Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (ΣΤ' - Πώς βγάζουμε λάδι έναν σφαγέα?) -

Την Κωνσταντίνεια δυναστεία διαδέχθηκε μια άλλη βάρβαρη δυναστεία, που ουσιαστικά μισούσε την ουσία του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Αυτό το μίσος προς κάθε τι ελληνο-ρωμαϊκό επέδειξαν σχεδόν όλοι οι λεγόμενοι "βυζαντινοί" αυτοκράτορες, που κατάγονταν από βάρβαρες επαρχίες, με έντονο το κόμπλεξ κατωτερότητας προς τη Ρώμη και την κλασική Ελλάδα. 
Αυτό το κόμπλεξ ήρθε και "κούμπωσε" με τη χριστιανική θρησκεία για να ισοπεδώσει σχεδόν όλα τα κλασικά δημιουργήματα του παρελθόντος.
Ιδρυτής της νέας δυναστείας ήταν ο Θεοδόσιος, που καταγόταν απ' την βάρβαρη (τότε) Ισπανία, και η χριστιανική εκκλησία τον αποκάλεσε επίσης "Μέγα" λόγω των πολύτιμων υπηρεσιών που της πρόσφερε. Γιατί κριτήριο της Εκκλησίας είναι αποκλειστικά το συμφέρον των εξουσιομανών Επισκόπων της. 
Αρχικά ανέλαβε τη διακυβέρνηση του ανατολικού κράτους και διαχειρίστηκε μάλλον αποτελεσματικά τη γοτθική απειλή. Αναγκάστηκε όμως να συνάψει μαζί τους συνθήκες ειρήνης και χιλιάδες Γότθοι εγκαταστάθηκαν ως "σύμμαχοι" στη Θράκη, Μοισία, Φρυγία και Λυδία, αλλοιώνοντας περαιτέρω την πληθυσμιακή σύνθεση των περιοχών αυτών.
Ο Θεοδόσιος βαπτίσθηκε, μάλλον καιροσκοπικά, χριστιανός το 380 μ.Χ., εξασφαλίζοντας έτσι την πολιτική στήριξη των ομοδόξων του. Συμπεριφέρθηκε με μίσος και φανατισμό έναντι όχι μόνο των άλλων θρησκειών αλλά και των διαφορετικών εκδοχών της χριστιανικής πίστης. 
Ανατρέποντας την ως τότε αρειανική παράδοση της κωνσταντίνειας δυναστεία, αυτός πόνταρε στους "Ορθοδόξους". Καθαίρεσαι τον αρειανόφιλο επίσκοπο Νέας Ρώμης Δημόφιλο και συγκάλεσε τη λεγόμενη "Β' Οικουμενική Σύνοδο" που καταδίκασε τους αρειανιστές οι οποίοι με διατάγματα του αυτοκράτορα στερήθηκαν στο εξής τα πολιτικά δικαιώματα και τις περιουσίες τους.
Ταυτόχρονα δίωξε και τους Εβραίους αλλά, κυρίως, τις εθνικές λατρείες, τις οποίες απαγόρευσε, έκλεισε τους ναούς τους, κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 394 μ.Χ. κ.λπ.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εκδηλώθηκαν πολλές στάσεις και κινήματα. Τις αντιμετώπισε όλες "χριστιανικότατα", καταπνίγοντάς τες στο αίμα. 
Εκεί που όμως το τερμάτισε, ξεπερνώντας ακόμη και τον "άγιο" Κωνσταντίνο, ήταν στη Θεσσαλονίκη το 390 μ.Χ., που διέταξε τη σφαγή πάνω από 15.000 κατοίκων της μέσα σε μια μέρα, στον ιππόδρομο της πόλης.
Τη σφαγή αυτή δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη οι πονηροί χριστιανοί ιεράρχες. Και κυρίως η μουσίτσα Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων. 
Αυτός ο παμπόνηρος πολιτικάντης, που η Εκκλησία ασφαλώς και αγιοποίησε, πρότεινε την εξής συμφωνία στον Θεοδόσιο. Η Εκκλησία θα αναλάμβανε να αποκαταστήσει-συγχωρήσει την εξόντωση τόσων χιλιάδων ανθρώπων, επιβάλλοντάς του ολιγόμηνη στέρηση της θείας κοινωνίας, ακόμα και της εισόδου του σε ναούς. Με δυο λόγια, κατά το κοινώς λεγόμενον, του "έκαναν τη μούρη κιμά"! 
Κι ο αυτοκράτορας, ως αντάλλαγμα, θα αναλάμβανε ακόμα πιο σκληρούς διωγμούς εις βάρος των αλλόθρησκων και αλλόδοξων. 
Τώρα μιλάμε για πολύ ... χριστιανικές καταστάσεις!

Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Προέφηβος ετών 51!

Σήμερα κλείνω, λέει, τα πενηνταένα. Ρε δεν πα να δείτε αν έρχομαι; Εγώ είμαι ακόμα έφηβος! Τι έφηβος; Προέφηβος! Κι έχω όλες τις προδιαγραφές:
1) Ακμή: οι ζουλιάρηδες μπορεί να τα λένε καυλόσπυρα αγαμίας, γεροντομπιμπίκια, πως δήθεν μπορεί να οφείλονται σε αλλεργία, αλλά δεν μου ρίχνουν το ηθικό. Εφηβική ακμή είναι και αντιδρώ με τον κλασικό εφηβικό τρόπο. Με πιάνει πανικός, πώς θα κυκλοφορήσω έτσι στο δρόμο... και δως του με τις ώρες μπροστά στους καθρέφτες.
2) Βαρεμάρα: είμαι σε φάση εντελώς ζεν. Δεν κάνω απολύτως τίποτα. Ή μάλλον κάτι πέρα-δώθε κάνω. Κοιμάμαι, τρώω, πάω τουαλέτα και βλέπω Θρύλο.
3) Παρέες: Εννοείται πως με πενηντάρηδες δεν μπορώ να κάνω ούτε λεπτό. Μιλάνε μόνο για γιατρούς, πόνους, κάτι κομματικά φανατιλίκια απ’ το παρελθόν, ξέχασαν να γελάνε και ασχολούνται μόνο με κουτσομπολιά και αηδίες. Ουστ! Βγαίνω μόνο με νεαρούδια κι ας ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ποιος έχει πρόβλημα;
4) Έρωτας: ποιος έρωτας; Ερωτεύονται οι έφηβοι σήμερα; Κι όμως, είμαι μονίμως ερωτευμένος, σκίζω καλσόν και στριγκάκια (άμα λάχει) και, εννοείται, σας γαμώ και τα λύκεια!
5) Ενδυμασία: μονίμως τη φόρμα με την κουκούλα στο κεφάλι, χειμώνα-καλοκαίρι. Στις καταχρήσεις λέμε ναι, μηχανές, τσαμπουκάδες, ψιλοουσίες, ξενύχτια, μπαρμπουτιέρες στην Αθηνάς, αλλά κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ να φύγω, γουστάρω ν’ ακούω μια φωνή πίσω μου ... "Ψόνθω, τη ζακετούλα σου να πάρεις"!
6) Θυμός: μόνιμη κατάσταση. Τα ’χω με όλους και με όλα. Και με τον εαυτό μου εννοείται... Κάπου διάβασα πως ο θυμός είναι δευτερεύον συναίσθημα. Τον προκαλούν κάποια άλλα προγενέστερα γεγονότα όπως ντροπή, απόρριψη, ματαίωση. 
Ουφ... το παραφιλοσόφησα και βαρέθηκα.
Άντε γεια!

Τρίτη 19 Μαρτίου 2019

Ημερολόγιο αλητείας... (Γ‘) - Στους παγετώνες της καρδιάς...

Η ζωή συνωμοτεί αδιάκοπα για να μας παγιδέψει.
Φούστες ανοίγουν στα στρατηγικά σημεία,
προκαλούν...
 Κάποιος μου βάζει χέρι.
Γύρω μας όλοι βάζουν χέρι,
ο ένας στον άλλον.

Βρίσκομαι στα όρια της μέθης.
Αν τα περάσω,
με περιμένει ο λάκκος της φρίκης.
Ζορισμένη ευθυμία,
οι ήχοι είναι μη πραγματικοί.

Θυμάμαι τους ανθρώπους που παράτησα
χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Δεν άφηνα τον εαυτό μου ν’ αγαπηθεί.
Σε ποιο όνειρο άραγε πρωταγωνιστώ;
Θεέ μου, πόσο μόνος είμαι...
Για την ώρα είμαι εγώ που δε νοιάζομαι.
Αργότερα δεν θα νοιάζονται οι άλλοι για μένα!

Με εκλιπαρεί με τα μάτια να την αναγνωρίσω
σαν κάτι περισσότερο από ένα "κορμί".
Ένας οργασμός να τελειώνουμε.
Τίποτ’ άλλο!
Αυτό δεν είναι έρωτας,
είναι εκδίκηση για την έλλειψη αγάπης...
Ο οργασμός μάς κάνει ξένους και πάλι.
Οι λέξεις ανάμεσά μας χάθηκαν,
σα να μην είχαν υπάρξει ποτέ.
Απ’ τη στιγμή που ο οργασμός τελειώνει
οι άνθρωποι λαχταρούν να φύγουν,
σα να θέλουν να ξεχάσουν ό,τι συνέβη.
Κοιτάζω τα λευκά τσαλακωμένα σεντόνια.
Οι δρόμοι έξω με περιμένουν...

Δεν ξέρω αν θέλω να μ’ αγαπούν.
Ξέρω μόνο πως γουστάρω να με ποθούν.
Θυμάμαι την πρώτη πίπα που μου πήραν 
σ’ έναν κινηματογράφο.
Ένας νεαρός σε κατάσταση αλλοφροσύνης.
Δεν άφηνε πούτσο να χαλαρώσει...

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (ΙΘ’) - Λίγες σκέψεις για τα Δεκεμβριανά


 
Πολλά έχουν λεχθεί και γραφτεί για τα Δεκεμβριανά του 1944. Αλλά εγώ, ο Μαθουσάλας του Κομμουνιστικού Κινήματος, θα σας τα πω όπως τα έζησα τότε και ορκίζομαι να μην προσθέσω ή να μην αφαιρέσω τίποτα!
Ξεκινάω απ' όσα δεν ξέραμε τότε: 
Πρώτον, δεν γνωρίζαμε ότι οι Εγγλέζοι είχαν ήδη καταστρώσει λεπτομερές στρατιωτικό σχέδιο  (Ιούλιος 1944) για την αποτροπή κατάληψης της εξουσίας απ' το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Δεύτερον δεν γνωρίζαμε για τη συνάντηση Στάλιν-Τσώρτσιλ στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 1944, όπου όπως λέγεται μοίρασαν την Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής με την Ελλάδα να δίνεται στο δυτικό στρατόπεδο. 
Συνεχίζω με το τι νομίζαμε: 
Πρώτον, πιστεύαμε αφελώς πως το αντιφασιστικό μέτωπο ΗΠΑ-Αγγλία-ΕΣΣΔ θα μπορούσε να συνεχιστεί και μεταπολεμικά. Αρκετοί από μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα εγγλέζικα όπλα να μας πυροβολούν. 
Δεύτερον, όσοι συμμετείχαμε στην αιματοβαμμένη διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου δεν είχαμε καμία πρόθεση να καταλάβουμε κυβερνητικά κτίρια ή την εξουσία. Θα το πω απλά: θέλαμε απλά να κάνουμε μια επίδειξη δύναμης ώστε να τρομοκρατήσουμε αυτούς που ξέραμε πως σχεδίαζαν τη ματαίωση των εθνικών εκλογών και το δημοψήφισμα για το Βασιλιά.
Κάποια ηγετικά μας στελέχη έλεγαν πως ο Τίτο τους διαβεβαίωνε ότι αν ξεκινούσαμε τις μάχες στην Αθήνα, το διεθνές αντιστασιακό-αντιφασιστικό μέτωπο δεν θα τους άφηνε μόνους. Αυτή τη λεπτομέρεια, δηλαδή κατά πόσο ο Τίτο μας πέταξε μπανανόφλουδα για δικούς του λόγους, πρέπει να διερευνηθεί ιστορικά.
Για να μην τα πολυλογώ, τις κρίσιμες εκείνες μέρες, ο καθένας μας στο Κόμμα πίστευε ό,τι γούσταρε. 
Κάποιοι υπεραισιόδοξοι υποστήριζαν πως ναι μεν η ΕΣΣΔ μάς είχε ουσιαστικά εξαναγκάσει να υπογράψουμε τις Συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας, αλλά αν καταλαμβάναμε ένοπλα το κέντρο της πρωτεύουσας και ζητούσαμε την επέμβαση του Κόκκινου Στρατού, δεν θα την αρνιόντουσαν! 
Άλλοι έλεγαν πως οι Εγγλέζοι είναι απασχολημένοι στο ιταλικό μέτωπο και δεν έχουν δυνάμεις να στείλουν στην Αθήνα.
Με κάτι τέτοιες παλαβομάρες συρθήκαμε σε μια μάχη με μόνη προοπτική την ήττα. Όμως δεν φταίει μόνο η ηγεσία μας. 
Τώρα που τα ξαναθυμάμαι, αναρωτιέμαι: εμείς δεν πιέζαμε τους καθοδηγητές μας να μην κάνουν άλλες παραχωρήσεις? Εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι να ρίξουμε στους ηγέτες μας τη ρετσινιά του προδότη αν δέχονταν την εντολή της κυβέρνησης να αφοπλιστούμε, το Νοέμβρη του 1944?
Θα το πω κι εγώ όπως ο Πάγκαλος: Ηγεσία και βάση του ΚΚΕ, μαζί τα κάναμε τα λάθη!

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

Εις εαυτόν...

Έχεις πολλά σκοτάδια μέσα σου
εαυτέ μου
κι αν τα πετάξεις έξω
θα μολύνεις τα πάντα!
Ό,τι είναι να γίνει
καν’ το μέσα σου...

Ξεκαθάρισες τα κίνητρά σου;
Μήπως υψώνεσαι ταπεινολογώντας;
Νομίζεις πως έχεις την "έξωθεν καλή μαρτυρία".
Αλλά με την "έσωθεν", τι γίνεται;

Χρησιμοποιείς συχνά τη φράση "στο υπογράφω!".
Μήπως αυτή η "υπογραφή"
είναι μια ακόμα αλαζονεία;

Μοιάζεις μ’ ένα πουλί
που κλαίει τη σκλαβιά του στο κλουβί.
Αλλά δες! Η πόρτα είν’ ορθάνοιχτη!
Μήπως ξέμαθες να πετάς;
Συνήθισες και το κανναβούρι...

Μην περιμένεις απλά τις εμπειρίες.
Εσύ να τις προκαλείς!
Ζήσ’ τες στα γεμάτα κι αποσύρσου! 
Κι αφού τις αφομοιώσεις 
ξαναβγές στη ζωή.
Γιατί τότε
κάτι θα ’χεις να προσφέρεις...

Ευτυχώς που δεν έγινες πλούσιος.
Γιατί ο χρυσός είναι βαρύς
κι όταν κολυμπάς στο χρήμα
για να μην πνιγείς 
πρέπει να ξέρεις πνευματικό κολύμπι...

Σταμάτα να πετροβολάς τους άλλους.
Κρίμα να σπαταλάς έτσι τις πέτρες σου 
ενώ μπορείς να χτίσεις μέγαρα...
Και βάλε επιτέλους μέσα σου
το πνευματικό αλεξικέραυνο.
Αυτό που διώχνει τον "εσωτερικό παραχαράκτη"
που σε κάθε βήμα σου
προσπαθεί να σε ξεγελάσει,
επενδύοντας κάθε σου βρομοδουλειά
με δήθεν αγνές προθέσεις...

Νοσταλγείς τα "ωραία του παρελθόντος".
Αλλά έτσι χάνεις τα "ωραία του σήμερα"!
Και δεν θα ’χεις κάτι να νοσταλγείς μεθαύριο...

Ένας κολλητός με λέει συνεχώς
"καλό άνθρωπο".
Συνέχισε να με λες "καλό", φίλε μου,
ίσως έτσι φιλοτιμηθώ
και γίνω λίγο "καλύτερος"!
Για να μην απογοητεύσω
την καλοσύνη σου...

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Κι ο Αδάμ έχανε στα φρουτάκια!

Είναι τόσα πολλά που θέλω να πω και τόσο λίγος ο χώρος του ιστολογίου, που αναγκαστικά θα γίνω Λάκων και ατακαδόρος.
Ο έρωτας αν είναι να 'ρθει, θε να ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει. Κι εγώ κάτι κελεπούρια δεν τ' αφήνω να περάσουν δίπλα μου χωρίς να πληρώσουν διόδια! 
Άλλωστε είναι καλύτερα να ερωτευτείς και να χάσεις, απ' το να μην ερωτευτείς καθόλου...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αφροδισιακό απ' την αθωότητα. Και το τρυφερούδι έδειχνε πολύ αθώο. "Τι θες από μένα?", με ρώτησε. "Μια αγκαλιά!", της απάντησα. "Μολών λαβέ!", μου είπε και μ' έστειλε αδιάβαστο...
Την περίμενα πολύ πριν τη συναντήσω. Ζούσε ήδη μεσ' στα όνειρά μου. 
Οι περισσότεροι άντρες προτιμούν μια όμορφη γυναίκα από μια έξυπνη. Ίσως γιατί βλέπουν καλύτερα απ' ό,τι σκέφτονται. Αλλά το μωράκι μου είναι και κουκλί και τετραπέρατο. 
"Όταν κάνουμε έρωτα", μου λέει, "θέλω να σκέφτεσαι πως είμαι η γυναίκα ενός άλλου. Αυτό ξέρω πως εξιτάρει πολύ τους άντρες"!  
Θε μου, πού τα 'μαθε αυτά? Λέτε τελικά να μην είναι και τόσο "αθώο"? 
Αθώα ξεαθώα, ένα είναι σίγουρο: οι γυναίκες είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι. Και, φυσικά, όλα απομυθοποιούνται όταν τα πλησιάζεις πολύ. 
Η φάση άρχισε να στραβώνει στο οικονομικό. Γενικά, το χρήμα με αποφεύγει συστηματικά. Αλλά δεν του κρατάω κακία. Όμως το μωρό μου δεν τα πολυσηκώνει κάτι τέτοια. Κι ας της εξηγώ πως είμαι μόνο άφραγκος κι όχι φτωχός. Γιατί η φτώχεια είναι ψυχική κατάσταση ενώ η αφραγκία προσωρινή.
Για να είμαι ειλικρινής, ένα απ' τα μειονεκτήματά μου είναι ο τζόγος. Γύρισα ξημερώματα, κι ως συνήθως ταπί και ψύχραιμος. Είχε βάλει τα κλειδιά πίσω απ' την πόρτα και αναγκάστηκα να χτυπήσω το κουδούνι.
"Έχασες πάλι?", με ρώτησε.
"Όχι, αυτή τη φορά κέρδισα, άνοιξε".
"Ωραία, λοιπόν, βάλε ένα πενηντάευρω κάτω απ' τη χαραμάδα".
....
Τελικά κοιμήθηκα στο παγκάκι. Το πρωί με ξύπνησαν οι καμπάνες της εκκλησίας. 
Δεν ξέρω πώς μου 'ρθε και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που διάβαζα τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης. Και κάπως παρηγορήθηκα που ο πρώτος άνθρωπος που έπαιξε και έχασε στα φρουτάκια ήταν ο Αδάμ...

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Πόσο "ένδοξοι" ήταν οι βασιλείς του Βυζαντίου? (Ε' - Οι Γότθοι κατακλύζουν τη Ρωμυλία!)

Τον αυτοκράτορα Ιουλιανό διαδέχθηκε ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιοβιανός, που συμμετείχε ως στρατηγός στην εκστρατεία εναντίον των Περσών. Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε ιδιαίτερα προσόντα, αλλά δεν ζούσε και εκτός πραγματικότητας. 
Είχε αντιληφθεί πόσο διχασμένο θρησκευτικά ήταν το κράτος του, γεγονός που δεν άφηνε περιθώρια για μακροχρόνιους πολέμους. Έτσι, συνομολόγησε 3ετή ειρήνη με τους Πέρσες, εκχωρώντας τους όλη τη χώρα πέραν του Τίγρη. 
Στα θρησκευτικά προσπάθησε να τα έχει καλά με όλους. Απέδωσε στους Χριστιανούς τα προνόμια που τους είχε αφαιρέσει ο Ιουλιανός, απάλλαξε τους Αρειανούς απ’ τις διώξεις των Ορθοδόξων και επέτρεψε στους Εθνικούς να ασκούν ελεύθερα τη θρησκεία τους. 
Αλλά μάλλον μια τέτοια κατάσταση δεν ικανοποιούσε τους φανατικούς "Ορθοδόξους", κι έτσι ο καημένος Ιοβιανός πέθανε κι αυτός "ξαφνικά", σαν του Ιουλιανό.
Στη συνέχεια, συναυτοκράτορας στην Ανατολή αναδείχθηκε ο Ουάλης, φανατικός Αρειανός, όπως ήταν άλλωστε οι περισσότεροι αυτοκράτορες μέχρι το 380 μ.Χ. 
Επόμενο ήταν οι "Ορθόδοξοι" να επιχειρήσουν τον βίαιο εκθρονισμό του, υποστηρίζοντας το κίνημα του στρατηγού Προκοπίου που απέτυχε παταγωδώς και πνίγηκε στο αίμα...
Ο Ουάλης, θεωρώντας πως έκλεισε το εσωτερικό μέτωπο, αποφάσισε να εκστρατεύει εναντίον των Βησιγότθων που ζούσαν πέρα απ’ τον Δούναβη. Τους συνέτριψε στρατιωτικά και τους υποχρέωσε σε ταπεινωτική ειρήνη που, μεταξύ άλλων, προέβλεπε τη μαζική προσχώρησή τους στον Αρειανισμό.
Στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των Περσών. Ο πόλεμος αυτός κράτησε σχεδόν οχτώ χρόνια. Σταμάτησε όταν στα βόρεια σύνορα είχαμε συνταρακτικές εξελίξεις. Οι Ούννοι εμφανίστηκαν στη Δακία και ανάγκασαν τους Βησιγότθους να υποχωρήσουν προς τον Δούναβη, ζητώντας απ’ τον Ουάλη άδεια να εγκατασταθούν στα ρωμαϊκά εδάφη. 
Ο Ουάλης αναγκάστηκε να τους δώσει την άδεια αλλά με τον όρο να αφοπλιστούν (κάτι που δεν εφαρμόστηκε στην πράξη) και να του δώσουν για ομήρους πολλά απ’ τα παιδιά των ηγετών τους.
Με τον τρόπο αυτό άρχισε η πρώτη μαζική εισβολή αλλόφυλων στα Βαλκάνια και στη Μικρασία. Ήταν η πρώτη μεγάλη αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης αυτών των περιοχών. Ακολούθησαν αργότερα οι Σλάβοι, οι Βλάχοι, οι Αλβανοί και ένα σωρό φυλές απ’ την Ασία, τον Καύκασο και την Αφρική. Εμείς είμαστε απόγονοι αδίστακτων κουρσάρων και κλεφτών. Που κλέψαμε το όνομα "Ελλάδα" και, φορώντας φουστανέλα και περικεφαλαία, περιμένουμε κάτω απ’ την Ακρόπολη να φουστανελωνιάσουμε το παραδάκι των κουτόφραγκων.
Και μας φταίνε οι Δυτικοί Βούλγαροι, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο "βαπτίστηκαν" Σλαυομακεδόνες και έκλεψαν το όνομα της Μακεδονίας...