Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Γ' - Να μηδενίσουμε το κοντέρ!)

 

Σήμερα μας διηγήθηκαν μια παλιά ιστορία. 

Σ' ένα αρχαίο ινδικό βασίλειο, είχαν μαζευτεί στην αυλή του Βασιλιά οι σοφότεροι άνθρωποι του κόσμου. Μια μέρα εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που γνώριζε να μιλάει άπταιστα είκοσι ξένες γλώσσες. Και υποσχέθηκε πως θα έδινε ένα τεράστιο ποσό σε όποιον έβρισκε ποια από τις γλώσσες που μιλούσε ήταν η μητρική του.

Δοκίμασαν σχεδόν όλοι οι σοφοί, αλλά απέτυχαν. Είχε μείνει μόνο ένας, ο σοφός Καλιντάς, που αποφάσισε κι αυτός να δοκιμάσει. Παρακάλεσε τον πολύγλωσσο ξένο να ανέβει την τεράστια σκάλα του παλατιού, κι όταν έφτασε στην κορυφή, του δίνει μια σπρωξιά και τον γκρεμοτσακίζει. Φυσικό ήταν ο ξένος ν' αρχίσει να βρίζει. "Ε, λοιπόν, αυτή είναι η μητρική σου γλώσσα!", είπε ο Καλιντάς, "γιατί ο άνθρωπος όταν θυμώνει και όταν ερωτεύεται χρησιμοποιεί μόνο τη μητρική του γλώσσα!". Και κέρδισε το χρηματικό έπαθλο.

Σε μένα αυτή η ιστορία απλά επιβεβαίωσε τον καταλυτικό ρόλο που έχουν στη ζωή μας τα πρώτα παιδικά μας χρόνια. Ουσιαστικά εκείνα που αρχίζουμε να μαθαίνουμε τη μητρική μας γλώσσα. 

Γιατί παράλληλα με τη γλώσσα διδασκόμαστε και μια σειρά από "αξίες", μοτίβα συμπεριφοράς και αντίδρασης, στερεότυπα, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες κ.λπ. Είναι όλα αυτά που στα μετέπειτα χρόνια ονομάζουμε "διαίσθηση", "νοοτροπία" και "χαρακτήρα".

Κάπως έτσι "χάνουμε" τον εαυτό μας. Γινόμαστε οι επιρροές μας. Φωτοτυπίες του περιβάλλοντός μας. 

Η ενδοσκόπηση απαιτεί πλήρη απομόνωση από τον θόρυβο των εξωτερικών επιδράσεων. Αν δεν μηδενίσουμε το κοντέρ, αν δεν "το ξαναπάρουμε απ' την αρχή", θα ζούμε με τον αυτόματο πιλότο. Τυχαία κι όχι συνειδητά...