Στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, που ξεκαλοκαιριάζουμε παρέα! (Β‘)

 

Τ' απόβραδο σιμώνει σα διαβάτης

κι η καρδιά μου μόνη, κι ας βλέπει τόσο κόσμο,

σαν το νερό που λάμπει στο χορτάρι μοναχό

και μιλά στις μαύρες ρίζες.

Δεν θα βρεθεί ένας ποταμός, να 'ναι για με πλωτός

μια ζεστασιά απλωμένη σαν προβιά

ήρεμη σαν το κοιμισμένο αγρίμι;

Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές

μαδώντας ίσκιους από κυπαρίσσια

θα φύγεις όπως ήρθες...

Μαζί περπατήσαμε, μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο

μαζί θα δοκιμάσουμε την ίδια πίκρα τ' αποχωρισμού.

Τη νύχτα εκείνη του άι-Γιάννη θα σβήσουν όλες οι κραυγές

θα ξανακούσω μες στο κορμί μου τις φωνές

της μοναξιάς και της σιωπής...

Το καράβι που ταξιδεύω το λεν ΑΓΩΝΙΑ

τα χέρια που μ' άγγιξαν δεν μου ανήκουν.

Μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός

να κρατηθώ μες στη φυγή...

Τρικύμισμα της θάλασσας... ο κόσμος είν' απλός.

Ψυχή μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει!

Είμαι μόνος, σκοτεινός στη νύχτα

κ' ακυβέρνητος σαν άχειρο στ' αλώνι.

Ώσπου φάνηκες εσύ, γυμνή γυναίκα

(το ρόδι που έσπασε ήταν γεμάτο αστέρια)

Μου υπόσχεσαι μια ακύμαντη γαλάζια θάλασσα

μες στην καρδιά του ερχόμενου χειμώνα.

Βωμοί γκρεμισμένοι κι οι φίλοι ξεχασμένοι

στεγνώνει η αγάπη σε τρύπιες ψυχές.

Κι η ζωή παλεύει να περάσει

σαν φουσκωμένο ποτάμι απ' την τρύπα μιας βελόνας...