Στα 53 αρχίζει η γλύκα της ζωής!

Πρόπερσι που πάτησα τα πενήντα ένα ένιωσα σαν πλεούμενο. Τι πλεούμενο δεν ήξερα ακριβώς. Σίγουρα όμως χρειαζόμουν κάποια μερεμέτια και λίγο ματσακόνι.

Από μικρός πίστευα πως όταν θα έμπαινα στην έκτη δεκαετία της ζωής μου θα βρισκόμουν ανάμεσα σε αναρίθμητους και εκλεκτούς φίλους. Και σε κάμποσες σεξοβόμβες. Και να που έχω βρεθεί ολομόναχος...

Αλλά τουλάχιστον έχω φτάσει στα πενήντα τρία. Είναι κι αυτό κάτι! Τι κάτι; Είναι πάρα πολύ. Γιατί μόλις τώρα άρχισα να συνειδητοποιώ πως πίσω απ’ την έξαψη και τους ξέφρενους ρυθμούς υπάρχει κι η ... γλύκα της ζωής.

Γενέθλια: παραλίγο να μου τα γαμήσει ο κορονοϊός, αλλά ο Θεός δεν το επέτρεψε!

Εντάξει, μεγάλη μαλακία να έχεις γενέθλια την περίοδο του κορονοϊού. Κι ακόμα μεγαλύτερη να πρέπει να γιορτάσεις την ιστορική στιγμή της γέννησής σου ακριβώς την ώρα που ξεκινάει η απαγόρευση της κυκλοφορίας!

Δεν γαμιέται, του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Ασφαλώς και δεν θα συνωστιστώ, δεν θα βάλω σε κίνδυνο τη ζωή τη δική μου και των άλλων, αλλά όσο πατάω στα πόδια μου δεν πρόκειται ν' αφήσω τ' αρχιδάκια μου να ιδρώσουν σε καναπέδες.

Απ' το πρωί οργώνω την Αθήνα. Όπως κάνω χρόνια τώρα. Φυσικά τυπικώς είμαι καθ' όλα νόμιμος. Με αστυνομική ταυτότητα και όλους τους τύπους των πιστοποιητικών, Α και Β! Σιγά μην δεν έβρισκα άκρη...

Αλλά φαίνεται πως ο Θεός με αγαπάει και δεν θα επιτρέψει να περάσω ξεραϊλα τέτοια μέρα που 'ναι σήμερα. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά στο γυριστρούλισμα γνώρισα μια Ισλανδή. Το πώς βρέθηκε εδώ και πώς κυκλοφορούσε παρά την απαγόρευση δεν με ένοιαζε ούτε ποτέ κάνω μαλακίες ερωτήσεις. Η πλάκα είναι πως εκείνη ξεκίνησε την κουβέντα. Και τι κουβέντα! Κατευθείαν στο ψητό! Με ρώτησε για το "γκρικ γουέι"! Απίστευτο?

Η κοπελίτσα, αρκετά ζουμπουρλούδικη, με διαβεβαίωσε πως στην πατρίδα της όταν ακούν τη λέξη Γκρικ, το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι το πρωκτικό σεξ, το δεύτερο η Ακρόπολη και το τρίτο η Μελίνα Μερκούρη!

Σιγά μην άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τη ρώτησα αν της αρέσει τη πρωκτικό. Μου απάντησε πως οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερα αισθητήρια νεύρα στον κόλπο απ' ό,τι στον πρωκτό και πως η ίδια το κάνει περισσότερο για να ευχαριστήσει τους εραστές της. 

Ώπα! Γουστάρουν κι οι Ισλανδοί πρωκτικό? "Δυστυχώς όχι", μου απάντησε, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει άντρας που να μην το φαντασιώνεται.

Κάτι μάς είπε τώρα η κυρία. Τέσπα, δεν άφησα την ευκαιρία να χαθεί. Μπορεί να μην κάνω γενέθλια με τους κολλητούς μου μπεκροπίνοντας, αλλά ένα παρτάκι θα παίξει σίγουρα!

Τελικά ο Θεός είναι μεγάλος ρε παιδιά! Για να μην πω πως είναι και τίποτ' άλλο και με παρεξηγήσουν οι θεοσεβούμενοι...

Ζητάω πολλά από μια γυναίκα;

Να με στηρίζει, να κάνει θετικά σχόλια, να είναι πρόθυμη να μοιράζεται.

Να βγάλει απ’ το λεξιλόγιό της φράσεις όπως ... "σου τα ’λεγα εγώ", "θυμάσαι και τότε που...". Όταν οι παλιές ιστορίες έχουν κλείσει, να μην τις ξαναφέρνει ανάμεσά μας.

Να μην κολλάει στα δυσάρεστα, να μην χάνεται στις λεπτομέρειες, να επιλέγει τις μάχες που αξίζει να δίνει.

Να μην βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα που καταλήγουν σε καυγάδες χωρίς νόημα.

Αντί να στέλνει τελεσίγραφα, να προτείνει λύσεις.

Να μην με κατακρίνει δημοσίως στις κοινές μας παρέες. Δεν υπάρχει λόγος να φέρνει τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση αναζητώντας δικαίωση και ψάχνοντας για συμμάχους.

Να κάνουμε περιπάτους πιασμένοι χέρι-χέρι κι όταν μιλάμε να με κοιτάει στα μάτια κι όχι να σκαλίζει την οθόνη του κινητού της.

Ν’ ανταλλάσσουμε πραγματικά φιλιά, χωρίς ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε το μαγείρεμα, τα πιάτα, τα επαγγελματικά μας ραντεβού.

Να έχουμε κοινό ταμείο, με σεβασμό στις ανάγκες και στις ευαισθησίες του άλλου.

Να εξελισσόμαστε παράλληλα. Δεν μπορεί να μένουμε στο επίπεδο που πρωτογνωριστήκαμε.

Να μην λειτουργούμε ανταγωνιστικά. Ο ένας να χαίρεται με τις επιτυχίες του άλλου. Και να στηρίζει τις επιλογές του.

Να στηρίζει και ενθαρρύνει τα χόμπι μου, να μην τα βλέπει σαν αντίζηλους.

Να είμαστε πάνω απ’ όλα καλοί φίλοι. Και να μην ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας. Η σχέση δεν πρέπει να εξαϋλώνει την προσωπικότητά μας.

Να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Και να μην προσπαθεί να τον αλλάξει. Να δέχεται όλο το "πακετάκι", κι όχι μόνο τα θετικά σημεία του συντρόφου του.

Να μην εκνευρίζεται απ’ τις παραξενιές μου. Μπορεί να μην είμαι τέλειος, αλλά είμαι δικός της!

Κι αν προσποιείται την τέλεια?

Η στιγμή που συμπληρώνεται ένα τετράμηνο μιας σχέσης είναι οριακή. Τότε μπορείς να κάνεις έναν πρώτο απολογισμό και να βγάλεις τα πρώτα αξιόπιστα συμπεράσματα.

Εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια πλήξης? Η άλλη απαιτεί, σε ενοχλεί, σε καταδιώκει? Μπορεί να δεχθεί ένα απλό "όχι" ως απάντηση? Σου σηκώνει το δάχτυλο, σε κρίνει συνεχώς και σε καταδικάζει?

Είναι φυσική κι αυθόρμητη, απλή και χωρίς πολλές περιπλοκές? Σου μεταδίδει ηρεμία ή εκνευρισμό?

Πιέζει καταστάσεις? Κάνετε ικανοποιητικό σεξ? Γελάτε όταν είσαστε μαζί? Τσακώνεστε, κι αν ναι, πόσο συχνά και με ποιες αφορμές?

Λοιπόν, για να μην σας τα πολυλογώ. Η Τ. μέχρι σήμερα περνά με άριστα από όλα τα τεστ. Παραείναι τέλεια για να είναι αληθινή. Μου λέει αυτά ακριβώς που πάντα περίμενα ν' ακούσω απ' τα χείλη μιας γυναίκας. Κι αυτό κάπως με προβληματίζει. Για να μην σας πω πως με τρομάζει. 

Αρχίζω να φοβάμαι πως προσποιείται. Μήπως είναι σαν όλες τις άλλες? Και κάποια μέρα ξυπνήσω δίπλα σε μια μάγισσα που αρνείται τα πάντα και ομολογεί πως το μόνο που ονειρευόταν ήταν ένα σπιτάκι μ' έναν πιστό σύζυγο και δέκα παιδάκια?

Δυστυχώς εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που απλά ψάχνουν εναγωνίως ένα σύζυγο που να ταιριάζει στα σχέδιά τους. 

Και τους ξεφεύγει πως ο γάμος είναι απλά μια ενδεχόμενη συνέπεια του έρωτα και όχι αυτοσκοπός...

Ένας Καρπενησιώτης στην Αρχαία Αθήνα (Γ’ - Ποιος "χάλασε" τον Αλκιβιάδη;)

Η πιο σημαντική γνωριμία μακράν που έκανα στην αρχαία Αθήνα ήταν ο Αλκιβιάδης. Και τον γνώρισα από μικρό παιδάκι, και είχα την τύχη να παρακολουθήσω όλη του την "καριέρα". Και δε νομίζω πως υπάρχει στην ιστορία άλλος άνθρωπος με τόσες πολλές και τόσο ακραίες μεταπτώσεις. Η επίσημη ιστορία λέει πως "υπηρέτησε" την Αθήνα, τη Σπάρτη, τους σατράπες Τισσαφέρνη και Φαρνάβαζο και παρά λίγο, γιατί δεν πρόλαβε, τον Μεγάλο Βασιλέα της Περσίας Αρταξέρξη...

Ο Αλκιβιάδης ήταν αυτό που λέμε ο ορισμός του κωλόπαιδου. Αλλά δε νομίζω πως φταίει μόνο αυτός. Την ευθύνη ρίχνω κυρίως σε όσους τον διαπαιδαγώγησαν αλλά και στον αθηναϊκό λαό που τον είχε για πολλά χρόνια ανεχθεί και παραχαϊδέψει.

Το κακό ξεκίνησε απ’ τη μεγάλη και δικαιολογημένη φήμη του πατέρα του Κλεινία, που ανδραγάθησε στη ναυμαχία του Αρτεμισίου και τελικά σκοτώθηκε στη μάχη της Κορώνιας εναντίον των Βοιωτών. Από τότε ο Αλκιβιάδης έγινε το "καημένο ορφανό του μεγάλου ήρωα", κι όλοι τον αντιμετώπιζαν με υπερβολική επιείκεια και καλοσύνη.

Ο μεγάλος Περικλής, συγγενής της μητέρας του, τον πήρε σπίτι του για να τον μεγαλώσει. Αντιλήφθηκε πως ο μικρός είχε σπάνια προσόντα και μάλλον τον προόριζε για διάδοχό του στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης. Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι ο Περικλής ήταν αυτός που πρώτος τον κακόμαθε και τον αποθράσυνε.

Τη σκυτάλη πήρε ο περιβόητος φιλόσοφος Σωκράτης που ανέλαβε την εκπαίδευσή του. Αντί να του σφίξει τα λουριά, τον καλόπιανε καταγοητευμένος απ’ τα σφριγιλά οπίθια του νενανία. Όλοι γνωρίζαμε πόσο μεγάλος κωλομπαράς ήταν ο Σώκρατες...

Ο Αλκιβιάδης μπορεί να έδειχνε έναν προσποιητό σεβασμό στον Σωκράτη, αλλά πιο πολύ εκτιμούσε τη διδασκαλία των σοφιστών. Την οποία σκόπιμα διαστρέβλωνε για να τη φέρει στα μέτρα των δικών του φιλοδοξιών. Γιατί οι σοφιστές στην πραγματικότητα δεν δίδασκαν την περιφρόνιση στους νόμους και στα έθιμα των ανθρώπων...

Απ’ την άλλη, λόγω του πλούτου και της αδιαμφισβήτητης γοητείας που ασκούσε, είχε μαζέψει γύρω του ένα σορό κόλακες που του τριβίλιζαν το μυαλό με χίλιες δυο μαλακίες όπως ότι θα ξεπερνούσε σε δόξα τον Περικλή κ.λπ. Όλ’ αυτά τον  έκαναν αναιδή, θρασύτατο, προκλητικό, φιλόνικο και ασεβή...

Τα υπάλοιπα τα γράφει η ιστορία. Και είχε το τέλος που αρμόζει στους προδότες της πατρίδας τους. Γιατί αν προδώσεις την ίδια την πόλη σου, ποιος περιμένεις μετά να σε εμπιστευτεί; Γι’ αυτό και το κομμένο κεφάλι του στόλιζε την τροπαιοθήκη του Φαρνάβαζου...

Ένα εσώρουχο στο χολ!

Ανέκαθεν στα μετόπισθεν,

άκαπνος,

αρκούμουν, πού και πού,

να ξενυχτάω μέσα μου.

Όλη νύχτα ψήνομαι 

στη μοναξιά,

ένα εσώρουχό σου

ξεχασμένο στο χολ,

το ξέφτι παλιού φιλιού

στον τοίχο...

Τη βγάζω 

με σάρκα δανική,

πληρωμένη,

ανατριχίλες ψεύτικες,

η ψυχή μου ορυχείο

όλο στοές ερημικές...

Κάθε παράθυρο ακοίμητο

δώμα αχνόφεγγο.

Μου λείπουν

τα φιτίλια των χεριών σου

τα φουρνέλα των φιλιών σου...

Μα τι κάνω ακίνητος

στο κινητό μου;

Ποια τρυφεράδα αναζητώ

σ’ απόκρυφα σχολεία;