Ε, πώς να μην τη χωρίσεις!

Γυρνάς σπίτι μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα και το μόνο που θες είναι ν’ ακούσεις ένα τεταρτάκι ειδήσεις, να τσιμπήσεις κάτι και να φτιάξεις ένα ποτάκι για να χαλαρώσεις. Κι εκείνη σε περιμένει στην εξώπορτα μ’ αγκαλίτσες και φιλιά και χιλιάδες ερωτήσεις για τη μέρα σου. 

Άντε τώρα να της εξηγήσεις πως θες λίγο χώρο και χρόνο να μείνεις μόνος σου και πως αυτό δεν έχει καμία σχέση για τα αισθήματά σου γι’ αυτήν...

Κάθε φορά που προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση εκείνη βρίσκεται ακριβώς πίσω σου και σε τραβάει απ’ το μανίκι. Θες να νιώσεις λίγο ελεύθερος, να μιλήσεις χωρίς άγχος με άλλους ανθρώπους, να γνωρίσεις νέα άτομα και εμπειρίες κι εκείνη να μην σ’ αφήνει. Ε, δεν αντέχεται αυτή η συμπεριφορά.

Καλείς έναν φίλο σπίτι να δείτε μαζί τον Θρύλο κι αυτή έρχεται δίπλα σου κι αρχίζει να τρίβεται πάνω σου τη στιγμή που ο Ποντένσε κάνει την κοφτή κι αέρινη ντρίπλα. 

Κι ο φίλος αισθάνεται αμηχανία. Γιατί ρε κοπελιά γίνεσαι ανταγωνιστικιά και μας χαλάς τη βραδιά και την ψυχολογία;

Ποιος μαλάκας είπε πως ένα ερωτευμένο ζευγάρι μοιράζεται τα πάντα; Και πως υπερβολική αγάπη σημαίνει ασφυξία; Εμένα με σκοτώνει και μόνο η σκέψη πως πρέπει να μοιράζομαι με κάποια κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου μου και όλες τις σκέψεις μου. Αν είναι δυνατόν...

Είναι στοιχειώδες να ξεχωρίζουμε την επαφή απ’ την ασφυξία. Άλλο να είμαι μαζί με κάποιον κι άλλο να γίνομαι σκιά του. Πραγματική αγάπη σημαίνει πως ο ένας σέβεται το γεγονός πως ο άλλος θέλει να διατηρεί κάποια ανεξαρτησία...

Η σωστή επικοινωνία στα ζευγάρια μοιάζει μ’ έναν παλιό χορό, το τσα-τσα! (Τι θυμήθηκα ο παπουδαίος!). Ένα, δύο, τσα-τσα-τσα. Ένα, δύο, τσα-τσα-τσα. Πλησιάζεστε-απομακρύνεστε, Πλησιάζεστε-απομακρύνεστε.

Τελικά αυτή η γυναίκα δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας όπως νόμιζα. Μπελάς ήταν...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Η' - Οι "σαβούρες" που τους βάφτησαν "Έλληνες"!)

Όπως έχουμε ξαναπεί, το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος, που μεταγενέστερα ονομάστηκε "Βυζάντιο", είχε την ατυχία να κυβερνηθεί από ανθρώπους βάρβαρους που κατά κανόνα μισούσαν τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό, ίσως και κάθε είδος πολιτισμού.

Τον Θεοδόσιο, τον επονομαζόμενο "Μικρό", διαδέχθηκε ένας Θραξ, ο Μαρκιανός. Ας μην προσβληθούν οι σημερινοί κάτοικοι της Θράκης, αλλά εκείνα τα χρόνια η Θράκη ήταν απόλυτα εκβαρβαρισμένη. Κάτι σαν τον σημερινό Καύκασο. 

Όμως ο Μαρκιανός ήξερε λίγα γραμματάκια, είχε κάποια μόρφωση, και γι' αυτό υπηρετούσε ως γραμματέας του Άσπαρ, αρχηγού των Γότθων μισθοφόρων. Η ζωή του ήταν μυθιστορηματική. Αιχμαλωτίστηκε απ' τους Βάνδαλους, αλλά τελικά έφτασε στη Βασιλεύουσα, όπου μπήκε στην αυλή του Θεοδόσιου, τρέχα-γύρευε με ποιους τρόπους, κέρδισε την εύνοια του αυτοκράτορα που τον έχρισε διάδοχο και του έδωσε για γυναίκα και την αδελφή του Πουλχερία. 

Σημειωτέον πως η Πουλχερία ανακηρύχθηκε "αγία" από την Ανατολική Εκκλησία, ήταν εντελώς ασέξουαλ, αλλά υποστήριζε φανατικά το δεσποτάτο...

Επί Μαρκιανού συγκλήθηκε η Δ' Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα, που ουσιαστικά ήταν η αιτία να αποκοπούν απ' την αυτοκρατορία οι μεγάλες ανατολικές της επαρχίες Συρίας-Παλαιστίνης-Αιγύπτου. Οι τυφλά φανατισμένοι "Ορθόδοξοι" ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα αρκεί να επικρατήσουν οι ανόητες ιδεοληψίες τους...

Ο Μαρκιανός πέθανε φυσικά άτεκνος και τον διαδέχθηκε ένας άλλος Θραξ, με την υποστήριξη του Άσπαρ και των Γότθων. Μιλάμε τώρα για τον Λέοντα τον Α', τελείως απαίδευτο και απολίτιστο. Ανακήρυξε τον Άσπαρ αρχηγό του στρατού και στους γιους του έδωσε υψηλά αξιώματα, τους οποίους στη συνέχεια φρόντισε να εξοντώσει!

Ο Λέων όμως έκανε μια σωστή κίνηση: στρατολόγησε μαζικά άντρες από μια εκ των πλέον βαρβάρων και απολίτιστων επαρχιών του κράτους τους, την ορεινή Ισαυρία, κάπου στα νοτιοανατολικά της Μικρασίας. Τη διοίκησή τους εμπιστεύτηκε στον στρατηγό Τρασκαλισάρ, που ακολουθώντας την τότε πάγια τακτική των βάρβαρων πήρε το ελληνικό όνομα Ζήνων και φρόντισε ν' ανέβει στο θρόνο παίρνοντας για γυναίκα του την κόρη του Λέοντα.

Ο Ζήνων προσπάθησε να αποκαταστήσει την ενότητα της αυτοκρατορίας του κάνοντας υποχωρήσεις στους Μονοφυσίτες της Ανατολής εκδίδοντας το λεγόμενο "Ενωτικό" διάταγμα, που όμως δεν φτούρησε...

Τον Ζήνωνα διαδέχθηκε ένας ακόμα πιο βάρβαρος αυτοκράτορας. Ο Αλβανός (τότε τους έλεγαν Ιλλυριούς) απ' το Δυρράχιο, ο Αναστάσιος Α', ο επονομαζόμενος "Δίκορος" γιατί το ένα μάτι του είχε διαφορετικό χρώμα απ' το άλλο!

Στην αρχή ανέλαβε, μάλλον ως δούλος, την ασφάλεια του παλατιού, αλλά τα έφτιαξε με τη βασίλισσα, και όταν πέθανε ο Ζήνωνας, στις εννιά του μακαρίτη  μπούκαρε στην παστάδα και στο θρόνο! 

Τώρα μιλάμε για μεγάλες "δόξες" και "μεγαλεία"! Και η πλάκα είναι πως μας κάνουν απ' το σχολείο πλύση εγκεφάλου ότι όλοι αυτοί οι "σαβούρες" ήταν "ένδοξοι" και, βεβαίως-βεβαίως, "Έλληνες"!

Πάντως ο Δίκορος δεν τα κατάφερε κι άσχημα στους πολέμους του, κυρίως με Βούλγαρους και Πέρσες, ενώ ήρθε σε σύγκρουση με το παπαδαριό καθώς, για πολιτικούς λόγους, έδειξε κάποια εύνοια στους Μονοφυσίτες...

Παίζει και να μην ξαναγαμήσω;

Πάντα αδυνατούσα ν’ αντιληφθώ το πότε ακριβώς πεθαίνει μια σχέση. Και τι ακριβώς συμβαίνει όταν τελειώνει ένας έρωτας. Και πού πάνε οι αγάπες όταν πεθάνουν, που αναρωτιέται κι ο στιχουργός.

Ένα μόνο ξέρω. Πως μετά από κάθε χωρισμό δεν είσαι ποτέ ίδιος. Ένα κομμάτι σου το παίρνει εκείνη, ένα χάνεται οριστικά κι ένα τελευταίο μένει σε σένα...

Την περασμένη Κυριακή ήμουν κακόκεφος. Βγήκαμε για την καθιερωμένη βολτίτσα μας... αρχαία αγορά, Θησείο, Μοναστηράκι, Ψειρή. 

Κάτσαμε για καφεδάκι. "Τι έχεις;", με ρωτάει. "Σε βλέπω κάπως...".

Ειλικρινά, δεν είχα τίποτα προσχεδιασμένο. Γι’ αυτό κι ο χωρισμός μας ήταν στυλ Χέμινγουεϊ.

"Δεν έχει πλάκα πια!", της απάντησα.

Εκείνη, έξυπνη κοπέλα, αμέσως κατάλαβε. Άφησε στη μέση τον καφέ της, πήρε κινητά, τσαντάκια κ.λπ κι έφυγε χωρίς ένα "αντίο".

Το απόγευμα έπινα μόνος μου τσίπουρα στον καφενέ. Εκεί με βρήκε ο κολλητός μου. Ήρθε κι έκατσε στην απέναντι καρέκλα.

"Χωρίσατε;", με ρώτησε σε λίγο.

Σήκωσα τα μάτια απ’ το πάτωμα κι απλά τον κοίταξα.

"Τι να πω ρε φίλε, σε θαυμάζω, είσαι πολύ μάγκας", μου κάνει.

"Μαλάκας είμαι!", του λέω.

"Ρε φίλε θέλει πολύ μεγάλη μαγκιά να χωρίσεις τέτοια γκομενάρα. Χαζός δεν είσαι... ξέρεις πολύ καλά πως τέτοιο μουνί δεν θα ξαναβρείς. Άσε που με πατημένα τα πενήντα, μπορεί να μην ξαναβρείς και γυναίκα! Γι’ αυτό σου λέω... είσαι μεγάλος μάγκας".

Μου άναψαν τα λαμπάκια. Μου ’ρθε να τον πιάσω απ’ το λαιμό και να τον κολλήσω στον τοίχο. Αλλά δεν λέει μέσα σε λίγες ώρες να χάσεις και γκόμενα και κολλητό...

Ένα "άντε γαμήσου ρε μαλάκα" ίσα που βγήκε απ’ τα σφιγμένα μου δόντια. Βρόντηξα το ποτηράκι στο τραπέζι και πετάχτηκα στο δρόμο σε ημίτρελη φάση.

Ξέχασα και να πληρώσω...

Είμαι "παράξενο τραίνο"... (Α’)

Περιμένοντας το λεωφορείο σχεδόν πάντα ψάχνω στον κάδο των σκουπιδιών. Συνήθως βρίσκω κάποια πεταμένη εφημερίδα. Ό, τι πρέπει για την αναμονή και τη διαδρομή...

Όταν φεύγουμε απ’ τις ταβέρνες και τα καπηλειά, πάντα ζητάω απ’ το γκαρσόνι να μου γεμίσει μια σακούλα με τα αποφάγια. Πάω και τα μοιράζομαι με τις γάτες και τα σκυλιά της πλατείας...

Χαζεύω με τις ώρες τα κορίτσια που περνούν και με κοιτούν με λύπηση. Αλλά κι εκείνα που δεν με κοιτούν καθόλου...

Δεν με κυνήγησε καμία χούντα, δεν έχω εχθρούς κι αντιπάλους. Αλλά μου φτάνει που με κυνηγάει και μ’ εχθρεύεται ο εαυτός μου...

Στην παρέα μας εκ περιτροπής κάποιοι εξαφανίζονται για καμιά διετία χωρίς να δώσουν σημεία ζωής. Και ξαφνικά εμφανίζονται κάποιο Σάββατο απόγευμα λες και πήγαν για τσιγάρα. Αλλά τους βλέπεις είναι πιο φρέσκοι, πιο ήρεμοι και ξελαμπικαρισμένοι...

Μια ωραία κοπέλα είναι συνεχώς μπροστά μου. Ή μήπως εγώ είμαι συνεχώς πίσω της; Φοράει ένα ωραίο λευκό μπουφάν. Σίγουρα κάνει και ωραίες λευκές σκέψεις. Τόση ώρα περπατάμε σχεδόν δίπλα ο ένας στον άλλον. Σίγουρα θα μου λείψει όταν στρίψει σε κάποιο στενάκι...

Κάποτε ήμουν εθισμένος με τον τζόγο. Τόσο πολύ που έπαιζα μόνος μου στο λεωφορείο μονά-ζυγά. Στοιχημάτιζα πόσοι θα μπουν στην επόμενη στάση, αν ο επόμενος που θα κατεβεί θα ’ναι άντρας ή γυναίκα, αν ο οδηγός θ’ ανοίξει όλες τις πόρτες, κι αν όχι ποια θ’ αφήσει κλειστή...

Είμαι 50 χρονών και δεν ξέρω να ζω. Αλλά και ποιος ξέρει. Όσοι νομίζουν πως δήθεν "ξέρουν", αυτοπαγιδεύονται και μπαίνουν στη φορμόλη. Τελικά, η ζωή μάλλον είναι ένα ταξίδι. ανάσκελα στο κύμα. Θα σε βγάλει εκεί που αξίζεις...

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Ζ' - Κυβερνούσαν ευνούχοι, αδελφές και κηδεμόνες!)

Μετά το θάνατο του Θεοδοσίου η αυτοκρατορία ξαναμοιράστηκε στα δύο, όσοι και οι γιοί του μακαρίτη. Το ανατολικό τμήμα, δηλαδή την περιοχή των Βαλκανίων και πέρα, ανέλαβε ο Αρκάδιος. Αλλά, επειδή ήταν ανήλικος, ο πατέρας του όρισε ως επίτροπο-κηδεμόνα τον Ρουφίνο.

Περιττό να αναφέρουμε ποιος κυβερνούσε επί της ουσίας. Ο ραδιούργος Ρουφίνος έλυνε κι έδενε. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να πείσει τον Αρκάδιο να παντρευτεί την κόρη του, προφανώς για να τον ελέγχει καλύτερα.

Αλλά ο Ρουφίνος είχε έναν μεγάλο εσωτερικό αντίπαλο στο ίδιο το Παλάτι. Τον ευνούχο του Αρκάδιου, τον Ευτρόπιο. Ο οποίος πλάσαρε τεχνηέντως στον αυτοκράτορα μια γυναίκα της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης, κόρη ενός Φράγκου στρατηγού, την Ευδοξία, την οποία τελικά και παντρεύτηκε!

Ο Ρουφίνος αντέδρασε προδοτικά. Παρακίνησε τις φυλές των Ούννων και Σκυθών να εισβάλλουν στην αυτοκρατορία, ενώ ταυτόχρονα πέρασαν τον Δούναβη και οι Γότθοι. Να μην σας τα πολυλογώ, ο Ρουφίνος δεν είχε καλή τύχη, τον έφαγε η μαύρη νύχτα, και τη θέση του πήρε ο ευνούχος Ευτρόπιος.

Αλλά κι αυτός είχε κακό τέλος. 

Έκτοτε ο Αρκάδιος άφησε την εξουσία ατύπως στα χέρια της δυναμικής και φιλόδοξης συζύγου του, της φράγκας Ευδοξίας. Είναι η βασίλισσα που συγκρούστηκε άγρια με τον αρχιεπίσκοπο Νέας Ρώμης Ιωάννη, που η Εκκλησία αποκαλεί "Χρυσόστομο". Τα υπόλοιπα τα ξέρετε λίγο-πολύ...

Τον Αρκάδιο διαδέχθηκε το 408 μ.Χ. ο γιος του Θεοδόσιος Β’, ο επονομαζόμενος "Μικρός"!  Αλλά κι αυτός δεν κυβέρνησε ουσιαστικά το κράτος. 

Στο Παλάτι κυβερνούσε η αδελφή του Πουλχερία, που είχε ως στήριγμα τους πιο φανατικούς και σκληρούς ορθοδόξους χριστιανούς. Γι’ αυτό και συγκρούστηκε με τη γυναίκα του Αδελφού της, την Βασίλισσα Ευδοκία. 

Πρόκειται για την αθηναϊκής καταγωγής κόρη του φιλοσόφου Λεοντίου, την Αθηναΐδα, που μάλλον προσχηματικά ασπάστηκε τον χριστιανισμό και άλλαξε όνομα, για να γίνει βασιλοπούλα.

Σεξ σε μια ταράτσα των Εξαρχείων...

Προσπαθώ να διατηρώ την ψυχρή ευγένεια

του ανώτατου θηλαστικού.

Γελάω μόνος μου

κι αυτό δεν είναι καλό.

Μπορεί μια τυχαία συνάντηση

ν' αποδειχθεί και μοιραία?

Ο χειμώνας είναι που κρίνει

τι θα ζήσεις την άνοιξη...

Σκέφτομαι πως δεν μπορώ να σκοτώσω

με τα χέρια μου,

αλλά σκοτώνω συνεχώς με τη σκέψη μου

κι ίσως και με τα λόγια μου...

Μερικές φορές έχω την αίσθηση

πως το μέλλον τρέχει καταπάνω μου.

Κάτι άρχισε ν' αλλάζει μέσα μου.

Άρχισα να νιώθω μια απέραντη δύναμη

γιατί δεν έχω πλέον "φόβο Θεού"!

Μπορείς να με αφοπλίσεις

μ' ένα απ' τα "αθώα" σου βλέμματα.

Λες πως σου αρέσω

γιατί "είμαι διαφορετικός".

Πως "είμαι ένα μικρό παιδάκι,

με το μυαλό του γεμάτο κρυφά δωμάτια

με σκέψεις

όχι εντελώς συγκροτημένες"...

Το στόμα σου

τρυφερό αλλά άπληστο,

καλογραμμένο αλλά άπιστο.

Δεν πειράζει -είπα μέσα μου-

ας είμαστε και λίγο άπιστοι...

Σε ελκύει που είμαι "λούζερ"

-έτσι με φωνάζεις πλέον-

λες πως γουστάρεις τους "καταραμένους"

γιατί αυτοί έχουν παίξει με τη φωτιά...

Κάνουμε σεξ σε μια ταράτσα στα Εξάρχεια.

Όταν το γλέντι ξεθυμαίνει

ανάβεις τσιγάρο, κοιτάς την Αθήνα και λες...

"πάνω στις ταράτσες σκουριάζουν

όλα τα σιδερικά της πόλης"...

Ερωτεύτηκα λέμε...

Μια κινέζικη παροιμία λέει: Δεν μπορείς να ψωνίσεις μια σχέση όπως ψωνίζεις λαχανικά. Αλλά μπορείς να ψωνίσεις μια σχέση ενώ ψωνίζεις λαχανικά!

Γνωριστήκαμε τυχαία στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς. Εγώ ένας απλός και χαμηλών τόνων πελάτης. Εκείνη μια απλή υπάλληλος, ο τελευταίος τροχός της αμάξης. 

Πότε την έβλεπες να γεμίζει τα ράφια με πραμάτεια, πότε στο ταμείο, πότε στο μανάβικο και πότε στα τυριά...

Της έκανε εντύπωση που ήμουν ο μόνος άνθρωπος που πήγαινε να ψωνίσει με το δυχτάκι του, σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες.

Κι εμένα μ’ εντυπωσίασε ο ανεπιτήδευτος τρόπος της. Πάντα άβαφη, ακομπλεξάριστη, δεν έδινε δικαιώματα σε κανέναν, ήξερε να βάζει στη θέση του κάθε λιγούρη. 

Όμορφη δεν τη λες, ούτε κι άσχημη. Δεν έχει διαβάσει ποτέ βιβλίο, δεν ξέρει τον Κομφούκιο ή τον Βούδα. Για τον Σωκράτη κάτι ψιλοθυμάται απ’ το σχολείο. 

Όμως είναι φυσική κι αυθόρμητη. Ούτε ανασφαλής ούτε αλαζών. Μεγάλη εμπειρία με τους άντρες δεν έχει. Αλλά ξέρει να μην στα "σπάει" με το παραμικρό. Τρομάζει τ’ αρσενικά μόνο στις απόκριες...

Έκανε "κλικ" ο ένας στον άλλον, παρά τη διαφορά ηλικίας, για τους σωστούς λόγους. Δεν προσπαθούμε ν’ αρέσουμε ή να εντυπωσιάσουμε. Ούτε πάμε με τα νερά του άλλου για να μην τον χάσουμε. 

Είχαμε πάει στο Καραϊσκάκη τις προάλλες στο ματσάκι του γαύρου με το Απολλωνάκι. Παρ’ ό,τι ο αγώνας είχε σασπένς, δεν της άρεσε το ποδόσφαιρο και το είπε με χιούμορ: "αν με ξαναφέρεις εδώ, θα βάλω εσένα στα δίχτυα κι όχι στις καθυστερήσεις αλλά απ’ το πρώτο λεπτό"!

Δεν κάνει ποτέ τίποτα αν δεν νιώθει "έτοιμη". Σεξάκι αργήσαμε σχετικά να κάνουμε. 

Το σεξ είναι πολύ επικίνδυνο σε μια σχέση. Γιατί αλλάζει εντελώς τα αρχικά δεδομένα. Το καλό σεξ θέλει οικειότητα. Με έμαθε πως κάθε στύση δεν σημαίνει και πήδημα.

Δεν τη νοιάζει τι θα πουν οι φίλες της που κυκλοφορεί μ’ έναν ΄"ώριμο", μάλλον "παρασιτεμένο"! Δεν νιώθει την ανάγκη να επιδείξει κάποιον "παίδαρο". 

Όταν θυμώνει μαζί μου λέει απλά "απόψε θέλω να γυρίσω μόνη σπίτι", αλλά ξέρω πως το φιλί που δίνει δεν είναι του "αποχαιρετισμού" αλλά του ... "θα τα πούμε αύριο".

Η δουλειά της είναι πολύ κουραστική. Λογικό είναι να έρχεται σπίτι πτώμα. Την κατανοώ και τη θαυμάζω. 

Την περιμένω έχοντας ζεστάνει μια κατσαρόλα νερό, το ρίχνω σε μια λεκάνη και της κάνω μασάζ στα ποδαράκια. 

Της έχω αγοράσει κάτι ελαφρύ για τσίμπημα, την βάζω στο κρεβατάκι της, την φιλάω τρυφερά, σβήνω το φως και πάω στο σαλονάκι. Πίνω μια μπύρα και μόλις βεβαιωθώ πως κοιμήθηκε βγαίνω έξω με τα ρεμάλια...