Καταστροφικά πρώτα ραντεβού! (Β‘ - Ολέθρια Σχέση)

Είχαμε γνωριστεί στο φέις και μετά από δυο μήνες ανταλλαγής μηνυμάτων κ.λπ. αποφασίσαμε να βρεθούμε κι από κοντά. Ραντεβού στην πλατεία Βαρνάβα, στο Παγκράτι.

Η Ν. βάζω στοίχημα πως ήταν μια γυναίκα συγκροτημένη και με αυτοπεποίθηση. Αλλά δεν ξέρω πώς και γιατί, όταν βρεθήκαμε από κοντά έχασε την αυτοσυγκέντρωσή της. Και την ισορροπία της. 

Αντί ν' αφήσει τον χρόνο να διαγράψει την πορεία του, αγχώθηκε κι άρχισε μια απελπισμένη προσπάθεια να μου αποδείξει πόσο έξυπνη, προικισμένη, επιθυμητή κι αναντικατάστατη ήταν.

Στην αγωνία της να την συμπαθήσω το μόνο που κατάφερε ήταν να αυτοϋπονομευθεί. Να φανεί μόνη κι απεγνωσμένη. Σα να μην έχει τίποτ' άλλο να κάνει απ' το να ασχολείται μαζί μου και να ψάχνει αφορμές να ξαναβρεθούμε.

Δεν έδειχνε να έχει αντιληφθεί πως ακόμα κι αν κάνει σχέση μαζί μου, μαζί σου, δεν έχει σημασία με ποιον, σε καμιά περίπτωση αυτή η σχέση δεν είναι όλη της η ζωή. Δεν μπορεί ένας άντρας που μόλις γνώρισες να μονοπωλεί τα όνειρά σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Είναι πολύ ανόητο και επικίνδυνο να προσφέρεις τόση δύναμη σε έναν άγνωστο.

Είμαι σίγουρος πως αν κάναμε σχέση, κάθε φορά που θα αργούσα να επικοινωνήσω μαζί της πάνω από μια ώρα, θα έβγαζε το συμπέρασμα πως είτε πέθανα (στην καλύτερη) είτε πως ήμουν στο κρεβάτι με κάποια άλλη (στη χειρότερη περίπτωση).

Τέτοια αγκιστρώματα είναι τρομακτικά. Φέρνουν στο μυαλό σου σκηνές απ' την ταινία Ολέθρια Σχέση. Πρέπει να διακόπτεις κάθε επαφή πριν τα πράγματα πάρουν χειρότερη τροπή.

Έτσι κι εγώ, έβαλα το καπελάκι μου στραβά κι είπα "άντε γεια"!