Πέντε η ώρα, ξημερώματα...

Τα πράγματα που μας αποσπούν απ’ τον εαυτό μας

δεν αξίζουν μία.

Μόνο η νύχτα προσφέρει λίγη ηρεμία.

Η μέρα μου πέρασε με μερικά τηλεφωνήματα

που καλύτερα να μην είχαν γίνει.

Όταν δεν δουλεύω βαριέμαι. 

Συνήθως τραβιέμαι με τύπους βαρετούς,

έτσι για να περνάει η ώρα.

Κι ας προτιμώ να είμαι ανοιχτός στις εκπλήξεις

που δεν θα προκύψουν...

Και τι κάνουμε με, ας τους πούμε, φίλους;

Στριμωχνόμαστε γύρω από κάποιο τραπέζι

και συζητάμε για πράγματα που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν...

Κάποιοι με προτρέπουν να πάμε θέατρο. 

Και για ποιον λόγο να πάμε;

Δεν είναι ξεκάθαρο.

Δεν νομίζω πως η τέχνη αυτή χρειάζεται πλέον.

Παρωχημένες λέξεις, μεταμφιεσμένοι άνθρωποι,

δεν μπορείς να καπνίσεις ή να κάνεις ζάπινγκ.

Κι οι σινεφίλ στραβολεμιάζουν

βλέποντας εικόνες απ’ τις ζωές των άλλων.

Ανίκανοι να γεμίσουν τη ζωή τους

με τον εαυτό τους...

Η τηλεόραση είναι η απόλυτη σαβούρα.

που δεν προσποιείται καν κάτι άλλο...

Κι η πόλη που ζω έχω την εντύπωση πως μαζεύει 

τη σκαρταδούρα όλης της χώρας

για να μην αναπαραχθεί κι άλλο...

Χθες γνώρισα μία

αλλά μου προέκυψε θεούσα.

Ζει μόνη, αυστηρή ανατροφή

κανένας φίλος, κανένα χόμπι.

Δεν αυνανίζεται, δεν συνουσιάζεται,

δεν της αρέσουν τα ανεξέλεγκτα και σωματικά πράγματα.

Το μικρό της διαμέρισμα είναι πεντακάθαρο

αλλά δεν υπάρχει κανείς επισκέπτης να το διαπιστώσει...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΗ’) - Καπετάν Ορέστης: ο Αλή Πασάς του ΕΛΑΣ!:

Πολλοί τα τελευταία χρόνια αναφέρονατι με θαυμασμό στον τρόπο που ο Σύριζα μέσα σε λίγα χρόνια απ’ το 3% κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσία. 

Όμως εμείς οι "Μαθουσάλες", που ζήσαμε πράματα και θάματα, ξέρουμε πως το ρεκόρ το έχει το ΚΚΕ. Που ενώ στις αρχές του 1941 ήταν εντελώς διαλυμένο και ξεχαρβαλωμένο, έφτασε μια ανάσα απ’ την εξουσία το 1944...

Θυμάμαι ακόμα τι τράβηξε το έρμο το Κόμμα μας απ’ τον Μεταξά και τον Μανιαδάκη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις φυλακές και στις εξορίες. 

Γιατί αυτοί οι τύποι επεχείρησαν και πέτυχαν κάτι πολύ τρομακτικότερο. Έστησαν "δικό τους ΚΚΕ" που μπέρδευε τους τίμιους αγωνιστές μέχρι τρέλας. Τότε έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Το κατόρθωμα αυτό ο Μανιαδάκης δεν θα το πετύχαινε αν δεν έβρισκε μέσα στο ίδιο το Κόμμα κάμποσους "πρόθυμους" που τους προσεταιρίστηκε. Θυμάμαι, μεταξύ άλλων, τον Δημήτρη Κουτσογιάννη (ψευδώνυμο Δημητριάδης) που αποκάλυψε με κάθε λεπτομέρεια την εκπαίδευση των Ελλήνων κομμουνιστών στις κομματικές σχολές της Ρωσίας. Αυτός τελικά δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι του κατά την Κατοχή.

Ένας άλλος "προδότης" ήταν ο Μιχάλης Τυρίμος, πρώην βουλευτής του Κόμματος και διευθυντής του Ριζοσπάστη. Αυτός ήταν ο ιθύνων νους της "Προσωρινής Διοίκησης", δηλαδή του ΚΚΕ-μαϊμού που είχε στήσει ο Μανιαδάκης! Προσωπικά, τότε, αυτόν θεωρούσα αυθεντικό ηγέτη του Κόμματος. Φανταστείτε σε πόση σύγχυση βρισκόμασταν. Βέβαια, κι αυτός εκτελέστηκε απ’ τον ΕΛΑΣ στην Εύβοια, που δρούσε ως πολιτικός επίτροπος των Ταγμάτων Ασφαλείας. 

Για τα Δεκεμβριανά του ’44 θα μιλήσουμε πολλές φορές αργότερα. Εδώ μόνο μερικές τζουρίτσες. 

Τυπικά, η επέμβαση του αγγλικού στρατού ήταν νόμιμη. Με τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, που υπέγραψε και το ΕΑΜ, επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων στην Ελλάδα ορίστηκε ο Σκόμπι. Οπότε, όταν αργότερα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές του ... διέπραξε στάση! 

Το ερώτημα γιατί υπογράφηκαν αυτές οι δυο Συμφωνίες απ’ το ΕΑΜ θα ξεκαθαριστεί κάποτε. Δεν ανήκω σε κείνους που μιλάνε για "προδοσίες" και "πουλημένους". Όταν ακόμα και η Μόσχα σε πίεζε να τις υπογράψεις, τι περιθώρια ελιγμών είχες; Υπήρχαν καλύτερες εναλλακτικές; Μπορούσαμε να μην φτάσουμε στο οριακό αυτό σημείο; Δύσκολο να απαντήσουμε τώρα...

Πάντως, στις μάχες των Δεκεμβριανών κυριολεκτικά χάσαμε την μπάλα. Ουσιαστικός έλεγχος απ’ την ηγεσία δεν υπήρχε. Έτσι, αυτενεργούσε ο κάθε "κατσαπλιάς". 

Οι συλλήψεις ομήρων, π.χ., και ο τρόπος εξόντωσης ή κακομεταχείρισής τους είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Ακόμα κι ο Ζαχαριάδης σοκαρίστηκε απ’ τα διαπραχθέντα εγκλήματα. Κι αναγκάστηκε να ομολογήσει πως αφού δεν μπορούσαμε να οργανώσουμε μια πειθαρχημένη και πολιτικά στοχευμένη ομηρεία, καλύτερα να μην την αποφασίζαμε!

Προσωπικά θυμάμαι τον καπετάν Ορέστη, πρώην ΟΠΛΑτζή, και επικεφαλής της Πολιτιφυλακής Γαλατσίου-Πατησίων-Κυψέλης. Είχε αιματοκυλίσει την περιοχή χωρίς καμία τύψη ή ενδοιασμό. 

Επέταξε ένα διώροφο στο Γαλάτσι, και το μετέτρεψε σε Αρχηγείο του. Ο ίδιος εγκαταστάθηκε στο πάνω πάτωμα. Μια φορά που χρειάστηκε να τον συναντήσω, ήταν ξαπλωμένος με τις μπότες σ’ ένα κρεβάτι με ύφος Αλή Πασά...

Ιστορίες ενός Εξαρχειόβιου! (Δ΄ - Μεγάλο αρχίδι!)

Χλομοί δρόμοι των Εξαρχείων.

Ασφαλίτες με φούτερ και κουκούλες.

Φοβάμαι.

Τρέχω γρηγορότερα.

Σ’ αφήνω πίσω μου.

Στην τύχη σου...

Είμαι καριόλης.

Και μεγάλο αρχίδι.

Το ξέρω.

Παριστάνω τον αλληλέγγυο.

Και τον πονόψυχο.

Αρκεί να μην μπω σε μπελάδες.

Υποτίθεται πως θέλω το καλό σου.

Αρκεί το δικό σου καλό

να μην είν’ καλύτερο απ’ το δικό μου...

Χθες όλο το βράδυ άραξα με τους κολλητούς.

Γίναμε γκολ.

Και κώλος.

Σκυλοβρίζαμε ο ένας τον άλλον.

Ως τις τέσσερις τα ξημερώματα.

Γαμώ τις φάσεις δικέ μου...

Προχθές έριξα ένα γκομενάκι.

Ξεσκιστήκαμε σα γαμόσκυλα.

Είδαμε και ταινία στου γιου-τιούμπ.

Ήπιαμε μπύρες και ούζα.

Και την άλλη μέρα,

που της ήρθε περίοδος,

έχυνα μέσα της σαν ελέφαντας.

Γαμάτα σας λέω... 

Είμαι πενήντα και το παίζω κουλτούρα.

Αλλά πάω και γυρεύοντας.

Ξύνομαι συνεχώς

στην γκλίτσα του τσοπάνη.

Σίγουρα κάποια στιγμή

η ζωή θα μου τη φέρει!

Όπως τη φέρνει

σ’ όλους τους μπάσταρδους!

Αλλά δεν με πολυνοιάζει.

Γιατί έχει πλάκα

να ’σαι μεγάλο αρχίδι...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" 165 - Μάλλον μούφα ήταν ο "χορός των 7 πέπλων" της Σαλώμης!

Ο Ιησούς είναι ο μόνος απ’ τους ιδρυτές των τριών "αβρααμικών" θρησκειών που περπάτησε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. 

Η Αγία Πόλη κι ο Ναός της ήταν σημαντικό μέρος της ζωής του. Κι είχε μια εμμονή με τη μοίρα τους. Υιοθετούσε κάποιες πολύ διαδεδομένες λαϊκές παραδόσεις και συνεχώς προέβλεπε την καταστροφή τους...

Ο Ιησούς ήταν μακρινός ξάδελφος του Ιωάννη του Βαπτιστή. Οι μητέρες τους ήταν ξαδέλφες. 

Ο Ιωάννης, λίγο μεγαλύτερος, είχε αποσυρθεί στην έρημο όπου και απέκτησε πολλούς οπαδούς. Όταν η επιρροή του επεκτάθηκε και στη Γαλιλαία, φυσικό ήταν να ενταχθεί στους "πιστούς" του κι ο Ιησούς. 

Η ομάδα του Ιωάννη διαλύθηκε όταν ο ηγέτης τους ενεπλάκη στις πολιτικές διενέξεις καταγγέλλοντας δημόσια τον τότε τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη Αντίπα, με τη γνωστή κατάληξη: συνελήφθη, φυλακίσθηκε στο οχυρό του Μαχαιρούντα όπου και εκτελέστηκε. 

Οι χριστιανοί υποστηρίζουν πως αιτία ήταν ένας χορός-στριπτίζ της Σαλώμης, αλλά ο Ιώσηπος δεν συσχετίζει την εκτέλεση του Βαπτιστή με τέτοια αστεία περιστατικά ...

Ένα μέρος των μαθητών του Ιωάννη, αποτελούμενο κυρίως από άξεστους "ταλιμπάν" της Γαλιλαίας, εντάχθηκε στην πολιτικο-θρησκευτική σέχτα του Ιησού. 

Ο τελευταίος δεν φαίνεται να είχε σε καμία εκτίμηση αυτούς τους αγροίκους-μαθητές του, γι’ αυτό κι αισθανόταν πιο άνετα με τις γυναίκες-μαθήτριές του καθώς και τον νεαρό Ιωάννη που μάλλον ήταν πιο θηλυπρεπής και χαμηλών τόνων...

Ο θάνατος του Ιωάννη έδωσε ένα πολύ καλό μάθημα στον Ιησού. Παρά τις τρικλοποδιές που του έβαζαν, απέφευγε συστηματικά να καταφερθεί ενάντια στους τοπικούς τετράρχες και στη ρωμαϊκή διοίκηση. 

Εστίασε την κριτική του ιδίως στους θρησκευτικούς ηγέτες του Ναού, τους Γραμματείς και Φαρισαίους, που κι αυτοί ήταν επικίνδυνοι αλλά όχι τόσο όσο ο Ηρώδης και ο Πιλάτος.

Ο Ιησούς επισκεπτόταν συχνά το Ναό κατά την εορτή του Πάσχα. Εκείνες τις εορταστικές μέρες η Ιερουσαλήμ ήταν μια πολύ επικίνδυνη πόλη. 

Όλα τα εγκληματικά στοιχεία και οι φιλόδοξοι επαναστάτες συνέρρεαν για να επωφεληθούν απ’ την πολυκοσμία και το άφθονο χρήμα που κυκλοφορούσε. Συχνά κάποιοι επαναστατούσαν αλλά οι ενισχυμένες ρωμαϊκές φρουρές τους εξουδετέρωναν μάλλον εύκολα.

Το τελευταίο και μοιραίο Πάσχα του Ιησού κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι συνέβη. Πώς ο έως τότε συγκρατημένος Ιησούς μεταμορφώθηκε σε έναν σκληρό τρομοκράτη; 

Η παρουσία των εμπόρων στο προαύλιο του Ναού ήταν μόνιμη. Γιατί μόνο εκείνη τη φορά ο Ιησούς αντέδρασε τόσο βίαια εναντίον τους; Μήπως άραγε επεχείρησε να καταλάβει και ολόκληρο το Ναό; Παρασύρθηκε από κάποιους; Έπεσε σε μια καλοστημένη παγίδα; 

Απάντηση μάλλον δεν θα δοθεί ποτέ...

Γαύρος φτωχοδιάβολος στα στέκια των Άγγλων χούλιγκαν (Η’)

Τη δεκαετία του '70 ο χουλιγκανισμός είχε γίνει της μόδας σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η αγγλική σημαία είχε γίνει σύμβολο της γηπεδικής βίας και του ρατσισμού.

Στην Αθήνα το Νοέμβρη του 1966 ιδρύθηκε η "Θύρα 13" και πέντε χρόνια αργότερα, αν δεν κάνω λάθος, η "Θύρα 7". Την περίοδο 1978-1980 στα ελληνικά γήπεδα είχαμε πρωτοφανή έκρηξη του χουλιγκανισμού.

Τώρα πια με τους "αλήτες των γηπέδων" άρχισαν ν' ασχολούνται ακαδημαϊκοί, κοινωνιολόγοι, τηλεοπτικοί αστέρες. Στην Αγγλία προβάλλονταν ντοκιμαντέρ με θέμα τους φανατικότερους οπαδούς του νησιού. 

Το πρώτο επεισόδιο ήταν αφιερωμένο σε μια ομάδα οπαδών της Μίλγουολ που φορούσαν χειρουργικές μάσκες και αυτοαποκαλούνταν "Θεραπεία". Εμείς τόσα χρόνια στα γήπεδα, τέτοιους ούτε είχαμε δει ούτε ακούσει... 

Το δεύτερο επεισόδιο ήταν πιο ρεαλιστικό, αφιερωμένο στους οπαδούς της Γουέστ Χαμ, τους επονομαζόμενους "ιντερσίτι φιρμ", επειδή ταξίδευαν πάντα με τους Αγγλικούς Σιδηροδρόμους, εν αντιθέσει, π.χ., με τους οπαδούς της Νιούκαστλ που χρησιμοποιούσαν πούλμαν.

Αν είχα καταλάβει καλά, η γηπεδική βία, ειδικά των Άγγλων φιλάθλων που συνόδευαν την εθνική τους ομάδα στο εξωτερικό, κάπου εξίταρε τον μέσο Βρετανό. 

Είχαν όλοι τους γαλουχηθεί με το όραμα της Μεγάλης Αποικιοκρατικής Δύναμης και η εικόνα των αγγλικών ορδών που λεηλατούσαν τα πάντα και προκαλούσαν τον πανικό στις ευρωπαϊκές πόλεις κάπου τους έκανε να φουσκώνουν από περηφάνια...

Η Θάτσερ άλλο που δεν ήθελε. Βρήκε στα πρόσωπα των χουλιγκάνων τον "εύκολο εχθρό" που αναζητούσε και μετέτρεψε την εξόντωσή τους σε "εθνική υπόθεση". 

Η αστυνομία άρχισε να κάνει νυχτερινές εφόδους και συλλήψεις σε σπίτια αρχηγών της εξέδρας. Κάμερες μπήκαν παντού, ακόμα και στα καπέλα των αστυνομικών  και στα κεφάλια των αλόγων. 

Κατέγραφαν κάθε κίνησή μας ακόμα και στις παμπ που συγκεντρωνόμασταν πριν τον αγώνα.  Τα φιλμ αναλύονταν, τα πρόσωπα ταυτοποιούνταν και κάποια στιγμή, πριν από έναν αγώνα, άκουγες τον μπάτσο να σου λέει ξαφνικά... "καλησπέρα κύριε Ψόνθο, πώς είναι η πολύτιμη υγεία σας?".

Με τέτοιο άγριο φακέλωμα κατάλαβα πως οι γηπεδικές μου μέρες τέλειωσαν. Ίσως ο αποψινός τσαμπουκάς να είναι ο τελευταίος της ζωής μου.

Μπροστά μας τα άλογα χλιμιντρίζουν, νιώθουμε τα χνώτα τους κι οι μπάτσοι κατεβάζουν με οργή τα γκλοπ στα κεφάλια μας. Το μοναδικό μας μέλημα είναι, κατ' αρχήν, να βρεθούμε μακριά απ' τα πίσω πόδια των αλόγων και, κατά δεύτερον, να μην πέσουμε κάτω και ποδοπατηθούμε.

Εντάξει, τα κατάφεραν. Μας έδιωξαν απ' τα γήπεδα και γέμισαν τις κερκίδες με πλουσιόπαιδα που τρώνε πατατάκια και φωνάζουν μόνο "χέιιιι". 

Αλλά κάποια μέρα, πολύ σύντομα νομίζω, οι πλούσιοι θα το βαρεθούν το ποδόσφαιρο, κι οι σύλλογοι θα στραφούν πάλι σε μας ψάχνοντας για χρήματα. Εννοείται πως τότε θα σταματήσουν να καθαρίζουν τις τουαλέτες και να χρησιμοποιούν τις λέξεις "κυρίες και κύριοι". 

Προφανώς πάντα μας θεωρούσαν ζώα προς εκμετάλλευση...

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΖ’) - Το 1917... σα να ’ταν χθες!

Την επανάσταση την είχα στο αίμα μου. Όπου μύριζε εξέγερση και μπαρούτι, τσουπ, πάντα μέσα κι εγώ.

Στη Ρωσία ήμουν απ’ την πρώτη κι όλας επανάσταση του 1905. Πρωτοστάτησα μαζί με μερικούς εκλεκτούς Έλληνες. Όπως π.χ. τον Βλαδίμηρο Τριανταφύλλωφ, που έφτασε ψηλά στη μπολσεβίκικη ιεραρχία και χαρακτηρίστηκε "πατέρας της σοβιετικής στρατιωτικής τεχνικής. 

Εκεί γνώρισα και τον Γιάννη Πασαλίδη, που μετέπειτα ίδρυσε την ΕΔΑ. Μια και τον αναφέραμε, ο Πασαλίδης ήταν μυστήριο τρένο. Δεν υπήρξε ποτέ μπολσεβίκος. Υποστήριζε ανέκαθεν τους δημοκράτες-μαρξιστές, αυτούς που εμείς λέγαμε "μενσεβίκους". Ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Δημοκρατίας της Γεωργίας, που τον Γενάρη 1921 αναγνώρισαν οι δυτικοί σύμμαχοι και ο ίδιος εξασφάλισε κυβερνητική θέση. Αλλά τον επόμενο μήνα οι μπολσεβίκοι καταλάβαμε αστραπιαία την Τιφλίδα και ανακηρύξαμε τη Γεωργία σε Σοβιετική Δημοκρατία. Ο Πασαλίδης, με όλη την ελληνική ομάδα που έλεγχε, έφυγε για την Ελλάδα, μαζί και με τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή που αργότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ελληνικό αγροτικό κίνημα! Ρε μικρός που ’ναι ο κόσμος...

Στην επανάσταση του 1917 δεν μπορώ να πω πως το ελληνόφωνο στοιχείο συμμετείχε με ενθουσιασμό. Έλληνες έβρισκες σε όλα τα αντίπαλα στρατόπεδα. Και στους φιλοτσαρικούς "Λευκούς", και σε μας, αλλά και στους Μαχνοβίτες. 

Τους τελευταίους σίγουρα δεν τους ξέρετε. Ο Νέστορας Μαχνό συγκρότησε στη νοτιοανατολική Ουκρανία ένα ισχυρό αναρχο-αγροτικό κίνημα που το 20% των αντρών του ήταν απ’ την ελληνική κοινότητα της Μαριούπολης και των γύρω χωριών...

Τον Γενάρη του 1919 αποβιβάστηκε στην Οδησσό κι ο Πλαστήρας με τα ελληνικά στρατά. Ήρθαν να υποστηρίξουν τους Γάλλους που πάλευαν να νικήσουν τους μπολσεβίκους. Θυμάμαι σα να ’ταν χθες τον καθοδηγητή της Ελληνικής Κομμουνιστικής Ομάδας Οδησσού, τον Πόντιο Παναγιώτη Τομπουλίδη, που πήγαινε όπου έβλεπε Έλληνα στρατιώτη και τον έψηνε να λιποταχτήσει και να ενταχθεί στους μπολσεβίκους. Και τι δεν τους έλεγε ο αθεόφοβος. Ακόμα και εθνικιστικά επιχειρήματα επιστράτευε. Πως ο Τσάρος ήταν ανθέλληνας γιατί ήθελε να κάνει ρώσικη την Τραπεζούντα και την Κωνσταντινούπολη κ.λπ.

Σκληρές εποχές αλλά τις νοσταλγώ. 

Έχω ακόμα κάποια φύλλα των δύο ελληνόφωνων εφημερίδων που υποστήριζαν τους μπολσεβίκους. Τον "Σπάρτακο" απ’ το Νοβοροσίσκ της Νότιας Ρωσίας και τη Χαραυγή που έβγαζε στο Βατούμι ο Νίκος ο Αναστασιάδης.

Μια αδιάφορη ιστορία με άσχημο τέλος...

Ήρθε στη ζωή μου ανέλπιστα. Σαν μια κολακεία στον σκοτεινό κόσμο των περιθωριακών και απόκληρων της νύχτας που συναναστρεφόμουν.

Έπινα μόνος μια μπύρα σ’ ένα παρακμιακό μπαράκι, γνωστό καταφύγιο των εραστών της νύχτας, των ερωτευμένων ζευγαριών και των μοναχικών.

Ξαφνικά ένιωσα μια παράξενη ενέργεια να με πλημμυρίζει. Σαν κάποιος να με παρακολουθούσε με όλη την ένταση του μυαλού του. Γυρίζω δεξιά και βλέπω μια κοπελίτσα να με ζωγραφίζει.

- Τι κάνεις εκεί;

- Το πορτρέτο σου.

- Και γιατί;

- Μ’ αρέσει το πρόσωπό σου!

- Το στο διάολο σ’ αρέσει;

- Μοιάζεις με συγγραφέας.

- Μα δεν έχω γράψει ούτε σελίδα.

- Πες ό,τι θες. Είσαι σπουδαίος συγγραφέας, απλώς δεν έχεις αναγνώστες!

Την κέρασα ένα ποτό, αλλά η ώρα ήταν ήδη περασμένη κι η γκαρσόνα ήρθε σύντομα να τα μαζέψει.

"Άστα κάτω", της λέω, "τα ποτήρια είναι απασχολημένα"...

Ήταν παρορμητική. Είχε μια σαγήνη που με μαγνήτιζε. Αλλά έπινε σα νεροφίδα. Προσπάθησα κάπως να την κοντρολάρω αλλά ξέσπασε: "Τώρα υποδείξεις πας να μου κάνεις; Εγώ είμαι γυναίκα των άκρων. Όταν βγαίνω να διασκεδάσω, πίνω όσο γουστάρω και δεν λογαριάζω τίποτα και κανέναν. Δεν μ’ αρέσει να μου κάνουν παρατηρήσεις, εντάξει;"...

Την έβλεπα κι ανατρίχιαζα από πόθο. Δεν λέει να τη χάσω για το κωλοποτό. 

Της ζήτησα συγγνώμη και τα ξαναφτιάξαμε. 

Λίγο πριν το ξημέρωμα χωρίσαμε στη γωνιά δυο σκοτεινών δρόμων.

"Προτείνω αύριο βράδυ να τα πιούμε σπίτι σου", της είπα. "Νομίζω πως σε ερωτεύτηκα".

"Εσείς οι άντρες έχετε την καρδιά σας στον πούτσο". 

Αλλά μου έδωσε τη διεύθυνσή της και μου ’πε χαμογελώντας πως θα με περίμενε μετά τις 10...

Χωρίς να διστάσω πέρασα το χέρι μου κάτω απ’ το φόρεμά της. Άρχισα να χαϊδεύω τα μπουτάκια της οδηγώντας τα δάχτυλά μου στο περίγραμμα της δαντελωτής κιλότας της σαν μεθυσμένος οδηγός που μπαίνει στο τούνελ.

Η ιστοριούλα μας θα ήταν πολύ κοινότυπη και βαρετή αν δεν είχε δυσάρεστο τέλος. 

Η τύπισσα ήταν μπλεγμένη με ναρκωτικά, άρχισε να γίνεται μεγάλο πρόβλημα κι είδα κι έπαθα να την ξεφορτωθώ. Αργότερα έμαθα πως τη βρήκαν μαχαιρωμένη σε μια πανσιόν στην Ομόνοια...