Να κάνουμε σεξάκι με τους/τις πρώην?

Κακά τα ψέματα. Το σεξ με τις και τους πρώην έχει αφάνταστα πλεονεκτήματα. Ακόμα και σε σχέση να είσαι, δεν θεωρείται απάτη. Γιατί απλά είναι ένα... ας το πούμε αναμνηστικό εμβόλιο! Έτσι δεν το λένε κι οι γιατροί?

Αν σε πάρει τηλέφωνο μια πρώην σου για να σου ευχηθεί "χρόνια πολλά" δεν θέλει και πολύ σκέψη για να αποκωδικοποιήσεις το μήνυμα. Ασφαλώς και εννοεί να ζήσεις πολλά χρόνια και μακριά από κείνη. 

Αλλά προς το παρόν το κορίτσι έχει εξάψεις και θέλει κάπως να εκτονωθεί. Για τον εαυτό της κάνει ό,τι κάνει. Όχι για σένα. Καμιά γυναίκα απ' τη  μέση και κάτω δεν στεγάζει φιλανθρωπικό ίδρυμα...

Πολλοί θεωρούν πως το σεξ με τους πρώην είναι "πισωγύρισμα". Λάθος! Είναι κάτι άλλο... που κινείται σε μια άλλη διάσταση. Σίγουρα πιο χαλαρή, ελεύθερη και ειλικρινή.

Οι πρώην δεν μπορούν πλέον να σε πληγώσουν. Γιατί δεν έχεις καμία προσδοκία ή απαίτηση από αυτούς. Δεν θα χρειαστεί να υπεραναλύσετε τη σχέση σας, ούτε να καταστρώσετε μεγαλόπνοα σχέδια. Δεν έχει ζήλιες και σκηνές ούτε και τσακωμούς αφού δεν υπάρχουν κοινά προβλήματα να λύσετε. 

Με τις και τους πρώην δεν χρειάζεται να είστε καλοί ακροατές. Ούτε να φάτε με τους γονείς τους τις Κυριακές. Ούτε να φορτωθείτε τα προβλήματά τους. Στο κρεβάτι μπορείτε να κάνετε τα πάντα χωρίς ανόητους ενδοιασμούς.

Δεν πρέπει να ξεχνάτε πως απλά σεξ κάνετε. Δεν τα ξαναφτιάχνεται. Και το σεξ με τους πρώην είναι πάντα καλύτερο απ' τον καιρό που ήσασταν μαζί. Γιατί τώρα το θέλετε και οι δύο, γνωρίζετε τα σώματά σας, άρα δεν θα υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις, και οι επιδώσεις των αντρών είναι πάντα εξασφαλισμένες και καλύτερες αφού δεν αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν οτιδήποτε...

Κάντε ασυζητητί σεξ με τους πρώην σας. Και ειδικά για τις γυναίκες έχει ένα ακόμα πλεονέκτημα. Το σεξ με τον πρώην δεν μετράει στο κοντέρ. Έτσι θα εξακολουθείτε να λέτε πως "μέχρι τώρα πήγατε μόνο με τρεις"!

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΙΘ' - "Να τους χαίρονται" μερικοί-μερικοί!)

Τελικά κουραστήκαμε απ' τα εγκλήματα και τις βαρβαρότητες του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, που οι απατεώνες μεταγενέστεροι ιστορικοί ονόμασαν "Βυζάντιο" και, ακόμα χειρότερα, το θεώρησαν μέρος της ελληνικής κι όχι της ρωμαϊκής ιστορίας.

Οπότε κλείνουμε αυτή την ενότητα των δημοσιεύσεων κάνοντας μια συνοπτική όσο και επιλεκτική αναφορά στις δυο τελευταίες "δυναστείες", των Αγγέλων και των Παλαιολόγων, που περιλαμβάνει την περίοδο απ' το 1185 ως την τελική άλωση.

Και τι δεν είχε αυτή η περίοδος της μεγάλης παρακμής. Αλληλοφαγώματα μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας. Συνεχείς εσωτερικές εξεγέρσεις. Απεγνωσμένες αναζητήσεις εξωτερικών συμμαχιών. Και τι δεν πρόσφεραν οι βυζαντινοί ευγενείς για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των Λατίνων, ακόμα και των Τούρκων. Έδιναν τις αδελφές και τις κόρες τους νύφες σε βάρβαρους ηγεμόνες. παραχωρούσαν εμπορικά προνόμια που σαράκωναν την οικονομία του κράτους. Προσλάμβαναν ξένους μισθοφόρους που επειδή δεν είχαν να τους πληρώσουν αποζημιώνονταν λεηλατώντας ολόκληρες επαρχίες. Ακόμη και η πρώτη άλωση, το 1204 απ' τους Φράγκους, έγινε με πρόσκληση του Αλέξιου Άγγελου, που ζήτησε τη βοήθειά τους για να ανέλθει στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης.

Την Πόλη ανακατέλαβε ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος, σφετεριστής του θρόνου της Νικαίας. Και ξεκίνησε τη θητεία του με ένα μεγάλο έγκλημα. Τύφλωσε και φυλάκισε τον ανήλικο Ιωάννη Δ' Λάσκαρη, που ήταν κι ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αιτία ή αφορμή να τον αφορίσει ο Πατριάρχης Αρσένιος, που ασφαλώς αντικαταστήθηκε κ.λπ. κ.λπ. 

Αλλά κι ο Μιχαήλ δεν είχε καλό τέλος. Αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις παπικές απαιτήσεις με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων απ' τον φανατισμένο κλήρο και όχλο. Όταν πέθανε, η σύζυγος και τα παιδιά του δεν τόλμησαν να τον κηδέψουν επίσημα...

Τι να πρωτοπούμε για την περίοδο εκείνη. Ο γιος του Μιχαήλ, ο Ανδρόνικος, έκανε το ολέθριο σφάλμα να καταργήσει τον βυζαντινό στόλο για λόγους οικονομίας. Οι θάλασσες του Αιγαίου και της ανατολικής μεσογείου γέμισαν πειρατές. Ακόμα και οι Τούρκοι επωφελήθηκαν και άρχισαν να συγκροτούν ισχυρό στόλο...

Οι εμφύλιες διαμάχες διαρκώς κορυφώνονταν. Με χαρακτηριστικότερη περίπτωση μεταξύ των δύο Ιωάννηδων, του Καντακουζηνού και του Παλαιολόγου. 

Μ' αυτά και μ' αυτά οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες έφτασαν να γίνουν υποτελείς των Σουλτάνων πριν την επίσημη άλωση της Πόλης. Η οποία θα είχε τουρκέψει 50 χρόνια νωρίτερα αν οι Μογγόλοι του Ταμερλάνου δεν είχαν εξοντώσει τον Βαγιαζίτ το 1402.

Αναμνήσεις απ' την "ελληνική νύχτα" (Γ' - Γενέθλια κάθε βδομάδα!)

  

Τα παρακμιακά ξενυχτάδικα της ελληνικής επαρχείας ήταν από μόνα τους μια ολόκληρη κατηγορία. Κάποιος δήθεν ατζέντης μάζευε κάτι δήθεν χορεύτριες της κακιάς ώρας και της πλάσαρε στο πεινασμένο αντρικό κοινό ως "θεές".

Ο μαγαζάτορας είχε απαιτήσεις απ' το "εμπόρευμα". "Μα επιτρέπεται τέτοια μουνιά να μην έχετε από πέντ-έξι καψούρια η κάθε μία;", ούρλιαζε. 

Γι' αυτό εκείνος αποφάσιζε πού θα φαν, πού θα πιουν τον καφέ τους, πού θα ψωνίσουν... Εννοείται μόνο σε πελάτες του ξενυχτάδικου με γερά πορτοφόλια, που θα κολακευτούν και ίσως καψουρευτούν τις χοντροκώλες και το βράδυ θα κάνουν μεγάλους λογαριασμούς...

Τ' αλάνια και τ άφραγκα δεν είχαν ελπίδα να πηδήξουν τις "καλλιτέχνηδες". Αυτές έπρεπε να γαμιούνται μόνο από άτομα που άφηναν λεφτά στο μαγαζί.

Επειδή οι "φορτωμένοι", δηλαδή οι λεφτάδες, ήταν λίγοι, ο επιχειρηματίες έκανε τα πάντα για να τους ξεζουμίσει. Ακόμα και "φερτάκηδες" χρησιμοποιούσε. Έβαζε στα πρώτα τραπέζια κάτι φίλους του τζαπέ, που έκαναν δήθεν τα γλυκά μάτια στις τραγουδιάρες για να προκαλέσουν τον ανταγωνισμό των "πιασμένων" και ν' αυξηθεί η κατανάλωση...

Βέβαια, όταν έρχεται η μοιραία στιγμή να πληρωθεί ο λογαριασμός γίνονταν και οι μεγάλες φασαρίες. Εκτός από κείνους που δικαιολογημένα αμφισβητούσαν το παραφουσκωμένο ποσό, ήταν και κάτι μάγκες που την έβγαιναν νταϊλίκι. "Εμείς απόψε την είδαμε να μη δώσουμε φράγκο. Άλλη φορά τα βρίσκουμε"!

Χαμός γίνεται κι όταν κάποια κοπέλα αρνείται στο τέλος του προγράμματος να πάρει βίζιτα έναν πελάτη που όλη νύχτα ξόδεψε μια περιουσία για πάρτη της. Πολλές προσπαθούσαν να το σκάσουν και κρυφά. Επικίνδυνα πράγματα. Οι νόμοι της νύχτα είναι πάντα άγριοι μαι μην το ψάχνετε...

Είχα γνωρίσει κάπου μία που είχε κάθε βδομάδα γενέθλια. Για να μαζεύει πολλά δώρα. Μαδούσε κανονικά έναν ηλικιωμένο κύριο. Τον είδα με τα ίδια τα μάτια μου να βγάζει μπλοκ επιταγών και να της λέει: "Πόσα γουστάρεις ατάκα κι επί τόπου για να σε γαμήσω στο σχόλασμα;".

Καθόταν μαζί του πολύ ώρα. Κι όταν κάποια στιγμή σηκώθηκε να πάει τουαλέτα, εκείνος φώναξε τα γκαρσόνια και τους έβαλε να απολυμάνουν την τουαλέτα με τρία κιβώτια σαμπάνια...

Μεγάλοι καθημερινοί δάσκαλοι της ζωής μου (Β' - Ξεφλουδίζοντας το "κρεμμύδι της ζωής"!)

 

Tη γνώρισα επειδή χρειάστηκε τη βοήθειά μου. Μέσα στο 2020 είχε χάσει σχεδόν τα πάντα. Τον άντρα της, το διαμέρισμά της, τη δουλειά της. Και από πάνω βρέθηκε και χρεωμένη. Έμεινε σχεδόν στο τίποτα.

Κλείσαμε το ραντεβού τηλεφωνικά. Περίμενα να δω μια γυναίκα, τσακισμένη, απελπισμένη. Χωρίς ίχνος ελπίδας και ζωής. Και ως εκ θαύματος, ήταν εντελώς το αντίθετο. Μια θετική αύρα γέμισε το γραφείο μου. Το χαμόγελό της πλατύ και ο χαιρετισμός της εγκάρδιος.

Αφού συχητήσαμε τα πρακτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, δεν ήταν δυνατόν να μην της ομολογήσω πως η θετική της στάση με εξέπληξε. Και μέσα σε λίγα λεπτά μου έδωσε το δικό της "μανιφέστο ζωής". Πολύ διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα. Αλλά και πολύ διδακτικό.

Όταν τα έχασε όλα, μου είπε, βίωσε μια μαγική εμπειρία ελαφρότητας. Ένιωσε σα να πέταγε από πάνω της όλα τα βάρη που η ίδια αλλά και οι άλλοι είχαν φορτώσει τη ζωή της. 

Τότε ακριβώς συνειδητοποίησε πως ποτέ ως τότε δεν είχε νιώσει πραγματικά ελεύθερη. Απολάμβανε το να μην ξέρει τι θα κάνει αύριο. Την ενθουσίαζε η αίσθηση ότι απλά είναι εκεί, ζει μέρα με τη μέρα, χωρίς κάποιο σχέδιο και χωρίς να ανήκει κάπου, σε μια οικογένεια, σε μια εταιρεία, σε έναν επαγγελματικό σύλλογο.

Είδε την "αποτυχία" της σαν απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν είχε θέσει ως τότε. Κατάλαβε πως η χαρά δεν προέρχεται απ' τις υλικές ανέσεις και την επίτευξη στόχων. Η χαρά αναδύεται μόνο όταν αισθανόμαστε ζωντανοί. Γεννιέται μέσα απ' την ανισορροπία.

Οι αποτυχίες και οι δοκιμασίες μάς φέρνουν μεγαλύτερη χαρά απ' την καθόλα μετρημένη και υπό έλεγχο ζωή. Κάθε σφαλιάρα που τρώμε στη ζωή αφαιρεί κι ένα φύλλο απ' το κρεμμύδι της ύπαρξής μας. Μας φέρνει πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό μας. Και στο αυθεντικό νόημα της ζωής...

Αναμνήσεις απ' την "ελληνική νύχτα" (Β' - Μουνί ή φωνή?)

Θυμάμαι τα λεγόμενα "καλλιτεχνικά γραφεία" στα πέριξ της Ομόνοιας. Σατωβριάνδου-Σωκράτους-Μάρνη. Περισσότερο κέντρα σωματεμπορίας τα έλεγες. Κάτι απίθανοι τύποι, με σκοτεινό παρελθόν, ακόμα και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, είχαν βρει τον εύκολο τρόπο να πλουτίζουν. 

Οι "επιχειρηματίες της διασκέδασης" από την επαρχεία, τέως βοσκοί, χασάπηδες κ.λπ, κατέβαιναν στην Αθήνα να διαλέξουν "πράμα" και να "ελέγξουν τα κρέατα". Και στο μικρό γραφειάκι του ατζέντη άρχιζε η πασαρέλα. Οι φιλόδοξες αρτίστες περνούσαν μπροστά τους με σούπερ μίνι, έξω πλάτες, στην κοινή θέα όλα τα κάλη... όλα για να κλείσει η δουλίτσα. Οι περισσότεροι διάλεγαν μουνί κι όχι φωνή.

Όταν τα "κορίτσια" βρεθούν στην επαρχεία, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, ιδίως για τις πρωτόβγαλτες.  Οι βίζιτες είναι υποχρεωτικές. Οι "καλοί πελάτες" , αυτοί που αφήνουν πολλά λεφτά στο μαγαζί, δεν μπορεί να φύγουν ανικανοποίητοι. "Πλερώνουμε κύριε", ακούς να σου λένε. 

Κι όταν κάποιος πάει να μονοπωλήσει ένα γκομενάκι, οι άλλοι διαμαρτύρονται... " Ρε καραγκιόζη, μαλάκες είμαστε εμείς που περιμένουμε? Το πουλί μας θα παίζουμε?". 

Όταν κάνεις κονσομασιόν πρέπει να είσαι πάντα χαμογελαστή και αδίστακτη. Τα μπουκάλια πρέπει ν' αδειάζουν και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να το πετύχεις. Ιδίως αν το 'θύμα" πάει τουαλέτα, το μπουκάλι θ' αδειάσει εν ριπή οφθαλμού. Οπότε πολλοί κρατιούνται να κατουρήσουν σπίτι τους! 

Η σωστή επαγγελματίας πρέπει να παραμυθιάζει τους πάντες. Να τους έχει στο περίμενε για να 'ρχονται κάθε βράδυ να τα ακουμπάνε. Φυσικά και θα πηδηχτεί. Αλλά αυτό πρέπει να το κάνει κρυφά ή να το καθυστερήσει όσο μπορεί. Γιατί άπαξ και πηδηχτεί χάνεται η αίγλη της στο κεφάλι του επαρχιώτη. Εκεί αξία έχει να σε πηδήξει κάποιος πρώτος. Μετά δεν έχει γούστο η φάση... 

Κάθε μια πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε καψούρια με την πάρτη της. Δηλαδή πέντε θύματα που προορίζονται για μεγάλο άρμεγμα. Αλλά το να παίζεις σε πολλά ταμπλό, να δίνεις αβέρτα υποσχέσεις αριστερά και δεξιά, έχει το ρίσκο του. Πολλοί παρεξηγούνται και ορισμένοι είναι ζόρικοι. Πολλές κοπέλες έχουν μαχαιρωθεί, ξυλοκοπηθεί ή βιαστεί. 

Ο μετρ του μαγαζιού, που ξέρει καλά τον ντόπιο πληθυσμό, αποφασίζει ποια θα ρίξει σε ποιον. Τα τεκνά είναι συνήθως άφραγκα και δεν έχουν τύχη. Αντίθετα με κάτι πιασμένους γερομπισμπίκηδες. "Ο άνθρωπος είναι πακέτο", λέει ο μετρ και εννοεί πως έχει γερό πορτοφόλι. Το μουνάκι θα του την πέσει αμέσως κι αυτός θα φουσκώσει από περηφάνια. Θα τη βγάλει την άλλη μέρα και βόλτα στην πλατεία για καφέ ή φαγητό. Έτσι, για να την επιδείξει. "Το μουνί αυτό είναι δικό μου. Σας την έφερα μπαγάσηδες. Εγώ είμαι ο μάγκας ο δυνατός"... 

Διευκρινίζω βέβαια πως όλ' αυτά αφορούσαν τη δεκαετία του '80, βαριά '90...

Μεγάλοι καθημερινοί δάσκαλοι της ζωής μου (Α' - Βρες τον σπόρο του καλού στην αναποδιά!)

 

Ύστερα από 28 χρόνια στο κουρμπέτι, ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ τη μεγάλη γκέλα στην επαγγελματική μου καριέρα. Μιλάμε τώρα για ένα τραγικό λάθος, που σε καμία δεν συγχωρείται για την εμπειρία και την καπατσωσύνη μου. 

Και συνέβη εις βάρος του καλύτερου, μεγαλύτερου και φανατικότερου πελάτη μου!

Ο τύπος αυτός είναι επιχειρηματίας αυτοδημιούργητος, γύρω στα 60, απόλυτα κωλοπετσωμένος, που δεν μασάει ούτε κωλώνει πουθενά. Πραγματικός οδοστρωτήρας. Και πολύ λεφτάς. Και ταυτόχρονα κουβαρντάς και ανοιχτόμυαλος.

Δεν προσπάθησα να κουκουλώσω τη μαλακία μου. Αμέσως του τηλεφώνησα και κλείσαμε ραντεβού σπίτι του. Είμαι απ' τους ελάχιστους που έχω το ελεύθερο να τον επισκέπτομαι στο μικρό εξωχικό παλατάκι του.

Κάτσαμε στο σαλόνι, βάλαμε ποτάκια και μπήκα αμέσως στο ψητό. Άρχισα να του εξηγώ πώς και πόσο θάλασσα τα έκανα. Μιλάμε για ζημιά πολλών μηδενικών! 

Εκείνος όση ώρα μιλούσα κάπνιζε το πουράκι του και κάπου-κάπου έκανε σύντομες διευκρινιστικές ερωτήσεις. Όταν τλελειωσα έπεσε σιωπή. Φυσικά περίμενα να πέσει και το τσεκούρι. Η επαγγελματική μου καριέρα κινδύνευε. Γιατί σίγουρα θα μαθευόταν ευρύτερα το λάθος μου κι η φήμη μου θα καταρακωνόταν.

Μείναμε έτσι αμίλητοι για κανά δεκάλεπτο. Ο τυπάς ξαφνικά σβήνει το πούρο, με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και λέει... "Υπέροχη εξέλιξη Ψόνθο"!

Μένω παυλόπουλος. Εδώ μπορεί να έχασε και μύρια ο άνθρωπος και το λέει "υπέροχη εξέλιξη"? Μήπως είχε τρελαθεί εντελώς?

Αλλά εκείνος το επανέλαβε πιο αποφασιστικά. "Είναι πραγματικά υπέροχη εξέλιψη Ψόνθο. Άσε με να σου εξηγήσω"! 

Εγώ ήμουν τόσο σοκαρισμένος που σχεδόν έχασα τη μιλιά μου.

Ο μάγκας το κατάλαβε και έβαλε τα γέλια. "Όση ώρα σε άκουγα", μου λέει, "σκεφτόμουν πώς αυτή τη μεγάλη μαλακία μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε και να βγάλουμε και κέρδος από πάνω!". 

Κι όντως, άρχισε να μου εξηγεί λεπτομερώς τις κινήσεις που έπρεπε να κάνουμε για να φέρουμε τούμπα την κατάσταση.

Ας είναι καλά ο άνθρωπος. Μου έδωσε ένα απ' τα καλύτερα μαθήματα στη ζωή μου. Αν γίνει η στραβή, δεν έχει νόημα να θυμώνεις, να απελπίζεσαι ή να ξεσπάς στους άλλους. Απλά, ψάξε βρες τον σπόρο του καλού μέσα στην αναποδιά.

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (KΗ’ - O φιλόσοφος που έβαλε τα γυαλιά στον Ιησού!)

 

Κάπου στα Ευαγγέλια διαβάζουμε μια παρότρυνση του Ιησού όταν απαντάμε να μην πολυλογούμε, να μην αρχίζουμε τις σοφιστίες και να μην ρίχνουμε την μπάλα στην εξέδρα, αλλά να απαντάμε με ένα απλό "ναι" ή "όχι"!
Υποτίθεται πως αυτή η εντολή αποβλέπει στο να μας απομακρύνει απ' την πονηριά και την υποκρισία και να μας εθίσει στην ευθύτητα, στην ειλικρίνεια και στην ντομπροσύνη.
Προσωπικά έχω πολλές αμφιβολίες αν τη φράση αυτή την είπε όντως ο Ιησούς ή την πρόσθεσαν πολύ αργότερα αυτοί που επεξεργάστηκαν και έδωσαν την τελική μορφή στα Ευαγγέλια όπως σώζονται μέχρι σήμερα. 

Γιατί ο Ιησούς, όταν προσπαθούσαν να τον παγιδεύσουν με ερωτήσεις οι Γραμματείς, Φαρισαίοι και Σαδουκαίοι, κάθε άλλο παρά απαντούσε με ένα "ναι" ή όχι". Αντίθετα, σαν κανονικός Μαραντόνα, έκανε του κόσμου τις ντρίπλες για να αποφύγει τον σκόπελο. Αλλά κι όταν ο Πιλάτος τον ρώτησε αν όντως είναι Βασιλιάς των Ιουδαίων, δεν απάντησε μονολέκτικά με "ναι" ή "όχι", αλλά με τη φράση "συ είπας"!
Κακά τα ψέματα. Η ζωή και η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή ώστε να μας καλύπτει μια απάντηση με "ναι" ή "όχι". Αυτό το γνώριζαν οι άνθρωποι πολλούς αιώνες πριν τον Ιησού. Και κάτι τέτοια ζητήματα τα είχαν λύσει. Άσχετο αν το αγνοούσαν οι τελικοί σντάκτες των Ευαγγελιών.
Στις φιλοσοφικές και ρητορικές σχολές της αρχαίας Αθήνας κάτι τέτοια ζητήματα ήταν "ψωμοτύρι". Π.χ. γύρω στο 300 π.Χ. ένας πονηρός είχε ρωτήσει τον Μενέδημο αν ήταν αλήθεια πως την προηγούμενη μέρα είχε πάψει να δέρνει τον πατέρα του. Και τον δέσμευσε να απαντήσει μόνο με "ναι" ή "όχι".
Αλλά ο Μενέδημος ήταν γατόνι και αμέσως κατάλαβε την παγίδα. Πως είτε απαντούσε "ναι" είτε "όχι" θα ήταν χαμένος. Γιατί αν έλεγε "ναι", θα ομολογούσε πως όντως ως τότε έδερνε τον πατέρα του. Κι αν απαντούσε "όχι" ήταν σα να έλεγε πως εξακολουθεί να τον δέρνει!
Οπότε, αρνήθηκε να παίξει το παιχνίδι του συνομιλητή του και να πέσει στην καλοστημένη παγίδα. Δεν απάντησε με "ναι" ή "όχι", αλλά τον αποστόμωσε λέγοντας πως "ούτε τον έδερνα, ούτε έπαψα να τον δέρνω"! Κι έτσι τον έστειλε για τσάι...
Στο μεταξύ το ένα λοκ-ντάουν διαδέχεται το άλλο. Έχουμε πράγματι κουραστεί. Κυρίως ψυχολογικά. Κι εγώ βαρέθηκα να κρατάω "Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας" δυο μήνες τώρα και πάμε και για τρίτο. Οπότε αποφάσισα ν' αλλάξω θεματολογία...

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (KΖ’ - Οι τελευταίοι Σοφοί της Αθήνας!)

 

Μου φαίνεται πως λάλησα κανονικά. Αρχίζει να μου πέφτει βαρύ το λοκ-ντάουν. Έφτασα σε τέτοιο σημείο που μόλις χθες άρχισα να διαβάζω ένα απ' τα πιο "βαριά" και δυσνόητα φιλοσοφικά βιβλία όλων των εποχών. Έχει τίτλο "Απορίαι και λύσεις περί των πρώτων αρχών". 

Το έγραψε ο Δαμάσκιος του ήταν ο τελευταίος διευθυντής-σχολάρχης της Πλατωνικής Ακαδημίας Αθηνών. Αυτός τη διοικούσε το 529 μ.Χ. όταν ο Ιουστινιανός εξέδοσε το διάταγμα που έβαζε λουκέτο στην ιστορική αυτή σχολή που λειτουργούσε απ' το 387 π.Χ. και την είχε ιδρύσει ο Πλάτωνας.

Η Πλατωνική Σχολή στα 900 περίπου χρόνια της αδιάκοπης λειτουργίας της πέρασε από πολλές φάσεις. Περίπου 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Πλάτωνα έγινε "σκεπτικιστική", αργότερα "εκλεκτική" και στο τέλος "νεοπλατωνική". Η έδρα της είχε προ πολλού μεταφερθεί απ' την Ακαδημία σε άλλα σημεία της Αθήνας. Με τελευταίο κάτω απ' την Ακρόπολη, μάλλον κοντά στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου.

Ο καημένος ο Δαμάσκιος έζησε σε άγριες εποχές. Ο χριστιανισμός είχε πλέον απόλυτα κυριαρχήσει σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η εθνική λατρεία είχε απαγορευτεί, οι αρχαίοι ναοί είχαν καταστραφεί ή εγκαταληφθεί και η φιλοσοφική σκέψη είχε παρακμάσει. 

Ο ανατολίτικος μυστικισμός και η αντιορθολογική μεταφυσική είχαν διαυρώσει τη φιλοσοφική σκέψη. Δύσκολα ξεχώριζες τον φιλόσοφο απ' τον μάγο ή τον τσαρλατάνο αστρολόγο.

Αλλά ο Δαμάσκιος έδωσε τον δικό του αγώνα να διακόψει αυτή την παρακμή. Λένε πως παρήγαγε και πρωτότυπη φιλοσοφική σκέψη. Αυτό δεν μπόρεσα ακόμα να το διακρίνω. Αλλά σίγουρα προσπάθησε να ανασυνθέσει την επιστημονική ανάλυση, τη φιλοσοφική ερμηνεία και τη θεολογική προοπτική.

Ίσως αυτή η προσπάθεια ανανέωσης της αρχαίας φιλοσοφίας θορύβησε τους Χριστιανούς. Δεν έχουμε σχετική πληροφορία, αλλά πιστεύω πως ο χριστιανός επίσκοπος Αθηνών έκανε επίσημη καταγγελία της Σχολής και ενεργοποίησε τη διαδικασία έκδοσης του αυτοκρατορικού διατάγματος το 529 μ.Χ. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί επί δύο σχεδόν αιώνες οι αυτοκράτορες ανέχονταν τη λειτουργία της Σχολής και ξαφνικά αποφάσισαν να την κλείσουν.

Πάντως ο Δαμάσκιος με άλλους έξι φιλοσόφους-καθηγητές της Σχολής κατέφυγε στην αυλή του Πέρση Βασιλιά. Τραγική ειρωνεία. Οι τελευταίοι Αθηναίοι φιλόσοφοι ζήτησαν προστασία στον μεγάλο εχθρό της πόλης τους. Αλλά η Περσία ήταν τότε ο τόπος που κατέφευγαν οι διωκόμενοι απ' το ρωμαϊκό κράτος. Εκεί είχαν βρει άσυλο και οι χριστιανοί-Νεστοριανοί που δεν είχαν δεχθεί τα επίσημα-κρατικά θρησκευτικά δόγματα.

Όμως ούτε στη Κτησιφώντα μπόρεσαν να στεριώσουν οι επτά τελευταίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Γιατί δεν βρήκαν κάποιον χαρισματικό βασιλιά, όπως ήταν ο αρχαίος Κύρος ή ο πιο πρόσφατος Χοσρόης. Γρήγορα νοστάλγησαν τα πλατάνια και τα ιερά άλση της Αθήνας. 

Ο Μεγάλος Βασιλέας τούς έδωσε την άδεια να επιστρέψουν. Και φρόντισε να τους προστατεύσει με μια Διεθνή, θα λέγαμε σήμερα, Σύμβαση. Το 533 μ.Χ. υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης με τον Ιουστινιανό, και με ειδικό όρο οι επτά σοφοί μπόρεσαν να επιστρέψουν με ασφάλεια στην πατριδα τους.

Βολτούλα στα κλεισμένα στέκια μου... (Β')

 

Βολτούλα στα κλεισμένα στέκια μου... (Α')

 

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (ΚΣΤ’ - Καφεδάκι με τον Μοντεσκιέ και τον Βολταίρο!)

 

Τώρα στην κλεισούρα, όπως και να το κάνουμε, κάποια βιβλία παραπάνω θα τα διαβάσουμε. Σήμερα αποφάσισα να διαβάσω ένα απ' αυτά που τα είχα για χρόνια αφήσει ξεχασμένα στο ράφι. Το έγραψε ο Μοντεσκιέ γύρω στα 1720, λέγεται "Περσικές Επιστολές" και είναι κατά βάση σατυρικό. Παραθέτει με χιουμοριστικό τρόπο τις εντυπώσεις δύο Περσών που βρέθηκαν στο Παρίσι του 18ου αιώνα.

Οι Πέρσες, π.χ., μαθημένοι από τα χαρέμια και τους ευνούχους της πατρίδας τους, εντυπωσιάζονται με την ενδυμασία των Γάλλων. "Εδώ οι άντρες φοράνε παντελόνια και οι γυναίκες φουστάνια, ενώ στη χώρα μας ισχύει το αντίστροφο", λένε.

Επίσης βλέπουν τον Πάπα σαν Μεγάλο Μάγο. "Αυτός κάνει τα τρία ένα και το κρασόψωμο σώμα και αίμα"! Κάποτε με κάτι τέτοια γελούσε ο κόσμος...

Ο Μοντεσκιέ, βέβαια, είναι γνωστός για το έργο του το "Πνεύμα των Νόμων". Σε αυτό κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του δεσποτισμού. Με σημαντικότερη τη διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική. Έτσι, βάζει τη μια εξουσία να ελέγχει την άλλη και τις αποδυναμώνει.

Αυτό το κόλπο το εφαρμόζω καθημερινά, για την αντιμετώπιση μικροδυσκολιών. Να ένα παράδειγμα. 

Με έχει ήδη κόψει η πείνα. Αν ήμουν χριστιανός θα έλεγα πως μου επιτίθεται με σφοδρότητα το δαιμόνιο της κοιλιοδουλίας! Θέλω να φάω το καταπέτασμα, που λένε. Αλλά τι κάνω ο πονηρός? Ακολουθώ σύστημα-Μοντεσκιέ! Επιστρατεύω ένα αντίθετο δαιμόνιο για να εξουδετερώσω το πρώτο. Φωνάζω το δαιμόνιο της τεμπελιάς, που με κυριεύει και βαριέμαι όχι μόνο να μαγειρέψω αλλά και να παραγγείλω απ' έξω, κι έτσι γλιτώνω.

Αλλά μια και μιλάμε για Γάλλους φιλοσόφους ας πούμε δυο λογάκια και για τον Βολταίρο. 

Αυτός ήταν ορκισμένος εχθρός της εκκλησίας και του ιερατείου της. Και δεν αποδεχόταν αρκετά δόγματα της θρησκείας όπως την ύπαρξη της κολάσεως και τη θεότητα του Ιησού. Οι παπάδες είχαν λυσάξει μαζί του και ήθελαν να πείσουν τον κόσμο πως λίγο πριν πεθάνει ο Βολταίρος μετανόησε και τους ζήτησε συγγνώμη. Κυκλοφορούν σχετικά πολλά ανέκδοτα. 

Σύμφωνα με ένα, κάποιος καθολικός ιερέας είχε σταθεί δίπλα στο αυτί του μελλοθάνατου και προσπαθούσε να του υποβάλει ψυθιριστά ομολογία πίστης στη θεία φύση του Ιησού. Αλλά ο Βολταίρος τον αποστόμωσε: "Για όνομα του Θαού, κύριε, πάψτε να μου μιλάτε γι' αυτόν τον άνθρωπο κι αφήστε με να πεθάνω ήσυχος"!

Μια άλλη ιστορία που κατασκεύασε το ιερατείο ήταν και η εξής: λίγες στιγμές πριν πεθάνει, είδε τη φωτιά του λυχναριού δίπλα του να φουντώνει. Και φώναξε... "Τι? Από τώρα οι φλόγες?". 

Με έναν σμπάρο δυο τριγόνια οι παπάδες. Με αυτή τη φανταστική ιστορία αφενός "αποδεικνύουν" πως τελικά ο Βολταίρος πίστεψε στην Κόλαση, και αφετέρου πήγε στην Κόλαση λόγω τις αντιθρησκευτικής του στάσης...

"Φιλοσοφικό ημερολόγιο κλεισούρας"! (KΕ’ - Η Ζωή είναι και θέλει παιχνίδι!)

 

Κάποια πρωτοχρονιά, πριν πολλά χρόνια, συνειδητοποίησα πως παραείχα πάρει σοβαρά τη ζωή. Και τον εαυτό μου. Κι αποφάσισα να στρίψω το τιμόνι ανάποδα. 

Είδα τη ζωή σαν ένα παιχνίδι. Και τον εαυτό μου σαν ανέκδοτο. Και κάπως έτσι κατάφερα να ισορροπήσω. Και να τη βγάλω σχετικά καθαρή ως τα σήμερα. Χωρίς ψυχοφάρμακα και τα σχετικά...

Από τότε βλέπω τη ζωή αποκλειστικά σαν αυτό που είναι. Δηλαδή σαν ένα παιδικό παιχνίδι. Που όταν τερματίζεις μια πίστα, περνάς αυτόματα στην επόμενη. Και πάει κορδόνι το πράμα μέχρι που θα αποχαιρετήσουμε οριστικά τον μάταιο τούτον κόσμο...

Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, την ώρα που οι άλλοι ξεσαλώνουν ή πέφτουν σε κατάθλιψη κάνοντας απολογισμούς έτους, εγώ σχεδιάζω το παιχνίδι που θα παίξω τη χρονιά που έρχεται. Προσπαθώ να φανταστώ ένα παιχνίδι που θα είναι ταυτόχρονα και διασκεδαστικό και ωφέλιμο. Που θα με ψυχαγωγεί και θα με εξελίσσει...

Δεν θα σας πω τα παιχνίδια που έπαιξα τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως το κάνω μια άλλη φορά αλλά όχι σήμερα. Τώρα θα σας αποκαλύψω το παιχνίδι που αποφάσισα να παίξω το 2021. 

Όλοι έχουμε ακούσει τους "ειδικούς της ευτυχίας" να λένε πως πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία της ζωής μας. Το έκανα κι αυτό, αλλά δεν δούλεψε. 

Και πώς να δουλέψει ρε φίλε αν ζεις λες και θα πεθάνεις σε λίγες ώρες? Τι ουσιαστικό κίνητρο σου δίνει μια τέτοια μπαρούφα. Απλά σε οδηγεί σε παραίτηση και παράλυση. Ποιος θα προσπαθήσει να γίνει καλύτερος αν ξέρει πως σε λίγες ώρες "φεύγει"?

Οπότε σκέφτηκα να εφαρμόσω μια παραλλαγή. Δεν θα ζω σα να είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου. Αλλά θα προσπαθήσω να φέρομαι στους άλλους σαν να ξέρω (μόνο εγώ) πως αυτοί θα πεθάνουν στις 12 τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας. 

Ξέρω, ακούγεται κάπως μακάβριο. Αλλά για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Όταν συναντώ κάποιον φίλο, συγγενή, συνάδελφο, γνωστό ή άγνωστο, ακόμα και εχθρό, θα τον αντιμετωπίζω σα να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του. Κι όταν ξέρεις πως ο άλλος όπου να 'ναι πεθαίνει, υπάρχει περίπτωση να κάτσεις να τσακωθείς μαζί του? 

Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Αντίθετα θα είσαι όλο αγάπες, κατανόηση, συμπόνια, φροντίδα και καλοσύνη!

Και σας κάνω τώρα το κρίσιμο ερώτημα. Αν συμπεριφερόμαστε στους άλλους με τον τρόπο αυτό, πώς φαντάζεστε πως θα αντιδρούσαν κι εκείνοι? 

Το 98% θα ανταπέδιδε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι έτσι, σχεδόν ως δια μαγείας, οι ζωές μας θα άλλαζαν προς το πολύ καλύτερο. Μπάρμπα-κόλπο, που θα 'λεγαν και τα στρουμφάκια!

Αυτό λοιπόν το παιχνίδι αποφάσισα να παίξω το 2021. Εκεί έξω υπάρχει τόσος κόσμος που έχει ανάγκη να αισθανθεί κάποιος. Να νιώσει πως είναι αποδεκτός, αγαπητός και σημαντικός. Γιατί να μην του δώσω εγώ αυτή την ικανοποίηση? Θα μου στοιχίσει τίποτα?

Γουστάρω παιχνίδι. 

Σίγουρα θα το διασκεδάσω. Ίσως να αιφνιδιάσω πολλούς. Αλλά έτσι είναι τα ωραία παιχνίδια. Απρόβλεπτα και ανατρεπτικά. Για να δούμε...