Θα σας φανεί παράξενο, αλλά τις μεγαλύτερες τρέλες μου δεν τις έκανα έφηβος. Τώρα που μπήκε ο νέος χρόνος, κάνοντας τους απολογισμούς μου, ξαναθυμάμαι κάποιες παλιές σελίδες της ζωής μου, κι αν βρω τη διάθεση ίσως σας τις γράψω...
Όταν ήμουν 44 ετών, καλοκαίρι του 2012 αν θυμάμαι καλά, αποφάσισα να πάω σ' ένα νησάκι μόνος μου για διαλογισμό και ενδοσκόπηση. Ένα βράδυ γνώρισα μια κοπέλα. Γύρω στα τριάντα. Είχε τη φήμη "αγριμιού".
Δεν ξέρω κι ούτε ρώτησα τι εθνικότητας ήταν. Την έλεγαν Τζένη κι αυτό μου έφτανε. Μιλούσε τέλεια ελληνικά, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Είχε μια διαολεμένη ικανότητα να μαθαίνει ξένες γλώσσες, λες και τις ήξερε από παλιά και χρειαζόταν απλά μια υπενθύμιση.
Ήταν πολύ δυνατό μυαλό αλλά και μεγάλος μεθύστακας. Κάθε πρωί την έβγαζαν σηκωτή από τα μπαρ. Μου έκανε όμως "κλικ", της την έπεσα στα ίσια και κάπου γίναμε ζευγάρι.
Η Τζένη είχε και μια κολλητή ακόμα πιο ζόρικη και επιθετική. Να φανταστείτε πως συνωμοτούσα με τον γκόμενο της κολλητής ώστε να τις κρατάμε μακριά τη μία από την άλλη γιατί κάθε φορά που συναντιόντουσαν ήταν σκέτη καταστροφή. Τρέχαμε στα αστυνομικά τμήματα να τις βγάλουμε πληρώνοντας και τις σχετικές εγγυήσεις...
Η Τζένη ήταν σύντομο αλλά σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου. Κυρίως γιατί με έμαθε να ζω με ελάχιστα ή και με τίποτα. Δεν αγοράζαμε ποτέ και τίποτα. Τρεφόμασταν από τη φύση και με κάτι μικροκλοπές. Και περνάγαμε τις νύχτες μας στις παραλίες, μέσα σε δεμένες βάρκες και σε κάποιες ημιτελείς οικοδομές.
Κάποια στιγμή βαρέθηκε και αποφάσισε να φύγουμε για Ιταλία. Την ακολουθούσα σαν υπνωτισμένος. Κάναμε όλη τη διαδρομή με ωτοστόπ και ως λαθρεπιβάτες.
Καταφέραμε να επιβιβαστούμε κρυφά και στο πλοίο για Μπρίντεζι. Και δεν θα μας είχαν πιάσει αν δεν είχαμε μπουκάρει παράνομα σε μια κουκέτα της πρώτης θέσης όπου μας έκαναν τσακωτούς με τα βρακιά κατεβασμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου