Όπως έχουμε ξαναπεί, η διδασκαλία στο άσραμ γίνεται μέσω παραβολών και παραμυθιών. Είναι ο καλύτερος τρόπος να πεις μεγάλες αλήθειες, με πολυεπίπεδα νοήματα, που ο καθένας, ανάλογα με την εσωτερική του δουλίτσα, άλλα τα "πιάνει" αμέσως, άλλα αργότερα και κάποια ποτέ...
Απόψε στο παραμυθάκι μας πρωταγωνιστής ήταν ένα Βασιλιάς που αγαπούσε πολύ το τυρί. Μπορούσε να ζήσει τρώγοντας μόνο τυρί. Γι' αυτό και οι αποθήκες του παλατιού ήταν πάντα γεμάτες τυρί.
Κάποια στιγμή όμως εμφανίστηκαν κάποια ποντίκια που άρχισαν να τρώνε το τυράκι του βασιλιά, κι ο καημένος πήγε να πάθει κατάθλιψη. Μαζεύτηκαν όλοι οι σοφοί του βασιλείου για να βρουν μια κάποια λύση. Και τελικά αποφάσισαν να φέρουν γάτες για να διώξουν τα ποντίκια.
Πράγματι, γέμισαν τα παλάτια με γάτες και σε λίγο εξαφανίστηκαν τα ποντίκια. Έλα όμως που οι γάτες γρατσουνούσαν τα έπιπλα του παλατιού κι έκαναν ζημιές.
Νέο έκτακτο συμβούλιο των σοφών του βασιλείου. Που αποφάσισαν να φέρουν σκύλους για να διώξουν τις γάτες. Αλλά νέα προβλήματα δημιουργήθηκαν, οπότε έφεραν λιοντάρια να διώξουν τα σκυλιά και μετά ελέφαντες να διώξουν τα λιοντάρια, οι οποίοι όμως παραλίγο να γκρεμίσουν το παλάτι.
Οπότε οι σοφοί αποφάσισαν να ξαναφέρουν ποντίκια για να διώξουν τους ελέφαντες. Και κάπως έτσι ξαναβρέθηκαν εκεί που ξεκίνησαν, ενώ στο μεταξύ είχαν προκληθεί αφάνταστες ζημιές...
Τότε ο Βασιλιάς αποφάσιε να μοιραστεί το τυρί του με τα ποντίκια, οπότε τα κάλεσε και τους ανακοίνωσε: "Ακούστε παιδιά, θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα μάθω εγώ να ζω μαζί σας κι εσείς να ζείτε μαζί μου". Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Αυτή ήταν η ιστορία μας και ο καθένας έπρεπε να σκεφτεί για το βαθύτερο νόημά της.
Στη ζωή μας πάντα θα υπάρχουν "ενοχλητικά ποντίκια". Το ζήτημα είναι τι κάνεις μαζί τους. Τα ανακηρύσσεις σε εχθρούς ή τα κάνεις φίλους σου; Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους και συμβιβάζεσαι ή όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου