Γυρίζω την πλάτη και στον Κούλη!

 

Όπως έχουμε ξαναπεί, τούτο το ιστολόγιο δεν πολυγουστάρει τις πολιτικές αναλύσεις. Πρώτον γιατί τις βαριέται και, δεύτερον, γιατί κι εσείς τις βαριέστε.

Πότε-πότε όμως κάνουμε καμία εξαιρεσούλα. Έτσι, για να λέμε και καμιά μαλακία σύμφωνα με το ανέκδοτο.

Ας κάνω έναν σύντομο προσωπικό απολογισμό.

Από το 1986 ως το 1993 ψήφιζα ΠΑΣΟΚ. Του Αντρέα, το "ορθόδοξο" που λέμε.

Από το 1995 ως το 2004 απείχα, αν και ήμουν συναισθηματικά πλησιέστερα στο ΠΑΣΟΚ, που δεν ήταν πλέον και τόσο... "ορθόδοξο".

Απ' το 2004 ως το 2012 ψήφιζα το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη.

Την περίοδο 2014 ως το 2017 ήμουν με τον Σύριζα.

Κι απ' το 2017 μέχρι πέρυσι με τη ΝουΔου του Κούλη.

Πλέον επιστρέφω στη γκρίζα ζώνη μαζί με όλους αυτούς που "ψάχνονται". Και δεν είμαστε καθόλου λίγοι...

Ο Κούλης και το επιτελείο του αποδείχθηκε πως αγνοούν εντελώς την ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Και την πατάν όπως την πάτησαν με το Δημοψήφισμα του 2015. Οι άνθρωποι που τώρα μας κυβερνάν νομίζουν πως οι Έλληνες είναι ένα μάτσο φραγκοφονιάδων και λιγούρηδων. Γι' αυτό και παθαίνουν συνεχή σοκ.

Σοκαρίστηκαν που 300.000 συνταξιούχοι προτίμησαν να πληρώνουν 100 ευρώ τον μήνα παρά να υποκύψουν στον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Σοκαρίστηκαν και με τους οδηγούς της Αττικής Οδού που δεν έτρεξαν να αρπάξουν το δυχίλιαρο της ντροπής. 

Μάλλον θα ξανασοκαριστούν και με το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Ιδίως των πρώτων, αυτών που θα διεξαχθούν με απλή αναλογική. 

Έχουν αμολήσει τα μαντρόσκυλα της συστημικής προπαγάνδας, που αλιχτάνε όλη μέρα, απ' το πρωί ως το βράδυ, στα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης. Και πιστεύουν πως έτσι θα χειραγωγήσουν τους ψηφοφόρους. Γιατί πάλι διαβάζουν λάθος τον Έλληνα. Τον νομίζουν πρόβατο του καναπέ που αποδέχεται πειθήνια όσα του λένε οι Ευαγγελάτοι, Καμπουράκηδες, Πορδοσάλτε και λοιποί. 

Αλλά πολλά είπαμε για σήμερα. Χαίρετε...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΓ')

 

 Γινόμαστε ο μέσος όρος

των πέντε ανθρώπων

που συναναστρεφόμαστε περισσότερο.

Πώς να ρίχνετε στο κρεβάτι τις γυναίκες! (Γ' - Τα εξωτικά γκομενάκια!)

 

Τις τελευταίες δεκαετίες που γέμισε ο τόπος από "εξωτικά φρουτάκια" έπεσαν πολύ οι μετοχές την Ελληνίδων. Και πολύ το χαρήκαμε γιατί ως το 1990 μας τα είχαν πρήξει οι ... ελλεηνίδες!

Αλλά ας ξεκινήσουμε απ' τις κλασικές προτιμήσεις των Ελλήνων σαβουρογάμηδων, που δεν είναι άλλες απ' τις ξενέρωτες Αγγλιδούλες. Δεν υπάρχουν πιο εύκολες γυναίκες να τις ρίξεις στο κρεβάτι. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Ας είναι καλά το ελληνικό καλοκαίρι...

Οι μισές Αγγλίδες τουρίστριες στα νησάκια μας είναι μονίμως μεθυσμένες. Οπότε τα πράγματα γίνονται ασφαλώς απλούστερα. Αλλά και τις άλλες μισές, με λίγο τακτ στο φλερτ, τις ρίξατε. Κι αν έρθουν σε οργασμό θα φωνάξουν και το περιβόητο... όου μάι λορντ!

Οι Αγγλίδες έχουν ξεπαρθενέψει πολλές γενιές Ελλήνων. Πολλές τους παντρεύτηκαν κι όλας. Και κάπως έτσι άρχισε να γκρεμίζεται ο μύθος του Έλληνος εραστή. Μας είδαν να σαπίζουμε στον καναπέ, ένας στους πέντε είμαστε τουλάχιστον κρυφογκέι... ξεθώριασε η εικόνα, πάει!

Οι Βραζιλιάνες, αντίθετα, συνεχίζουν να έχουν πολύ ψηλά τον Έλληνα επιβήτορα. Μας θεωρούν πιο καλλιεργημένους και σεκπτόμενους, περισσότερο έτοιμους για δέσμαυση απ' ό,τι οι συμπατριώτες τους. 

Και για έναν ανεξήγητο λόγο, οι Βραζιλιανούλες θεωρούν πως οι Έλληνες έχουν τους καλύτερους κώλους. Μάλλον θα είναι επηρεασμένες από τα αρχαία αγάλματα... Πάντως, όσοι δεν είμαστε πολύ του χορού δεν έχουμε πολλές ελπίδες να γοητεύσουμε τις μουλάτες. Καρατσεκαρισμένο...

Τα καλύτερα σώματα μακράν τα έχουν οι Αφρικάνες. Και δεν εννοώ αυτές που μόλις παντρευτούν κάνουν κάτι κώλους ντουλάπες. Με εννοείτε... 

Πολλοί κομπλάρουν με τις μαύρες γιατί φοβούνται πως θα τους συγκρίνουν με τα μεγέθη των αραπάδων. Όντως, εκεί υστερούμε, αλλά έχουμε κι ένα σημαντικό σημείο υπεροχής. Οι αράπακλες αποφεύγουν να κάνουν γλειφομούνια. Οπότε, αν εμείς είμαστε διατεθειμένοι να παρέχουμε τη συγκεκριμένη υπηρεσία, οι μαυρούλες δεν θα μας αλλάζουν με όλη την υποσαχάρια Αφρική!

Οι Γαλλίδες θέλουν πρώτα να τους γαμήσεις το μυαλό. Και μετά θα έρθουν και τα υπόλοιπα.

Οι Ουγγαρέζες είναι απ' τις πιο θερμές γυναίκες. Και δεν έχουν το ταμπού της περιόδου. Απλά, απλώνουν μια πετσέτα και δεν το κάνουν θέμα...

Οι Σουηδέζες δεν γουστάρουν να το παίζουν θήραμα. Αν τους αρέσεις θα σου ρίξουν μια με το ρόπαλο στο κεφάλι σου και θα σε σείρουν στη σπηλιά τους. Δεν παιδεύουν τους άντρες με το πολύ το πίτσι-πίτσι, και άνετα κάνουν σεξ σε μια ωρίτσα από τότε που σε πρωτογνώρισαν. Αλλά προσέξτε: μην τους κάνετε πουτσοσκάμπιλα γιατί τα παρεξηγούν...

Οι Ισραηλινές είναι κι αυτές απελευθερωμένες και επιθετικές. Βλέπουν πολύ πορνό και σπάνια λένε όχι σε σεξουαλικούς πεοραματισμούς.

Οι Ιταλίδες τρελαίνονται για σεξ σε δημόσιους χώρους. Αλλά πρέπει πρώτα να τις πάτε για φαγητό. Αυτό είναι η ιεροτελεστία τους.

Για πιο ροζ και αισθησιακές καταστάσεις είναι οι Ασιάτισσες. Αλλά θέλουν πολύ ευγένεια και διακριτικότητα. Τους αρέσει το ήπιο φλερτ και η τέχνη της αποπλάνησης. 

Ειδικά τις Κορεάτισσες δεν πρέπει να τις προσεγγίσεις άμεσα. Πηγαίνεις στον μπάρμαν ή στο σερβιτόρο, του δείχνεις ποια σου αρέσει κι εκείνος κάνει το κονέ...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΒ')

 

Ό,τι κάνεις

καν΄το 

με όλη σου την καρδιά!

Να τι παθαίνεις αν ερωτευτείς τον έρωτα!

Προσωπικά δεν είχα ως τώρα ποτέ θεματάκια με την ηλικία μου. Άκουγα τους άλλους πως το βίωναν ως κάτι δυσάρεστο, αλλά εγώ το θεωρούσα μια άχρηστη εσωτερική αναταραχή. Ποτέ δεν ένιωσα φόβο ή πανικό καθώς οι δεκαετίες διαδέχονταν η μία την άλλη. 

Ούτε προσπάθησα να ξορκίσω τους δαίμονές μου αποκαλώντας όλο αυτό το ψυχολογικό μπάχαλο, ως υπαρξιακή αγωνία, μπας και φυσήξει μια αύρα διανόησης και τη σκαπουλάρω φτηνά...

Αλλά να που πιάνω τον εαυτό μου να έχει προσβληθεί απ’ το Σύνδρομο του Ξεμωραμένου. Αν και από ανέκαθεν ξεμωραμένος ήμουνα, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα.

Την περνάω κάπου 25 χρόνια. Ίσως και παραπάνω. Εκείνη με πλησίασε με στυλ νωχελικό κι αιθέριο. Χείλη ελαφρώς μισάνοιχτα και μπλούζα ξεκούμπωτη. Είχε ένα πακετάκι πολύ δελεαστικό. Νιάτα, δροσιά, απόμακρο και αινιγματικό βλέμμα, ήξερε να σωπαίνει με τελειότητα.

Νόμισα πως την ερωτεύτηκα. Αλλά τελικά εκείνο που ερωτεύτηκα ήταν η εξιδανίκευσή της. Το γνωστό παιχνιδάκι του μυαλού. Που γάιδαρο βλέπεις και για καθαρόαιμο άτι το περνάς. Στην πραγματικότητα δεν ερωτεύτηκα εκείνη αλλά τον ίδιο τον έρωτα...

Αλλά δεν είμαι και κανένας χθεσινός. Γρήγορα ήρθα στα συγκαλά μου, άνοιξαν τα μάτια μου και τα είδα όλα πιο ξεκάθαρα. 

Αυτό το στυλ της σιωπής, που την έκανε να δείχνει διαρκώς παρούσα-απούσα, άρα πιο γοητευτική, δεν ήταν τίποτ’ άλλο απ’ την ανυπαρξία κάθε δυνατότητας να συνομιλήσει στοιχειωδώς για οποιοδήποτε θέμα.

Κι η απόλυτη αδιαφορία της δεν ήταν μια φιλοσοφημένη στάση ζεν, όπως εγώ έσπευσα να την ερμηνεύσω. Απλά ήταν ένα εντελώς άβουλο κι αδιάφορο πλάσμα.

Κι εκείνο το "όλα-καλά-μωρέ", που στην αρχή θεωρούσα σούπερ χαριτωμενιά, άρχισε να μου τη δίνει στα νεύρα. Πώς "όλα καλά"; Πού ζεις χρυσό μου. Δεν βλέπεις γύρω σου; Ή απλά έχεις μάθει να στα δίνουν όλα έτοιμα και στο χέρι;

Η μικρά, για να μην τα πολυλογώ, το μόνο αξιόλογο που διέθετε ήταν μια στρατηγική γοητείας. Που κι αυτή την ασκούσε έτσι, στο γενικά κι αόριστα. Αδυνατούσε να την εστιάσει, όπως τουλάχιστον κάνουν οι κωλοπετσωμένες της ηλικίας της.

Κλείνω με το εύστοχο σχόλιο ενός κολλητού: "Γιατί δεν μπορείς να ικανοποιηθείς μ’ αυτά που έχεις; Στο κάτω-κάτω δεν είναι και λίγα!"...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΑ')

 

Η πραγματικότητα δεν είναι προαιρετική!

Εσωτερικές μάχες...

 

Είχαμε δώσει ραντεβού για τις 8 χθες το βράδυ.

Από την πρώτη στιγμή μου είχε αποκαλύψει πως είναι παντρεμένη. 

Δεν ξέρω γιατί θέλησα να συνεχίσω μαζί της. Όμως συνέχισα.

Χθες το μεσημέρι το μετάνιωσα. Ίσως να ένιωθα τύψεις και ενοχές.

Τελικά αποφάσισα να πάω στο ραντεβού αποκλειστικά και μόνο για να το ακυρώσω!