Το διαδίκτυο σκότωσε τις ερωτικές σχέσεις!

 

Είναι πολλοί οι λόγοι που οι νέες τεχνολογίες, και ειδικά το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν κάνει πολύ δύσκολες τις ανθρώπινες σχέσεις. Και ιδίως τις ερωτικές. Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω.

Κατ' αρχήν έχουμε όλοι εθιστεί οι ανάγκες μας να καλύπτονται εύκολα και γρήγορα. Με ένα κλικ και σχεδόν τα πάντα έρχονται στην πόρτα μας. Αυτό μας κάνει γενικά τεμπέληδες. Μας αρδρανοποιεί. Χάνουμε το κίνητρο να βγούμε εκεί έξω και να ζήσουμε τη ζωή στα γεμάτα.

Μέσα από το διαδίκτυο μπορείς να γνωρίσεις πολύ κόσμο. Ένα λάικ πατάς και σε λίγο μπορεί να έχεις ήδη ένα μήνυμα στο μέσετζερ... "γειά σου, τι κάνεις;". Και το ίδιο βράδυ μπορείς να βγεις ραντεβού μαζί της ή μαζί του. Είναι τόσο εύκολο και απλό που το καθιστά κάτι σαν ... αδιάφορη ρουτίνα. 

Πας στο ραντεβού, κάνεις στα γρήγορα ένα φέις κοντρόλ, και μόλις αντιληφθείς την παραμικρή ατέλεια στον άλλον ... κόβεις ρόδα μυρωμένα. Σιγά μην κάτσεις να το ζυγίσεις, να το προσπαθήσεις, να το δουλέψεις. Θενκ γιου, νεξτ. Τόσοι και τόσες περιμένουν στην οθόνη. Πάμε παρακάτω...

Είναι σαν να έχεις πολλά χρήματα και το παντελόνι σου σχιστεί λίγο. Δεν κάθεσαι να το επισκευάσεις. Αμέσως το πετάς και αγοράζεις καινούργιο. Ενώ αν ήσουν άφραγκος θα το πάλευες το πράγμα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Οι κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων είναι λίγο-πολύ ίδιες. Το διαδίκτυο μισο-ικανοποιεί τις περισσότερες. Χρειαζόμαστε σύνδεση με άλλους; Την έχουμε μέσα από τις πολλές διαδικτυακές ομάδες. Θέλουμε αποδοχή και επιβεβαίωση; Πάρε λάικ να έχεις. Θέλουμε επικοινωνία; Τα τσατ παίρνουν φωτιά. Θέλουμε σεξ; Στο πιάτο οι φώτος με τις ξεβράκωτες και οι πορνοταινίες. 

Μπορούμε να μιλάμε ταυτόχρονα με τρεις-τέσσερις, να διακόπτουμε μια συζήτηση όποτε γουστάρουμε χωρίς να χρειάζονται εξηγήσεις. Μέχρι και παράλληλες ζωές μπορούμε να έχουμε άκοπα και εκ του ασφαλούς.

Κυρίως το τελευταίο, η "ασφάλεια", παίζει πολύ στις μέρες μας. Όλοι μας φοβόμαστε να ρισκάρουμε, να εκτεθούμε, να διακινδυνεύσουμε μια απόρριψη. Και χωρίς να το καταλάβουμε μπλεκόμαστε σε μια ρουφίχτρα που μας τραβάει ολοένα και δυνατότερα προς τα κάτω. Μας απομονώνει. Μας κλείνει στον μικρόκοσμο των προσωπικών μας φαντασιώσεων.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου έχουν πάψει να βγαίνουν έξω. Ή, έστω, το έχουν ελαττώσει στο ελάχιστο. Γιατι να μπουν στη διαδικασία να πλυθούν, να ντυθούν, να σενιαριστούν, να βγουν, να ξοδέψουν λεφτά, να μιλήσουν και να έχουν και το άγχος αν θα αρέσουν κ.λπ.; 

Αράζουν στο κρεβάτι με τις πιτζάμες και το μαλλί άλουστο και φλερτάρουν αβέρτα με όσες θέλουν και δωρεάν. Σιγά τώρα μην κεράσουν τη μαλάκω για να τους πει στην τελική πως μόλις βγήκε από μια σχέση και δεν είναι έτοιμη ακόμα για κάτι καινούργιο...