Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΙΑ ' - Μέγαρο ή παίδαρο?)

1993.

Για μένα αυτή τη χρονιά τελειώνουν τα ψέματα. Σταματώ να κοροϊδεύω τον κόσμο πως είμαι μαθητής, φοιτητής, φαντάρος και λοιπές αντιπαραγωγικές ιδιότητες. Μπαίνω στη βιοπάλη, που λένε. Αρχίζω την επαγγελματική μου καριέρα. Με ενθουσιασμό και άγνοια κινδύνου. 

Ζούσαμε ακόμα στις εποχές που κάθε χρόνος και καλύτερος. Βέβαια, απ' το 1990 και την πτώση του κομμουνισμού οι πένθιμες καμπάνες είχαν αρχίσει να χτυπούν δυνατά. Όλα έδειχναν πως μας περιμένει η πίκρα της εργασιακής ανασφάλειας. Οι "σοβιετικές νησίδες" άρχισαν να εξαφανίζονται. Σιγά μη γλύτωνε κι η Ελλάδα... 

Τα κέντρα της παραλιακής τα καλοκαίρια έπαιρναν φωτιά. Σφακιανάκης, Βοσκόπουλος, Γαρμπή, Πανταζής. Άρχισαν ν' ανεβαίνουν και οι μετοχές του Πασχάλη Τερζή, που κείνη τη χρονιά κάνει ένα μεγάλο σουξέ, με το "Άσ' την να λέει". Πόσες γκόμενες δεν γνωρίσαμε απ' αυτές που δεν έμαθαν ποτέ τους ν' αγαπούν και να πονούν?

Την ίδια χρονιά ακούγεται πολύ και το τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη "στην αγορά του Αλ Χαλίλι"! Μας ταξιδεύει στη μαγική Αίγυπτο, στην περιβόητη υπαίθρια αγορά του Καϊρου, στις όχθες του Νείλου, στη Θήβα, στην όαση της Σίβας, στις πανέμορφες μελαψές ημιανήλικες που είναι πρόθυμες να σου κάνουν όλα τα χατίρια και με μικρό αντάλλαγμα. Κάτι μπακίρια...

Εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία πολιτική αναλαμπή του Ανδρέα. Ο λαός του συγχωρεί το σκάνδαλο Κοσκωτά, κι αγανακτισμένος με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τον ξαναφέρνει πανηγυρικά στην εξουσία.

Ο Αντρέας συμπαθούσε πολύ τη Ρίτα Σακελλαρίου. Δεν ήταν λίγες η φορές που η Ρίτα ανέβαινε στο Καστρί για πριβέ παράσταση. Ήταν γνήσια λαϊκή ντίβα, πραγματικό αντράκι. Και κάθε φορά που τραγουδούσε το "αυτός ο άνθρωπος, αυτός", ο Αντρέας πάντα σηκωνόταν να το χορέψει, ακόμα και άρρωστος...

Το 1993 η Ρίτα κάνει ένα ακόμα μεγάλο σουξέ. "Εγώ δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο"!