Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (Ι' - Γιατί κάνεις ό,τι κάνεις;)

 

Λίγο πριν τη δύση του ήλιου περπατούσαμε στα χωμάτινα δρομάκια του άσραμ παρέα με έναν έμπειρο μοναχό. Στο δρόμο μας συναντούσαμε κάποιους άλλους μναχούς να εργάζονται, και ο δικός μας μας ενημέρωνε για τα κατορθώματα του καθενός. 

Ο ένας μπορούσε να απαγγείλει απ' έξω όλες τις βέδες. Ο άλλος ήταν σε θέση να κάνει διαλογισμό για οχτώ συνεχείς ώρες. Ένας τρίτος μπορούσε να ζήσει χωρίς τροφή και νερό για μια εβδομάδα.

Έδειξα ενθουσιασμένος. Αχ, πόσο θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να τα κάνω όλα αυτά!

Ο μοναχός σταματάει, με κοιτάζει και μου λέει: "Θα ήθελες να μπορούσες να το κάνεις ή να μάθεις να το κάνεις;".

Να, κάτι τέτοια λένε εδώ πέρα και με αποσυντονίζουν.

Προφανώς ο μομαχός ήθελε να με προβληματίσει σχετικά με την πορεία της αυτογνωσίας μου. Είναι πολύ σημαντικό κάθε φορά που κάνουμε, λέμε ή σκεφτόμαστε κάτι, να θέτουμε το ερώτημα: "Τώρα, γιατί εγώ κάνω, λέω ή σκέφτομαι αυτό το πράγμα;". Και πρέπει να δώσουμε την πλέον ειλικρινή απάντηση.

Γιατί θέλω, π.χ., να διαθέτω κάποιες ασυνήθιστες ή υπεράνθρωπες ικανότητες; Για να αισθανθώ εγώ καλύτερα, για να εντυπωσιάσω τους άλλους, γιατί νομίζω πως αυτό θα με βελτιώσει κάπου, για κάποιον άλλον λόγο;

Από δω και στο εξής αποφάσισα πάντα να αναζητώ τα βαθύτερα κίνητρά μου...