Χορεύοντας με νεράιδες και δράκους! (Ναυτικές ιστορίες Γ' - Ήταν μόνο ένας εφιάλτης...)

 

Είχα δώσει όρκο σ' αυτό το μπάρκο να μην κατέβω σε λιμάνι. Με κούραζαν τα θλιβερά κτήρια, τα βρόμικα τζάμια, τ' αδέσποτα κοπρόσκυλα. Με κούραζαν κι οι άνθρωποι των λιμανιών. Κι όλος ο βόθρος τους.

Αλλά όταν έρχεται η στιγμή όλο το πλήρωμα να 'χει πάρει άδεια και να ξέρεις πως αυτό το βρομερό τσούρμο εκεί έξω γαμάει και πίνει και διασκεδάζει... ε... όπως και να το κάνεις, σου 'ρχεται κάπως. Εσύ μονάχος στο πλώριο κατάστρωμα, χορτασμένος από ύπνο, με τα περισσότερα βιβλία σου διαβασμένα και να μην ξέρεις σε ποιον άγιο να ξεσπάσεις...

Αρχίζεις να φλέγεσαι απ' την επιθυμία  να νιώσεις τη στεριά κάτω απ' τα πόδια σου. Σ' έναν δρόμο που δεν θα σε πηγαίνει πέρα-δώθε. Χωρίς σκαμπανεβάσματα. Κάπως έτσι παραβιάζεις τους όρκους σου.

Βρέθηκα πάλι στους δρόμους με τα κόκκινα φανάρια. 

Η πόλη έχει πολλά όμορφα κορίτσια. Αλλά τα περισσότερα, σχεδόν όλα, δεν θα μου έδιναν καμία σημασία. Ούτε και υπάρχει χρόνος για φλερτ. Άλλωστε ποια ντόπια θα ξεπέσει σ' έναν περιφερόμενο ναυτικό? Μόνο από χείλη πουτάνας θα μπορούσα ν' ακούσω φράσεις όπως... "κούκλε μου, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου, έλα σε μένα να ξεχάσεις τις έγνοιες σου!".

Ξέρω πως πάλι θα πιω. Και θα περάσω ολόκληρη τη νύχτα στην αγκαλιά αυτού του όμορφου και χαμογελαστού κοριτσιού. Και λίγο πριν χαράξει θα ξαναζήσω τον γνωστό εφιάλτη κάθε ναυτικού. 

Θα φύγω τρέχοντας για το λιμάνι. Αλλά το σημείο που 'ταν δεμένος ο σκυλοπνίχτης θα 'ναι άδειο. Έφυγε χωρίς εμένα. Κάθομαι σ' ένα καφάσι και το βλέπω να χάνεται στον ορίζοντα. Κι αρχίζουν τα ανάμικτα συναισθήματα. Οι τρελές σκέψεις και τα φονικά παιχνίδια του μυαλού.

Ξυπνάει μέσα μου ο φοβερός παιδικός τρόμος της εγκατάλειψης. Το ανυπόφορο αίσθημα πως είμαι παντού ξένος και περιττός. Κανείς δεν με ψάχνει, κανείς δεν με θέλει, σε κανέναν δεν είμαι απαραίτητος. 

Κανείς δεν με αναζήτησε, κανείς δεν με θυμήθηκε, κανείς δεν λυπάται που δεν εμφανίστηκα. Το βιώνω σαν μεγάλη απιστία. Άλλωστε παντού η απιστία δεν βασιλεύει? 

Τους φαντάζομαι να χαίρονται που γλίτωσαν τον μισθό μου. Σκέφτομαι αυτούς τους τσόγλανους να 'χουν ανοίξει το συρτάρι μου και να μοιράζονται τα προσωπικά μου αντικείμενα...

Αλλά δεν πρέπει ν' αφηθώ στα αισθήματα αποθάρρυνσης. Πρέπει να κάνω θετικές σκέψεις. Να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Στο διάολο να πάει το σαπιοκάραβο. Δεν είναι το μοναδικό καράβι του κόσμου. Η θάλασσα είναι μεγάλη. Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο πλοία φιλοξενεί στα νερά της. Ένα δεν θα βρεθεί και για μένα? 

Αρχίζω ήδη να φαντάζομαι τους καπετάνιους να σφάζονται στην ποδιά μου. "Σε χρειάζομαι, μα τον Θεό, μην πας στους άλλους, έλα σε μένα, θα σε έχω στα πούπουλα!".

Αλλά ξαναπροσγειώνομαι στην πραγματικότητα. 

Βρίσκομαι σε μια ξένη κι αφιλόξενη χώρα. Χωρίς καν τα πλαστά μου χαρτιά. Όλα έμειναν στο γαμημένο, στο ξεκωλιασμένο βρωμοκάραβο που έφυγε χωρίς εμένα. 

Εύχομαι να τσακιστεί σε ξέρα. Να πέσει σε χέρια πειρατών. Ή, μάλλον, πρωτόγονων ιθαγενών. Να τους γδάρουν και να τους φάνε ζωντανούς τους γαμιόληδες...