Έφεγγε μετά τη βροχή.
Κι εγώ εκεί...
στις χαμοκέλες
και στ’ άθλια γιαπιά
στα τρελά τρέχω.
Η νύχτα γλιστρά.
Μετράω τον ουρανό
και τον βρίσκω λιγότερο
(κι απόψε δεν έκανα
αυτό που ’χα να κάνω).
Νύχτα μάγισσα
τρώει τη μέρα.
Τοπίο στενό
στενοί άνθρωποι.
Ταξίδια που δεν έγιναν
λόγια που δεν ειπώθηκαν
η καρδιά μου σκορπίζει
σε κύβους.
(Τα καλύτερα όνειρα
τα βλέπω πάντα ξύπνιος)
Έφτασα!
Μπαίνουν στο μαγαζί
ένα-ένα τα ομορφόπαιδα.
Γανυμήδηδες
με κάτασπρες φτερούγες.
καβάλα σε μεγάλες μηχανές.
Αχ!
Πόσο τρυφερά λικνίζονται
στο πύρωμα της σάρκας...
2 σχόλια:
Ο ΕΥΡΥΜΑΝΘΕΙΟΣ ΚΑΦΡΟΣ
Ειναι η ζωη μας μια αχνιστή κουραδα απο γελάδα
που απ' την ταρατσα επεσε πολυοροφου κτηριου
κι αφου εσκασε με πάταγο πολυ στο πεζοδρομιο
σκορπιστηκε ολογυρα σε μια μεγαλη ακτίνα
Ολα οισα γίναν μεχρι εδω ευκόλως εξηγούνται
-ο νομος της βαρυτητας και η ορμη της κρουσης-
μα υπαρχει ενα ερωτημα που απαντηση γυρευει:
Πως διαολο ανεβηκε η γελαδα στην ταρατσα;
Καποιος τότε πεταχτηκε μες το πολύβουο πληθος
και ειπε με το ασανσερ πως ειδε ν' ανεβάζουν
-καποιοι με ρουχα πλουμιστα και γενεια- την κουραδα
μα γυρω, οσο κι αν κοιταξε, γελαδα δεν υπήρχε!
Ολοι οσοι τον ακουσανε να λεει αυτα τα λογια
συγχυστηκαν και ρωταγαν ποιος ειναι αυτος ο ξενος
που ετσι πολυ παραξενα κι αδιαντροπα μιλαει
ως που κινήσαν κι έφυγαν και τον αφήκαν μόνο.
Μοναχα εναν ζήτουλας δεν εφυγε μαζι τους
μα εμεινε ατάραχος εκει να τον κοιταζει
λεγοντας "Θα 'σαι σιγουρα ο Ευρυμανθιος Κάφρος"
θαυμάζοντας απο κοντα την ευρυμάνθειά του!
να δείξω κι εγώ λίγο την ευρυμάνθιά μου?
Το ότι βρέθηκε στην ταράτσα μια γελαδινή κουράδα
δεν σημαίνει απαραίτητα πως ανέβηκε κει πάνω το
συμπαθές ζωντανό!
Δημοσίευση σχολίου