Αναζητώντας τους "αόρατους ερημίτες" του Άθωνα (Ι΄ - Η αμέριμνη μέριμνα!)-

Λαμβάνω πολλά μηνύματα στο μέιλ που πάνω-κάτω μού λένε πως σήμερα δεν υπάρχουν οι αυστηροί ασκητές που περιγράφω. Και μου ζητούν να μην αναπαράγω διάφορους θρύλους και παραμύθια που κυκλοφορούν στον Άθωνα.

Λοιπόν, απόψε θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Με διευθύνσεις και ονόματα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια (νομίζω πως έχει πλέον αποβιώσει) ζούσε ένας πολύ γνωστός τέτοιος ασκητής. Ήταν ο γερο-Νέστορας που έμενε σε ένα κελί κοντά στις Καρυές, αλλά για μεγάλα διαστήματα πήγαινε και στην Κερασιά, στη νότια πλευρά του Άθωνα.

Αυτός ο γέροντας αγαπούσε πολύ την ησυχία και τη μόνωση. Και συνήθιζε να φτιάχνει αυτοσχέδια κρεβάτια στα κλαδιά των ψηλών δέντρων. Εκεί διανυκτέρευε συχνά προσευχόμενος, για μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ τα φίδια και τ’ αγρίμια αλλά και γιατί στο έδαφος είχε πολλή υγρασία.  

Δεν αναφέρω τα ονόματα των ασκητών που συναντώ, ούτε τα σημεία που μένουν, γιατί οι ίδιοι το απαγορεύουν. Δεν θέλει πολύ ν’ αρχίσουν να ’ρχονται "θαυμαστές" και τα παρόμοια.

Ένας που συνάντησα απόψε τρώει το λιτό φαγητό του με τα χέρια. "Έτσι έτρωγε κι ο Χριστός!", μου λέει. Μη με ρωτάτε πού το γνώριζε... Αλλά είναι ετοιμόλογος και ευφυής. Κάνει πολλά λογοπαίγνια!

"Και πώς περνάει η μέρα σου γέροντα; Μόνο με προσευχή;"

"Είμαι αυτοαπασχολούμενος! Ασχολούμαι μόνο με τον εσωτερικό εαυτό μου. Ζω την αμέριμνη μέριμνα. Εμείς οι ασκητές είμαστε εσωστρεφείς μα και παγκόσμιοι. Όλοι μάς ξέρουν αλλά κανείς δεν μας γνωρίζει".

Είχε να λουστεί πολλά χρόνια. Του δίνω το σαμπουάν μου και τον πείθω να πλύνει τα μαλλιά του. Πρώτη φορά έβλεπε σαμπουάν. Και το έχυσε όλο στο κεφάλι του...