Βραδινή αράχνη...

  

Στήνω θέατρα και τα χαλάω

το σώμα μου μένει πίσω

σα καμήλα λαβωμένη. 

Πουλί χωρίς κελάιδισμα

με μια φτερούγα...

 

Ένας πηχτός αέρας φέρνει γύρα

μπόχα και καταλαλία

(πες μου, πού πάμε? πού με πας?

πότε μας γέννησαν? πότε μας θάψαν?)

 

Χείλια και δάχτυλα 

που λαχταρούν έν' άσπρο στήθος.

Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη

κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται

γιατί είναι ζωντανή...

 

Εσύ ψιθύριζες 

μ' ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια.

Κι εγώ κοίταζα τη βραδινή αράχνη.

Φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει

κι έτσι έμεινες χωρίς αφή,

μείναμε δυο σωματα γυμνά

που βούλιαξαν μέσα στο μαύρο φως...

 

Σαν ξημέρωσε

στόλισες τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια τ' ήλιου.

Ένα να μπεις, έλα νια πιεις

απ΄τον πόθο μου

η θύμησή σου όπου και να την αγγίξω

πονεί!

Είμαι ο σπόρος που πεθαίνει

και μπαίνω στ' αδειανό μου σπίτι...

 

Σ' άρεσαν οι σπηλιές στην αμουδια

κι οι ζωγραφιές στη θάλασσα.

Πόσα κορμιά περάσαν από δώ, ερωτευμένα

μ' αγκάλες ανοιχτές και ζευγαρώματα του πόθου?

Κι εγώ περπατούσα δίπλα σου,

μα δεν περπατούσα...