Σήμερα μας διηγήθηκαν μια φανταστική ιστορία. Ρώτησαν, λέει, κάποτε ένα σκιάχτρο σε κάποιον αγρό για ποιο λόγο εξακολουθεί να μένει εκεί ακίνητο, χειμώνα-καλοκαίρι, με τόσο αντίξοες συνθήκες. Κι εκείνο τους απάντησε: "Δεν ξέρεις πόση χαρά νιώθω. Απλά και μόνο να τρομάζω τα ζώα μου δίνει τόση χαρά που αξίζει να υποφέρω τη βροχή και τον ήλιο. Το ξέρω πως είμαι ψεύτικος. Μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα. Η χαρά μου είναι να τρομάζω τους άλλους!"...
Στο τέλος μας ρώτησαν τι κατάλαβε ο καθένας. Άκουσα πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις. Ο καθένας κρίνει προφανώς με τις εμπειρίες και τα τραύματά του. Ίσως γι' αυτό εγώ να είδα μέσα στην μικρή αυτή ιστορία ένα μεγάλο μέρος της δικής μου ιστορίας. Όχι βέβαια πως μου άρεσε ποτέ να φαίνομαι κακός και να τρομάζω τους άλλους.
Αλλά "άδειος μέσα μου" σίγουρα ήμουν. Ίσως και να εξακολουθώ να είμαι. Δεν γεμίζει τόσο εύκολα ένας "άδειος άνθρωπος".
Απ' την άλλη, αυτή η ιστοριούλα περνάει ένα ακόμα οικείο σε μένα μήνυμα. Οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό ετεροπροσδιοριζόμαστε. Περνάμε τη ζωή μας περιστρεφόμενοι γύρω από τους άλλους. Πώς θα κερδίσουμε την εκτίμησή τους, πως θα τους εκδικηθούμε, πώς θα τους επιβληθούμε, πώς θα τους εντυπωσιάσουμε, πώς θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους, πώς... πώς... πώς.
Πρέπει κάποια στιγμή να βάλουμε τέρμα στις εξωτερικές επιρροές. Δεν εννοώ να κλείσουμε αυτιά και μάτια στον κόσμο για πάντα. Αλλά να βάλουμε ένα όριο βρε αδελφέ. Να ψιλοκοσκινίζουμε τα "εισερχόμενα".
Αρκετά "σκουπίδια" καταναλώσαμε. Σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι με αξίες και ιδανικά που μπορούμε να εντάξουμε δημιουργικά στη δική μας προσωπικότητα και προοπτική. Αλλά θέλει μεγάλη προσοχή και διάκριση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου