Για δύο περίπου δεκαετίας, ο χουλιγκανισμός ήταν η μεγαλύτερη μόδα μεταξύ των νεαρών της εργατικής τάξης της Αγγλίας. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν "δοκίμασαν το φρούτο", έστω κι ένα φεγγάρι...
Για αρκετούς είχε μετατραπεί και σε τρόπο ζωής. Είχε πολλά πλεονεκτήματα. Όπως, π.χ., η διασημότητα έστω και των πέντε λεπτών.
Οι γηπεδικές συμμορίες ήθελαν πάση θυσία να δουν τους άθλους τους τυπωμένους στο χαρτί, ή, έστω, στις οθόνες της τηλεόρασης. Αν τους έκοβες τη δημοσιότητα, ήταν σα να τους στερείς το οξυγόνο...
Απ' την άλλη, κάθε νεαρός άντρας αναζητά συγκινήσεις. Ένας καλός καυγάς, ένα κυνηγητό ίσως αρκεί για να κερδίσει τον σεβασμό των συνομηλίκων του.
Όταν βρεθείς αντιμέτωπος με μια εχθρική ορδή, η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη. Η σύγκρουση είναι μεγάλη ντόπα. Δεν γνωρίζεις ποιον έχεις απέναντί σου. Μπορεί κι έναν μανιακό με ματσέτα στο χέρι.
Πρέπει να φτάσεις στο μάξιμουμ των σωματικών και διανοητικών ικανοτήτων σου. Κι αυτό σου προκαλεί οργασμό. Δεν ξέρω πώς ακριβώς λειτουργεί, αλλά είναι αλήθεια...
Βάλε και τη συντροφικότητα, τις πολυάριθμες παρέες που αποκτάς άκοπα, κάποια σχετική αλληλοϋποστήριξη, την όντως θαυμάσια ατμόσφαιρα των παλιών πετάλων με τους όρθιους θεατές... δεν θέλει και πολλά ένα αμόρφωτο παιδί που βράζει το αίμα του να παγιδευτεί.
Αλλά, ας πούμε και μερικές αλήθειες: Μη μου πείτε πως οι υπόλοιποι θεατές δεν τα γούσταραν όλα όσα κάναμε στα γήπεδα?
Η μισή διασκέδασή τους, μην πω και παραπάνω, ήταν να βλέπουν τους δικούς μας τσαμπουκάδες. Αντί να ασχολούνται με τον αγώνα, παρακολουθούσαν τον τρόπο που πανηγυρίζαμε, τα συνθήματα που σκαρώναμε, και κατά βάθος προσεύχονταν να μπουκάρουμε στον αγωνιστικό χώρο να δείρουμε αντιπάλους παίχτες και διαιτητές ή να επιτεθούμε στους φιλοξενούμενους οπαδούς που ήταν στο απέναντι πέταλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου