Να τι παθαίνεις αν ερωτευτείς τον έρωτα!

Προσωπικά δεν είχα ως τώρα ποτέ θεματάκια με την ηλικία μου. Άκουγα τους άλλους πως το βίωναν ως κάτι δυσάρεστο, αλλά εγώ το θεωρούσα μια άχρηστη εσωτερική αναταραχή. Ποτέ δεν ένιωσα φόβο ή πανικό καθώς οι δεκαετίες διαδέχονταν η μία την άλλη. 

Ούτε προσπάθησα να ξορκίσω τους δαίμονές μου αποκαλώντας όλο αυτό το ψυχολογικό μπάχαλο, ως υπαρξιακή αγωνία, μπας και φυσήξει μια αύρα διανόησης και τη σκαπουλάρω φτηνά...

Αλλά να που πιάνω τον εαυτό μου να έχει προσβληθεί απ’ το Σύνδρομο του Ξεμωραμένου. Αν και από ανέκαθεν ξεμωραμένος ήμουνα, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα.

Την περνάω κάπου 25 χρόνια. Ίσως και παραπάνω. Εκείνη με πλησίασε με στυλ νωχελικό κι αιθέριο. Χείλη ελαφρώς μισάνοιχτα και μπλούζα ξεκούμπωτη. Είχε ένα πακετάκι πολύ δελεαστικό. Νιάτα, δροσιά, απόμακρο και αινιγματικό βλέμμα, ήξερε να σωπαίνει με τελειότητα.

Νόμισα πως την ερωτεύτηκα. Αλλά τελικά εκείνο που ερωτεύτηκα ήταν η εξιδανίκευσή της. Το γνωστό παιχνιδάκι του μυαλού. Που γάιδαρο βλέπεις και για καθαρόαιμο άτι το περνάς. Στην πραγματικότητα δεν ερωτεύτηκα εκείνη αλλά τον ίδιο τον έρωτα...

Αλλά δεν είμαι και κανένας χθεσινός. Γρήγορα ήρθα στα συγκαλά μου, άνοιξαν τα μάτια μου και τα είδα όλα πιο ξεκάθαρα. 

Αυτό το στυλ της σιωπής, που την έκανε να δείχνει διαρκώς παρούσα-απούσα, άρα πιο γοητευτική, δεν ήταν τίποτ’ άλλο απ’ την ανυπαρξία κάθε δυνατότητας να συνομιλήσει στοιχειωδώς για οποιοδήποτε θέμα.

Κι η απόλυτη αδιαφορία της δεν ήταν μια φιλοσοφημένη στάση ζεν, όπως εγώ έσπευσα να την ερμηνεύσω. Απλά ήταν ένα εντελώς άβουλο κι αδιάφορο πλάσμα.

Κι εκείνο το "όλα-καλά-μωρέ", που στην αρχή θεωρούσα σούπερ χαριτωμενιά, άρχισε να μου τη δίνει στα νεύρα. Πώς "όλα καλά"; Πού ζεις χρυσό μου. Δεν βλέπεις γύρω σου; Ή απλά έχεις μάθει να στα δίνουν όλα έτοιμα και στο χέρι;

Η μικρά, για να μην τα πολυλογώ, το μόνο αξιόλογο που διέθετε ήταν μια στρατηγική γοητείας. Που κι αυτή την ασκούσε έτσι, στο γενικά κι αόριστα. Αδυνατούσε να την εστιάσει, όπως τουλάχιστον κάνουν οι κωλοπετσωμένες της ηλικίας της.

Κλείνω με το εύστοχο σχόλιο ενός κολλητού: "Γιατί δεν μπορείς να ικανοποιηθείς μ’ αυτά που έχεις; Στο κάτω-κάτω δεν είναι και λίγα!"...