Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Β' - Κύμα πικρό...)

Ήταν τέλη του 1969, δεν είχα κλείσει ακόμα τα δυο χρόνια, και σ’ ένα νυχτερινό κέντρο στο Αιγάλεω, "Σου Μου" νομίζω το ’λεγαν, γινόταν το αδιαχώρητο. Καπνός, λουλούδια, γυναίκες, ζεϊμπέκικα... 

Τραγούδαγε η Ανθούλα Αλιφραγκή, και τη συνόδευε ένα αγόρι πίσω από μια κιθάρα και με μπάσα φωνή. Το έλεγαν Στράτο Διονυσίου.

Λίγους μήνες αργότερα, το 1972 πλέον, ο Νίκος Φώσκολος έκανε τα γυρίσματα της ταινίας "Ορατότης μηδέν". Κι ανέθεσε στον Λευτέρη Παπαδόπουλο να γράψει ένα τραγούδι που να ’χε μέσα τη φράση "Κύμα πικρό". 

Ο Λευτέρης, τεράστιο στιχουργικό ταλέντο, έγραψε το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" που το μελοποίησε ο Μίμης Πλέσσας και το τραγούδησε ο Στράτος. Κι αυτό έντυσε μια απ’ τις πιο εμβληματικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου.  Είναι η στιγμή που ο Νίκος Κούρκουλος με το μαύρο μακό βάζει φωτιά στα φτωχικά του υπάρχοντα βυθισμένος στην απελπισία...

Έκτοτε το τραγούδι αυτό παίζεται παντού και συνέχεια. Ακόμα και σε γάμους! Σε όλα τα γαμήλια γλέντια εξιτάρονται με τη φράση "Η ζωή εδώ τελειώνει"...

Το τραγούδι αυτό, σύμβολο αρρενωπότητας, ταιριάζει σε κάθε ασυμβίβαστο χαρακτήρα που ακούγοντας τα πονεμένα λόγια του λαϊκού άσματος ξορκίζει τον πόνο του κι απελευθερώνεται. Είναι μια μικρή τελετουργία πόνου και λύτρωσης...

Κάθε φορά που είμαι ζοχαδιασμένος ή συφιλιασμένος το βάζω να παίζει...

Κατά τ’ άλλα η ζωή τραβούσε το δρόμο της. Το 1972 ο Καντάφι παίρνει την εξουσία της Λιβύης, ο Σάκης Καράγιωργας καταδικάζεται σε ισόβια απ’ τη Χούντα, ο Μανώλης Χιώτης πεθαίνει αιφνίδια στα 49 του, κι οι συνταγματάρχες στις 21 Μαϊου δίνουν προθεσμία μιας βδομάδας στους χίπις ν’ αποχωρήσουν απ’ τα Μάταλα της Κρήτης...

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου φωτιά που μ’ έχει κάψει
για τα φτωχά τα νιάτα μου
κανένας δε θα κλάψει
Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει
σβήνει το καντήλι μου
κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι
φεύγει απ’ τα χείλη μου
Κύμα πικρό στην πλώρη μου
και τα πανιά σκισμένα
ούτε αδελφός αγόρι μου
δε νοιάστηκε για σένα
Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει
σβήνει το καντήλι μου
κι η ψυχή, η ψυχή σαν χελιδόνι
φεύγει απ’ τα χείλη μου