Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΙΒ' - Ε όχι κι "αητός" μια γκόμενα!)

 

Το 1978, δεκάχρονο παιδάκι, νομίζω πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού, έζησα τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Αντικείμενο του πόθου μου ήταν η κόρη ενός σημαντικού κρατικού αξιωματούχου στην τότε κωμόπολη του Καρπενησίου. Εκείνη Αθηναία, με αυτοπεποίθηση και αέρα, και αρκετά προσόντα, όχι μόνο φυσικά αλλά και πνευματικά. 

Εκείνη την εποχή τα καρπενησιωτόπουλα, και ειδικά της υποβαθμισμένης "κάτω γειτονιάς", ζούσαμε παίζοντας όλη μέρα στις αλάνες. Κανονικοί κεραμιδόγατοι. Ενώ εκείνη... Με τις ξένες γλώσσες της, τις μουσικές της, τη λογοτεχνία της. Στα μικρά μου μάτια φαινόταν απλησίαστη, κάτι σαν "αετός".

Οπότε ήρθε και κούμπωσε ένα τραγουδάκι σε μουσική και στίχους Κώστα Ψυχογιού, που τραγούδησε ο Κώστας Καραφάσης, γνωστός ως τότε ηθοποιός από το τηλεοπτικό σήριαλ του 1971 "Η γειτονιά μας" που έπαιζε το ρόλο του σερβιτόρου.

Το τραγούδι αυτό πέρασε από σαράντα κύματα. Αρχικά γράφτηκε για τον Νταλάρα, που το απέρριψε. Μετά το απέρριψε κι ο Κόκοτας και στην αρχή και ο ίδιος ο Καραφάσης, που τελικά... υπέκυψε. Έτσι, η βαθιά και εκφραστική φωνή του καρδιτσιώτη πρώην ηθοποιού, σε ένα θλιμένο μουντ, έδωσε άλλη διάσταση στον λαϊκό και πονεμένο στίχο του Ψυχογιού. Και μέχρι σήμερα υπενθυμίζει τα μεγάλα ταξικά χάσματα που βασανίζουν τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις... 

Αν δεν κάνω λάθος είναι το μόνο τραγούδι που μια γυναίκα αποκαλείται "αητός"! Άσε που το "ξένος εγώ" μας θυμίζει και λίγο τον Καμύ...

Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου
Ξένος εγώ, έξω απ’ τον κόσμο σου
περαστικός μπήκα στον δρόμο σου
κι είχα το θράσος να σ’ αγαπήσω, αητέ
κοίτα η καρδιά μου τι μου ζητάει
έναν αλήτη ποιος τον μετράει
κι αν αγαπάει, ποιος τον νοιάζεται ποτέ
Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου
Ξένος εγώ, λίγη ταυτότητα
δίχως καυτή προσωπικότητα
κι είχα την τρέλα να σε λατρέψω, αητέ
Κοίτα η καρδιά μου λάθη που κάνει
έναν αλήτη κι αν θα πεθάνει
από αγάπη ποιος τον νοιάζεται ποτέ

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες ΣΤ' - Μ' ένα περίστροφο στη ζώνη!)

 

Ο "Κάβος" ήταν απ' τα πλοία εκείνα που ανά πάσα στιγμή αλλά- ζουν πορεία, κυκλοφορούν με ψεύτικες δηλώσεις και προτιμάνε τα τριτοκοσμικά μέρη. 

Τι κάνει νιάου-νιάου στο κατάρτι; Ένα λαθρόπλοιο του κερατά είναι. Κι αν κάπου μας κάνουν τσακωτούς, θα πιστέψει κανείς πως εμείς, το απλό πλήρωμα, δεν είχαμε ιδέα για το τι παιζόταν κάτω απ' τη μύτη μας; Μάλλον θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας σε κάποια αφρικάνικη η μεσανατολίτικη φυλακή...

Πλησιάζουμε σε μια άγνωστή μου ακτή. Ξαφνικά οι μηχανές του πλοίου σταματάνε και ρίχνουμε άγκυρα. Κάτι αυτοσχέδια πλοιάρια, σαν φελούκες, μας πλευρίζουν. Κάμποσοι αραπάδες σκαρφαλώνουν σαν γάτοι. Τους περιμένει ο υποπλοίραχος και τους πάει στ' αμπάρια. Σε ελάχιστο χρόνο πάνω από 30 κιβώτια κατέβηκαν και φορτώθηκαν στις φελούκες. Οι πρωταγωνιστές έδωσαν τα χέρια κι οι αραπάδες εξαφανίστηκαν...

Το βράδυ πήραμε κι εμείς το "μερτικό" μας. Στην τράπεζα μας περίμεναν λουκάνικα, ζαμπόν, τηγανιτές πατάτες, φρέσκα φρούτα κι ένα μεγάλο ποτήρι ρούμι. Ήταν το φίμωτρό μας...

Εμείς είμαστε τόσο ξεθεωμένοι απ' την κούραση που ουσιαστικά δεν νοιαζόμασταν καθόλου τι συμβαίνει γύρω μας. Μάλλον αυτή ήταν η τακτική του καπετάνιου. 

Όταν έχεις διπλή βάρδια 12-4 μεσημέρι-βράδυ, όταν γυρίζεις με όλο σου το σώμα μελανιασμένο και τα μπράτσα σου γδαρμένα, και το μόνο που αντέχεις είναι να πέσεις στην κουκέτα σου ξερός γεμάτος λάδι, ιδρώτα και γράσο, δεν έχεις καμία διάθεση να διαμαρτυρηθείς ή να κάνεις αδιάκριτες ερωτήσεις...

Ένιωθα σα να διαγράφηκα απ' τον κόσμο των ζωντανών. Η βρώμα κι η δυσωδία ήταν ανυπόφορες. Οι νύχτες στη θάλασσα είναι τρωμερά κρύες. Το ξημέρωμα που προσπαθούσα να ξεκουραστώ λίγο υπήρχαν κι εκείνοι που δεν είχαν βάρδια και έπαιζαν χαρτιά ή φλυαρούσαν. 

Δεν μπορείς να τους εμποδίσεις να μιλάνε. Κι όσο εκείνοι προσπαθούσαν να μιλάν χαμηλόφωνα, τόσο πιο πολύ μου την έδιναν στα νεύρα. Ιδίως κάτι ισπανόφωνοι. Που σε κάθε τρεις λέξεις πετάνε κι ένα "πουτάνας γιε". Όπως εμείς έχουμε το "μαλάκα"...

Το μόνο καλό είναι πως οι ανώτεροι δεν μας έλεγχαν και απέφευγαν να μας κάνουν παρατηρήσεις. Κάποτε, πολύ καιρό πριν από μένα, κάποιος αξιωματικός προσπάθησε να βάλει χέρι στο πλήρωμα. Ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου και πετάχθηκε στη θάλασσα. Ίσως γι' αυτό πλέον όλοι αυτοί οι γαλονάδες κυκλοφορούν μ' ένα περίστροφο στη ζώνη...

Α, πόση γοητεία έχει η ζωή στη θάλασσα! Για πείτε το στους ποιητές και στους μυθιστοριογράφους...

Είμαι "χάσιμο χρόνου"!

"Αυτό που μ’ αρέσει σε σένα", είπε,

"είναι πως είσαι εντελώς άξεστος.

Κάθεσαι κει πέρα

μ’ ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι

έχεις βγάλει τα παπούτσια

κι έχεις μια τρύπα στη δεξιά κάλτσα.

Έχεις να ξυριστείς μια βδομάδα

υπάρχει πάντα μια μπίχλα στη μπανιέρα σου

και το ακουστικό του τηλεφώνου

είναι καλυμμένο με λίπος.

Οι μισές μαλακίες στο ψυγείο σου έχουν λήξει

κι οι άλλες μισές έχουν σαπίσει.

Δεν έχεις τηλεόραση,

διαβάζεις βρωμοπεριοδικά

το πάτωμα είναι καλυμμένο με παλιές εφημερίδες,

δεν με πιέζεις για πήδημα,

δεν φαίνεται καν να σε νοιάζει

δε λες απολύτως τίποτα

κοιτάς απλά τριγύρω στο δωμάτιο σα χαζός

δεν παραπονιέσαι για τίποτα

και δεν ρωτάς για τίποτα"...

Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι

μεταξύ αλκοολισμού και τρέλας.

Δεν γουστάρω τις κλαψομούνες

και τις υστερικές.

Μου αρέσουν οι άγριες, οι αυθεντικές

οι αναζωογονητικές γκόμενες.

Εγώ έχω τον εαυτό μου

και μου φτάνει.

Τώρα, αν μου κάτσει και κανένα μουνάκι

δεν λέω "όχι"...

Με έχουν κουράσει τα πηδήματα

σε σκοτεινά πάρκινγκ,

οι ανόητες συζητήσεις

τα φορέματα, τα σεντόνια, τα καθιστικά,

τ’ ανεβασμένα πόδια 

που σφίγγονται στα πλευρά μου...

Συνηδειτοποιώ πως δεν ήμουν τίποτ’ άλλο

από ένα γαμημένο σκυλί.

Τι προσπαθούσα να κάνω;

Τι έτρεχα να προλάβω;

Ήμουν ο βλάκας της φύσης

όχι αυτός που αποδείκνυε

αλλ’ αυτός που αποδεικνυόταν...

Ξέρω πως σε καμιά γυναίκα δεν θα λείψω ποτέ

πως ήμουν για όλες αυτό που λένε

"χάσιμο χρόνου"!

Ο χθεσινός χωρισμός μας

ακολούθησε το γνωστό εδώ και δεκαετίες μοτίβο:

"Δε βλέπεις τα χάλια σου;

Δε θες να επικοινωνήσεις.

Θες μια γυναίκα μόνο για τη δική σου βολή.

Γιατί δε μιλάς;

Μόνο τα τσούζεις 

και διαβάζεις τα ιπποδρομιακά στοιχήματα.

Τι τόσο σπουδαίο έχει ένα ψωράλογο;

Τι έχει που δεν το ’χω εγώ;

Άκου να σου πω ρε μαλάκα,

εγώ δεν είμαι του πεταματού.

Υπάρχουν ένα σωρό άνδρες που γουστάρουν

το κορμί μου, το μυαλό μου, το πνεύμα μου.

Έι, πού πας;

Πάλι σε κείνο το βρωμομπάρ;

Θ’ αράξεις εκεί με τα χαμένα κορμιά

και θα λυπάστε τον εαυτό σας.

Αν περάσεις αυτή την πόρτα τέλειωσες.

Μην τολμήσεις να ξανάρθεις εδώ....

Φεύγεις; 

Σε παρακαλώ μη φεύγεις..."

Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (Ζ')

Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Εγώ λέω πως είναι τα 3/4 του παντός. Ειδικά το πρώτο ραντεβού στα γκομενικά μετράει πολύ. Κι έχω τραγική εμπειρία επί του θέματος. 

Δε λέω πως είμαι ο "κύριος τέλειος", αλλά έχω φάει πολλές φρίκες. Τι να πρωτοθυμηθώ...

Η μία στο πρώτο ραντεβού πίνει τον άμπακο, αλλά παραδόξως δείχνει νηφάλια και ήρεμη. Αλλά ξαφνικά αρχίζει έναν άγριο τσακωμό με το διπλανό τραπέζι, την αρπάζω σχεδόν σηκωτή και φεύγουμε, την πάω σπίτι, της ψήνω καφέ, την βάζω στο κρεβάτι κι εγώ ξαπλώνω στον καναπέ, σε λίγο μου έρχεται και μου ρίχνεται, δεν ανταποκρίνομαι φοβούμενος καμιά καταγγελία για βιασμό, αρχίζουν οι τραγωδίες... πάει... γαμήθηκε ο Δίας.

Με την άλλη σχεδιάζω φίνο δείπνο, σε κυριλέ εστιατόριο, αλλά εκείνη επιμένει να μου κάνει σπίτι της το τραπέζι και να περάσουμε ωραία μόνα τα δυο μας. Πάω, αλλά διαπιστώνω πως ήταν απαίσια μαγείρισσα. Το αρνάκι στο φούρνο ήταν μισοκαμμένο, παλεύω να το φάω, κι εκείνη με φλομώνει στην όπερα, ενώ το ήξερε πως είμαι του λαϊκού ρεπερτορίου. Είχε και τρεις κωλόγατες που κάθε τόσο έχωναν την ουρά τους στο πιάτο μου...

Γενικά, πρέπει να είναι πολύ μαλάκω η γκόμενα που (τα έχω δει όλα λέμε!):

- κανονίζουμε περίπατο στη φύση και σκάει μύτη με ψηλοτάκουνα!

- κλείνουμε ραντεβού στην καφετέρια που συχνάζω και μόλις φτάνει η πρώτη της κουβέντα είναι "δεν έχω φάει όλη μέρα, δεν πάμε κάπου αλλού που φτιάχνουν κανονικό φαγητό;"!

- πάμε παραλία κι έρχεται χωρίς μαγιό-πετσέτα-αντηλιακό!

- φτάνουμε στο Καραΐσκάκη να δούμε το ντέρμπι κι αυτή έρχεται με ένα πανάκριβο δαχτυλίδι και με ρωτάει αν είναι ασφαλής!

- κλείνω ταβερνάκι με σούπερ φαγητό για τσικνοπέμπτη και μόλις καθόμαστε στο τραπέζι αυτή μου λέει πως από σήμερα άρχισε δίαιτα!

- απ’ το πρώτο κι όλας ραντεβού προβάλλεται σα νύφη και σχεδόν προβάρει και το νυφικό. Παίζει με κάθε μωρό που συναντάει, προσφέρεται να μου ράψει το χαλαρό κουμπί στο πουκάμισο κι άλλα τέτοια γαμοπίλαφα!

Δε νομίζω πως υπάρχει κανένας άντρας που να ονειρεύεται στο πρώτο ραντεβού να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με πεθερικά, πάνες, ευθύνες, στεγαστικά δάνεια, δίδακτρα για παιδιά κ.λπ...

Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Ε' - Τα πλοία μιλάνε!)

 

"Κάβος"! Αυτό ήταν λοιπόν το νέο μου πλοίο. Ο Θεός να το κάνει πλοίο δηλαδή. Θαλασσοδάρθηκα πολλά χρόνια. Αλλά, μα τη ναυτική μου τιμή, τέτοιο πλεούμενο δεν έχω ξαναδεί. 

Το σουλούπι του ήταν απαίσιο. Μάλλον κάτι ακόμα χειρότερο από απαίσιο. Ήταν γελοίο. Εντελώς κουρελιάρικο. Χρώμα δεν διέκρινες. Έγδερνε την αποβάθρα με φοβερά τριξίματα. Λογικά θα έπρεπε να είχε μετατραπεί ήδη σε παλιοσίδερα. Απ' την εμφάνισή του καταλάβαινες αμέσως και ποια μεταχείριση επεφύλασσε η πλοιοκτήτρια εταιρεία στο πλήρωμα...

Τώρα θα κάνω μια παρένθεση και θα σας πω μερικά ναυτικά μυστικά. Τα πλοία είναι ζωντανά. Έχουν καρδιά και ψυχή. Και πολλά ακόμα που δεν τα 'χουμε ούτε εμείς οι άνθρωποι. 

Έχω γνωρίσει πλοία που γελούσαν και χαχάνιζαν κάποια απογεύματα Κυριακής που εμείς οι ναύτες καθόμασταν στο κατάστρωμα και λέγαμε καλαμπούρια. Έχω δει πλοία να κλαίνε όταν στη βάρδια μας τους λέγαμε τα βάσανά μας. Κι άλλα να αυτοκτονούν μόλις μάθαιναν πως σκέφτονται να τα παροπλοίσουν...

Να ξέρετε πως το πλοίο δεν αγαπάει τον καπετάνιο. Γιατί ο καπετάνιος το κυβερνάει χωρίς να το γνωρίζει. Το πλοίο αγαπάει μόνο το πλήρωμα. Γιατί αυτό είναι ο μοναδικός και αληθινός του σύντροφος. Αυτός το καθαρίζει, το ομορφαίνει, το χαίδεύει. Εμείς οι ναυτικοί για πατρίδα έχουμε το πλοίο. Και για μάνα και πατέρα κι αδελφό. Και κολλητό που ώρες ατέλειωτες το ζαλίζουμε με τα δικά μας...

Το πλοίο μιλάει στο πλήρωμα αλλά ποτέ στους αξιωματικούς. Σε μας λέει θρύλους και παράξενες ιστορίες. Αυτές που ακούει από άλλα πλοία και ναυτικούς. Κλείνουμε παρένθεση...

Η ναυτολόγησή μου έγινε στο μιλητό. Μέσα σε λίγα λεπτά. Μου πετάν απ' το κατάστρωμα ένα καραβόσχοινο με δυο χοντρούς κόμπους. Το αρπάζω δυνατά, βάζω τα πόδια μου στα πλευρά του πλοίου κι από πάνω οι άλλοι να με τραβάνε. Κάποια στιγμή έφτασα στην κορφή και πήδηξα απ' την κουπαστή. 

Και βλέπω ένα μέρος του πληρώματος!

Για να είμαι ειλικρινής ούτε κι εγώ είμαι άσσος της κομψότητας. Και στη συγκεκριμένη φάση έμοιαζα περισσότερο με κουρελή άστεγο. Αλλά αυτό που αντίκριζα δεν είχε προηγούμενο. Αυτό δεν ήταν πλήρωμα. Ήταν ένα τσούρμο λιγδιασμένων, ξεπατωμένων και ψειριάρηδων! Δίπλα τους έμοιζα με τον Αβραμόπουλο! Δραπέτες απ' τα κάτεργα να 'ταν, θα 'χαν καλύτερη εμφάνιση.

Με πήγαν στην κουκέτα μου. Δεν είχε ούτε στρώμα, ούτε μαξιλάρι ούτε κουβέρτα ούτε σεντόνι. Μόνο ένα κουλουριασμένο παλιόσχοινο για προσκέφαλο. 

Ένας παλιός μου έκανε μια μικρή ξενάγηση στο πλοίο. 

Μια καταπακτή οδηγούσε σε ένα βαθούλωμα που έμοιζε με πηγάδι. Εκεί απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος. Το πλήρωμα το λέει "πηγάδι της φρίκης". Κάποιοι παλιοί που το είδαν ορκίζονται πως εκεί βρίσκονται ανθρώπινοι σκελετοί. Και φυσικά η φαντασία οργιάζει. 

Κάποιοι λένε για παράνομο δουλεμπόριο. Εκεί ξεχάστηκαν κρυμμένοι κάποιοι κακόμοιροι και βρήκαν φριχτό θάνατο. Άλλοι λένε πως ήταν ναυτικοί που διεκδίκησαν υπερωρίες μόλις το καράβι έπιασε λιμάνι. Ο καπετάνιος τους φυλάκισε στην τρύπα μέχρι να αποπλεύσουν, αλλά στο μεταξύ τους είχαν κατασπαράξει οι αρουραίοι κι έμειναν εκεί στα αζήτητα...

Έκανε το κεράτωμα επιστήμη και γουστάρω...

Της άρεσαν πολύ οι τρελίτσες.

Ξύριζε το γατάκι της σε σχήμα καρδιάς.

Έβαζε ταλκ στο ποπάκι της όπως τα μωρά.

Ηχογραφούσε τα βογγητά μας.

Μου έβαζε να βλέπω πορνοταινίες και να μου παίρνει πίπες.

Είχε κάνει ειδική παραγγελία σ' έναν μαραγκό, και μας έφτιαξε ένα καθολικό εξομολογητήριο! Ξέρετε... αυτό το κουβούκλιο που μπαίνουν μέσα ο ιερέας κι ο εξομολογούμενος χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον. Η δικιά μου είχε βίτσιο να κάνει εκεί μέσα σεξάκι...

Μας στοίχειωνε και τους δυο η χαρά του απαγορευμένου και η ηδονή της ενοχής.

Λογικό είναι από ένα τέτοιο αδηφάγο θηλυκό να μην περιμένεις ειλικρίνεια και πίστη.

Είχε έναν μοναδικό τρόπο να λέει ψέματα και να κρύβει τις ατασθαλίες της. Συνήθως τα κατάφερνε να βγαίνει κι από πάνω. Να, προχθές που άργησε αδικαιολόγητα άρχισε να ουρλιάζει: "Το κωλοαμάξι σου! Πότε θ' αποφασίσεις να το αλλάξεις? Με άφησε μέσα στην κίνηση το γαμημένο, δεν περιγράφεται τι βρίσιμο έφαγα. Γιατί δεν σε ειδοποίησα? Γιατί αν σου τηλεφωνούσα εκείνη τη στιγμή, δεν θα σου άρεσαν καθόλου αυτά που θα άκουγες. Και είμαι πλέον αρκετά μεγάλο κορίτσι για να τα καταφέρνω μόνη μου. Μη βγάλει κιχ, την έβαψες!"....

Με κορόιδευε μπροστά στα μάτια μου, αλλά το έκανε με τόσο διασκεδαστικό τρόπο που γούσταρα!

"Με ποιον σιγοψιθύριζες στο τηλέφωνο γλυκιά μου?"

"Μα φυσικά με τον εραστή μου χριστιανέ μου!"

"Γιατί δεν απαντούσες στις κλήσεις μου?"

"Γιατί έκανα σεξ στ' αμάξι μ' έναν φοιτητή!"

Άντε μετά να συνεχίσεις αυτή τη συζήτηση. Δεν έχει νόημα...