Αυτή τη φορά δεν θα πάω στο Όρος ούτε για θρησκευτικό τουρισμό ούτε για φυσιολατρία. Θα πάω για περιπέτεια! Ναι, δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Αποφάσισα να πάω για να ψάξω και να βρω αυτούς τους περιβόητους "αόρατους ερημίτες"! Που σύμφωνα με την παράδοση ζουν σε σπηλιές και δάση, γυμνοί, άπλυτοι κι ακούρευτοι, σαν πραγματικά θηρία, που έχουν απ’ τον Θεό το χάρισμα να γίνονται ορατοί μόνο όταν κι απ’ όποιους αυτοί επιλέγουν. Δηλαδή εσύ μπορεί να περάσεις δίπλα τους και να μην τους δεις καν...
Πολλά και διάφορα λέγονται γι’ αυτούς. Πως είναι επτά ή δώδεκα και πως όταν κάποιος πεθάνει αναπληρώνεται από κάποιον άλλον αγιορείτη ασκητή. Και πως αυτοί θα κάνουν στην κορυφή του Άθωνα, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, την τελευταία λειτουργία πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού...
Να σας πω την αλήθεια, όλ’ αυτά τα θεωρώ θρύλους και παραμύθια. Βέβαια, γνωρίζω πως στα βουνά και στα δέση του Άθωνα ζουν κρυμμένοι πολλοί και διάφοροι. Φυγόποινοι, φυγόστρατοι, λαθρέμποροι, αρχαιοκάπηλοι, αλλά και κάποιοι βαρεμένοι ασκητές.
Ειδικά για τους τελευταίους δεν έχω και την καλύτερη ιδέα. Μπορεί ο πολύς κόσμος να τους θαυμάζει που επέλεξαν να ζήσουν σε συνθήκες απόλυτης στέρησης, μοναξιάς κ.λπ. Όμως αυτοί κάνουν αυτό ακριβώς που γουστάρουν και τίποτα παραπάνω. Αν κάποιος είναι αντικοινωνικός, ανίκανος να ζήσει σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, θρησκόληπτος, στερούμενος προσωπικότητας και επιλογών, μπορεί στο μοναχικό βίο να βρει το ιδανικό του.
Γενικά, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μετατρέπουμε τις αδυναμίες μας σε αρετές. Και δεν το κάνουν μόνο οι μοναχοί και οι ασκητές. Το κάνουν και πολλοί "σοφοί".
Π.χ. ο αρχαίος φιλόσοφος Διογένης ο Κυνικός, μιας και δεν ήταν Αθηναίος πολίτης και στερούνταν τα αντίστοιχα πολιτικά δικαιώματα, το έπαιξε κοσμοπολίτης και ύμνησε την ιδέα της απατρίας.
Αλλά κι ο Νίτσε εξέφραζε την απέχθειά του στους καθοδηγητές και στους οπαδούς. Ο ίδιος όμως προσπάθησε πολύ να αποκτήσει οπαδούς, αλλά επειδή δεν βρήκε κανέναν όσο ζούσε, το έπαιξε εχθρός των ιδεολογικών συστημάτων και της ιδεολογικής χειραγώγησης...
10 σχόλια:
Σε αυτό που ανέφερες, σχετικά με τον αριθμό των "αόρατων ασκητών", μου έφερες στο μυαλό μια ανάλογη παράδοση που έχουν οι Σιίτες για τους Μαχντί! Οι Μαχντί είναι ιμάμηδες, η διαφορά τους με τους Σουνίτες είναι πως οι τελευταίοι δεν παίρνουν και τόσο "σοβαρά" το λειτούργημα των πρώτων, ενώ η συγκεκριμένη μερίδα τούς προσδίδει "πνευματικές" ικανότητες, τους θεωρεί αυθεντικούς ερμηνευτές, "απλανείς", του Κορανίου.. Λοιπόν, οι Σιίτες δέχονται 11 απ' αυτούς, τους οποίους τοποθετούν στον υπερουράνιο κόσμο και περιμένουν τον 12ο να κατέβει στη γη, να διδάξει κι έτσι θα' δει το τέλος του κόσμου και η Κρίση!! 12 ο αριθμός επομένως, "αόρατοι ασκητές" στη μία περίπτωση, "αόρατοι ιμάμηδες" στη δεύτερη!!! Άκου και το άλλο• ορισμένοι χριστιανοί πιστεύουν πως ο Μαχντί των Σιιτών θα είναι ο "δικός τους" Αντίχριστος, το ίδιο και με τον "Αναμενόμενο" των Εβραίων και τον Μαϊτρέγια των Ινδουιστών!!! Πράγμα το οποίο επιτρέπει τον εξής θλιβερό, όσο και "ανησυχητικό", συνειρμό: εάν υποτεθεί πως ο Χριστός υπάρχει και αποφασίσει να ξανακατέβει στη γη, πώς και με ποιόν τρόπο θα έρθει;;; Θα τον "δεσμεύσουν" οι προφητείες των Γραφών ή οι δισεκατομμύρια χριστιανοί και τα βίτσια τους, που τον θέλουν έτσι ή αλλιώς;; Είναι αντάξιο ενός Θεού αυτό;; "Δεσμεύεται" ο Θεός να ενεργήσει έτσι ή αλλιώς; Τι σόι "Θεός" είναι τότε; Όταν ήρθε άλλωστε στη γη, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι, οι διδάσκαλοι του Νόμου, δεν ήταν εκείνοι που έλεγαν: "ξαναδιάβασε τις Γραφές και θα δεις ότι κανένας προφήτης δε βγήκε από τη Γαλιλαία"; Άρα, τι μένει ως πιθανότητα;; Πως άμα ερχόταν και πάλι, οι ίδιοι οι χριστιανοί, οι "ακόλουθοί του, έχουν ήδη έτοιμο ένα ιδεολογικό οπλοστάσιο, το οποίο θα τους οδηγούσε να τον σταυρώσουν ξανά;; Ή ακόμα χειρότερα, να τον δουν σαν τον "Αντίχριστο" κι όχι σαν τον Χριστό;
Για σκέψου το και πες μου....
Ναι, οι αριθμοί 1, 3, 7 και 12 θεωρούνται "ιεροί" και παίζουν σε όλες τις θρησκείες.
Σιγά μην ξανάρθει ο Χριστός. Ως τώρα ο Θεός είχε τρεις μεγάλες αποτυχίες (Αδάμ, μετακλυσμιαίος άνθρωπος και χριστιανός). Δεν θα ρισκάρει και τέταρτη!
Θα είχε ενδιαφέρον να γραφτεί κάποια μέρα ένα βιβλίο με τίτλο: "χριστιανοί εναντίον Χριστού" ή ακόμα καλύτερα: "Ορθόδοξοι εναντίον Χριστού"!
.. και βέβαια, όσο περισσότερων επιλογών στερείσαι τόσο πιο πολύ "ψαγμένος" και "υπεράνω" υλικών και λοιπών αγαθών, μπορείς να παρουσιάζεσαι! Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό σωρηδόν στη θρησκεία... Είναι λες και ο χώρος είναι ο κατεξοχήν "μαγνήτης" προβληματικών καταστάσεων!!
εννοείται πως η θρησκεία γίνεται το καταφύγειο, ο φερετζές και η κολυμρήθρα του Σιλωάμ για κάθε είδους ψυχοσωματική διαταραχή...
Εκεί μέσα, φίλε, η τρέλα και η "βίδα" μέχρι και αγιοποιούνται, απορίας άξιον δε είναι πώς στο διάολο εμείς επιλέξαμε να μείνουμε απέξω, στην τελική! Μια χαρά καριέρα θα κάναμε!! ��
Γιατί να γραφτεί βιβλίο "χριστιανοί εναντίον Χριστού"? Δεν αρκούν τα βιβλία της ιστορίας του χριστιανικού (δυτικού) κόσμου? Χιλιάδες αιματοβαμμένες σελίδες.
Τι να πω... και η ιστορία δεν είναι απόλυτα διαφωτιστική. Μπορεί εμείς να έχουμε ταυτίσει τον Ιησού με την αγάπη και την ειρήνη, αλλά ήταν όντως έτσι στην ιστορική αφετηρία του χριστιανισμού.
Να πω ένα παράδειγμα. Σύμφωνα με την κρατούσα ιστορική εκδοχή ο Μ. Κωνσταντίνος μετέτρεψε τον σταυρό σε πολεμικό σύμβολο, εξ ου και διέταξε τους στρατιώτες του να τον ζωγραφήσουν στις ασπίδες τους. Το αξιοσημείωτο είναι πως κανείς χριστιανός τότε δεν εναντιώθηκε σε αυτή την επιλογή. Προκειμένου να προστατέψει την ιερότητα του θρησκευτικού του συμβόλου. Λέει κάτι αυτό;
Λέει ότι όταν ο Μπακούνιν έγραφε το "Θεός και Κράτος" ήξερε καλά τι έγραφε...
σαν τον Οδυσσέα που πέρασε μέσα απο τα βράχια, ψάξε γύρευε δηλ. ..κάποιες χαραμάδες ανοιχτές, σαν μικρή χαραμάδα στην ακροθαλασσιά~
Δημοσίευση σχολίου