Ας ξεκινήσουμε με κάποιες διευκρινίσεις.
Πρώτον, όταν λέμε "άσραμ" εννοούμε κάτι σαν το χριστιανικό ερημητήριο, ησυχαστήριο, μοναστήρι.
Δεύτερον, κανείς δεν γεννήθηκε μοναχός. Ο καθένας μας έχει το δικό του κοινωνικό και πολιτιστικό υπόβαθρο. Αλλά κάποια στιγμή στη ζωή σου μπορεί να νιώσεις πως "μπούκωσες". Πως η ζωή δεν είναι μόνο σεξ, χρήμα, δημοφιλία κι εξουσία. Κι αποφασίζεις να το πάρεις και λίγο αλλιώς...
Τρίτον, και τελευταίο, για να αποφασίσει ένας δυτικός να γίνει ινδουιστής μοναχός, έστω κι αποτυχημένος όπως αποδείχθηκε τελικά, είτε είναι τρελός είτε κάτι έχει ανακαλύψει...
Εγώ εκείνο που τότε είχα "ανακαλύψει" είναι κάτι που ίσως όλοι εσείς το ξέρατε εκτός από μένα. Δηλαδή ότι όλα είναι στο μυαλό μας. Αυτό είναι που μας ανεβάζει ψηλά ή μας γκρεμίζει στα τάρταρα. Και πως το μυαλό είναι κάτι εκπαιδεύσιμο. Άρα μπορούμε να παρέμβουμε στον τρόπο λειτουργίας του και να στρίψουμε το πηδάλιο προς την κατεύθυνση που θέλουμε.
Όταν πρωτομπήκα στο άσραμ μου έδωσαν ένα τσαπί κι ένα μικρό βλαστάρι να το φυτέψω.
"Πότε αυτό το πράγμα θα γίνει κανονικό δέντρο;", ρώτησα.
"Σε 120 χρόνια! Αυτό το είδος αργεί πολύ να αναπτυχθεί!"
"Μα τότε δεν θα υπάρχει ούτε η σκόνη μου!"
"Εμείς φυτεύουμε δέντρα ακόμα κι αν δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσουμε τη σκιά τους!"
Νόμιζα πως αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που έπαιρνα. Αλλά μάλλον ήταν εισαγωγικό. Γιατί το πρώτο επίσημο μάθημα ήταν το πώς να αναπνέουμε.
Ακούγεται αστείο, αλλά εμείς οι δυτικοί δεν ξέρουμε να αναπνέουμε. Κι αυτό μας δημιουργεί πολλά μπλοκαρίσματα.
Απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε έως ότου πεθάνουμε, το μόνο πράγμα που δεν μας αποχωρίζεται είναι η αναπνοή. Βιώνουμε κάθε συναίσθημα, π.χ. άγχος, τρόμο, αγωνία, αλλάζοντας την αναπνοή μας. Αν μάθουμε να ελέγχουμε την αναπνοή μας, θα μπορούμε να διαχειριστούμε κάθε κατάσταση της ζωής μας.
Αλλά πολλά είπαμε για σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου