Στον "Κάβο" δεν είχαμε όνομα. Φωνάζαμε ο ένας τον άλλον με βάση την εθνικότητά του. Ο Ρώσος, ο Ολλανδός, ο Γραικός... Τι ειρωνεία θεέ μου! Τα έθνη μας, που μας είχαν ουσιαστικά απαρνηθεί, έγιναν στον "Κάβο" οι μόνες μας ταυτότητες!
Τελικά, ένα κατάλαβα ως τώρα. Πατρίδα σου είναι εκεί που βρίσκεσαι, που κανείς δεν σε ενοχλεί ούτε ρωτάει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι, τι κάνεις και τι γράφει το γαμημένο το ποινικό σου μητρώο.
Όλοι το ξέραμε ποια θα ήταν η μοίρα του "Κάβου". Κάποια στιγμή, όταν ο κύκλος της βρώμικης δουλειάς θα έκλεινε, θα τον φούνταραν σε μια ξέρα για να πάρουν οι πλοικτήτες την αποζημίωση. Γι' αυτό ο καθένας μας έκανε το κουμάντο του. Σχεδίαζε τη σωτηρία του.
Για έναν Καρπενησιώτη σαν κι εμένα, που δεν ήξερα καν κολύμπι, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Φυσικά, δεν είχα ελπίδα να επιβιβαστώ σε μια απ' τις αξιόπιστες σωσίβιες λέμβους. Αυτές προορίζονταν για τον καπετάνιο και τους ανώτερους αξιωματικούς. Ούτε μπορούσα να ελπίζω να επιβιώσω πάνω σε κάποιο κομμάτι του πλοίου. Παλιά, που τα καράβια ήταν ξύλινα, είχες περισσότερες ελπίδες να σωθείς. Τώρα, που είναι όλο λαμαρίνα και μέταλο, τίποτα δεν στέκεται στην επιφάνεια της θάλασσας...
Όμως, κι εμένα κάπου με βόλευε ένα ναυάγιο. Αν την έβγαζα καθαρή θα είχα μια τέλεια δικαιολογία για την απώλεια των χαρτιών που δεν είχα. Επιπλέον θα θεωρούμουν έμπειρος θαλασσόλυκος και κανένας δεν θα τολμούσε να με ρωτήσει "Δουλέψατε στον Κάβο? Και για ποιο έγκλημα καταζητείστε?"...
Αν το καλοσκεφτείς, ναύτης στον "Κάβο" είναι χίλιες φορές καλύτερα απ' το να καταταχθείς στη Λεγεώνα των Ξένων. Εκεί δεν αντέχεις, λιποτακτείς, σε επικηρύσσουν και βρίσκεσαι να περιφέρεσαι μόνος στις ερήμους της Βόρειας Αφρικής έχοντας πίσω σου να σε κυνηγάνε καμιά πεντακοσαριά Μαροκίνοι για να σε παραδώσουν και να πάρουν την αμοιβή!
Τελικά, το προμελετημένο ναυάγιο συνέβη. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω. Αν δεν δεις τα κύματα να σκάνε πάνω στο σαπιοκάραβο σαν γιγάντια μαύρα τέρατα, δεν θα καταλάβεις τίποτα. Κι αν δεν ακούσεις αυτόν τον τρομέρο θόρυβο που σημαίνει πως το πρώην πλοίο κόπηκε στα δύο, θα σου φανούν όλα παραμύθια.
Είχα φροντίσει να τυλίξω γύρω απ' τη μέση μου ένα τεράστιο καραβόσχοινο. Ήταν το μόνο αυτοσχέδιο σωσσίβιο που μπόρεσα να σκεφτώ. Αλλά την έκανε τη δουλίτσα του.
Το πόσο θαλλασινό νερό κατάπια, μόνο ο Ποσειδώνας το ξέρει. Στο τέλος, ημιλιπόθυμος απ' την εξάντληση και την υποθερμία άρχισα να έχω παραισθήσεις. Νόμιζα πως έβλεπα τα φώτα μιας τεράστιας πόλης, σα να λέμε τη Νέα Υόρκη. Αλλά απλά έβλεπα μόνο τ' αστέρια τ' ουρανού.
Μη ρωτήσετε αν έζησα. Φαντάζομαι δεν πληκτρολογεί ένα φάντασμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου