Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Α' - Δεν θα λείψω σε κανέναν!)

Η Ελλάδα για τη Δύση είναι ανατολή και για την Ανατολή είναι δύση. Αυτό είναι λίγο πρόβλημα. Ίσως όμως και να μην είναι. Ποιος ξέρει...

Είμαι 52 ετών και νιώθω νέος και υγιής. Αλλά ο άνθρωπος είναι γενικά ευάλωτος. Ιδιαίτερα όσο περνούν τα χρόνια. Μάλλον δεν θα ξανάχω την ευκαιρία να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, στην Ασία, που πάντα τόσο με εξίταρε. 

Κι όταν λέω ταξίδι δεν εννοώ αυτά που οργανώνουν τα γνωστά τουριστικά γραφεία. Εγώ το ταξίδι το θέλω "οδύσσεια", αλητεία με την καλή έννοια, σαν τους χίπις στα Μάταλα τέλη δεκαετίας του '60...

Τώρα, γιατί στην ηλικία μου και στην εποχή μας εγώ γουστάρω να ζω χίπικα, είναι άλλο θέμα. Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως δεν έζησα την εφηβεία στα γεμάτα, οπότε με κυνηγούν εκκρεμότητες απ' το παρελθόν. Όσα δεν έζησα στο τότε ζητούν το μερτικό τους απ' το τώρα...

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω το τελευταίο μεγάλο της ζωής μου ταξείδιον. Πακιστάν, Αφγανιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Ταϊλάνδι, Κίνα, Ιαπωνία, Σρι Λάνκα κ.λπ. Δεν το λες ούτε εύκολο ούτε κι ακίνδυνο. Αλλά το τραίνο της ζωής φεύγει και δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες...

Ο γιατρός μου έχει δύο ενστάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τον κορωνοϊό. Προσωπικά δεν τον θεωρώ σοβαρό κίνδυνο. Όχι γιατί είμαι συνομωσιολόγος. Αλλά γιατί τόσους μήνες στην Αθήνα συναναστράφηκα με τόσο κόσμο που αποκλείεται λογικά να μην διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με τον ιούλη. 

Οπότε, είτε υπήρξα ασυμπτωματικός φορέας, είτε τον πέρασα στο πόδι, γιατί κάτι ιοσούλες με ταλαιπώρησαν φέτος την άνοιξη.

Η δεύτερη ένσταση του γιατρού μου έχει να κάνει με κάποιες ενδημικές ασθένειες των περιοχών που θα επισκευτώ. Οπότε επιβάλλεται ο εμβολιασμός μου. 

Έλα όμως που εγώ έχω ενεσοφοβία. Αυτή τη φοβία δεν την είχα πάντα. Την απέκτησα εκεί γύρω στα 10. Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως τότε διαπίστωσα πως οι παρεμβάσεις των γονέων στη ζωή μου ήταν επί της ουσίας αρνητικές. Κι έτσι αποφάσισα να μην ξαναεπιτρέψω σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε να ξαναμπεί στη ζωή μου (άρα και στο σώμα μου) με το πρόσχημα πως το κάνει για το καλό μου. Με αποτέλεσμα να αποκτήσω ενεσοφοβία και εμβολιοφοβία!

Χθες ανακοίνωσα σε κάποιους στενούς φίλους και συγγενείς την απόφασή μου να κάνω αυτό το μακρινό κι ίσως πολύμηνο ταξίδι. Όλοι τους ενθουσιάστηκαν και με παρότρυναν να προχωρήσω. Να σας πω την αμαρτία μου, αυτό με στεναχώρησε αρκετά. 

Πίστευα πως τα πρόσωπα που πραγματικά με αγαπούν δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμένα. Πως θα ασκούσαν βέτο και θα επέμεναν να ματαιώσω την αποδημεία μου. Τελικά αποδείχθηκε πως δεν με έχει κανένας ανάγκη. Κι αυτό, όσο να 'ναι, με συγκλόνησε. Ευτυχώς που υπάρχει και ο ψυχαναλυτής μου να με ισορροπεί. Μου είπε απλά πως ούτε κι εγώ έχω ανάγκη εκείνους. Γιατί αν τους είχα δεν θα αποφάσιζα να φύγω από κοντά τους...

Τελικά τι θα μου λείψει?

Κυρίως η πόλη που τόσο αγαπάω. Δε νιώθω Έλληνας αλλά Αθηναίος. Κι ας γεννήθηκα-μεγάλωσα στο Καρπενήσι. Η Αθήνα είναι ο απόλυτος έρωτάς μου. Που κάθε μέρα, σε κάθε στενό της μου επιφυλλάσσει και μία έκπληξη.

Επίσης θα μου λείψει κι ο Θρύλος. Δεν θα είμαι στην απονομή του 45ου τίτλου της ιστορίας του.

Κι αν ο Κούλης προκηρύξει πρόωρες εκλογές, θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν θα ψηφίσω.

Κι αν αποφασίσει κάποιος συγγενής μου να αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο... δεν θα είμαι στην κηδεία του.