Ένα απ' τα "θεματάκια" τ' Αγιονόρους είναι και οι εξαφανίσεις κάποιων μοναχών. Από το 1985 έχουν καταγραφεί επίσημα απ' την αστυνομία 5 τέτοιες εξαφανίσεις κυρίως ηλικιωμένων μοναχών.
Είναι προφανές πως οι μοναχοί αυτοί απεβίωσαν είτε πέφτοντας σε κάποιον γκρεμό είτε καθώς προσπαθούσαν να διασχίσουν κάποιον ορμητικό χείμαρρο κ.λπ.
Τα γεγονότα αυτά είναι μέσα στη ζωή και δεν θα έπρεπε να προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση, όσο κι αν η απώλεια μιας ζωής είναι τραγική σε κάθε περίπτωση.
Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν τέτοια λυπηρά γεγονότα έρχονται σε σύγκρουση με τις θρησκευτικές δοξασίες και αυταπάτες. Π.χ. στο Άγιο Όρος επικρατεί απόλυτα η πεποίθηση πως η Παναγία αναλαμβάνει προσωπικά την προστασία των μοναχών του Άθωνα. Οπότε, πώς να δικαιολογηθούν κάποιοι τέτοιοι αιφνίδιοι θάνατοι?
Κι εδώ έρχονται να δώσουν τη λύση οι "αόρατοι ερημίτες". Όταν κάποιος μοναχός εξαφανιστεί έρχεται αμέσως η δικαιολογία ... "τον πήραν μαζί τους οι αόρατοι ερημίτες". Δηλαδή ο ένας μύθος στηρίζει τον άλλον. Και η ζωή συνεχίζεται...
Απόψε θα καταλύσω σε ένα μικρό κελάκι που μένουν δυο μεσήλικοι μοναχοί. Ο ένας ετοιμάζει τις καντήλες ρίχνοντας μαζί με λάδι και κρασί.
"Γιατί, γέροντα, το κάνεις αυτό?", τον ρωτάω.
"Γιατί το κόκκινο κρασί δημιουργεί ωραίες πορφυρές και κατανυκτικές ανταύγειες στο ναό του Θεού!".
Τι θα δω ακόμη...
Και δεν άργησα να δω και το επόμενο! Μόλις πάω να κάτσω σε ένα στασίδι του μικρού ναού, ο ένας μοναχός με πλησιάζει διακριτικά και με παρακαλεί να μεταφερθώ στο διπλανό.
"Γιατί?"
"Γιατί αυτό το στασίδι ανήκει στο γάτο του κελλιού! Σε όλες τις ακολουθίες είναι παρόν το ζωντανό, είναι πολύ φιλακόλουθο!"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου