Όλοι ξέρουμε πως την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου στις εκκλησίες γίνονται κάθε απόγευμα παρακλήσεις στην Παναγία. Τις ακολουθίες αυτές τις συμπαθώ. Είναι λιγότερο βαρετές απ’ τις κυριακάτικες, διαρκούν λιγότερο κι οι απογευματινές ώρες είναι πιο ανθρώπινες απ’ τα κυριακάτικα πρωινά.
Απόψε αποφάσισα να πάω στην Εκκλησία για την Παράκληση. Επέλεξα τη μονή Πετράκη, που είναι κοντά στο σπίτι μου και έχει και μια σχετική γραφικότητα. Έφτασα λίγο νωρίτερα και περίμενα στο παγκάκι της αυλής. Δίπλα μου τυχαία κάθισε ένας μοναχός απ’ την επαρχία που βρέθηκε για κάποιες δουλειές στην πρωτεύουσα.
Δεν ξέρω τι εντύπωση δίνω. Ούτε αν μοιάζω με ευλαβή και φιλακόλουθο ασκητή. Αλλά ο καλόγερος με ρώτησε:
- Πού δίνεις τον πνευματικό σου αγώνα αδελφέ; Στην Αθήνα;
- Στην Αθήνα...
- Ακατάλληλος τόπος για άσκηση. Καλύτερα να πας σε άλλο μέρος!
- Σαν πού δηλαδή;
- Κάπου που δεν υπάρχουν γυναίκες!
- Μα υπάρχει τόπος χωρίς γυναίκες;
- Ναι! Στην έρημο!
Η χαζοκουβέντα αυτή ξύπνησε μέσα μου μια απ’ τις κλασικές φοβίες μου: τη γυναικοφοβία!
Ο γκουρού μου λέει πως ο φόβος αυτός είναι δική μου επιλογή. Πως υποσυνείδητα προκαλώ ή αναζητώ καταστάσεις που καλλιεργούν, δικαιολογούν ή και ενισχύουν τη φοβία μου. Κι όλ’ αυτά τα κάνω για να αποφύγω τις ευθύνες της δέσμευσης...
Άρα έχω ευθυνοφοβία κι όχι γυναικοφοβία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου