Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη γη που να ’χει φάει περισσότερες χυλοπίτες από μένα. Όμως έβγαλα και μερικά σούπερ γκομενάκια.
Τέλος πάντων, παράπονο δεν έχω, άσε που συνεχίζει να ψιλοπερνάει η μπογιά μου...
Κανονικά έπρεπε να στρώσω κώλο και να γράψω ένα βιβλίο για "Τις γυναίκες της ζωής μου". Με λίγη τύχη θα μπορούσε να γίνει μπεστ σέλερ και να κονόμαγα και μερικά φράγκα.
Αλλά, το ομολογώ, πως είμαι τεμπέλης. Γι’ αυτό και εκτονώνω τον συγγραφικό μου οίστρο στις μικροϊστορίες του ιστολογίου...
Αλλά κάτι βράδια σαν απόψε, που ήπια μερικές ρακές και χαλάρωσα, δεν μπορώ να μην θυμηθώ πολλές απ’ τις τραγελαφικές καταστάσεις του γκομενικού παρελθόντος μου. Και κάθομαι λίγο και το φιλοσοφώ...
Κατέληξα, που λέτε, πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε "κεραυνοβόλος έρωτας". Απλά, βρίσκουμε έναν τρόπο να πούμε κάπως ευγενικά τη μεγάλη καύλα, τον άγριο και πρωτόγονο πόθο μας.
Αλλά το ξεκαύλωμα μ’ ένα "στα γρήγορα" είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ τη σχέση. Οι σχέσεις είναι σαν τον κήπο που θέλει πολύ δουλίτσα και προσπάθεια για να σου δώσει πράγματα. Θέλει υπομονή, χρόνο, κόπο, ενέργεια, συμβιβασμούς, αγγαρείες. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τόσες θυσίες; Τι να πω... δεν ξέρω κι αν αξίζει τον κόπο τελικά. Η σχέση είναι μια ατέλειωτη πορεία που σε κάθε βήμα της σε περιμένουν νέες προκλήσεις.
Αλλά ένα είναι σίγουρο: αυτό που σου φάνηκε τόσο χαριτωμενιά στο πρώτο ραντεβού, σε λίγο θα σε αφήνει αδιάφορο, και λίγο αργότερα μπορεί και να σε εκνευρίζει μέχρι αηδίας...
Μην ακούτε όσα γράφουν τα ελαφρο-λαϊκά περιοδικά. Τα δύο φύλα δεν είμαστε από διαφορετικό πλανήτη. Στα ίδια σκατά μεγαλώσαμε και τα ίδια στερεότυπα φάγαμε στη μάπα. Προσωπικά έχω σιχαθεί ν’ ακούω μαλακίες του τύπου οι άντρες μένουν πάντα μωρά, ενδιαφέρονται μόνο για σεξ-ποδόσφαιρο-αυτοκίνητα-φίλους, τους ενδιαφέρει το επάγγελμα περισσότερο απ’ την οικογένεια κ.λπ.
Νομίζω πως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Έχουμε την ίδια ανάγκη συντροφικότητας, ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε, να καλύψουμε τα κενά μας, να βρεθεί κάποιος να μας δώσει αξία-σημασία-ενδιαφέρον. Όλ’ αυτά είναι κοινά σε γυναίκες και άντρες. Κι ας μην το ομολογούμε οι περισσότεροι. Γιατί πρέπει να δείχνουμε δήθεν σκληροί και αυτάρκεις.
Τέλος πάντων, ήδη μακρηγόρησα. Τώρα που πενηντάρισα κάπως ηρέμησα. Σίγουρα είναι και θέμα ορμονικό. Αλλά το εστιάζω κυρίως στο "φιλοσοφικό".
Κατάλαβα, επιτέλους, πως δεν έχει αξία (ούτε και αποτέλεσμα) να προσπαθείς με κάθε τρόπο ν’ αρέσεις. Να προδίνεις τον εαυτό σου, να γίνεσαι μαλάκιο για να τραβήξεις την προσοχή και την αποδοχή των άλλων.
Δεν είμαι από κείνους που λένε "αυτός είμαι και σ’ όποιον αρέσω". Απλά λέω, "αυτός είμαι, προσπαθώ να εξελιχθώ και να βελτιωθώ, αλλά δεν θα γίνω όπως με θες εσύ για να σου αρέσω"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου