Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (151 - Οι "ευσεβείς απάτες"!)

Το Ισλάμ μπορεί να είναι μια θρησκεία χωρίς ιερείς, μυστήρια και λειτουργική ζωή, μπορεί να απαγορεύει αυστηρά την απεικόνιση του Θεού, αλλά δεν παύει να έχει σημαντικές ομοιότητες με τον χριστιανισμό. 
Μια απ’ αυτές είναι ο κεντρικός ρόλο που έχει η Παράδοση και στις δύο θρησκείες.
Το Κοράνι, όπως και η Καινή Διαθήκη, δεν ήταν δυνατόν να προβλέψει όλες τις περιπτώσεις, να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα της εξελισσόμενης κοινωνικής ζωής. Οπότε το κενό έρχεται να το καλύψει η Παράδοση, η "Χαντίθ" όπως λέγεται στ’ αραβικά.
Κι εδώ αρχίζει το πανηγύρι. Όπως και στη χριστιανική θρησκεία, με το πέρασμα του χρόνου αρχίζουν να σωρεύονται χιλιάδες περιστατικά, αποφθέγματα και γεγονότα με πρωταγωνιστή υποτίθεται τον Προφήτη, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλοί μύθοι και εκ των υστέρων επινοήσεις διαφόρων πονηρών ή και καλοπροαίρετων θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών.
Μια κλασική "Χαντίθ" αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο περιλαμβάνει μια αλυσίδα ονομάτων μέσω των οποίων φτάνουν σε μας κάποια λόγια ή πράξεις του Προφήτη. Π.χ. "ο τάδε άκουσε από τον τάδε πως ο δείνα έμαθε απ’ τον φίλο του Μωάμεθ ότι..."
Το δεύτερο μέρος αποτελείται απ’ την καθαυτή παράδοση, όπως π.χ. "τα οράματα προέρχονται απ’ τον Θεό ενώ τα όνειρα απ’ τον Σατανά".
Οι περισσότερες ισλαμικές παραδόσεις θυμίζουν συλλογές ανεκδότων, αρκετές έχουν δυναμισμό και χιούμορ ενώ πολλές είναι ταυτόσημες με αντίστοιχες ιουδαϊκές και χριστιανικές παραδόσεις όπως... "Να ζεις στον κόσμο τούτο σαν να είσαι ξένος ή ταξιδιώτης"!
Τρεις αιώνες μετά τον Προφήτη οι "Παραδόσεις" πλησίαζαν το 1.000.000! Προφανώς μιλάμε για νοθεία και πλαστογραφία. Μας θυμίζουν τα ατέλειωτα βιβλία με λόγους του "γέροντος Παϊσίου", που αν ήταν όλα αληθινά θα έπρεπε ο καημενούλης ο Παΐσιος να μην έχει βάλει γλώσσα μέσα του όσο ζούσε!
Πολλές απ’ τις Παραδόσεις, και στο Ισλάμ και στον Χριστιανισμό, έχουν το ελαφρυντικό της καλής πρόθεσης. Είναι αυτό που λέμε "ευσεβής απάτη". 
Προσπαθούν να μας τρομάξουν με τα δεινά της κολάσεως ή να μας δελεάσουν με τις παραδείσιες απολαύσεις προκειμένου να μην κάνουμε αισχρές και άδικες πράξεις. 
Με μικροψεματάκια προσπαθούν να μας πείσουν πόσο καλό κάνουν οι προσευχές, οι νηστείες και οι ελεημοσύνες. 
Πολλοί μουφτήδες ισχυρίζονται πως η απαγγελία στίχων απ’ το Κοράνι έχει θεραπευτική δύναμη ή πως αν φτύσεις στον κόρφο σου τρεις φορές ξορκίζεις το κακό (σας θυμίζει κάτι αυτό;).

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Ε’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Πρώτο)

Κανονικά έπρεπε να τα πάρω με τη σειρά. Και ν’ αρχίσω να σας αφηγούμαι την ιστορία μου απ’ το 1827, τότε που οι πρώτοι αριστεροί σενσιμονιστές ήρθαμε εξόριστοι απ’ το Παρίσι στο Ναύπλιο του Καποδίστρια. 
Αλλά επειδή είμαι σκέτη ,,, αναρχία, θα τα πω ανάκατα, όπως μου ’ρχονται κάθε φορά.
Είμαστε, που λέτε, το Μάρτη του 1945 μαζεμένοι στα Τρίκαλα. Ηττημένοι και ταλαιπωρημένοι απ’ τα Δεκεμβριανά της Αθήνας και λίγες μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας. Η απόλυτη σύγχυση.
Περιμένουμε να πάρουμε κομματική γραμμή, το πράγμα καθυστερεί ώσπου ξαφνικά πέφτει στο κεφάλι μας η "κεραμίδα": "Σύντροφοι, κινδυνεύετε να συλληφθείτε, δεν είστε πλέον ασφαλείς, σας καλούμε να φύγετε όπως μπορεί ο καθένας σε Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία κι από κει θα φροντίσουμε να συγκεντρωθείτε σε συγκεκριμένο μέρος"!
"Και γιατί ρε σύντροφοι δεν είμαστε ασφαλείς στη χώρα που πολεμήσαμε να τη λευτερώσουμε;"
"Γιατί δεν σας καλύπτει η αμνηστία που δόθηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας"
"Και γιατί υπογράψατε μια συμφωνία που δεν καλύπτει τα μπαρουτοκαπνισμένα και πρωτοκλασάτα στελέχια του κόμματος;"
Η τελευταία ερώτηση έμεινε ουσιαστικά αναπάντητη.
Μόνο κάτι παπαριές του στυλ "Η ηγεσία μας ξέρει τι κάνει, να ’χουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτή", "ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα αλλά καθοδήγηση για δράση". Μέχρι και το θεϊκό πως "Ο Ρούζβελτ δεν θ’ αφήσει τους Εγγλέζους να μας υποδουλώσουν" ακούστηκε από κάτι μεσαία στελέχη.
Για να μην τα πολυλογώ, έβαλα ένα πιστόλι στη μέσα ζώνη και τραβάω για Αλβανία μέσω Ηπείρου. Μέρη γνώριμα και οικεία. Στο μεταξύ, όλες οι μεγάλες πόλεις της Ηπείρου άρχιζαν να κατακλύζονται από "Εθνοφρουρούς", εγγλέζικους σχηματισμούς, παρακρατικούς και ΕΔΕΣίτες. 
Κάποιο ξημέρωμα φτάνουμε επιτέλους στα ελληνοαλβανικά σύνορα. 
Κάπου κωλώσαμε. Πώς θα μας δέχονταν οι Αρβανίτες; Τι γνώμη θα είχε για μας το Κομ. Κόμμα Αλβανίας; Ποιος θα μας συμπαρασταθεί στα ξένα; Άραγε θα ξαναγυρίσουμε και πότε στην πατρίδα;
Στο πρώτο αλβανικό φυλάκιο μαζευόμαστε καμιά τριανταριά εξόριστοι Έλληνες, αφοπλιζόμαστε, μας φορτώνουν σ’ ένα παλιό ιταλικό φορτηγό κι αρχίζει το ταξίδι. 
Πρώτη στάση το Αργυρόκαστρο. Τοπικά στελέχη του κόμματος, ελληνόφωνα, μας καλοϋποδέχονται. 
Βρίσκομαι στην κοιτίδα της γενιάς μου και θέλω να πεταχτώ να προσκυνήσω στην εκκλησιά των Ταξιαρχών, εκεί που βαφτίστηκε κάποιος απ’ τους μακρινούς προγόνους μου. Αλλά δεν προλαβαίνουμε. Φεύγουμε για Ελμπασάν, τον ιστορικό αφαλό της Αρβανιτιάς, κι από κει στην Επισκοπή όπου θα μέναμε προσωρινά στο εγκαταλειμμένο στρατόπεδο των Ιταλών.
Μετά από λίγες μέρες νέα μετακίνηση. 
Τώρα απομακρυνόμαστε απ’ τα πατρογονικά εδάφη, Φεύγουμε για ένα άλλο στρατόπεδο, στο Ρουμπίκ, ένα μικρό χωριουδάκι στη Β.Α. Αλβανία. Τι ζητάμε εμείς οι Τόσκηδες στη χώρα των Γκέγκηδων; Τι άραγε να μας περιμένει εκεί;

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Ιστορίες ενός Εξαρχειόβιου! (Β΄ - Τη νύχτα που σπάζαμε τοίχους)

Καθόμαστε σ’ ένα βρόμικο δωμάτιο.
"Θέλω να σε κάνω να λιώνεις
και να σε κοιτάω", σου λέω.
Γλείφω το στήθος σου περιμετρικά,
σ’ απόσταση ασφαλείας απ’ τις ρώγες.
"Ξέρεις κάτι;", ξαναλέω,
"δεν θα ’λεγα όχι σ’ ένα στεγνοτσίμπουκο!".
Άναψα το τρεμάμενο τσιγάρο σου,
να ’χεις κάποιο φως 
να μη φοβάσαι...
Απόψε δεν θέλω να σου κάνω έρωτα
αλλά ένα ακόμη γαμήσι.
Πάνω στο σώμα σου ζωγραφίζω σκουπίδια,
πτώματα σε πεζοδρόμια,
μεθύσια άγρια,
ξεκοιλιασμένες γάτες,
ιδρωμένα "σ’ αγαπώ"...
Σ’ ευχαριστώ που θέλησες να χωρέσεις
στα στενά μου παπούτσια.
Σ’ ευχαριστώ που δεν μ’ αγάπησες πολύ
(ούτε καν λίγο),
που μ’ άφησες μόνον στα δύσκολα,
που θα μ’ εγκαταλείψεις
όταν θα σ’ έχω περισσότερο ανάγκη.
Σ’ ευχαριστώ που δεν ψάχνεις τρόπους
να μ’ εκδικηθείς.
Σ’ ευχαριστώ που δεν με παρακαλάς
να ξαναγυρίσω σε σένα.
Που πάντα με περιμένεις στωικά
σαν τα παλιά βιβλία μου στο ράφι...
Τα σαπισμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα
πασχίζουν να βγουν από κάθε τρύπα μου.
Πολιτισμένα σου ζητώ
να βγάλεις το σκασμό.
Καταπίνω τη θάλασσα
και πνίγομαι...
Στο κορμί σου δεν κατοικώ -το ξέρεις-
μόνο επιστρέφω.
(Ο ζητιάνος στη γωνιά
μου λέει να είμαι ευγνώμων
που δεν με κλέβει!
Αλήθεια, πού είναι η δική του ευγνωμοσύνη
που τον έκανα ζητιάνο;)
Καρφώνεις τα μάτια σου στον τοίχο.
"Τι να υπάρχει από πίσω;", ρωτάς.
"Ό,τι υπάρχει πίσω απ’ οτιδήποτε", σου απαντώ.
"Ο μόνος τρόπος να το μάθεις είναι
να σπάσεις τον τοίχο!"
Ξαφνικά πετάγεσαι όρθια.
"Πώς ζεις εδώ μέσα;"
Ανοίγεις το παράθυρο κι αρχίζεις να πετάς 
στο δρόμο βιβλία, μπουκάλια, 
ενθύμια, βρώμικα πιάτα κι εσώρουχα.
"Τώρα δεν θα ζεις ανάμεσα στους πεθαμένους", 
μου λες.
"Τώρα μπορείς κι εσύ να φύγεις!",
σου απαντώ...

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΣΤ’ - Τελικά είναι εφτάψυχος ο Καπιταλισμός!)

Τι είναι άραγε σήμερα Αριστερά; Μια δύναμη προόδου και αλλαγής ή μήπως κάτι που ξεπεράστηκε απ’ την πραγματικότητα; Και απλά αναμασάει συνθήματα μιας άλλης εποχής;
Οι ρίζες του Σοσιαλισμού βρίσκονται στο Κίνημα του Ανθρωπισμού του 16ου αιώνα. Πολλοί κατά καιρούς προσπάθησαν να περιγράψουν μια ιδεώδη σοσιαλιστική κοινωνία. Απ’ τον Τόμας Μαν με την "Ουτοπία" του, τον δομινικανό μοναχό και φιλόσοφο Καμπανέλλα ("Πολιτεία του Ήλιου") ως τους Γάλλους ιερωμένους Μορελλύ και Μπαμπλύ που στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης υπήρξαν οι θεωρητικοί ενός εξισωτικού κομμουνισμού, χωρίς προνόμια και τάξεις. 
Ακολούθησαν οι τρεις "ουτοπικοί σοσιαλιστές", Σαιν Σιμόν, Φουριέ και Όουεν, για να καταλήξουμε στον Μαρξ που θεμελίωσε τον "επιστημονικό σοσιαλισμό"...
Ο Ένγκελς χαρακτήρισε τις απόψεις των "ουτοπικών" ως "ανώριμες θεωρίες", δημιουργήματα της φαντασίας τους, που δεν αντιστοιχούσαν στις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.
Σήμερα οι προβληματισμοί γύρω απ’ τον σοσιαλισμό πληθαίνουν και σκληραίνουν. 
Μήπως ο καπιταλισμός αναπτύσσει περισσότερο τις παραγωγικές δυνάμεις; Ποιος βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία της τεχνολογίας, της βιομηχανικής παραγωγής και του εκσυχρονισμού της; Μήπως ο καπιταλισμός δεν είναι η "κόλαση" που απλά πρέπει να την καταργήσουμε;
Η πραγματικότητα πρέπει να αναλυθεί αντικειμενικά και ψυχρά, χωρίς προκαταλήψεις και συναισθηματισμούς.
Με τη δημιουργία της ΕΣΣΔ η σύγκριση με τον καπιταλισμό περνάει από το επίπεδο της θεωρίας στην πρακτική εφαρμογή και στα επιτεύγματα. Στη σύγκριση σίγουρα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα τεράστια προβλήματα που είχε ν’ αντιμετωπίσει το νέο καθεστώς: μια χώρα υπανάπτυκτη, ρημαγμένη απ’ το πόλεμο, τις εμφύλιες συγκρούσεις και τις ξένες επεμβάσεις, με παντελή απουσία δημοκρατικής παράδοσης. 
Η ρωσική κοινωνία ήταν βαθιά συντηρητική, ανατολίτικη, δεσποτική. Αυτές οι συνθήκες (κι όχι ο κομμουνισμός, κατά τη γνώμη μου) γέννησαν τον Σταλινισμό. Η ιδεολογία έγινε θρησκεία και ιερό δόγμα, ο Γ.Γ. νέος Τσάρος, η κομματική νομενκλατούρα νέο ιερατείο...
Ασφαλώς δεν μπορούμε ν’ ασκούμε ισοπεδωτική κριτική. Τα κοινωνικά επιτεύγματα του Σοβιετικού Κομμουνισμού ήταν τόσο σημαντικά κι ασκούσαν τόσο μεγάλη γοητεία στις δυτικές κοινωνίες που τις ανάγκασε να δημιουργήσουν το "κοινωνικό κράτος δικαίου", το οποίο κι άρχισαν να ξηλώνουν αμέσως μόλις το σοβιετικό μοντέλο άρχισε να πνέει τα λοίσθια, δηλαδή απ’ το 1980 και μετά.
Παρά τις προβλέψεις των Μαρξ-Ένγκελς, ο καπιταλισμός αποδείχθηκε εφτάψυχος. Προσαρμοστικός, ευέλικτος, συμβιβαστικός εκεί που έπρεπε, κι επιθετικός όπου μπορούσε...

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΣΤ’ - Πώς ματαιώθηκε η "πολιτική επιστράτευση")

71) Ο Φλεβάρης του 1943 υπήρξε καθοριστικός για την κατοχική Αθήνα. Στις 3 του μήνα ο Γερμανός στρατάρχης Πάουλους παραδίδεται στο Στάλινγκραντ κι ο Ρόμελ στην Αφρική είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Η Γερμανία επιστρατεύει όλον τον αντρικό πληθυσμό της και χιλιάδες θέσεις εργασίας μένουν κενές. Ο Χίτλερ προσπαθεί να τους αντικαταστήσει με εργάτες απ’ τις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες με "πολιτική επιστράτευση" των κατοίκων τους. Το γεγονός αυτό από μόνο του ήταν αρκετό να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις των κατοχικών δυνάμεων με τους κατακτημένους λαούς.
72) Στις 23 Φεβρουαρίου 1943 ιδρύεται η ΕΠΟΝ με την ενοποίηση των 9 εαμικών νεανικών οργανώσεων. Την επόμενη κι όλας μέρα, ΕΑΜ και ΕΠΟΝ κάνουν επίδειξη δύναμης στο κέντρο της Αθήνας διοργανώνοντας μια τεράστια διαδήλωση κατά της "πολιτικής επιστράτευσης". Οι κινητοποιήσεις επαναλαμβάνονται μαζικότερες στις 5 Μάρτη, οπότε, και παρά την επέμβαση των Ιταλών καραμπινιέρων, οι διαδηλωτές εισβάλουν στο Υπουργείο Εργασίας και καίνε τις καταστάσεις των περίπου 80.000 επιστρετευτέων Ελλήνων εργατών και ανέργων. Η έκρυθμη κατάσταση αναγκάζει τις κατοχικές αρχές να ζητήσουν την κατευναστική επέμβαση του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού ο οποίος διαβεβαιώνει πως ματαιώνεται οριστικά το σχέδιο της πολιτικής επιστράτευσης των Ελλήνων. Παράλληλα επιταχύνεται η αντικατάσταση του πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου απ’ τον Ιωάννη Ράλλη (7 Απριλίου 1943). Για την ιστορία αναφέρουμε πως το 1944 στη Γερμανία δούλευαν 7,2 εκατομμύρια ξένοι εργάτες, το 20% του εργατικού της δυναμικού. 
73) Οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική επιστράτευση (Δεκ. 1942-Μάρτιος 1943) επέφεραν σημαντικές μεταβολές στην ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Είναι το κομβικό σημείο που το ΕΑΜ αποκτά την πολιτική υπεροχή και πρωτοβουλία έναντι των κατοχικών κυβερνήσεων. Ο κίνδυνος της επιστράτευσης κινητοποίησε λαϊκές μάζες που ως τότε παρέμεναν αδρανείς. Παράλληλα το ΕΑΜ τελειοποίησε τις οργανωτικές πρακτικές κινητοποίησης των μαζών και απέκτησε τεράστια εμπειρία στη διαχείριση και χειραγώγηση μεγάλης κλίμακας λαϊκών αντιδράσεων. Η ματαίωση των σχεδίων της πολιτικής επιστράτευσης ήταν τεράστια επιτυχία της Ελληνικής Αντίστασης. Κατόρθωσε κάτι που απέτυχε η αντίστοιχη γαλλική Αντίσταση. Ως τα τέλη του 1944 240.000 Γάλλοι εργάτες αναχώρησαν για τα εργοστάσια της Γερμανίας.
74) Κάτι που πρέπει επίσης να τονιστεί ιδιαίτερα  είναι πως στις διαδηλώσεις της 5ης Μαρτίου  1943 για πρώτη φορά ασκείται εκτεταμένη ένοπλη βία απ’ τα ελληνικά Σώματα Ασφαλείας. Άντρες της Χωροφυλακής και του Μηχανοκίνητου ("Μπουραντάδες") ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών και χύνουν ελληνικό αίμα. Είναι η στιγμή που ουσιαστικά ανοίγει το εσωτερικό εμφύλιο μέτωπο στην Αθήνα.

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

"Μικραίνει η πούτσα σου"! Τι άλλο θ’ ακούσω Θε μου τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου;

Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας κατάλαβα πως κάτι θα συμβεί, αλλά δεν ήμουν σίγουρος πως το ήθελα. 
Αλλά πώς να της αντισταθώ; Ήταν όμορφη, σωστές αναλογίες, φωτεινό πρόσωπο, έξυπνη, χαριτωμένη. Έμπαινε κι η άνοιξη...
Όσοι μας έβλεπαν να κάνουμε παρέα έλεγαν: "τούτοι οι δύο είναι ερωτευμένοι, αλλά ακόμα δεν το παραδέχθηκαν"...
Κάποια στιγμή φτάσαμε και στο κρεβάτι. Ήταν ανώτερη πάσης προσδοκίας. Αν και πολύ μικρότερη, εγώ ένιωθα ο πρωτάρης κι εκείνη η έμπειρη.
Τα ζόρια άρχισαν όταν ήθελε να βρισκόμαστε κι εκτός κρεβατιού. Θέατρα, σινεμά, μπαράκια. Της ξύπνησε το ιδιοκτησιακό. Αλλά εγώ ανήκω στην αντροπαρέα μου...
Το περασμένο σαββατόβραδο, εκεί που τα έπινα με τους κολλητούς, με πήρε στο κινητό.
"Βαρέθηκα να είμαι γκόμενα! Σάββατο βράδυ, είμαι μόνη, κοντεύω να τρελαθώ. Κι εσύ διασκεδάζεις μ’ αυτούς τους εμετικούς τύπους!"
Η φθορά συνεχιζόταν. Συνειδητοποίησα πως η αγάπη πέθανε την πρώτη φορά που μου είπε "Άντε ρε μαλάκα!". Άρχισε να μου βρίσκει αρνητικά και μου τα τόνιζε.
Αλήθεια, πότε είναι η σωστή στιγμή να χωρίσεις; Όταν ο βίος γίνει αβίωτος ή όταν βρεθεί κάποια άλλη να σου πάρει τα μυαλά. 
Και βρέθηκε. Μικροκαμωμένη αλλά αιλουροειδές και μαστόρισσα. Κι όπως ακριβώς την ήθελα. Παντρεμένη, να με θέλει μόνο για τις ανάγκες της. Ήμουν "η αρπαχτή της"!
Δεν είχε ηθικές αναστολές και μου άρεσε. Η απιστία της ήταν η υπεράσπιση της ελευθερίας της απ’ τη συζυγική καταπίεση.
Βέβαια, είχα την απορία: γιατί διάλεξε εμένα ανάμεσα σε τόσους άντρες που την πολιορκούν; Ξέρει για μένα κάτι που εγώ αγνοώ;
Έχει την καταπληκτική ικανότητα να με παρασέρνει παντού: στο γέλιο, στο ποτό, στον τζόγο, στον όλεθρο!
Χθες βράδυ το κλίμα ήταν κάπως βαρύ. Πήγαμε στη μπυραρία κι έπιασε τραπέζι στη τζαμαρία. Δεν το ’χε ξανακάνει. "Να κοιτάς το δρόμο όταν πίνεις", μου είπε. "Έτσι δεν μεθάς"...
Κάτσαμε αρκετή ώρα αμίλητοι. Έδειχνε πως ήθελε κάτι να μου πει κι έψαχνε τα κατάλληλα λόγια.
"Ξέρεις κάτι;", με ρώτησε μετά πολύ ώρα.
"Τι;"
"Μικραίνει η πούτσα σου! Στην αρχή την έπιανα και με τις δύο παλάμες μου. Τώρα με τη μία και περισσεύουν κάτι ψιλά!"
Δεν ξέρω αν έπρεπε να θορυβηθώ, να βάλω τα κλάματα ή να πάω τρέχοντας στην τουαλέτα να ψαχτώ.
Έδειξα αφάνταστη ψυχραιμία. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν που πρώτη φορά χρησιμοποίησε γένος θηλυκό. "Η πούτσα σου!". Πάντα έλεγε "ο πούτσος σου", "το καβλί σου", "το μανίκι σου"...
Άι σιχτίρ, δεν θα ζαλίσω άλλο το μυαλό μου με τις τρελιάρες που πάω και μπλέκω!

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Δ’) - Με τους Σλαβομακεδόνες στο Βίτσι...

Δεν μ’ αφήνετε ν’ αγιάσω κερατάδες. Εκεί που πάω να πιάσω τα πράγματα απ’ την αρχή και να σας περιγράψω τις εμπειρίες μου απ’ την γαλλική επανάσταση και τα πρώτα χρόνια μου στην Ελλάδα του Καποδίστρια, με φάγατε "να γράψω κάτι για το Μακεδονικό".
Δε λέω, το θεματάκι το κατέχω καλά και γνωρίζω σε βάθος την πολιτική του ΚΚΕ στο ζήτημα και θα σας πω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά αργότερα. Τώρα θα σας δώσω μόνο λίγες μπουκίτσες, έτσι, για να σας ανοίξω την όρεξη.
Εγώ, που λέτε, είμαι κομμουνιστής ντούρος, απ’ τους δογματικούς και μονολιθικούς. Δεν βάζω στο κρασί μου νερό. Για μένα "έθνη" και "πατρίδες" δεν υπάρχουν. Μόνη μου πατρίδα ήταν η εργατική τάξη και το κράτος που δημιούργησε, τη Σοβιετική Ένωση.
Το Κόμμα τα πρώτα χρόνια ακολούθησε σταθερή πολιτική. Υποστήριζε τη δημιουργία μιας Ένωσης Σοβιετικών Βαλκανικών Δημοκρατιών, στην οποία θα συμμετείχαν ως ανεξάρτητα κράτη η Μακεδονία και η Θράκη. 
Εννοείται πως αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι αντίπαλοι και μας έσουρναν τα εξ αμάξης. "Προδότες" μας ανέβαζαν, "ανθέλληνες" μας κατέβαζαν. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι. Όμως απ’ το 1935 το Κόμμα κάπου άρχισε να τα μασάει και το γύρισε στα περί "ισονομίας-αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων" και τα τοιαύτα...
Στην περίοδο της κατοχής στη Μακεδονία γινόταν τσι πουτάνας, που λένε κι οι Κρητικοί. 
Το καλοκαίρι του 1943 η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ, η στρατιωτική του ΕΛΑΣ και ο Τίτο αποφάσισαν τη δημιουργία του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με κύρια κέντρα την Καστοριά και τη Φλώρινα. 
Σχεδόν ταυτόχρονα ο σύντροφος Γιάννης Ιωαννίδης υπέγραφε στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας συμφωνία με τον Δασκάλωφ του Κ.Κ.Βουλγαρίας για κοινή προσπάθεια των δύο πλευρών να αποσπασθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να ενταχθεί στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ΒΚΟ).
Η πολιτική αυτή του Κόμματος ήταν σχιζοφρενική. Γιατί απ’ τη μια οι ΣΝΟΦίτες ήθελαν τη Μακεδονία ως μέρος της Γιουγκοσλαβικής Ένωσης κι απ’ την άλλη η Μακεδονία παντρολογιόταν με την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία! 
Ταυτόχρονα δραστηριοποιούνταν και η κομιτατζίδικη "Οχράνα", μια φασιστική οργάνωση που ονειρευόταν την προσάρτηση της Μακεδονίας σε μια εθνικιστική Βουλγαρία.
Απ’ τα τέλη του 1943, και κυρίως κατά τη διάρκεια του 1944, ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με τους ΣΝΟΦίτες και ουσιαστικά τους εξουδετέρωσε. Πολλοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν με τις οικογένειές τους στα Σκόπια και να ιδρύσουν  τον Απρίλιο του 1945 το ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). 
Η δράση των ένοπλων ομάδων του ΝΟΦ στο Βίτσι και στο Καϊμακτσαλάν έφεραν το ΚΚΕ σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Το 1945 ο Ζαχαριάδης στρέφεται εναντίον του ΝΟΦ, που προπαγάνδιζε τη συνένωση του «μακεδονικού λαού» και δρούσε ανεξέλεγκτα στην ελληνική Μακεδονία. Στους λόγους του ο Ζαχαριάδης αναφερόταν τώρα πια στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και στο απαραβίαστο των ελληνικών συνόρων. 
Η στάση αυτή του Ζαχαριάδη άλλαξε πριν περάσει χρόνος. Ο ίδιος είχε αρχίσει να σκέπτεται σοβαρά το ενδεχόμενο της ένοπλης σύγκρουσης, δηλαδή του εμφυλίου, πράγμα που θα απαιτούσε τη βοήθεια των γειτονικών χωρών και, κυρίως, της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι, έπρεπε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις ΚΚΕ και ΝΟΦ. Τώρα το ΝΟΦ από "φασιστική οργάνωση", όπως είχε χαρακτηρισθεί από τον Ζαχαριάδη, έγινε ξαφνικά μια "δημοκρατική οργάνωση", ένα αντίστοιχο Σλαβομακεδονικό ΕΑΜ. Μιλάμε για μεγάλη κωλοτούμπα...
Στις 14 Οκτωβρίου 1946 έγινε η συμφωνία του ΚΚΕ με τη Γιουγκοσλαβία. Σε αυτή δεν προβλεπόταν η ίδρυση ξεχωριστών σλαβομακεδονικών ενόπλων τμημάτων. Αλλά με την ίδρυση του κράτους των Σκοπίων αναθερμάνθηκε ο σλαβομακεδονικός εθνικισμός κι η αλυτρωτική προπαγάνδα έδινε και έπαιρνε από το ΝΟΦ, το οποίο δεν ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ.  
Για να γίνει κατανοητό, στους κόλπους του ΝΟΦ υπήρχαν εκτός από τις τάσεις του ΚΚΕ και η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα που ελεγχόταν από τα Σκόπια. Η δε σκοπιανή φράξια προπαγάνδιζε ανοιχτά ότι λύση του μακεδονικού ζητήματος μπορεί να υπάρξει μονάχα όταν η ελληνική Μακεδονία ενωθεί με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, στο πλαίσιο της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας. Στους προγραμματικούς της στόχους ήταν, επίσης, η επαρκής εκπροσώπηση σλαβόφωνων στα διάφορα κομματικά όργανα όπως και στις στρατιωτικές διοικήσεις. 
Τα δύσκολα για το ΚΚΕ ήρθαν τον Ιούνιο του 1948 με τη ρήξη των σχέσεων Στάλιν-Τίτο. Παρά την καταδικαστική εναντίον του Τίτο απόφαση της Κομινφόρμ (που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947  ως μέσω επιβολής των απόψεων του ΚΚΣΕ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα) της 28ης Ιουνίου 1948, το ΚΚΕ, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, απέφευγε να στραφεί με σφοδρότητα κατά της Γιουγκοσλαβίας καθώς από εκεί λάμβανε σημαντική βοήθεια. 
Παρά τη μετριοπαθή του στάση, η γιουγκοσλαβική «διεθνιστική» βοήθεια του συντρόφου Τίτο περιορίστηκε δραστικά.  Πλέον η «αδελφή» σοβιετική βοήθεια προς τον Δημοκρατικό Στρατό ερχόταν αποκλειστικά μέσω Βουλγαρίας. Μετά το πλήγμα που υπέστη το πνεύμα της «αλληλεγγύης των λαών», η φιλογιουγκοσλαβική πτέρυγα του ΝΟΦ υπονόμευε τον Δημοκρατικό Στρατό και άρχισε να οργανώνει λιποταξίες Σλαβομακεδόνων μαχητών προς τη Γιουγκοσλαβία, με τη δικαιολογία ότι το ΚΚΕ πρόδωσε τον αγώνα του «μακεδονικού λαού».  
Αλλά τι κάθομαι και σας λέω τώρα. Αυτά αν δεν τα ζήσεις δεν μπορείς να τα καταλάβεις...

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018

Αυνανίζομαι φιλοσοφώντας!

Νομίζω πως το ’χουμε ξαναπεί. Ο αυνανισμός είναι υποκατάστατο του σεξ, κι η φιλοσοφία υποκατάστατο του αυνανισμού. Άρα, έστω και έμμεσα, η φιλοσοφία είναι υποκατάστατο του σεξ.
Αυτό το έχω καρατσεκάρει και σας το επιβεβαιώνω εμπειρικά. Κάθε φορά που μένω αγάμητος, το ρίχνω στη φιλοσοφία, κάτι συμβαίνει στον εγκέφαλό μου, δεν ξέρω τι ακριβώς, κι έρχομαι σε οργασμό!
Απόψε το "τερμάτισα" στη φιλοσοφία. Αναμένονται φοβερές ονειρώξεις! Έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη του Εμπεδοκλή.
Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος, λέει. Γιατί καταγόταν απ’ τον Ακράγαντα της Σικελίας. 
Ήταν η ωραία εποχή που δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί οι εθνικισμοί, κι οι άνθρωποι έπαιρναν το όνομα της πόλης που γεννήθηκαν. Π.χ. Πλάτων ο Αθηναίος, Ψόνθο ο Καρπενησιώτης κ.λπ.
Έζησε, λέει, από το 495 π.Χ. ως το 434 π.Χ. 
Κουφό μου φαίνεται. Εγώ δεν ξέρω πότε γεννήθηκε ο παππούς μου, κι αυτοί ξέρουν τον ακριβή χρόνο γέννησης και θανάτου χιλιάδων προσώπων της αρχαιότητας! Μάλλον μας δουλεύουν ψιλό γαζί...
Έτσι όπως τα διαβάζω, τον Εμπεδοκλή μάλλον για σαμάνο τον κόβω. Όλο για μετενσαρκώσεις γράφει, για αθάνατες ψυχές, θεόπνευστες αλήθειες.
Είχε και μια εμμονούλα με τους "καθαρμούς". Και καλά, οι ψυχές παραβίασαν κάποιες θείες εντολές, εξέπεσαν κι έπρεπε να υποστούν σταδιακούς εξαγνισμούς για να ξαναβρούν τον θείο δρόμο τους. 
Απ’ την άλλη υπάρχουν και τα υλικά σώματα. Που ξεφύτρωσαν απ’ το χώμα, σαν τα σπανάκια να πούμε.  Αυτά δεν μου φαίνονται σοβαρά πράγματα, πηδάω κάμποσες σελίδες και μάλλον πέφτω σε καλό σημείο.
"Η δημιουργική αρχή του σύμπαντος είναι η Στοργή"! Αυτό φαίνεται κάπως πιο ενδιαφέρον. Σα να λέμε πως η Αγάπη χτίζει και οικοδομεί τα πάντα. Ας πάμε λίγο παρακάτω...
"Ο αισθητός κόσμος οφείλεται στην ανάμιξη τεσσάρων στοιχείων (γη-νερό-αέρας-φως) που γίνεται με την επέμβαση δύο αντίρροπων δυνάμεων, της φιλίας και της έχθρας"!
Τι να πω... Ποιος ξέρει τι έπιναν και τι κάπνιζαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής. 
Αλλά ό,τι και να κάπνιζαν πρέπει να ήταν εκλεκτής ποιότητας. Αλλιώς δεν σου βγαίνουν τέτοια πράγματα...

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΕ’ - Ο κρίσιμος Νοέμβρης του 1942)

68) Εκτός του ΕΑΜ μεγάλη απήχηση στην αθηναϊκή νεολαία, τουλάχιστον μέχρι και το 1942, είχε και μια αστική οργάνωση με άτυπο πολιτικό ηγέτη τον τότε φέρελπι πολιτικό Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Πρόκειται για την ΠΕΑΝ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων). Κορυφαία αντιστασιακή της ενέργεια η ανατίναξη των κεντρικών γραφείων της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ (Ελληνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση), στην οδό Πατησίων 8, σκοτώνοντας πολλά κορυφαία μέλη της και τον αρχηγό της. Αυτό οδήγησε στην ματαίωση των σχεδίων της ΕΣΠΟ να στείλει μαζικά Έλληνες εργαζομένους στη Γερμανία και να συγκροτήσει Ελληνικό Τάγμα που θα πολεμούσε στο Ανατολικό Μέτωπο στο πλευρό των Γερμανών. Το ΕΑΜ θεωρούσε την ΠΕΑΝ ανταγωνιστική οργάνωση και αρχικά καταδίκασε ως "προβοκάτσια" την παραπάνω ενέργειά της...
69) Ο Νοέμβρης του 1942 ξεκίνησε με καλά νέα. Κυκλοφορεί η είδηση πως οι Σύμμαχοι νικούν στο Ελ Αλαμέιν, στις 4 του μηνός αρχίζει η μεγάλη αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και στις 25 ανατινάζεται η γέφυρα του Γοργοποτάμου. Η ανατίναξη της γέφυρας δεν ήταν μια ενέργεια που αφορούσε την ελληνική υπόθεση άμεσα. Έγινε αποκλειστικά για να διευκολύνει τον συμμαχικό αγώνα στη βόρεια Αφρική. Οι 9 εκτελεσθέντες Έλληνες (ως αντίποινα) θυσιάστηκαν για την συμμαχική υπόθεση. ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ συμμετείχαν προκειμένου να αποδείξουν πως: α) υπάρχουν, β) είναι επιχειρησιακά ετοιμοπόλεμοι και αξιόπιστοι σύμμαχοι των Βρετανών, γ) μπορούν να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στον αντιναζιστικό αγώνα, άρα αξίζει να ενισχυθούν με οπλισμό και χρυσές λίρες Αγγλίας. 
70) Στις 22 Δεκεμβρίου 1942 το ΕΑΜ διοργανώνει την πρώτη μεγάλη μαζική διαδήλωση στην Αθήνα, με τη συμμετοχή άνω των 30.000 πολιτών. Η διαδήλωση αυτή είναι κομβικής σημασίας καθώς: α) είναι η πρώτη μη κλαδική-επαγγελματική αντιστασιακή ενέργεια, β) για πρώτη φορά προβάλλονται ευρύτερα πολιτικά συνθήματα όπως ο τερματισμός των συλλήψεων-βασανιστηρίων-εκτελέσεων, γ) είχαμε τον πρώτο καταγεγραμμένο νεκρό του μαζικού αντιστασιακού κινήματος, τον φοιτητή Μήτσο Κωνσταντινίδη.

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (150 - Οι "περιπέτειες" του Κορανίου)

Οι δυο πυλώνες του Ισλάμ είναι ο Προφήτης και το Κοράνι. Όμως το πρόσωπο του Μωάμεθ παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Απλώς ενεργεί στο όνομα του Θεού. Αυτό που έχει πραγματική αξία είναι η διδασκαλία του, δηλαδή ο Λόγος του Θεού, που αποτυπώνεται στο Κοράνι.
Το Κοράνι δεν είναι ένα απλό "ιερό βιβλίο", όπως η Βίβλος των Εβραίων και των Χριστιανών. Το Κοράνι είναι για τους μουσουλμάνους ό,τι είναι ο Ιησούς για τους Χριστιανούς. Δηλαδή ο "σαρκωμένος Λόγος του Θεού". 
Είναι η νέα και τελευταία "συμφωνία" μεταξύ Θεού και ανθρώπινου γένους, η οριστική και τελευταία έκφραση της θείας βούλησης, η διόρθωση και επισφράγιση των παλαιών εντολών.
Όταν ο Μωάμεθ άρχισε το έργο του υπήρχαν ήδη δύο διαμορφωμένες θρησκείες (ιουδαϊσμός και χριστιανισμός), με τα ιερά τους βιβλία, τις τελετουργίες τους κ.λπ. Αντίθετα, η παραδοσιακή αραβική θρησκεία στηριζόταν αποκλειστικά σε προφορικές παραδόσεις και θρύλους. 
Οπότε ο Προφήτης θέλησε να εξυψώσει τη νέα θρησκεία στο ύψος των δύο άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Κοντά του είχε συνεχώς γραμματείς που κατέγραφαν κάθε κήρυγμα και προφητεία του σε διάστημα 22 ετών (610-632).
Το Κοράνι δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, όπως τα χριστιανικά ευαγγέλια που θεωρούνται μεν "θεόπνευστα" αλλά περιέχουν εμφανώς τις προσωπικές προτιμήσεις και αδυναμίες των συγγραφέων τους. 
Το Κοράνι είναι αιώνιο και αδημιούργητο, ήταν και παραμένει αιωνίως μαζί με το Θεό, και αυτό που δόθηκε στους ανθρώπους μέσω του Προφήτη είναι ένα ακριβές του αντίγραφο.
Βέβαια, για να σοβαρευτούμε και λίγο, είχε και το Κοράνι τη δική του περιπέτεια μέχρι να λάβει την τελική του μορφή. Απλά, η "περιπέτεια" αυτή κράτησε περίπου 30 χρόνια, σε αντίθεση με τις χριστιανικές γραφές που είχαν υποστεί συνεχή κοπτοραπτική επί τρεις περίπου αιώνες μέχρι να παγιωθούν.
Ο πρώτος χαλίφης μετά τον Μωάμεθ, ο Αμπού Μπακρ (632-634), έκανε τις πρώτες προσπάθειες να συγκεντρώσει τις διάσπαρτες διδασκαλίες του Προφήτη. 
Στην περίοδο του δεύτερου χαλίφη Ομάρ (634-644) κυκλοφορούσαν τέσσερις διαφορετικές εκδοχές του Ιερού Βιβλίου. 
Ο τρίτος χαλίφης, για να αποφευχθεί η σύγχυση, επέβαλε την οριστική εκδοχή του Κορανίου, διατάζοντας να καταστραφεί κάθε διαφορετική παραλλαγή της.
Το Κοράνι διαιρείται σε "σούρες", δηλαδή κεφάλαια, που αποτελούνται από στίχους. 
Οι μεγαλύτερες σούρες είναι συνθέσεις περισσότερων προφητειών, συχνά χωρίς συνοχή, αντιφατικές, ανομοιόμορφες και κάποτε ακατανόητες. 
Στην πρωτότυπη αραβική γραφή το κείμενο είναι επιβλητικό και προκαλεί δέος, στοιχεία που χάνονται στις μεταφράσεις.
Επί αιώνες και μόνο η ιδέα της μετάφρασης του Κορανίου προκαλούσε φρίκη. 
Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει. Στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αθήνα χύθηκε αίμα στην προσπάθεια μεταφοράς της Αγίας Γραφής στη δημοτική μας γλώσσα!