Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (ΣΤ' - Ποια είναι η ωραιότερη γυναίκα;")

 

Οι Γιαπωνέζοι τρελαίνονται να ταξιδεύουν. Όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα τους. Παίρνουν τα τραίνα και δρόμο... 

Πηγαίνουν προσκυνητές σε μακρινούς ναούς. Τρέχουν να δουν τις ανθισμένες κερασιές την άνοιξη, τις γλυσίνες τον Μάη, τους λωτούς τον Αύγουστο, τα χρυσάνθεμα το φθινόπωρο. Με ελάχιστες αποσκευές. Αλλά το πράσινο τσάι δεν λείπει από δίπλα τους.

Η Οσάκα είναι μάλλον η εμπορική πρωτεύουσα της χώρας. Απλώνεται στο δέλτα μεγάλου ποταμού. Θυμίζει λίγο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. 

Οι άντρες σκίζονται όλη μέρα στη δουλειά και στις επιχειρήσεις. Και το βράδυ έρχεται η ώρα της "ξεκούρασης του πολεμιστή". Η πόλη μεταμορφώνεται σε ένα απέραντο καμπαρέ. Μόλις δύσει ο ήλιος μετατρέπεται σε άγρια τίγρη. Γίνεται αχόρταγη και βιαστική. Δεν ανέχεται σουλατσαδόρους, άεργους και ποιητές...

Μισανοίγουν οι κλειστές θύρες. Και φρεσκολουσμένα κορμιά υποκλίνονται και σε καλωσορίζουν. Σ’ ένα μπαρ, δυο μικρούλες περιμένουν κάτω από ένα κόκκινο φανάρι σε σχήμα καρδιάς. Σε παίρνουν απ’ τη μέση, σε ξαπλώνουν σε κάτι υπαίθριες αιώρες και παραδίνεστε στην αμάλαγη γλύκα...

Δε θέλω να μείνω και πολύ στην Οσάκα. Τη φοβάμαι αυτή  την ανθρωποφάγα δράκαινα. Γυρνάω στο Τόκιο με το πρώτο μεταμεσονύχτιο τραίνο. 

Δίπλα μου ένας ευτραφής και πολυταξιδεμένος ντόπιος με ζαλίζει στις σοφίες. Απ’ όσα μου ’πε, ένα μόνο θυμάμαι: "Η ωραιότερη γυναίκα είναι του φίλου σου. Μετά η πουτάνα, μετά η υπηρέτρια και τελευταία η γυναίκα σου!"...

Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Ε' - Ο Ειρηνικός είναι η νέα Μεσόγειος!)

 

Λένε πως οι Γιαπωνέζοι είναι ο ευγενέστερος λαός του κόσμου. Το πιστεύω. Αλλά κάποιοι ισχυρίζονται πως το περιβόητο γιαπωνέζικο χαμόγελο είναι μια μάσκα. 

Κι αυτό να ισχύει, η μάσκα κάνει πιο πρόσχαρη τη συμβίωση, δίνει στις ανθρώπινες σχέσεις αξιοπρέπεια και ευγένεια. Σε μαθαίνει να μη θες να ενοχλήσεις τους άλλους με τις προσωπικές σου μιζέριες. Κι έτσι, σιγά-σιγά, η μάσκα γίνεται πρόσωπο...

Αγναντεύω τον Ειρηνικό Ωκεανό και μελαγχολώ. Ο κόσμος πλάτυνε. Κάποτε η Μεσόγειος ήταν το κέντρο του κόσμου. Τώρα είναι μια λίμνη επαρχιακή. Μονάχα ένα γειτονικό κουτσομπολιό. Που τσακώνονται κάτι ψευτονταήδες. Τούρκοι, Έλληνες, Λίβυοι και Λιβανέζοι...

Πλέον το κέντρο μετατοπίζεται στον Ειρηνικό. Εδώ κάποια στιγμή θα κονταροχτυπηθούν άγρια οι μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου. Η παλιά υπερδύναμη, η νέα υπερδύναμη, κι από κοντά η Ρωσία κι η Ιαπωνία. Πόσο ειρωνικά ακούγεται το όνομα τούτου του ωκεανού? Ειρηνικός...

Εδώ στην Ιαπωνία υπάρχουν αρκετοί Χριστιανοί. Τι άραγε να τραβάει έναν απωανατολίτη σε αυτή τη θρησκεία που ξεκίνησε απ' τα άγονα μέρη της Παλαιστίνης? 

"Το νόημα της θυσίας!", μου απαντάει ένας ψαγμένος. "Γιατί η θυσία είναι για μας, τους Γιαπωνέζους, η ανώτατη λαχτάρα. Να θυσιαστούμε για το χώμα των προγόνων μας, για την τιμή μας. Κι έρχεται ο χριστιανισμός να μας ζητήσει να θυσιαστούμε για κάτι ακόμα μεγαλύτερο, για την ανθρωπότητα"...

Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Δ' - Εκπαιδεύομαι στο "φουντόσιν")

 

Βρίσκομαι λοιπόν στη μακρινή χώρα που ζουν οι άνθρωποι με τα λοξά μάτια και το ασάλευτο όλο μυστήριο χαμόγελο. 

Τρεις άντρες κάθονται γονατιστοί και κοιτάζουν μια γλάστρα που είναι φυτεμένο ένα μικρούλικο ανθισμένο λουλούδι. Μάλλον κάνουν τον διαλογισμό τους. 

Οι άνθρωποι φοβόμαστε τη μοναξιά. Μας τρομάζει η σιωπή. Στη φλυαρία βρίσκουμε μια ανακούφιση. Γι’ αυτό και αποφάσισα να περάσω τούτο το ταξίδι όσο γίνεται αμίλητος. Με μόνο τις τελείως απαραίτηες κουβέντες. Να γίνει το ταξίδι από εξωτερικό, εσωτερικό...

Σ’ ένα βουδιστικό ασκηταριό κάνω την κλασική ερώτηση: "Τι είναι ευτυχία;". "Να κρατάς την καρδιά σου ασάλευτη. Στα εύκολα και στα δύσκολα, στα καλά και στα άσχημα". 

Αυτό οι γιαπωνέζοι το λένε "φουντόσιν". Κάτι σαν την "απάθεια" των αρχαίων στωικών. Αλλά μήπως και ο στωικισμός δεν ήταν η μεσογειακή εκδοχή του ζεν;

Κατά τ’ άλλα, όλα τα λιμάνια του κόσμου είναι παντού ίδια. Είτε είσαι στην Οντέσα, είτε στην Αμβέρσα, είτε στη Βαρκελώνη, τον Περαία, την Αλεξάνδρεια και το Κολόμπο, οι ανθρώπινες ανάγκες δεν αλλάζουν. Ούτε οι τρόποι που ικανοποιούνται. 

Στα λιμάνια βλέπεις κι ακούς και κάνεις πράγματα που ίσως δεν θα ’πρεπε. Αδιάντροπα κορίτσια με πρόωρα φουσκωμένα στήθη και αγοράκια προσπαθούν να κερδίσουν το μεροκάματο. Στα λιμάνια συνειδητοποιείς πως η "αρετή" είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Μια ψυχή ενάρετη, δεν θα μπορέσει εδώ να νιώσει την ανυπόφορη και θανατερή γοητεία της "αμαρτίας".

Βρίσκομαι σ’ ένα τεράστιο πάρκο. Τ’ άστρα λάμπουν από πάνω μας. Ο ουρανός χνουδωτός κι αμίλητος. Κάτω στη γη, στο βάθος του πάρκου, όλα θυμίσουν υπαίθριο καμπαρέ. Οι καλύτερες απ’ τις σειρήνες του λιμανιού είναι εδώ για να σε διεκδικήσουν. Διαλέγω μια κοκότα λιγνή σα φίδι, χωρίς στήθια και περιφέρεια, σαν αγοράκι. Τα μάτια λοξά, ακίνητα κι αυτά. 

Το μυαλό παίζει άσχημα παιχνίδια. Με το που τη βλέπω θμάμαι μια εικόνα που ’χα δει παλιά στ’ αγιονόρος. Μια Παναγιά κίτρινη, λοξομάτα, άφυλη...

Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Γ' - Περισυλλογή και ενόραση...)

 

Στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν κυρίως θρησκευτικές γιορτές. Αποτελούσαν ένα παγκόσμιο προσκύνημα στα ιερά κέντρα λατρείας του Δία, Απόλλωνα, Ποσειδώνα και των λοιπών θεών της εποχής. 

Συνεπώς, τηρώντας την αρχαία παράδοση, φροντίζω να περιηγηθώ στα δύο βασικά θρησκευτικά κέντρα της Ιαπωνίας. Το Κυότο και τη Νάρα.

Η αρχαία εθνική θρησκεία των Γιαπωνέζων είναι ο Σιντοϊσμός. Η ηρωική λατρεία των προγόνων. Ο Γιαπωνέζος, έλεγαν, δεν έχει ανάγκη να προσεύχεται. Αρκεί που ζει πάνω στο χώμα της Ιαπωνίας.

Αλλά στην ιστορική πορεία η χώρα δέχθηκε πολλές επιρροές, φυσικά και θρησκευτικές. Πολύ πριν τον χριστιανισμό, ήρθε απ’ την Κίνα ο Κομφουκιανισμός κι ο Βουδισμός. Που η γιαπωνέζικη πνευματικότητα τους αφομοίωσε δημιουργικά, δίνοντάς τους ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο...

Πέλαγος ανεξερεύνητο η ψυχή του ανθρώπου. Δυσδιάκριτο και πολυδιάστατο το φαινόμενο της θρησκείας. Η Ανατολή, η μήτρα των περισσότερων θρησκειών, τυλίγεται στο μυστήριο του θρύλου, αναζητά την αλήθεια στην περισυλλογή και στην ενόραση. Κι όχι στη λογική έρευνα και στην απόδειξη. 

Όλα στο σύμπαν είναι ένα. Κι ο άνθρωπος, αναπόσπαστο μέρος του σύμπαντος, πρέπει να εναρμονίζεται στον ρυθμό Εκείνου. Οι Ιάπωνες δεν ασχολούνται με θεωρητικές διδασκαλίες και δογματικά προβλήματα. Η σωτηρία πραγματοποιείται στη γη και γι’ αυτό δεν αρκεί μόνο μια ζωή.

Η ηθική τους δεν θεμελιώνεται σε έναν ηθικό Νόμο. Δεν υπάρχουν έννοιες όπως "εντολή", "αμαρτία" και "ενοχή". Η διάκριση ύλης και πνεύματος, καλού και κακού, δεν έχει θέση στη φιλοσοφία τους. Ο άνθρωπος γεννήθηκε καλός, αλλά οι επιθυμίες και ο εγωισμός εμποδίζουν τη λύτρωση. 

Ο κόσμος της Ανατολής αγαπά την ασάφεια, τον υπαινιγμό, τα σύμβολα. Εδώ δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι διδασκαλίες περί υπερβατικού και προσωπικού θεού.

Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (B' - Κρατάω διπλά βιβλία!)

 

Στη λογοτεχνία η Ιαπωνία είναι ταυτισμένη με το άνθος της βουνίσιας κερασιάς που μοσχοβολάει στον πρωινό ήλιο. Δε λέω, τα απέραντα δάση με τις κερασιές ικανοποιούν όλες τις αισθήσεις μας. 

Αλλά πέρα από ρομαντισμούς και αφηρημένες έννοιες, είμαστε αίμα και σάρκα και κόκκαλα. Και δυο σχεδόν χρόνια τώρα έχει κλονιστεί το νευρικό μας σύστημα με αυτόν τον κωλο-ιό. Χρειαζόμαστε εκτόνωση, πάθος, νεανική γυναικεία σάρκα για να ισορροπήσουμε...

Επισκέπτομαι την "κακόφημη" συνοικία της πόλης. Όπως παντού στην Ιαπωνία, κι εδώ κυριαρχεί καθαριότητα και τάξη. Τα κορίτσια είναι υπέροχα, υποτακτικά, αλλά και πρόθυμα να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα σου. Οι υγειονομικές προφυλάξεις τηρούνται, αλλά μην φανταστείτε τίποτα υπερβολές. 

Άλλωστε εμένα πάντα μου άρεσε το πισοκολλητό...

Η Ιαπωνία είναι η γκέισσα των εθνών. Το μακρόστενο κορμί της απλώνεται ράθυμα και προκλητικά στο πέλαγος. Σου υπόσχεται ηδονές αλλά και μυστήρια. 

Είναι γυναίκα η Ιαπωνία. Γυναίκα σιωπηλή και ξεμυαλίστρα. Αλλά μέσα της κρύβει μεγάλη ένταση. Το βλέπεις και στα ηφαίστεια που δω κι εκεί ξεπηδούν απ' τα σπλάχνα της. Και στην πάντα χιονισμένη κορυφή του όρους Φίτζι. Κι αν κάνει και βρυχηθεί ο εγκέλαδος, οι σεισμοί της Ελλάδας θα μας φανούν σα νανουριστικά κουνήματα...

Μπαίνω στον πειρασμό ν' αγοράσω μεταξωτά, φιλντισένια χτένια και άλλα μπιχλιμπίδια για τους κολλητούς μου στην Αθήνα. Αλλά αμέσως συνέρχομαι. Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου τέτοιους μικροαστισμούς. 

Άλλωστε αποφάσισα να ταξιδέψω χωρίς αποσκευές. Μόνο με ένα μικρό λαπτόπι. Εσώρουχα έχω μόνο αυτά που φοράω. Κάθε βράδυ τα πλένω στον νεροχύτη του ξενοδοχείου και περιμένω ως το πρωί να στεγνώσουν. 

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Κρατάω διπλό ημερολόγιο. Σαν τους παλιούς φοροφυγάδες που τηρούσαν διπλά βιβλία! 

Αυτά που διαβάζετε είναι τα πιο λάιτ. Κατάλληλα για παιδιά άνω των τεσσάρων ετών. Τα πιο πικάντικα τα γράφω στο απόρρητο, στο κατα-προσωπικό μου ημερολόγιο. 

Κάποτε ίσως να τα δημοσιεύσω κι αυτά, αλλά με κάποιες αναγκαίες παραλλαγές...

Ένας μοναχικός λύκος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο (Α' - Μεθαύριο φέυγω)

 

Θυμάμαι την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 σα να 'ταν χθες. Πολύ λίγα αθλήματα παρακολούθησα, αλλά μπορώ να πω πως την περίοδο εκείνη την έζησα στα γεμάτα. 

Κάθε που σουρούπωνε, το ιστορικό κέντρο της Αθήνας πλημμύριζε από κόσμο. Μια λαοθάλασσα από Έλληνες, και κυρίως τουρίστες, έπνιγνε κυριολεκτικά την Πλάκα, του Ψυρρή, το Μοναστηράκι και το Θησείο. Τι αυτοσχέδια πάρτι στήνονταν απ' το πουθενά? Τι καμάκι και σεξάκι κάναμε τότε? Ζωή ζάχαρη...

Φέτος, που λέτε, έφαγα μια φλασιά. Μου καρφώθηκε η ιδέα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Δεν με νοιάζει αν θα διεξαχθούν χωρίς θεατές. 

Δεν θα πάω για να δω ούτε σκυταλοδρομίες ούτε καταδύσεις. Άλλα πράγματα με τραβάνε εκεί. Η όλη φάση, το κλίμα κι η ατμόσφαιρα... δεν ξέρω πώς να το πω.

Φυσικά θα λάβω όλα τα απαραίτητα μέτρα για τον κορονοϊό. Ειδικά εγώ που είμαι και ανεμβολίαστος, θα πρέπει να προσέχω χίλιες φορές παραπάνω. Άτιμη ενεσοφοβία...

Εννοείται πως αυτή τη φορά δεν θα ανακατευτώ με τα πλήθη. Αλλά λίγο το κακό. Πλέον έχω γίνει πολύ λιγότερο κοινωνικός. Την καταβρίσκω ως μοναχικός λύκος. Όπου το ραβδί μου και το πουλί μου, που λένε. 

Θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, θα πηγαίνω μόνο όπου γουστάρω, θα τρώω όπου θέλω, ό,τι θέλω κι αν θέλω. Έχω γίνει ψιλο-ζεν. Δεν αγαπώ, δεν μισώ, δεν επιθυμώ, δεν ελπίζω και δεν φοβάμαι απολύτως τίποτα.

Μια και είπα "ζεν", σας πληροφορώ πως έχω μεγάλη όρεξη να γνωρίσω από κοντά και τη θρησκευτική ζωή των Ιαπώνων. Είναι άραγε τόσο βαρετοί και ήσυχοι άνθρωποι όσο λέγεται? 

Θα προσπαθήσω να δω από κοντά αλλόκοτους ναούς, αγάλματα και ζωγραφιές. Τα ατέλειωτα δάση με κερασιές, κι ας μην είναι ανθισμένες αυτή την εποχή. Ίσως να προλάβω τα χιλιόχρωμα χρυσάνθεμα. Αλλά σίγουρα θα απολαύσω τις μικρές, μικρόσωμες και εύθραυστες γιαπωνεζούλες, που έχουν στοιχειώσει τη σκέψη μου...

Ημερολόγιο φτώχειας! (Β’ - Το ουρλιαχτό του αρχιδιάβολου!)

 

Εκείνη την εποχή ήμουν άνεργος. Άεργος πες το καλύτερα. Αλλά είχα μια γκομενούλα, τη Βίκη, που κάναμε τρελό σεξάκι.

Εκείνη έκανε κάθε βράδυ μπέιμπι-σίτινγκ. Σε ένα πλουσιόσπιτο (έτσι μου φαινόταν τότε) κάπου μεταξύ Παπάγου και Χολαργού. Πήγαινε στις έξι το απόγευμα κι έφευγε όταν γύριζε το ανδρόγυνο, κατά τις έντεκα. 

Στις εννιά έβαζε τα δύο μούλικα για ύπνο κι έμπαζε εμένα απ’ την πίσω πόρτα και βγάζαμε τα ματάκια μας για καμιά ωρίτσα. Την κοπανούσα λίγο πριν επιστρέψουν οι νοικοκύρηδες.

Ένα βράδυ, φτάνω σπίτι τη συνηθισμένη ώρα, εννιά και κάτι. Η Βίκη ήταν πολύ θυμωμένη γιατί τα μαλακισμένα δεν είχαν σκοπό να κλείσουν μάτι. 

"Πες τους να κοιμηθούν μην τα πάρει ο διάλος και τα σηκώσει", της λέω. Η Βίκη πάει στο υπνοδωμάτιο των μικρών, τους το λέει, αλλά τίποτα. Δεν φοβόντουσαν ούτε τον διάολο, τα γαμημένα. Εγώ τώρα να κρυφακούω έξω απ’ την πορτούλα τους. Πώς μου ’ρχεται και βγάζω μια απίστευτη στριγγλιά. Τέτοιο ουρλιαχτό δεν θα έβγαζε ούτε ο ίδιος ο αρχιδιάβολος. Αφού χέστηκε πάνω της ακόμα κι η Βίκη. Τα σκατόπαιδα πέρνουν τέτοια τρομάρα που χώθηκαν κάτω απ’ τα παπλώματα και δεν ξανάβγαλαν κιχ...

Παίρνω τη Βίκη αγκαλίτσα και την πάω στο σαλόνι. Το κοριτσάκι μου έδειχνε σοκαρισμένο. "Ξέρεις, απόψε δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μην με πιέσεις!".

Ήξερε ότι δεν πολυγουστάρω τα παιδιά. Αλλά πως θα μπορούσα να είμαι τόσο σκληρός και τρομαχτικός μαζί τους, δεν το ήξερε ούτε και το φανταζόταν. "Μου έδειξες μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα σου, την πολύ κακή", μου είπε. "Σα να ’σπασε κάτι μέσα μου!"...

Σ’ εκείνη μπορεί να ’χε σπάσει κάτι μέσα της, αλλά εγώ δεν είχα καμία διάθεση να μου σπάσει άλλο τ’ αρχίδια. Την παράτησα να πηγαίνει κάθε τόσο στο δωμάτιο των παιδιών και να αφουγκράζεται αν ζουν ή αν πέθαναν απ’ την τρομάρα τους.

Βγήκα στη Μεσογείων και το έκοψα με τα πόδια για Ζωγράφου. Δεν είχα λεφτά για εισιτήριο κι ούτε είχα όρεξη να πέσω πάνω σε κανέναν μαλάκα ελεγκτή. 

Αν έχεις τα νεύρα σου κι είσαι και καυλωμένος μπορεί να κάνεις παράλογα κι επικίνδυνα πράγματα...

Ημερολόγιο φτώχειας! (Α’ - Φιλόσοφος του πούτσου...)

 

Νομίζω πως η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ήμουν θεόφτωχος! Αλλά, θα μου πεις, όταν είσαι νέος όλα ωραία σου φαίνονται, ακόμα κι η φτώχεια...

Ήταν η εποχή που, αν και νέος, όλα στη ζωή μου ήταν σκοτεινά, ακίνητα και παρατημένα. Προσπαθούσα να παίξω το παιχνίδι "δουλέψτε-φάτε-πηδηχτείτε-κοιμηθείτε". Αλλά χωρίς τον πρώτο κρίκο. Αυτό δυσκόλευε κάπως τα πράγματα...

Φανταζόμουν να γυρίζω σπίτι, να ανασήκωνα το πάπλωμα και να έβρισκα... Τι; 100.000 ευρώπουλα; Ναι, κι αυτά, κι αυτά. Αλλά ταυτόχρονα και δυο μπούτια φοραδίσια, άσπρα και μεγάλα. Και δυο βυζιά αγελαδινά! Να φτάνουν ως το πάτωμα...

Αλλά δυστυχώς είχα μόνο δύο ευρώ στην τσέπη. Και δύο σώβρακα. Φουλ του δύο δηλαδή. Κι έχωνα το χέρι μου στα σκέλια να βεβαιωθώ πως έχω και δυο αρχίδια...

Καμπούρα δεν είχα. Σχετικά ωραίο παιδί ήμουν. Αλλά βρωμούσα Βαλκάνια, κι ακόμα παραπέρα. Σύχναζα σε μέρη "μ’ έκαψες". Όπου "κύριος", με όλη τη σημασία της λέξης, δεν πατούσε ποτέ το πόδι του. 

Έτσι όπως καθόμουν στην καρέκλα, έμοιαζα με μισο-χαμένο κορμί. Αλλά έτσι και σηκωνόμουν όρθιος, γινόμουν ένα ολοκληρωμένο χαμένο κορμί...

Φορούσα κάτι αλήτικα. Και τριγύριζα στα μπουρδέλα με τις φτηνές. Μετά το χύσιμο καμιά φορά χαλάρωνα και με έπαιρνε ο ύπνος. Κι άκουγα την τσατσά να ουρλιάζει... "Πλήρωσες, τρόπος του λέγειν, για να γαμήσεις, κι όχι να κοιμηθείς!".

Όταν είσαι φτωχός και βολοδέρνεις, ποτέ δεν ξέρεις πού και τι σου ξημερώνει. Αν ο πούστης ο έφκας μετρούσε γαμήσια αντί για ένσημα, θα είχα συνταξιοδοτηθεί απ’ τα εικοσιπέντε μου. "Σαβουρογαμούσες!", θα μου πεις. Αλλά μήπως και τα "βαρέα" δεν μετράνε διπλά για τη σύνταξη;

Ξύπναγα αργά τα απογεύματα. Πετούσα από πάνω μου το πάπλωμα. Και τέντωνα τα πάνω και κάτω άκρα. Το μεσαίο άκρο ήταν πάντα από μόνο του τεντωμένο. Κατουρόκαυλα...

Είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου. Ένιωθα λούζερ και αδύναμος. Προσπαθούσα όταν γαμούσα να μην χύνω. Ούτε μέσα ούτε έξω. Γιατί κάπου είχα διαβάσει πως όσοι χύνουν χάνουν τη δύναμη και την εξυπνάδα τους...

Όσο ήμουν θεόφτωχος είχα φτιάξει και τη δική μου φιλοσοφία. Εννοείται πως ήταν φιλοσοφία του πούτσου. Συγκεκριμένα θυμάμαι δύο από τους βασικούς φιλοσοφικούς μου άξονες:

1) Οι ιδεολογίες μπορούν να ξεσηκώσουν χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά όχι κι έναν πούτσο.

2) Οι γυναίκες είναι σαν τον πούτσο. Όσο τις χαϊδεύεις, τόσο σηκώνουν κεφάλι.

Ερωτικά παιχνίδια...

Πριν φύγει το πρωί για τη δουλειά, της δένω ένα σχοινάκι γύρω απ' το μπούτι της, κάτω απ' τη φούστα. Έτσι, για να μην ξεχνάει σε ποιον ανήκει...

Κι όταν επιστρέφει, τη ρωτάω αν ήταν καλό κορίτσι όσο έλλειπε. Κι αυτή πάντα σκαρφίζεται κάποια αταξία για να την τιμωρήσω ανάλογα...

Οι ποινές ποικίλλουν. Από 2-3 πουτσοσκάμπιλα μέχρι δέσιμο των χεριών με το στριγκάκι της για μερικές ώρες. Για τα πιο βαρειά παραπτώματα προβλέπεται βιασμός της σε δημόσιο χώρο...

Κάθε γυναίκα έχει μερικές βασικές φαντασιώσεις. Όπως, π.χ., κάποιος να τη γδύσει μπροστά σε κόσμο, να βρεθεί εκτεθειμένη στα πεινασμένα μάτια διάφορων άγνωστων λιγούρηδων, κι ο αγαπημένος της να τη βιάσει άγρια όσο οι άλλοι θα μαλακίζονται...

Τις περισσότερες γυναίκες που γνώρησα τις εξίταρε ένα καλό γαμήσι στο μπαλκόνι, σε μια σχεδόν ερημική παραλία ή στο σπίτι με φιλοξενούμενους στο διπλανό δωμάτιο. Δεν υπάρχει γυναίκα να μη γουστάρει τα σεξουαλικά παιχνίδια και τα παιχνίδια ρόλων...

Την ακινητοποιώ, τη δένω στο κρεβάτι ώστε να βλέπει στον διπλανό καθρέφτη τον εαυτό της δεμένο, ευάλωτο, υποπταγμένο. 

Την υποχρεώνω να μου περιγράψει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια πώς έκανε σεξάκι με τον πρώην της. Και κάθε φορά που λέει κάτι πολύ πρόστιχο, της τον χώνω όσο πια δυνατά και βαθειά μπορώ, ως το λαρύγγι που λένε. 

Πάντα βιντεοσκοπώ τα πηδήματά μας. Γιατί ανακάλυψα τα άγρια μονοπάτια της γυναικείας σεξουαλικότητας. Για τις γυναίκες δεν υπάρχει συναρπιστικό σεξ που δεν είναι βρώμικο!

Συχνά σκαρώνουμε και μικρά σενάρια. Έτσι, για να υπάρχει και λίγο αίσθημα, ίντριγκα, δόλος. 

Οι πρωτάρηδες ξεκινήστε απ' τα βασικά. Προσποιηθείτε πως είστε άγνωστος και την ψαρεύετε για μια αρπαχτή. Και προμυθευτείτε διάφορες κλασικές στολές... νοσοκόμας, αεροσυνοδού, καλόγριας, μαζορέτικες φουστίτσες, σχολικές ποδιές...

Απόψε έχω συνδέσει την κάμερα με την τηλεόραση. Κάνω ζουμ στα επίμαχα σημεία του κορμιού της κι εκείνη τα βλέπει στην οθόνη. 

Το βιντεάκι θα το χρησιμοποιήσω και ως διεγερτικό στον "δεύτερο γύρο". Αλλά να μην ξεχάσω μετά να το εξαφανίσω... για ευνόητους λόγους.