Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (Ε' - Δεν κοιτάζω πλέον κώλους. Είμαι καλά;)

 

Όταν περνάνε τα χρόνια, οι ορμόνες σταματούν να βαράνε κόκκινο κι αυτό η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση το βάφτισε "θεία χάρις". Υποτίθεται πως ο Θεός εκτίμησε τις ως τότε φιλότιμες προσπάθειές σου να αντιμετωπίσεις τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, οπότε σε ανταμείβει στα πενήντα πλας, απαλλάσσοντάς σε από τους έντονους σαρκικούς πειρασμούς.

Φυσικά δεν έπρεπε να φτάσω στη Μόσχα για να διαπιστώσω πως δεν είμαι όπως παλιά "μέσα στην κάβλα". Πάει καιρός που ήμουν σχεδόν όλη μέρα "με το κατάρτι ψηλά". Τώρα βλέπω ζευγαράκια να χαριεντίζονται και δεν γυρίζω ούτε να κοιτάξω τον κώλο της άλλης. 

Για να πιω την μπύρα μου δεν ψάχνω πολυσύχναστα μέρη για να κάνω οφθαλμόλουτρο. Βρίσκω κάτι ταπεινά κι απόμερα, ανοίγω το βιβλιαράκι με τα ποιήματα του Καβάφη και ψιλοχάνομαι.

Πολλές φορές είχα διαβάσει Καβάφη στο παρελθόν. Αλλά τώρα με αγγίζει περισσότερο. Ίσως γιατί είμαι σε φάση που το πήρα απόφαση πως δεν μου φταίει τίποτα και κανένας. Για ό,τι είμαι και δεν είμαι, μόνο εγώ έχω την ευθύνη. Κι ήρθε η εποχή να δώσω τον δικό μου εσωτερικό αγώνα για ουσιαστική αλλαγή και αυτοβελτίωση.

Κι εδώ κουμπώνει ο ποιητής...

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω...

Σ' αυτές τις σκοτεινές καμάρες που περνώ μέρες βαριές

επάνω κάτω τριγυρνώ για νά βρω τα παράθυρα.

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τά βρω.

Κι ίσως καλλίτερα να μην τα βρω,

ίσως το φως νά ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει...