Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΣΤ’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Δεύτερο)

Σας έλεγα τις προάλλες πως καμιά διακοσαριά συνολικά περιπλανώμενοι αγωνιστές βρεθήκαμε μετά τη Βάρκιζα στην Αλβανία. Και πώς απ’ το στρατόπεδο της Επισκοπής βρεθήκαμε στο Ρούμπικ, ένα μικρό χωριουδάκι στα Β.Α. της χώρας.

Κατεβαίνοντας απ’ τ’ αυτοκίνητα βρεθήκαμε ανάμεσα σε δυο βουνά που σχημάτιζαν μια βαθιά χαράδρα που περνούσε ένα ορμητικό ποτάμι. Μια γέφυρα αρκετά μεγάλη ένωνε τις δύο όχθες.

Στο βάθος υπήρχε ένα μεγάλο μεταλλουργικό εργοστάσιο με πανύψηλες καμινάδες. Μαύρη σκόνη κάλυπτε τον γύρω χώρο. Προπολεμικά μια ιταλική εταιρεία είχε επενδύσει σε τούτον τον τόπο που ήταν πλούσιος σε μεταλλεύματα, ακόμα και σε χρ4υσό. Τώρα δεν λειτουργούσε πλέον και ο νεόχτιστος οικισμός που προοριζόταν για τους εργάτες είχε κι αυτός ερημώσει. Τούτο το μέρος θα μας φιλοξενούσε μέχρι νεωτέρας.

Οι Αρβανίτες δεν μας συμπεριφέρθηκαν άσχημα. Ό,τι έτρωγαν οι Αλβανοί στρατιώτες τρώγαμε κι εμείς. Ρύζι, όσπρια, λαχανικά, ψωμί καλαμποκίσιο και πότε-πότε βοδινό κρέας.

Αλλά η προσαρμογή ήταν δύσκολη. Όπως και να το κάνεις, εμείς ήμασταν γεννημένοι σταυραετοί, πώς να ζήσουμε στο κλουβάκι; 

Κάθε μέρα ο αριθμός μας μεγάλωνε. Όλο και περισσότεροι καταδιωγμένοι αγωνιστές έρχονταν απ’ την Ελλάδα. Και υπενθυμίζω μιλάμε για το 1945, πριν ακόμα ξεκινήσει ο εμφύλιος.

Η σύνθεση της κοινότητας ήταν πολύ ανομοιογενής. Οι περισσότεροι ήμασταν γεωργοκτηνοτρόφοι, αλλά υπήρχαν και αρκετοί μορφωμένοι και διανοούμενοι.

Το ημερήσιο πρόγραμμα, εκτός από γυμναστική και διάφορες χειρωνακτικές δουλειές, περιλάμβανε και ιδεολογικοπολιτική κατάρτιση. Μας φλόμωναν στις μαρξιστολενινιστικές και σταλινικές θεωρίες. 

Κάναμε και κάποια στρατιωτική εκπαίδευση, με πραγματικά πυρά, ρίψεις όλμων κ.λπ. Αλλά αυτά έπρεπε να μείνουν επτασφράγιστο μυστικό για να μην μπλέξει η Αλβανία σε περιπέτειες με τον ΟΗΕ κ.λπ.

Τ’ απογεύματα κάναμε βόλτες, κολυμπούσαμε στο ποτάμι, ψαρεύαμε, μαθαίναμε ευρωπαϊκούς χορούς. 

Αλλά το μάτι μας είχε μαυρίσει για γυναίκα. Ούτε στο Άγιο Όρος να ήμασταν! 

Σε μικρή απόσταση απ’ το στρατόπεδό μας ήταν ένα καθολικό γυναικείο μοναστήρι. Αλλά οι αλβανικές αρχές μας προειδοποίησαν με τον πιο απόλυτο και αυστηρό τρόπο να μην το πλησιάσουμε...

Ήμασταν άνθρωποι ψυχολογικά πληγωμένοι και αποσταθεροποιημένοι. Κι η κλεισούρα στο στρατόπεδο, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, μας έσπαγε το ηθικό και τα νεύρα. Ήρθε κι η δυσεντερία, οι θέρμες κι οι ψηλοί πυρετοί για να μας αποτσακίσουν.

Τα νεύρα τεντωμένα, όλα μας έφταιγαν και κυρίως η κομματική ηγεσία που υπέγραψε στη Βάρκιζα.

Συμφώνησαν "αμνηστία" μόνο για τα "πολιτικά εγκλήματα". Λες και σε συνθήκες πολέμου μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα "πολιτικά" απ’ τα "ποινικά". 

Κι εμείς άλλωστε δεν ήμασταν και τίποτα κατηχητόπουλα. Την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης κάναμε και τις ματσολιές μας. Κάτι πλιατσικολογήματα, κάτι ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών... παντού γίνονται αυτά σε ανάλογες περιπτώσεις.

Το ποτήρι ξεχείλισε όταν ένας Αλβανός ταγματάρχης, υπαρχηγός του Εμβέρ Χότζα, επισκέφτηκε το στρατόπεδο και μας το είπε ξεκάθαρα: "Είστε θύματα της αντεπαναστατικής γραμμής της κομματικής σας καθοδήγησης"! 

Αυτή η δήλωση μας συντάραξε. Πρώτον, γιατί ήταν η επίσημη γραμμή ενός επιτυχημένου Κομμουνιστικού Κόμματος (έτσι θεωρούσαμε τότε το Κ.Κ.Αλβανίας). Και, δεύτερον, γιατί ακούσαμε αυτό που όλοι συζητούσαμε με τον εαυτό μας και τους κολλητούς μας!

Με πυροβολούν οι ζωές που δεν τόλμησα να ζήσω!

Χτυπάει το κουδούνι.

Δεν ξέρω αν πρέπει να ενοχληθώ

ή να χαρώ.

Προτιμάω το δεύτερο.

Έτσι το σπίτι δεν θα είναι άδειο πλέον...

Εκείνη γουστάρει να μιλήσουμε για ποίηση,

για τέχνη και πολιτική.

Κι εγώ παλεύω να της αποσπάσω ένα φιλί,

σπασμωδικό, βεβιασμένο,

σχεδόν ανόρεχτο...

Προσπαθώ να χαμογελάσω

-πολύ δύσκολη δουλειά το χαμόγελο-.

"Ζήσε!", μου λες.

"Δυσκολεύομαι", σου λέω, "δείξε κατανόηση"... 

Με τρομάζει η βροχή.

Φοβάμαι πως η βροχή 

δεν είν’ τίποτ’ άλλο

παρά βροχή και μόνο...

Αποκοιμιέσαι δίπλα μου.

Αλήθεια, τι είναι δυο άνθρωποι

ο ένας πλάι στον άλλον;

Μήπως δυο αποστάσεις

που μάταια αγωνίζονται να καλύψουν

το μεταξύ τους κενό;

Ξημερώνει.

Η απόλυτη αυθαιρεσία!

Πάλι θα βρεθώ αντιμέτωπος

με τον καθρέφτη μου.

Κόλαση!

Ρυτίδες, γκρίζα μαλλιά.

Με βλέπεις και γελάς.

"Μπέιμπι φέις!", φωνάζεις.

Τραβάς απ’ τη μέση μου την πετσέτα.

"Τα ’φτυσε το γαριδάκι σου;"...

Μου δίνεις ραντεβού 

στο "Κιούμπρικ", στα Εξάρχεια.

Τι είναι το "Κιούμπρικ";

σε ρωτάω.

"Α, εσύ είσαι εντελώς άσχετος!

Κιούμπρικ ήταν ένας μεγάλος σκηνοθέτης"...

Πήγα.

Είχε προβολή μιας ταινίας.

"Οδύσσεια του διαστήματος",

αν θυμάμαι καλά.

"Το έργο αυτό είναι προφητικό",

μου διευκρινίζεις.

"Ωχ! Άλλος πατήρ-Παΐσιος μας βρήκε!",

σιγοψιθυρίζω...

Το ξέρω...

Είμαι τύπος λαϊκός, αρβανιτόβλαχος.

Όσες φορές προσπάθησα να το παίξω διανόηση

γελοιοποιήθηκα.

Ακολουθώ όμως το δικό μου μοτίβο.

"Σημασία έχει να προσπαθείς!"

Και προσπαθώ...

Πετάω στην παρέα κάτι για...

"φιλοπαίγμενα διάθεση της επίγνωσης"

και γίνομαι ακόμα πιο γελοίος...

Κάποιες νυχτιές προσπαθώ  να σ’ ονειρευτώ.

Κι ας έπαψες πια να μοιάζεις με υπόσχεση.

Μου θυμίζεις ανεκπλήρωτο αύριο.

Στο πατάρι έχω ένα μπαούλο γεμάτο όνειρα.

Κάθε φορά που πάω να τα ελευθερώσω

δειλιάζω.

Η αναβολή κρατάει καλάσνικωφ.

Με πυροβολεί με τις ζωές

που δεν τόλμησα να ζήσω...

Τόσα χρόνια ζωή

κάτω απ’ τη στέγη του ανεκπλήρωτου.

Ως κι οι σκέψεις μου με βαρέθηκαν.

Κατέθεσαν αγωγή έξωσής μου...

Απόψε σκέφτομαι τον τάφο μου.

Είμαι ματαιόδοξος, το ξέρω.

Θέλω να γράφει κάτι 

που θα μείνει στην αιωνιότητα.

Να επισκιάσω ακόμα και τον Καζαντζάκη!

"Ο νεκρός δεν ταξίδεψε

σε όσα μέρη με το νου του πήγε..."

Ή, ακόμα καλύτερα:

"Διάβασα το ποίημα κι αγαλλιάσα.

Γνώρισα τον ποιητή κι αηδίασα"...

Αλλά ακόμα ζω.

Κι απόψε θα κοιμηθώ με την Απουσία.

Τη ρωτώ 

σε ποια πλευρά του κρεβατιού ξαπλώνει.

Για να μην την ενοχλήσω στον ύπνο της...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΘ’ - Ποιος θυμάται τις "Λαϊκές Επιτροπές";)

85) Στην αμυντική θωράκιση των ΕΑΜμικών οργανώσεων, εκτός της αυστηρής τήρησης των συνωμοτικών κανόνων, συμπληρωματικά λειτούργησε και η δημιουργία ενός εκτεταμένου δικτύου πληροφοριών που έφτανε ακόμα και μέσα στα Σώματα Ασφαλείας, στα αρχηγεία των γερμανικών και ιταλικών δυνάμεων κατοχής. Ήταν οι περιβόητες "φράξιες" του ΕΑΜ, ένα ακόμη "δάνειο" απ’ την δράση του ΚΚΕ την περίοδο του μεσοπολέμου. Εκτεταμένη ήταν και η στρατολόγηση κοριτσιών που εργάζονταν ως υπηρέτριες σε βίλες, μέγαρα και πολυκατοικίες απ’ τα οποία αντλούνταν πολύτιμες πληροφορίες για όσα συζητούσαν εκεί.

86) Η συνηθέστερη διαδικασία με την οποία οι νεαροί Αθηναίοι έπαιρναν το βάπτισμα του αντιστασιακού πυρός ήταν η αναγραφή συνθημάτων στους δρόμους της πόλης κατά τις νυχτερινές ώρες. Στην αρχή ήταν όλα ανοργάνωτα κι αυτοσχεδιασμένα. Μικρές ομάδες δύο ή τριών ατόμων, χωρίς περιφρούρηση και τσιλιαδόρους, έγραφαν στους τοίχους με κιμωλίες ή κραγιόνα. Όταν όμως συγκροτήθηκαν οι αντιστασιακές οργανώσεις η διαδικασία έγινε πιο τυποποιημένη, τα συνθήματα ήταν προκαθορισμένα και τα συνεργεία συνοδεύονταν από ομάδες ένοπλης περιφρούρησης. Συχνά είχαμε και αιματηρούς ανταγωνισμούς μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων. Οι ΕΠΟΝίτες έγραφαν συνθήματα με πράσινο χρώμα, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με κόκκινο ενώ οι αστικές και εθνικιστικές οργανώσεις με μπλε. Τα συνθήματα του ΕΑΜ είχαν έντονο κοινωνικό-πολιτικό περιεχόμενο, ενώ οι εθνικιστές προέβαλλαν εδαφικές διεκδικήσεις.

87) Το ΕΑΜ απ’ το καλοκαίρι του 1942 προσπάθησε να αντικαταστήσει τις καθεστωτικές αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης με τη συγκρότηση δικών του "Λαϊκών Επιτροπών Σωτηρίας". Φρόντισε να τις στελεχώσει με ευυπόληπτα μέλη των τοπικών κοινωνιών (ιερείς, γιατρούς, δικηγόρους, δασκάλους, ακόμα και διοικητές τοπικών αστυνομικών τμημάτων) και τους ανέθεσε ευρύτατες αρμοδιότητες. Τα μέλη των Επιτροπών μεριμνούσαν για τα συσσίτια, τη διανομή σαπουνιών και τσιγάρων, το άδειασμα των βόθρων, την απολύμανση των δημόσιων χώρων, την πρόληψη επιδημιών κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό το ΕΑΜ αφενός ενσωμάτωνε τους εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος και, αφετέρου, καθησύχαζε τους συντηρητικούς μικρονοικοκυραίους που αισθάνονταν τρόμο ακόμα και στη θέα ενός κόκκινου σφυροδρέπανου. Παράλληλα συγκροτήθηκε μια νέα κοινωνική συμμαχία που αποτέλεσε την ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού κινήματος. Σταδιακά η δράση των Λαϊκών Επιτροπών πολιτικοποιήθηκε και απέκτησε ιδεολογικό προσανατολισμό και η πολιτική τους δράση αποτέλεσε το πρόπλασμα της διακηρυγμένης μεταπολεμικής λαϊκής εξουσίας.

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (154 - Αιρέσεις του Ισλάμ (Α’)

Το Ισλάμ μπορεί να μην παρουσιάζει την πολυδιάσπαση του χριστιανικού κόσμου, αλλά, παρά τη δογματική μονολιθικότητα και απλοϊκότητα, γνώρισε κι αυτό σημαντικά σχίσματα, έριδες και συγκρούσεις.

Οι θεολογικές έριδες στο Ισλάμ εντοπίζονται κυρίως σε τρεις τομείς:

α) Οι "θείες δυνάμεις" είναι αφηρημένες και θεωρητικές ή πραγματικές;

β) Το Κοράνι είναι "αιώνιο" ή όχι. Εκτός του αιώνιου Θεού υπάρχει και κάτι άλλο αιώνιο;

γ) Υπάρχει ή όχι "απόλυτος προορισμός"; Υφίσταται ελευθερία βούλησης του ανθρώπου ή τα πάντα εξαρτώνται απ’ τον Θεό;

Όπως και στον χριστιανικό κόσμο, έτσι και στο Ισλάμ οι πολιτικές έριδες έπαιρναν συχνά τον μανδύα της θεολογικής διαφωνίας. Ειδικά στο Ισλάμ, που δεν γίνεται διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ζωής, οι πολιτικές αντιθέσεις έλαβαν σχεδόν αμέσως θρησκευτική διάσταση. 

Δεν πέρασαν ούτε 30 χρόνια απ’ το θάνατο του Προφήτη και ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι που διέσπασαν τη μουσουλμανική κοινότητα.

Το 632 μ.Χ. διάδοχος του Μωάμεθ (δηλαδή "χαλίφης" - πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης) αναδείχθηκε ο φίλος του Αμπού Μπακρ. Αυτόν διαδέχθηκε μετά δύο έτη ο Ομάρ, τον οποίο δολοφόνησε και πήρε τη θέση του ο Οθμάν (644 μ.Χ.). Αυτός καταγόταν από ένδοξη οικογένεια της Μέκκα η οποία αρχικά είχε αντιταχθεί με σφοδρότητα στον Μωάμεθ. Αυτό προκάλεσε μέγα σκάνδαλο, ειδικά στους πιστούς της Μεδίνα, που οδήγησε στη δολοφονία του το 656 μ.Χ. και την άνοδο στο θρόνο του χαλίφη του Αλί, εξαδέλφου και γαμπρού του Προφήτη. 

Ο Αλί ήταν ο πρώτος εξ αίματος συγγενής-διάδοχος του Μωάμεθ. Οι τρεις πρώτοι ήταν εξ αγχιστείας. Στην εποχή του Αλί έγινε το πρώτο μεγάλο σχίσμα στο Ισλάμ, για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα. 

Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν ακολούθησαν τον Αλί και συγκρότησαν την πλειοψηφούσα τάση, τους Σουνίτες. Οι οπαδοί του Αλί συγκρότησαν το δικό τους "κόμμα" και ονομάστηκαν Σιίτες (Σι-ατ-Αλί=παράταξη του Αλί).

Θα συνεχίσουμε παραθέτοντας τις γνωστότερες αιρέσεις του Ισλάμ όσο πιο συνοπτικά μπορούμε...

Πνίγηκε ποτέ Αναρχικός σε μια κουταλιά νερό;

Δεν θυμήθηκα ποτέ να κυκλοφόρησα με παπούτσια της προκοπής. Τα καλογυαλισμένα πατούμενα δείχνουν άνθρωπο που δεν κυκλοφορεί. Κι εγώ είμαι μεγάλη γυριστρούλα. 

Οι χαρακιές στο κορμί, στην ψυχή και στα παπούτσια είναι η γοητεία του ανθρώπου...

Τίποτα πλέον δεν με παραξενεύει. Όλα τα περιμένω.

Το μυαλό μου είναι πολύ φλύαρο. Έχω πολλά να πω. Αλλά δεν έχω σε ποιον να τα πω. Γι’ αυτό τα λέω μόνο στο εαυτό μου και περπατάω σκυφτός στην άδεια παραλία. 

Πάω μονίμως στο τελευταίο καφενείο της και κει πίνω το καφεδάκι μου. Το γκαρσόνι με διορθώνει: "δεν είμαστε η τελευταία αλλά η πρώτη καφετέρια της παραλίας, κύριε"!

Έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο. Διαβάζω και κρατώ σημειώσεις στα περιθώρια μ’ ένα μικρό ξύλινο μολυβάκι...

Θυμάμαι τις τελευταίες διακοπές που κάναμε στη Μήλο με τη Χριστίνα. Είχα πάρει μαζί μου ένα μπαούλο βιβλία. 

"Σε τι χρησιμεύουν τόσα βιβλία;", με ρώτησε.

"Σε τίποτα!", της απάντησα. "Είναι σενάρια του εαυτού μας"...

Τότε περνούσα φάση. Ήμουν μανιώδης συζητητής και μισούσα τη θάλασσα. Πάθαινα αλλεργία στον ήχο της. Μου θύμιζε τη γυναικεία γκρίνια και μουρμούρα. Και θεωρούσα τα πάρτι στην αμμουδιά ανούσια και χάσιμο χρόνο.

Μου άρεσε όμως το αλάτι στο κορμί της Χριστίνας. Έμοιαζε σα σκόνη από ελαφρόπετρα και γούσταρα να το γλείφω.

Αλλά εκείνη δεν μπορούσε να με ακολουθήσει στις θεωρητικές μου αναζητήσεις. Της άρεσε και να με ειρωνεύεται. Ήταν πνεύμα αντιρρησίας. 

"Και για πότε με το καλό κανονίσατε την επανάσταση;", με ρωτούσε όταν διάβαζα την Παγκόσμια Αναρχική Ανθολογία.

Τελικά δεν ήταν για συζήτηση. Μόνο να τη γαμάς και να φεύγεις...

Είχε και το χούι να χασισώνεται. Μάλλον το παράκανε. Προς τα τέλη των διακοπών μας άρχισε να παραλογίζεται. 

Έτσι στο ξεκούδουνο με ρωτούσε:

"Τι γνώμη έχεις;"

"Για ποιο πράγμα;"

Δεν μου απαντούσε...

Της αγόραζα πακέτο τσιγάρων, κι εκείνη προτιμούσε να μαζεύει και να καπνίζει γόπες απ’ το δρόμο.

Ήξερε πως από κολύμπι είμαι σκράπας. Και της άρεσε να με τρομοκρατεί. "Φέτος το καλοκαίρι θα πνιγείς!", προφήτευε.

Δεν την έπαιρνα στα σοβαρά. Μέγα λάθος.

Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε, εκεί που παίρναμε το μπάνιο μας, έκανε αυτό που μάλλον σχεδίαζε από μέρες.

"Βοήθεια, με πνίγει!", πρόλαβα να φωνάξω.

"Δεν του κάνω τίποτα, παίζουμε, μην δίνετε σημασία!", την άκουσα να απαντάει.

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Η’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Τέταρτο)

Το τραίνο μας μπαίνει στην απέραντη πεδιάδα της Βοϊβοδίνας. Είναι το πρώην κομμάτι της παλιάς Αυστροουγγαρίας που πλέον αποτελεί το βόρειο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας. Απ’ τα μεσαιωνικά χρόνια ζούσαν εδώ πολλές εθνικές μειονότητες: Ούγγροι, Αυστριακοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Ρουμάνοι...

Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και υγρή. Βουνά δεν αντικρίζεις γύρω σου. Κατεβαίνουμε σε κάποιον σιδηροδρομικό σταθμό και με έκπληξη διαπιστώνουμε πως μας έχουν οργανώσει τιμητική υποδοχή. 

Εκατοντάδες συναγωνιστές που είχαν ήδη εγκατασταθεί στο στρατόπεδο Μπούλκες μάς καλωσορίζουν με θερμούς χαιρετισμούς και αγωνιστικά τραγούδια: "Ζήτω το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω οι Στάλιν-Τίτο-Δημητρώφ-Ζαχαριάδης-Χότζα"!

Το Μπούλκες είναι ένα κεφαλοχώρι, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα απ’ τα ουγγρικά σύνορα και τον χιλιοτραγουδισμένο Δούναβη. Εδώ ζούσε για πολλές γενιές ευτυχισμένα μια γερμανική μειονότητα. 

Διατήρησε τα προνόμιά της και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διακρινόταν για την άψογη "γερμανική" της οργάνωση: τέλεια ρυμοτομία, πεζοδρόμια, δεντροστοιχίες, σύγχρονες αποθήκες και γεωργικά εργαλεία...

Αλλά στο Β’ Παγκόσμιο έγινε το "μεγάλο κακό". Οι Γερμανοί Μπουλκιώτες εντάχθηκαν στα Ες-Ες και διέπραξαν πολλά εγκλήματα και αρπαγές σε όλες τις βαλκανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Κάποιοι σύντροφοι ανέφεραν πως όταν πρωτόλθαν βρήκαν πλατσικολογήματα κι απ’ την Ελλάδα, αλλά προσωπικά δεν το εξακρίβωσα.

Όταν προέλαυνε ο Κόκκινος Στρατός οι Μπουλκιώτες έστησαν πολλές ενέδρες και προξένησαν μεγάλες απώλειες στους Σοβιετικούς. Φυσικό ήταν να τιμωρηθούν με τον πλέον σκληρό τρόπο. 

Γι’ αυτό κι οι Έλληνες πρόσφυγες βρήκαμε το χωριό τελείως άδειο! Εγκατασταθήκαμε στα αρχοντικά αγροτόσπιτα όλοι εμείς οι μετά τη Βάρκιζα καταδιωγμένοι αγωνιστές που αρχικά βρήκαμε καταφύγιο στα Σκόπια, στο Τέτοβο και στο Ρούμπικ. 

Πρόβλημα στέγης δεν είχαμε. Βολευτήκαμε άνετα 2-3 άτομα σε κάθε δωμάτιο και... φυσικά... ρημάξαμε τις κότες και τις χήνες που έβοσκαν αμέριμνες μετά την εξολόθρευση των πρώην ιδιοκτητών τους.

Πέρασα Πάσχα αλήτικο, κάνοντας "μπέιμπι-σίτινγκ" σε μια 16άρα!

Αν αποφασίσεις να ξενυχτίσεις με πιτσιρικαρία, ενώ ήδη έχεις κλείσει τα 50, θα πάθεις μεγάλα χουνέρια. Νόμος!

Δεν είναι μόνο πως δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους, ούτε πως πρέπει να αγνοήσεις χαρακτηρισμούς τύπου "Μαθουσάλα", "μαμούθ", "κύριε καθηγητά" κ.λπ. Είναι πως μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο στον τάφο ή στο αυτόφωρο...

Για να μην πολυλογώ, στούμπωσα με μαγειρίτσα κι αποφάσισα να συνοδεύσω στη νυχτερινή της έξοδο τη δεκαεξάχρονη κόρη ενός φίλου μου που λείπει στην επαρχεία και μου ανέθεσε το... "μπέιμπι-σίτινγκ"!

Φτάνουμε σ’ ένα σπίτι κάπου στον Κολωνό. "Σε λίγο έρχεται ο Γ. με το κοκόρι", ακούω να λένε. 

Η μικρά αντιλαμβάνεται αμέσως την άγνωστη λέξη και σπεύδει στ' αυτί να μου την εξηγήσει: "μαρμαρόσκονη" εννοεί, πώς το λένε; Κοκαΐνη"...

Εγώ είμαι αποφασισμένος να καταναλώσω απόψε μόνο μπύρες και να μην βάλω σκόνες ή καπνά στο στόμα μου. 

Καρφώνομαι στ' ανήλικα κοριτσάκια που κάτι καπνίζουν και τους ανέβηκε ήδη η ερωτική διάθεση αλλά τ’ αγόρια της παρέας δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.

Ένας τύπος με κόβει προσεκτικά, μάλλον του βγάζω κάτι προς το αξιολύπητο, και μου προσφέρει κάτι "για να κοκαλώσω"! Αυτό το "κάτι" είναι της γενιάς μου και το αναγνωρίζω αμέσως. "Τρυπάκι"! Εμείς το LSD το παίρναμε σε σταγόνες. Χάνεις την επαφή με το χωροχρόνο, έχεις φαντασιώσεις, βλέπεις έντονα χρώματα, οι κόρες των ματιών σου συστέλλονται, μπορεί να εμφανίσεις κι έντονα ψυχωσικά συμπτώματα.

Τα ψιλοπαίρνω στην κράνα και τον αρχίζω στο κήρυγμα: "Ρε φιλάρα, αυτό είν’ να το πάρεις μέρα και στη φύση.  Τράβα σ’ ένα δάσος να δεις και χρώματα, κρίμα να το χαραμίζεις με τις μπύρες"! 

Ο τυπάς αγανάχτησε με το διδακτικό μου στυλ, πέταξε στη δικιά μου ένα "τι μας τον κουβάλησες εδώ αυτόν τον μαλάκα;" κι απομακρύνθηκε.

Παραδίπλα ήταν ένα γκέυ ζευγάρι. Κυριολεκτικά στον κόσμο τους. 

Όπως έμαθα αργότερα αυτοί παίρνουν κάτι άλλα παράξενα ναρκωτικά, που ξεχνάω τ’ όνομά τους. Σε μικρές δόσεις φέρνουν κάβλες και χαλαρώνουν τους μύες του πρωκτού, αλλά σε μεγαλύτερες ποσότητες σκοτώνουν και ταύρο...

Κάποια στιγμή έρχεται και το "κοκόρι". 80 ευρώ το γραμμάριο ακούω. Κι αυτό "σκοτωμένο"... 0,8 γρ. 

Το "κοκόρι" πλέον δεν είναι ναρκωτικό του σ/κ. Το παίρνουν σχεδόν οι πάντες καθημερινά. Γυρνάς π.χ. απ' τη δουλειά σου λιώμα στις 6, σου τηλεφωνεί ο κολλητός για καφέ στις 8, κάνεις μια γραμμή, τσιτώνεις και αποκτάς όλη την ενέργεια ακόμα και για ξενύχτι.

Δεν θα πω περισσότερα. Δεν υπάρχει λόγος να φρικάρετε όσοι είστε γονείς και νομίζετε πως τα παιδιά σας "είναι σε κάποιο παιδικό πάρτι". 

Ούτε και θέλω να "διαφημίσω" τα ναρκωτικά. Γιατί μερικοί τα διαβάζουν και τους μπαίνει ο διάολος να τα δοκιμάσουν. Τους λες πως θα "κάψουν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα" και νομίζουν πως υπερβάλλεις "σαν τον μπαμπά τους"!

Πάντως, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πως "εκεί έξω" οι νέοι είναι πολύ ανασφαλείς, στρεσαρισμένοι και κλεισμένοι. Χρειάζονται κάτι άμεσο να τους χαλαρώσει, να τους κάνει πιο κοινωνικούς κι ευχάριστους, να τους δώσει αντοχές, να τους "βγάλει φίλινγκς"!

Στο κλαμπάκι που πάμε βλέπεις ουρές έξω απ' τις τουαλέτες για να τραβήξουν τη μυτιά τους. 

Ένας με πλησιάζει και μου προτείνει "μαντάμ φιγκαρό". Το κοιτάω προσεκτικά, έχει κρυσταλική μορφή. Αργότερα έμαθα πως προκαλεί εφίδρωση, κράμπες, εμετό, καταστρέφει τη μνήμη και τη σκέψη! 

Μάγκες, τελικά δεν μας ψεκάζουν! Απλά μας ντραγκάρουν...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΗ’ - Βιτρίνες έσπαγαν και στις διαδηλώσεις της Κατοχής!)

81) Η αντιστασιακή δράση των κομμουνιστών στην Αθήνα δεν ξεκίνησε με την επίθεση των Γερμανών στην ΕΣΣΔ (22 Ιουνίου 1941), όπως υποστηρίζει η Δεξιά προπαγάνδα. Ήδη από τον Μάιο 1941 κομμουνιστές που απέδρασαν από τόπους εξορίας άρχισαν να δημιουργούν τους πρώτους αντιστασιακούς πυρήνες. Στις 15 Μαΐου ο Θανάσης Κλάρας (μετέπειτα "Άρης Βελουχιώτης") ενεργοποίησε στην Καισαριανή την πρώτη αντιστασιακή ομάδα. Στην πρωτοπορία βρέθηκαν οι συνοικίες Βύρωνας και Καισαριανή. Στην οδό Σειρήνων του Βύρωνα (με την οποία συνδέομαι ιδιαιτέρως) λειτούργησε ο πρώτος παράνομος πολύγραφος της Κατοχής.

82) Τα τμήματα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα προέκυψαν από την ανάγκη περιφρούρησης των λαϊκών κινητοποιήσεων. Ένοπλες ομάδες τριών ή πέντε μελών κάλυπταν τον κινούμενο κόσμο, προστάτευαν τους ομιλητές, εξουδετέρωναν προβοκάτορες, απελευθέρωναν συλληφθέντες κ.λπ. Οι ένοπλες αυτές ομάδες επενέβησαν και στην πορεία για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου το 1942, όταν κάποιοι συμμετέχοντες καθύβριζαν περαστικούς που παρακολουθούσαν αδιάφορα και κάποιοι άλλοι έσπαγαν βιτρίνες και έκλεβαν εμπορεύματα. Βλέπετε το πλιάτσικο στις διαδηλώσεις δεν είναι σημερινό φαινόμενο. 

83) Ιδιαίτερο ρόλο στην Αντίσταση έπαιξε το περιβόητο Γυμνάσιο Παγκρατίου, απέναντι απ’ το Άλσος, που ικανοποιούσε τις εκπαιδευτικές ανάγκες των ανατολικών συνοικιών. Ήταν το φυτώριο του μαθητικού αντιστασιακού κινήματος, ακόμα κι όταν επιτάχθηκε απ’ τους Ιταλούς. Οι μαθητές του κατόρθωσαν να οργανώσουν μαθητικό συσσίτιο στην πλατεία Βαρνάβα και κατάφεραν να τους παραχωρήσουν δύο αίθουσες για λειτουργία Μαθητικής Λέσχης. Εκεί, κυριολεκτικά κάτω απ’ τη μύτη των Ιταλών, το ΕΑΜ Νέων και η ΕΠΟΝ κατόρθωσαν να στρατολογήσουν μερικά απ’ τα πιο αξιόλογα μέλη τους.

84) Οι ΕΑΜικές οργανώσεις τηρούσαν αυστηρούς συνωμοτικούς κανόνες. Όλοι χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα και οι διάφορες δράσεις "στεγανοποιούνταν". Π.χ. ο Γραμματέας ενός Τομέα δεν γνώριζε τις γιάφκες της ΕΠΟΝ). Στον προσπάθεια αυτή συνέβαλε αποφασιστικά η εμπειρία του ΚΚΕ στην παρανομία. Ταυτόχρονα, τα μέλη της Οργάνωσης διαπαιδαγωγούνταν στην υπακοή και στην πειθαρχία στις αποφάσεις της ηγεσίας. Οδήγησε όμως και σε πλήρη χειραγώγηση της ζωής τους, αφού για λόγους αυτοπροστασίας η ηγεσία δικαιούνταν και όφειλε να γνωρίζει λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής κάθε μέλους. Τα μέλη του ΕΑΜ έπρεπε να έχουν "άμεμπτο" βίο, να μην διατηρούν ύποπτες σχέσεις και επαφές, να μην εξαφανίζονται αδικαιολόγητα για πολλές ώρες, να μπορούν να δικαιολογήσουν τα έσοδά τους κ.λπ. Αν, παρά την αυστηρή τήρηση των συνωμοτικών κανόνων, κάποια μέλη του "καίγονταν", η ηγεσία φρόντιζε να τα μεταθέσει σε άλλη συνοικία ή να τα στείλει στα βουνά με τον ΕΛΑΣ...