Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019

Με τις νυχτερίδες και τ' αδέσποτα των Εξαρχείων...

Οι δρόμοι μου είναι σπαρμένοι
με λουλούδια και ξυράφια!
Μάλλον πρέπει να χτίσω τη ζωή μου
απ' την αρχή.

Δυο απαλές παλάμες μού κλείνουν τα μάτια:
"πες μου, ποια θα 'θελες να είμαι"...
Αλλά αυτή που πραγματικά θα 'θελα
δεν είναι πλέον τίποτα,
ούτε υπόσχεση, ούτε απειλή...

Τώρα όμως η ζωή 
μού έφερε εσένα.
Η ομορφία σου είναι τόση
που δεν ανήκει ούτε σε σένα.
Αλλά γω ερωτεύθηκα την κρυφή σου φλόγα,
δεν μ' ένοιαζε αν κάψω τα δάχτυλά μου.
Ερωτεύθηκα τον τρόπο που 'σαι
ερμητικά κλειστή
που ζεις διαρκώς σε μια λεπτή
αλλά άθραυστη ισορροπία...
Τίποτα πια δεν με παραξενεύει,
όλα τα περιμένω...

Καθόμαστε στο κατειλημμένο πάρκο
της οδού Ναβαρίνου, στα Εξάρχεια.
Στα πόδια μας το γέρικο μεγαλόσωμο σκυλί
-ελληνικός ποιμενικός-
και πάνω απ' τα κεφάλια μας
μωρά νυχτερίδων εκπαιδεύονται
για τις νυχτερινές τους πτήσεις.
Κι εσύ πάλι μου κάνεις την ίδια ερώτηση:
"γιατί ήρθαμε εδώ?"...

Μου αρέσει που δεν φοράς ποτέ τακούνια.
Οι γυναίκες που φοράνε τακούνια
σνομπάρουν τη γη.
Φοράς τόσο όμορφα το σάλιο σου
για κραγιόν.
Είσαι πολύ νέα, αν κι όχι ανέγγιχτη.
Αλλά απεχθάνεσαι τη βιασύνη
αυτών που προσπαθούν να σ' αγγίξουν...

Το στήθος σου ήταν το πιο ωραίο πράγμα
που φίλησα στη ζωή μου.
Πιο ωραίο κι απ' την πανσέληνο.
Μαζί σου θάμπωσαν οι εικόνες των γυναικών
που αγάπησα.
Άρχισα να ξεχνώ τους σκοτεινούς διαδρόμους
που οδηγούσαν σ' άγνωστα δωμάτια
και σε γυμνά κορμιά.
Αλλά χθες το βράδυ 
ανέπνεες εξαντλημένη.
Το κατάλαβα...
στον ύπνο σου με είχες ήδη χωρίσει.

Τώρα περνάω τις παγωμένες νύχτες
με τ' αδέσποτα σκυλιά των Εξαρχείων.
Μοιραζόμαστε τον ίδιο φόβο
της αιώνιας πείνας και του "ξουτ".

Δεν υπάρχουν σχόλια: