Ο γκουρού μου σοκαρίστηκε. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον κάλεσα να πιούμε τον πρωινό μας καφέ στο Κολωνάκι. Ως τώρα τον καλούσα στην πλατεία Εξαρχείων, στην κατάληψη του Βοξ, στην "έδρα" του Ρουβίκωνα.
Υπέθεσε πως από στιγμή σε στιγμή η μπατσαρία θα εισβάλει και πως δεν ήθελα να βρεθούν ίχνη μας σε μπιροπότηρα κ.λπ. Όμως του εξομολογήθηκα πως για μένα μάλλον ο κύκλος της ζωής μου που κινούνταν γύρω απ' τα Εξάρχεια έχει κλείσει. Ή κοντεύει να κλείσει...
Του είπα πως εδώ και καιρό άρχισα να ξενερώνω. Ό,τι ήταν παλιά η Μύκονος για τους άτακτους γκέυ έγιναν πλέον τα Εξάρχεια για τους άτακτους στρέιτ.
Τα καλόπαιδα των βορείων προαστίων έρχονται εδώ να ξεδώσουν τα σαββατοκύριακα. Και μαζί τους κι ο ευρωπαϊκός αναρχοτουρισμός. Ό,τι δεν τολμούν να κάνουν στις χώρες τους, έρχονται στα Εξάρχεια να το κάνουν τα παρασκευο-σαββατόβραδα χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν αλοιφές απ' τους ματατζήδες.
Ξέρω Γερμανούς που στην πατρίδα τους δεν τολμούν να ξεροβήξουν κι έρχονται εδώ, στη "ντίσνεϊλαντ της αναρχίας", να πουλήσουν μούρη και μαγκιά....
Η όλη φάση έχει και κάποια παλιομοδίτικη σεξουαλικότητα. Κάτι χαζογκόμενες εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται απ' την μπαρουφολογία, το αμπέχονο, το πολύ τσιγάρο και τη θολούρα του ποτού. Τα βρίσκουν αρκούντως ερωτικά...
Εγώ απομυθοποίησα πλέον όλη αυτή τη μυθολογία. Κι είμαι σε φάση επαναξιολόγησης και επαναπροσδιορισμού.
Ο γκουρού μου με άκουγε απλώς κουνώντας ελαφρά το κεφάλι του. Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση αύριο πρωί στο καφενεδάκι της Δεξαμενής, κάτω απ' τον Λυκαβηττό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου