Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες.
Φύσηξε Θεέ μου να γίνουν πεταλούδες...
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2021
Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (Ε')
Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ήταν
όταν έμενα σε μια σοφίτα
έτρωγα μόνο κρουασάν
και μουχλιασμένο ψωμί
έπλενα τα εσώρουχά μου στη σκάφη με τάιντ
το κεφάλι μου φλέγονταν από λέξεις
και το κορμί μου από πάθος.
9 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Η 43η ιστορία ζεν (από τις 101) λέει:
43. Zen in a Beggar’s Life Tosui was a well-known Zen teacher of his time. He had lived in several temples and taught in various provinces. The last temple he visited accumulated so many adherents that Tosui told them he was going to quit the lecture business entirely. He advised them to disperse and to go wherever they desired. After that no one could find any trace of him. Three years later one of his disciple discovered him living with some beggars under a bridge in Kyoto. He at once implored Tosui to teach him. 'If you can do as I do for even a couple of days, I might,' Tosui replied. So the former disciple dressed as a beggar and spent a day with Tosui. The following day one of the beggars died. Tosui and his pupil carried the body off at midnight and buried it on a mountainside. After that they returned to their shelter under the bridge. Tosui slept soundly the remainder of the night, but the disciple could not sleep. When morning came Tosui said: 'We do not have to beg food today. Our dead friend has left some over there.' But the disciple was unable to eat a single bite of it. ‘I have said you could not do as I.' concluded Tosui. 'Get out of here and do not bother me again.'
Η ιστορία είναι συμβολική. Εάν δεν μπορείς να ζήσεις με λίγα, δεν μπορείς να μετατοπίσεις τη συγκέντρωσή σου από τις πεποιθήσεις, τις κοινωνικές επιδιώξεις και το κοινωνικό status, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις το ζεν (=φυσικός εαυτός). Θα πρέπει να αδειάσεις πρώτα από όσα έμαθες από μικρός σταδιακά μέσα στην οικογένεια και στην κοινωνία που σου αποσπούν την προσοχή και που έχεις μάθει να τα θεωρείς θεμελιώδη, χωρίς όμως να είναι τόσο σημαντικά.
Η 1η ιστορία πάει ως εξής:
1. A Cup of Tea Nan-in, a Japanese master during the Meiji era (1868-1912) received a university professor who came to inquire about Zen. Nan-in saved tea. He poured his visitor's cup full, and then kept on pouring. The professor watched the overflow until he no longer could restrain himself. 'It is overfull. No more will go in!' ‘Like this cup,' Nan-in said. ‘You are full of your own opinions and speculations. How can I show you Zen unless you first empty your cup? '
Δες επιτέλους το Peaceful Warrior (2006), το έχω ξαναπροτείνει.
- Everyone wants to tell you what to do and what's good for you. They don't want you to find your own answers, they want you to believe theirs. -Let me guess, and you want me to believe yours. - No, I want you to stop gathering information from the outside and start gathering it from the inside.
- I think you should continue your training as a gymnast. A warrior does not give up what he loves, Dan. He finds the love in what he does. - Look at me! I have a metal rod in my leg. - A warrior is not about perfection, or victory, or invulnerability. He's about absolute vulnerability. That's the only true courage. - What kind of training you think I could do? I just had an accident! - The accident is your training. Life is choice. You can choose to be a victim or anything else you'd like to be. - Just ignore what happened to me? - A warrior acts, only a fool reacts. - What if I can't do it? - That's the future. Throw it out. - Well, how would we start? - There is no starting or stopping, only doing.
πάντως, δεν συμμερίζομαι τη θεωρία ότι η γνώση και η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας, κάτι σαν θεϊκό στοιχείο...
ναι, να δημιουργήσουμε τις πεποιθήσεις μας, αλλά κυρίως βάσει στοιχείων που αντλούμε απ την εξωτερική πραγματικότητα, και στη συνέχεια με τη δική μας επεργασία και κοσκίνισμα...
αλλά μου αρέσει η προτροπή να ενεργούμε και να μην αντιδρούμε
Το μέσα μας δεν το λέει με μεταφυσικό ή νοησιαρχικό τρόπο. Εννοεί να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας, να παρατηρούμε τον εαυτό μας, το σώμα μας για παράδειγμα τί θέλει, πότε θέλει ανάπαυση, πότε να φάει, να μην προσκολλούμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις, την κοινωνική μάσκα, τα πρέπει, τα ιδανικά της εποχής και σε συνδυασμό με την εμπειρία μας (εξωτερική πραγματικότητα που γράφεις). Οι αισθήσεις (που μεταφέρουν τα εξωτερικά ερεθίσματα) έχουν μεγάλη σημασία στο ζεν και τάο, μόνο όταν τις αφήνουμε να λειτουργούν απρόσκοπτα, χωρίς το μαστίγιο του εγώ, θεωρείται ότι είμαστε ο φυσικός μας εαυτός.
Δεν υποστηρίζεται η μηδενιστική απόρριψη των πάντων ή οι υπαρξιστικές φλυαρίες της δυτικής διανόησης, αλλά η μη-προσκόλληση προσκειμένου να επιτευχθεί η μη-σκέψη και η μη-δράση (αβίαστη χωρίς πίεση δράση). Ο A. Watts λέει ότι το τάο ήταν η συμπληρωματική όψη του κομφουκιανισμού: ο κομφουκιανισμός με την κοινωνική ηθική του μετέτρεπε το παιδί σε μέλος της κοινωνίας και του κράτους, ενώ ο ταοισμός αναλάμβανε να ξανακάνει τον ενήλικα παιδί. Είναι μία άποψη. Σαν ιδέα ακούγεται πολύ ολοκληρωμένο και ψαγμένο, όχι όπως τα δυτικά φληναφήματα και οι αμπελοφιλοσοφίες (μεγαλοιδεατισμός, παχιά λόγια και υψηλά ιδανικά).
ΥΓ: Υπενθυμίζω ότι όσοι κάνουν κακό στους άλλους, έχουν κάνει πρώτα κακό με κάποιον τρόπο στον εαυτό τους. Καμία εξαίρεση. Ψάξτο αυτό.
Τα παιδιά είναι πιο αυθόρμητα και λειτουργούν αυθεντικότερα. Από την άποψη αυτή, ναι, αξίζει να ξαναγίνουμε παιδιά!
Νομίζω πως και η σύγχρονη ψυχανάλυση συμφωνεί με το υστερόγραφό σου. Όποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του δεν κατακρίνει, δεν κουτσομπολεύει, δεν αντιδρά βίαια και ούτε λειτουργεί αντικοινωνικά...
«Μας είπε να φανταστούμε ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Έκανε το αντίθετο. Να τον, με εκατομμύρια δολάρια και γιοτ και αγροκτήματα και εξοχικό, να γελάει με ανθρώπους σαν εμένα που πιστέψαμε τα ψέματα, αγοράσαμε δίσκους και χτίσαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας γύρω από τη μουσική του». https://www.iefimerida.gr/stories/poios-dolofonise-ton-tzon-lenon
No Man of God (2021) https://www.imdb.com/title/tt13507778/
9 σχόλια:
Η 43η ιστορία ζεν (από τις 101) λέει:
43. Zen in a Beggar’s Life
Tosui was a well-known Zen teacher of his time. He had lived in several temples and taught in various provinces. The last temple he visited accumulated so many adherents that Tosui told them he was going to quit the lecture business entirely. He advised them to disperse and to go wherever they desired. After that no one could find any trace of him.
Three years later one of his disciple discovered him living with some beggars under a bridge in Kyoto. He at once implored Tosui to teach him.
'If you can do as I do for even a couple of days, I might,' Tosui replied.
So the former disciple dressed as a beggar and spent a day with Tosui. The following day one of the beggars died. Tosui and his pupil carried the body off at midnight and buried it on a mountainside. After that they returned to their shelter under the bridge. Tosui slept soundly the remainder of the night, but the disciple could not sleep. When morning came Tosui said:
'We do not have to beg food today. Our dead friend has left some over there.'
But the disciple was unable to eat a single bite of it.
‘I have said you could not do as I.' concluded Tosui. 'Get out of here and do not bother me again.'
Η ιστορία είναι συμβολική. Εάν δεν μπορείς να ζήσεις με λίγα, δεν μπορείς να μετατοπίσεις τη συγκέντρωσή σου από τις πεποιθήσεις, τις κοινωνικές επιδιώξεις και το κοινωνικό status, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις το ζεν (=φυσικός εαυτός). Θα πρέπει να αδειάσεις πρώτα από όσα έμαθες από μικρός σταδιακά μέσα στην οικογένεια και στην κοινωνία που σου αποσπούν την προσοχή και που έχεις μάθει να τα θεωρείς θεμελιώδη, χωρίς όμως να είναι τόσο σημαντικά.
Η 1η ιστορία πάει ως εξής:
1. A Cup of Tea
Nan-in, a Japanese master during the Meiji era (1868-1912) received a university professor who came to inquire about Zen. Nan-in saved tea. He poured his visitor's cup full, and then kept on pouring. The professor watched the overflow until he no longer could restrain himself.
'It is overfull. No more will go in!'
‘Like this cup,' Nan-in said. ‘You are full of your own opinions and speculations. How can I show you Zen unless you first empty your cup? '
Σωστό!
Αν δεν απελευθερωθούμε απ’ όσα μας έχουν
γανώσει το μυαλό μας οι γονείς, τα σχολεία και η κοινωνία,
δεν πρόκειται να εξελιχθούμε!
Ο σπόρος του σιταριού πρέπει πρωτα να "πεθάνει" για
να βγάλει καρπό!
Αλλά χρειάζεται κι ένα ισχυρό κίνητρο ρε φίλε!
Ας πούμε ένα ... καλό μουνί!
Η άποψή μου είναι ότι χρειάζεται κότσια, που είναι πολύ πιο σημαντικά από IQ και τα σχετικά.
Δες επιτέλους το Peaceful Warrior (2006), το έχω ξαναπροτείνει.
- Everyone wants to tell you what to do and what's good for you. They don't want you to find your own answers, they want you to believe theirs.
-Let me guess, and you want me to believe yours.
- No, I want you to stop gathering information from the outside and start gathering it from the inside.
- I think you should continue your training as a gymnast. A warrior does not give up what he loves, Dan. He finds the love in what he does.
- Look at me! I have a metal rod in my leg.
- A warrior is not about perfection, or victory, or invulnerability. He's about absolute vulnerability. That's the only true courage.
- What kind of training you think I could do? I just had an accident!
- The accident is your training. Life is choice. You can choose to be a victim or anything else you'd like to be.
- Just ignore what happened to me?
- A warrior acts, only a fool reacts.
- What if I can't do it?
- That's the future. Throw it out.
- Well, how would we start?
- There is no starting or stopping, only doing.
πάντως, δεν συμμερίζομαι τη θεωρία ότι η γνώση
και η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας, κάτι σαν
θεϊκό στοιχείο...
ναι, να δημιουργήσουμε τις πεποιθήσεις μας, αλλά
κυρίως βάσει στοιχείων που αντλούμε απ την εξωτερική
πραγματικότητα, και στη συνέχεια με τη δική μας
επεργασία και κοσκίνισμα...
αλλά μου αρέσει η προτροπή να ενεργούμε και να μην
αντιδρούμε
Το μέσα μας δεν το λέει με μεταφυσικό ή νοησιαρχικό τρόπο. Εννοεί να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας, να παρατηρούμε τον εαυτό μας, το σώμα μας για παράδειγμα τί θέλει, πότε θέλει ανάπαυση, πότε να φάει, να μην προσκολλούμαστε στις κοινωνικές συμβάσεις, την κοινωνική μάσκα, τα πρέπει, τα ιδανικά της εποχής και σε συνδυασμό με την εμπειρία μας (εξωτερική πραγματικότητα που γράφεις). Οι αισθήσεις (που μεταφέρουν τα εξωτερικά ερεθίσματα) έχουν μεγάλη σημασία στο ζεν και τάο, μόνο όταν τις αφήνουμε να λειτουργούν απρόσκοπτα, χωρίς το μαστίγιο του εγώ, θεωρείται ότι είμαστε ο φυσικός μας εαυτός.
Δεν υποστηρίζεται η μηδενιστική απόρριψη των πάντων ή οι υπαρξιστικές φλυαρίες της δυτικής διανόησης, αλλά η μη-προσκόλληση προσκειμένου να επιτευχθεί η μη-σκέψη και η μη-δράση (αβίαστη χωρίς πίεση δράση). Ο A. Watts λέει ότι το τάο ήταν η συμπληρωματική όψη του κομφουκιανισμού: ο κομφουκιανισμός με την κοινωνική ηθική του μετέτρεπε το παιδί σε μέλος της κοινωνίας και του κράτους, ενώ ο ταοισμός αναλάμβανε να ξανακάνει τον ενήλικα παιδί. Είναι μία άποψη. Σαν ιδέα ακούγεται πολύ ολοκληρωμένο και ψαγμένο, όχι όπως τα δυτικά φληναφήματα και οι αμπελοφιλοσοφίες (μεγαλοιδεατισμός, παχιά λόγια και υψηλά ιδανικά).
ΥΓ: Υπενθυμίζω ότι όσοι κάνουν κακό στους άλλους, έχουν κάνει πρώτα κακό με κάποιον τρόπο στον εαυτό τους. Καμία εξαίρεση. Ψάξτο αυτό.
Τα παιδιά είναι πιο αυθόρμητα και λειτουργούν
αυθεντικότερα. Από την άποψη αυτή, ναι, αξίζει να
ξαναγίνουμε παιδιά!
Νομίζω πως και η σύγχρονη ψυχανάλυση συμφωνεί με το υστερόγραφό σου.
Όποιος τα έχει βρει με τον εαυτό του δεν κατακρίνει, δεν κουτσομπολεύει, δεν αντιδρά βίαια και ούτε λειτουργεί
αντικοινωνικά...
Μια και μιλάμε για κακό:
«Μας είπε να φανταστούμε ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Έκανε το αντίθετο. Να τον, με εκατομμύρια δολάρια και γιοτ και αγροκτήματα και εξοχικό, να γελάει με ανθρώπους σαν εμένα που πιστέψαμε τα ψέματα, αγοράσαμε δίσκους και χτίσαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας γύρω από τη μουσική του».
https://www.iefimerida.gr/stories/poios-dolofonise-ton-tzon-lenon
No Man of God (2021)
https://www.imdb.com/title/tt13507778/
ε καλά, όταν χτίζεις τη ζωή σου γύρω από ξένες
ιδέες και μουσικές, σημαίνει πως χρειάζεσαι δουλίτσα...
Δημοσίευση σχολίου