Την είδα. Σήμερα το πρωί. Στην Πανεπιστημίου. Κάτι αγόραζε από ένα περίπτερο.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην την αναγνωρίσω. Κι ας πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από τότε...
Ζούσαμε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κι αγαπιόμασταν. Η Μαίρη κι εγώ. Δεν αφήναμε ποτέ ο ένας το χέρι του άλλου. Και την αυλή τη διασχίζαμε χεράκι-χαράκι. Ήμασταν πέντε ετών και μας έλεγαν "τα ερωτευμένα του νηπιαγωγείου"!
Μια Τετάρτη, προς το τέλος της χρονιάς, σε ένα διάλειμμα, παντρευτήκαμε. Τότε δεν είχα ακόμα γαμοφοβία.
Η Μερούλα είχε διπλώσει ένα λευκό μαντήλι στο κεφάλι της. Πίσω μας, τ' άλλα παιδιά της τάξης, μας συνόδευαν δυο-δυο. Κάναμε τρεις φορές τον γύρο των τριών πλατανιών. Η νηπιαγωγός και κάτι γονείς που βρέθηκαν τυχαία εκείνη την ώρα, μας χειροκροτούσαν με συγκίνηση.
Ναι, ειλικρινά, κανείς τους δεν γέλασε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου