Απόψε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτοκαταργήθηκε!

Όπως έχουμε ξαναπεί, τούτο το ιστολόγιο αποφεύγει τα πολιτικά σχόλια. Μόνο τις παραμονές των εκλογών παίρνει σαφή θέση, κι αυτό για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας και να μην το παίζουμε μετά Χριστόν προφήτες!

Στις τελευταίες εκλογές, όπως θυμάστε, σας ενημέρωσα πως ήταν η πρώτη φορά που ψήφισα δεξιά στη ζωή μου. Όχι πως με συγκίνησε η ΝουΔου. Αν είναι δυνατόν. 

Απλά, είχα αγανακτήσει με την τσογλανοπαρέα του Τσίπρα, κι ο Κυριάκος μου φαινόταν παιδί ευγενικό, μόνο κατ' όνομα Μητσοτάκης, εργατικό και μακριά απ' τις παλαιοκομματικές βαρβαρότητες.

Έλα όμως που στην πρώτη στραβή που του έτυχε στη βάρδια του τα τίναξε όλα στον αέρα. Κι αποδείχθηκε πολύ Κούλης. Μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βγήκε απελπιστικά λίγος. 

Πριν λίγη ώρα ολοκληρώθηκε στη Βουλή το πραξικόπημα. Ουσιαστικά αμνηστεύτηκαν οι καραμπινάτες παρανομίες του ολιγάρχη Ιβάν Ιγνατίεβιτς Σαβίντι. Ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝουΔου αποδείχθηκαν Ζαγοράκηδες.

Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση που με μια του μόνο κίνηση ένας πολιτικός να αυτοακυρώθηκε σε τόσο απόλυτο βαθμό. 

Μας έλεγε για "νίκη της λογικής". Κι έχουμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Μας μιλούσε για "ήττα του λαϊκισμού". Και οι φασιστικοί τραμπουκισμοί των Ορκ θριάμβευσαν. Προπαγάνδιζε την "επιστροφή στην κανονικότητα". Και γυρνάμε 200 χρόνια πίσω, στην ανομία και ασυλία των ορεσίβιων κατσαπλιάδων...

Ας ξαναβγούν οι Αδώνιδες, οι Βορίδηδες και το κακό συναπάντημα να ξαναμιλήσουν για "τάξη και νόμο"! Ας ξανατολμήσουν να αναφερθούν στην "ανομία των Εξαρχείων". Θα πέσει πολύ ντομάτα όταν θα ξεστομίσουν τις αρλούμπες τους πως δήθεν "το κράτος δεν εκβιάζεται", πως επικρατεί δικαιοσύνη και ισονομία. Παραμύθια. 

Τελικά οι νόμοι τους είναι μόνο για τον καημένο τον κουλουρά που πουλά χωρίς άδεια, για κανένα παιδάκι που πετάει πέτρες στα ΜΑΤ ή για τους απεργούς-διαδηλωτές-συνδικαλιστές. 

Ναι, αυτοί διαταράσσουν την έννομη τάξη, αυτοί πρέπει να παταχθούν ασύστολα, σε αυτούς το κράτος οφείλει να δείξει πως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του...

Νομίζω πως από σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τις καλές της προθέσεις. Η περίοδος της κυβερνητικής της αθωότητας τέλειωσε σύντομα και άδοξα. Βέβαια θα παραμείνει στην εξουσία, αλλά θα μας έχει απέναντί της...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΚΑ’) - Το "μακεδονικό" στιγμάτισε την ιστορία του ΚΚΕ, δυστυχώς...

Το "μακεδονικό" είναι μια πολύ πομενένη ιστορία για την ελληνική Αριστερά, και κυρίως για το ΚΚΕ. Αργότερα θα πούμε πολύ περισσότερα και κάποιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά προς το παρόν μένουμε στα βασικά.

Για να μην πάμε στα πολύ παλιά, αρχίζουμε απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε και τα έθνη στα Βαλκάνια άρχισαν να αναδύονται δυναμικά. 

Την εποχή εκείνη υπήρχαν αρκετές δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι στην κεντρική και δυτική Μακεδονία που μιλούσαν μια βουλγαρική διάλεκτο αλλά δεν ήθελαν να θεωρούνται ούτε Βούλγαροι ούτε, πολύ περισσότερο, Έλληνες οι Σέρβοι. Αυτοί άρχισαν να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες". 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 το ζήτημα απασχόλησε έντονα και την Κομμουνιστική Διεθνή, που αποφάσισε να ρίξει το σύνθημα "Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη". 

Για να είμαστε ειλικρινείς εκείνη την εποχή το σύνθημα-αίτημα αυτό δεν ήταν καθόλου εξωπραγματικό ούτε παράλογο. Και δεν είχε εθνικιστική βάση. Απλά, η "Διεθνής" στόχευε στη δημιουργία μιας, ας την πούμε, Σοβιετικής Ένωσης των Βαλκανίων, στα πλαίσια της οποίας θα υπήρχε και το "Σοβιετικό κράτος Μακεδονίας και Θράκης".

Το καημένο το ΚΚΕ και να ήθελε δεν θα μπορούσε να διαχωρίσει τη θέση του. Αυτό επέβαλε το στοιχειώδες καθήκον του διεθνισμού και της συμμόρφωσης στις αποφάσεις της Διεθνούς. Άλλωστε η δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής ένωσης δεν ήταν ξένη και προς την ελληνική παράδοση, αν θυμηθούμε και το αντίστοιχο όραμα του Ρήγα.

Για να μην τα πολυλογούμε, η θέση περί ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης εγκαταλείφθηκε νομίζω γύρω στα 1925, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Το ΚΚΕ είχε στιγματιστεί ως "αντεθνικό" κόμμα και, εννοείται, πως οι αντίπαλοί του δεν θα άφηναν μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη. 

Λάδι στη φωτιά έριχναν και οι αποφάσεις της Διεθνούς, που το ΚΚΕ προσυπέγραφε, περί προστασίας των μειονοτικών πληθυσμών κ.λπ.

Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ήρθε και η τριπλή κατοχή του 1941-44 να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. Οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες της Φλώρινας και της Καστοριάς συγκρότησαν το 1943 τη δική τους αντιστασιακή οργάνωση, το ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) που συνεργάστηκε, όχι και τόσο ανέφελα, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. 

Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε και στον Εμφύλιο, μόνο που τώρα το ΣΝΟΦ μετονομάστηκε σε ΝΟΦ, είχε έδρα τα Σκόπια και ήταν σχεδόν απόλυτα εξαρτημένο απ’ τον Τίτο!

Φυσικά, η "εθνική κυβέρνηση" ξανάρπαξε τη νέα μεγάλη ευκαιρία, και κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της χώρας, ψηφίζοντας τον περιβόητο νόμο 509/1947 περί εσχάτης προδοσίας που έστειλε πολλούς κομμουνιστές στις φυλακές και στο απόσπασμα...

Σελίδες αυτοβελτίωσης (3)

Στο δρόμο της μεγάλης προσωπικής αλλαγής έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά ζητήματα και ερωτήματα που δεν είναι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.

Αυτόν τον δρόμο θα τον διασχίσεις μόνος ή με συντρόφους? Είναι απαραίτητος κάποιος μέντορας? Και πώς θα βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους?

Είναι δυνατόν να εκπαιδευτούμε ώστε να διακρίνουμε την ομορφιά στα μικρά και καθημερινά πράγματα?

Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, συμβαίνουν για κάποιο λόγο? Και με ποιον τρόπο? Μεταφυσικά? Ή μήπως είναι ζήτημα "οπτικής" η αντιμετώπιση μιας συμφοράς ως "μεταμορφωμένου δώρου"? Τι ακριβώς σημαίνει πως κάθε πάθημα είναι ένα μάθημα?

Μπορούμε να αξιολογούμε τη δύναμη της απλότητας? Να κάνουμε τη ζωή μας "έργο τέχνης"? Να αγαπάμε τον εαυτό μας?

Πώς θα ξεμπλοκάρουμε το αστείρευτο δυναμικό που κρύβεται μέσα μας?

Πόση εξάσκηση θέλει για να μην βομβαρδίζουμε το μυαλό μας με "σαβούρα"? Με άγχη και αρνητικές σκέψεις?

Το μεθυσμένο πέος μου...

Κωλοφαρδία είναι να κατεβαίνεις την Ερμού

και κάποιο κορίτσι,

από ένα μασαζάδικο,

να σου φωνάζει "γειά σου γλύκα!".

 Αμηχανία είναι η γκόμενά σου να λέει

"πες μου πως μ' αγαπάς"

κι εσύ να μην μπορείς 

να το ξεστομίσεις...

Θαύμα είναι να έχεις

πέντε γυναίκες καψουρεμένες 

με την πάρτη σου

στα πενήντα δύο σου!

Όλες οι γυναίκες μου 

είχαν παπούτσια και φορέματα,

λαρύγγια και μουνιά

και πρώην γκόμενους και συζύγους

και πάντα έναν έξυπνο τρόπο

να τα βγάζουν πέρα μόνες τους...

Αλλά τούτη δω είναι πάνθηρας.

Ό,τι πρέπει μετά τόσα πρόβατα,

βερβερίτσες, οχιές κι αλεπούδες

που ρήμαξαν τη ζωή μου...

"Χώσε τη γλώσσα σου στον κώλο μου!"

της λέω.

"Όχι!"

"Γιατί?"

"Γιατί στο επόμενο πάρτι θα μεθύσεις

και θα πεις σ' όλους

πως έγλειψα την κωλοτρυπίδα σου!"

"Δεν θα το πω, στο υπόσχομαι!"

"Θα μεθύσεις και θα το πεις!"

Τελικά,

είμαστε ερωτευμένοι

με εξαίρεση όσα λέω στα πάρτι...

Είναι καυτή!

Τόσο καυτή 

που τη θέλω αποκλειστικά δική μου!

Είναι χαζό, το ξέρω,

και παιδιάστικο.

Μα είμαι κολλημένος!

Το γαμήσι βελτιώνει τα πάντα!

Όσοι δεν γαμούν αβέρτα

δεν ξέρουν τι χάνουν... 

Κι αυτή κοιμάται

με τ' αρχίδια μου στα χέρια της

για να μην της τα κλέψεις κανείς!

Αλλά ήρθε η ώρα να με βαρεθεί!

Ήταν υπερδραστήρια

κι εγώ μεγάλος τεμπέλης.

"Αγαπούλα μου", της έλεγα,

"εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι

που ξεκολώνονται στα εργοστάσια

και στα χωράφια

για πενταροδεκάρες.

Δεν ξέρεις πόσο κωλόφαρδοι είμαστε

που κωλοβαράμε!".

Το τελευταίο βράδυ, πριν φύγει,

μου είπε:

"Ξέρεις κάτι?

Υπάρχουν κι άλλοι άντρες στον κόσμο

εκτός από σένα".

"Άποψή σου!", της απάντησα.

Είχα ήδη αποφασίσει 

πως είμαι ο γοητευτικότερος άντρας

και δεν θα άφηνα κανέναν

να μου το χαλάσει...

Ξάπλωσε δίπλα μου

ακουμπώντας το μεθυσμένο μου πέος

στο δεξιό της μπούτι.

Χαράματα άκουσα 

τα ξυπόλυτα πόδια της στο πάτωμα.

Και σε λίγο την εξώπορτα

να κλείνει διακριτικά.

Υπάρχουν πάνω από 5.000 μπαρ στην πόλη.

Θα πάω στα 25 από αυτά

για να την ψάξω...

Τελικά, οι καλύτερες στο σεξ

δεν είναι τόσο καλές

και στα υπόλοιπα...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΙΕ' - Δεκαεξάχρονοι Πατριάρχες!)

Γινόμαστε κουραστικοί καταγράφοντας τις ίντριγκες και τα εγκλήματα που διαπράττονταν καθημερινά μέσα στα βυζαντινά παλάτια. Σήμερα περιοριζόμαστε να αναφέρουμε πως όταν ο αυτοκράτορας εκστράτευε εναντίον των εχθρών της αυτοκρατορίας, αυτό ήταν η χαρά του κάθε συνωμότη! 

Και τι δεν έκαναν οι αχρείοι για να ηττηθεί το στράτευμα και να δρομολογήσουν τις διαδικασίες διαδοχής στον περιζήτητο θρόνο...

Λίγοι ήταν οι αυτοκράτορες που έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για το μακροπρόθεσμο συμφέρον του κράτους τους. Παράλληλα, λειτουργούσε κι ένα άλλο σύστημα εξουσίας, γύρω απ’ την εκκλησία. Αυτό είχε πολλά "κεφάλια". Πατριάρχης, κλήρος, μοναστήρια κ.λπ. 

Ενδεικτικά αναφέρω τον πατριάρχη Φώτιο που πρωταγωνίστησε στη ρήξη με τη δυτική εκκλησία, εγκλωβίζοντας την εξωτερική πολιτική της κοσμικής εξουσίας και περιορίζοντας τα περιθώρια διαθέσιμων συμμαχιών και επιλογών...

Αν δεν κάνω λάθος τον Φώτιο τον καθαίρεσαν δύο τουλάχιστον φορές οι αυτοκράτορες. 

Την πρώτη ο Βασίλειος Α’ ο Μακεδών, προκειμένου  να μπορέσει να συμμαχήσει με τον Λουδοβίκο Β’ για την αντιμετώπιση της αραβικής απειλής στην Κάτω Ιταλία και Σικελία. 

Και τη δεύτερη ο Λέων ΣΤ’ ο Σοφός, αν και μαθητής του, που τον αντικατέστησε με τον 16χρονο αδελφό του, τον Στέφανο!

Μια άλλη "παράξενη" περίπτωση ήταν ο Κωνσταντίνος Ζ’ Πορφυρογέννητος, που αν και τυπικά βασίλεψε 48 χρόνια, στην πραγματικότητα ήταν πάντοτε υπό κηδεμονία διαφόρων συγγενών και παρατρεχάμενων...

Αξιοσημείωτη ήταν και η περίπτωση του ένδοξου αρμένη αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Σ’ ένα αραβικό φρούριο της Συρίας που κατέλαβε, έπεσε στα χέρια του το σπαθί του προφήτη Μωάμεθ. Το οποίο αντάλλαξε με πολυάριθμους αιχμαλώτους που κρατούσαν οι Άραβες στη Σικελία.

Ο Νικηφόρος, ήταν κατά βάση θεόπληκτος, Είχε υποσχεθεί στον φίλο του Αθανάσιο Αθωνίτη να γίνει μοναχός μετά την κατάκτηση της Κρήτης. Αλλά δεν τήρησε τον λόγο του. Αντίθετα συμμετείχε στη δολοφονία του νόμιμου αυτοκράτορα και στη δική του άνοδο στο θρόνο. Βέβαια, κι αυτός είχε την ίδια τύχη. Τον δολοφόνησε ο συγγενής του Ιωάννης Τσιμισκής, τον οποίο, με τη σειρά του, τον δηλητηρίασαν κάποιοι άλλοι...

Ο Νικηφόρος Φωκάς τόλμησε να τα βάλει ακόμα και με τον κλήρο και τους μοναχούς. Περιόρισε στο ελάχιστο τις κρατικές επιχορηγήσεις και απαγόρευσε τη συγκρότηση νέων μονών που είχαν μετατραπεί σε άντρα λιποτακτών και στρατοφύγων. 

Κάτι τέτοια τον έκαναν αρκετά αντιδημοφιλή, αφού ο κλήρος είχε τον τρόπο του να χειραγωγεί τους υπηκόους...

Άλλη μια Πρωτοχρονιά... πουτάνα!

Πολύ παράξενη ήταν για μένα η τελευταία μέρα του χρόνου. Η κορυφή του Υμηττού χιονισμένη, η διάθεση πεσμένη και στο καπάκι μια κηδεία όχι από κείνες που πας μόνο για κοινωνικούς λόγους...

Νωρίς το μεσημέρι σκάει τηλέφωνο. Κάτι γνωστοί, φίλους δεν τους λες, έχουν φτιάξει μια λαϊκή κομπανία και θα τραγουδήσουν για ρεβεγιόν κάπου στη Θεσσαλία. Στη "Νέα Ορλεάνη του κάμπου". Σ’ ένα μαγαζί που μου το περιέγραψαν ως "λαϊκό μπουζουξοκωλάδικο". Με κάλεσαν να πάω μαζί τους με το φορτηγάκι. Δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω και δέχθηκα.

Λίγο αργότερα κάνω το λάθος και το λέω στη Σ. Μια φοιτήτρια απ’ την επαρχεία που ουσιαστικά δεν σπουδάζει αλλά μένει στην Αθήνα ως "συλλέκτης εμπειριών", όπως δηλώνει. 

Μόλις το άκουσε πέταξε τη σκούφια της. Με θερμοπαρακάλεσε να την πάρω μαζί μας. Ορκιζόταν πως δεν θα μας πρήξει τ’ αρχίδια, δεν θα παραπονεθεί για τίποτα, δεν θα απαιτήσει τίποτα. Την πήραμε...

Φύγαμε μόλις άρχιζε να νυχτώνει. Οι τρεις απ’ τη μουσική κομπανία μπροστά, και στην κλειστή καρότσα του ημιφορτηγού εγώ, η Σ. κι ένας που έπαιζε μπαγλαμά. Το κρύο τσουχτερό. Ήμασταν ντυμένοι σαν Εσκιμώοι.

Ο τύπος με τον μπαγλαμά βγάζει κάτι χαρτάκια κι ετοιμάζει μαύρο. Το πασάρει και σε μένα αλλά αρνούμαι. Η Σ. το αρπάζει λαίμαργα. Ξέρω πως δεν το ’χει και την κοιτάζω άγρια. "Λίγο μόνο, σε παρακαλώ", μου λέει.

Ο τυπάς χαλαρώνει κι αρχίζει να κάνει προπόνηση για το βράδυ...

Στη τζιβάνα δώσε βάση

το τσιγάρο μη χαλάσει

δως μου μια μικρή τζουρίτσα

κι ας τη βρούμε βρε μανίτσα.

Τζίβα δώσε μου ρε βλάμη

να στα κάνω όλα χαρμάνι...

Τη Σ. την "έπιασε" αυτή η μαλακία κι έπαθε ντάγκλα. Τα μάτια της έκλειναν, το κεφάλι της έπεφτε σαν παράλυτο, έχανε επικοινωνία με το περιβάλλον κι απ’ το υποσυνείδητό της απελευθερώνονταν ένα σωρό τρελά πράγματα. Σίγουρα δεν ξεκινήσαμε καλά. Αλλά δεν θα πω περισσότερα.

Κάποια ώρα φτάνουμε. Ένα μαγαζί σκέτη παρακμή. Η ορχήστρα αποφασίζει να κάνει μια γενική πρόβα. Οι μαλάκες οι δικοί μου δεν ξέρω τι είχαν πιει ή καπνίσει, αλλά ήταν φευγάτοι. Με πολύ ενέργεια κι απίστευτη διάθεση για χαβαλέ. "Το πρώτο τραγουδάκι θα το αφιερώσουμε στον θεολόγο της παρέας", λέει ο τραγουδιάρης και δείχνει εμένα.

Βρε παπαδιά, βρε παπαδιά

πώς μαστουριάζεις τον παπά

και σου τον χώνει πιο βαθιά.

Βρε παπαδιά, βρε παπαδιά

κάνε μια πίπα του παπά

για να τα ψέλνει πιο καλά.

Αλλά κι εγώ δεν είμαι παιδάκι που ψαρώνει εύκολα. Αμέσως ταιριάζω ένα στιχάκι: "Άμα σε τρώει ο πισινός, σκύψε και ξυσ’ τον μοναχός, γιατί φωνάζω τον παπά που ’χει πούτσο σαν ατσάλι κι ολοκόκκινο κεφάλι"!

Σε λίγο έρχεται και το "μπαλέτο". Ένα μάτσο μουνιά, κώλοι και μπούτια για άμεση κατανάλωση. Με πολλά ένσημα στο κονσομασιόν. 

Κάθομαι και το φιλοσοφώ λίγο. Αυτά τα κωλαράκια θα τα φάει που θα τα φάει το χώμα, ας τα δουλέψουν τώρα που ’χουν πέραση, να τα κονομήσουν και λίγο. Αυτές οι κοπέλες, γαμηθούν δε γαμηθούν, πουτάνες θεωρούνται. Ανοίγουν που ανοίγουν τα πόδια τους, ας τ’ ανοίξουν και για τους πελάτες. Πέντε πάνω πέντε κάτω δεν αλλάζει κάτι. Ταμείο να γίνεται...