Πριν μπω στην πόλη βρέθηκα αντιμέτωπος με το ποτάμι σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Δεν είχα ξαναδεί τόσο πλατύ ποτάμι. Και πιο πάνω μια τεράστια γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες του.
Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πολύ έρημος ο ποταμός. Κάπως σαν και μένα. Ήμουν κι εγώ μόνος, κατάμονος, άγνωστος, μακριά απ' οτιδήποτε μου ήταν οικείο. Μακριά κι απ' τα μάτια που είχα κάποτε αγαπήσει...
Βρήκα ένα μικρό και φτηνό ξενοδοχείο. Στην υποδοχή μια νόστιμη κοπέλα που φορούσε ένα στενό παντελόνι και πουκάμισο δεμένο στη μέση που άφηνε γυμνό τον αφαλό. Είχε όρεξη για κουβέντα...
- Αν επιτρέπεται, γιατί ήρθατε εδώ κύριε;
- Έτσι, για να ηρεμίσω λίγο...
- Βρήκατε το μέρος, ειδικά τώρα...
- Γιατί, τι έγιεν ειδικά τώρα;
- Α, δεν τα μάθατε; Πριν λίγες ώρες έγινε ένας φόνος. Ο πρώτος μετά από τριάντα χρόνια...
Κι άρχισε να μου περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το γεγονός. Μια εικοσάχρονη είχε βρεθεί νεκρή στο σπίτι της. Ήταν στη μέση μιας λίμνης αίματος, φιμωμένη, δεμένη χειροπόδαρα σε μια καρέκλα, με τα χέρια της γεμάτα χαρακιές.
Ο δράστης, αφού την έδεσε, χάραξε βαθειά τα χέρια της με αιχμηρό αντικείμενο και την άφησε να πεθάνει από αιμορραγία. Το εντυπωσιακό ήταν πως ακριβώς απέναντι απ' το θύμα βρέθηκε μια βιντεοκάμερα που ο δράστης ενεργοποίησε για να καταγραφεί όλο το διάστημα μέχρι τον βασανιστικό θάνατο της κοπέλας...
Το απόγευμα πήγα σε ένα παρακμιακό εστιατόρι0. Το μαγαζί ήταν άδειο και παρήγγηλα μια χοιρινή.
Σε λίγο ήρθαν δύο τύποι κι έκατσαν στο διπλανό μου τραπέζι. Ο πιο κοντός είχε στο μπράτσο του τατουαζ τον αετό των πεζοναυτών. Μιλούσαν για το έγκλημα. Κάποια στιγμή ο τατουαζάκιας είπε: "θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε, ακόμα κι ο φιλαράκος από δω", κι έδειξε εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου