταν θέλαμε να χαλαρώσουμε ή να διασκεδάσουμε πραγματικά καταφεύγαμε σε άλλου είδους μουσικές. 
Το 1981 θυμάμαι πρωτακούστηκε και το "Επεμβαίνεις". Τη μουσική έγραψε ο καινούργιος τότε Σταμάτης Κραουνάκης και το τραγούδησε η Μοσχολιού με τον Ζαμπέτα. Ήταν απ' τ' αγαπημένα μου...
Μοσχολιού: Επεμβαίνεις, επεμβαίνεις στη ζωή μου ασυγχώρητα
σε θέματα προσωπικά κι απόρρητα
με ντέτεκτιβ κι υποκλοπές
μ’ εντάλματα κι επιτροπές
επεμβαίνεις, επεμβαίνεις, επεμβαίνεις
μ’ έκανες μπαλάκι τένις.

Ζαμπέτας:
Είσαι σκέτο παρακράτος
είσαι σκέτο παρακράτος
και προβοκατόρισσα
γι’ αυτό σε χώρισα.

Μοσχολιού:
Επεμβαίνεις, επεμβαίνεις με πυρά κατευθυνόμενα
στο σπίτι μου, στους φίλους και το γκόμενο
μ’ εντάλματα και σπαστικά
με κόλπα τρομοκρατικά
επεμβαίνεις, επεμβαίνεις, επεμβαίνεις
μ’ έκανες μπαλάκι τένις.