Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Ε' - Είμαστε πολλοί που τριγυρνάμε "σα χαμένοι"!)

Το 1982 ήμουν κάπου μεταξύ Γυμνασίου και Λυκείου. Το ΠΑΣΟΚ ακόμα στα ντουζένια του. Δεύτερος χρόνος εξουσίας, κάποιες σκιούλες άρχισαν να αχνοφαίνονται, αλλά ο ενθουσιασμός δεν μας άφηνε να τις διακρίνουμε.

Εκείνη τη χρονιά γυρίζεται η εμβληματική για τους εφήβους της εποχής ταινία "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα". Πρωτοεμφανίζεται ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής κι ο Γιάννης Πάριος ηχογραφεί τα "Νησιώτικα", σταθμός κι αυτός στη σύγχρονη δισκογραφία μας...

Αλλά το 1982 ήταν κι η χρονιά του γυναικείου ακοντισμού. Στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στο καινούργιο τότε ΟΑΚΑ η Βερούλη παίρνει το χρυσό μετάλλιο με 70 μέτρα. Κι η Σακοράφα στα Χανιά κάνει παγκόσμιο ρεκόρ με πάνω από 74 μέτρα. Σίγουρα η ντόπα έκανε τη δουλίτσα της...

Εκείνη τη χρονιά πρωτακούγεται και το ζεϊμπέκικο "Νταλίκες", πιο γνωστό ως "Με τα φώτα νυσταγμένα". Στίχοι Μανώλη Ρασούλη, μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και εκτέλεση Γιώργου Σαρρή, αδελφού της Χαρούλας Αλεξίου...

Το τραγούδι αυτό εκφράζει διαχρονικά τη ζωή μου. Τότε, εφηβάκι ακόμη, με συνέπαιρνε ο στίχος "ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα". 

Ενώ τώρα, στα πενήντα δύο μου, με εκφράζει ο στίχος "Σ' έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σα χαμένος". Χωρίς πλάκα, είμαι απ' τους μεγαλύτερους γυριστρούληδες της Αθήνας. Κάθε μέρα οργώνω κυριολεκτικά τις γειτονιές. Μιλάμε πως το κοντέρ γράφει χιλιόμετρα. 

Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό,τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα.
Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στο λαβύρινθο της πόλης σα χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος.
Σα σκηνές από ταινία "προσεχώς"
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς
κι η Αθήνα μια μητρόπολη του νότου.