Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΣΤ’ - Με δυο χείλη ωχρά...)

Το 1983, αν θυμάμαι καλά, πήγαινα στην 1η Λυκείου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Από κάθε άποψη. Πολιτικά κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτα το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. 

Ήμασταν ακόμα στα σορόπια, αλλά κάποιες σκιές είχαν αρχίσει να αχνοφέγγονται στον ορίζοντα. Η συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα για να γιορτάσουμε τα δύο χρόνια εξουσίας είχε μεν κόσμο αλλά καμία σχέση με τον παροξυσμό του 1981...

Ένα καομμάτι της μη δογματικής αριστεράς έδειχνε να κουράζεται απ' την υπερκατανάλωση της "προοδευτικής" ορολογίας. Και αντιδρούσε όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ουσιαστικά οδηγούνταν στο αντίθετο άκρο. 

Π.χ. ο Σαββόπουλος και μια μική παρέα διανοουμένων και μουσικών προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την ελληνικότητα. Θέλουν να αντιδράσουν στο ρεύμα του ευτελισμού που κατά τη γνώμη τους αρχίζει να επικρατεί. Στο πνεύμα αυτό κινείται και μια παρέα μουσικών που ιδρύει τη γνωστή Οπισθοδρομική Κομπανία. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός και δεν έχει να κάνει μόνο με μια γενική και αόριστη ... επιστροφή στις ρίζες.

Στο μουσικό στερέωμα ο καυγάς ροκάδων και καρεκλάδων συνεχίζει αμείωτος. Το ποτάμι της ντίσκο και της ποπ συνεχίζει με πολύ ορμή, ο Καρβέλας και η Βίσση γίνονται ζευγάρι και συνεχώς ξεφυτρώνουν νέα φυντανάκια... Τσαλιγοπούλου, Αρβανιτάκη, Παπάζογλου, Λεονάρδου.

Εκείνη τη χρονιά έγιναν κάποια ιστορικά μουσικά γεγονότα. Ποιος ξέχασε το περιβόητο πάρτι στην παραλία του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, με πρωταγωνιστή τον Κηλαηδόνη, στις 25 του Ιούλη? Και το φθινόπωρο, αν δεν κάνω λάθος, ο Σαββόπουλος γέμισε το ΟΑΚΑ μια φορά κι ο Νταλάρας δύο!

Έχω και μια προσωπική ανάμνηση από κείνη τη χρονιά. Σε μια ημερίσια εκδρομή της τάξης μας στο Ναύπλιο, μια συμμαθήτρια ήρθε εκεί που καθόμουν στο πούλμαν, κι έπεσε πάνω μου και μου τραγούδησε τη Ζεχρά. 
Δεν έκανα τίποτα μαζί της τότε γιατί μάλλον δεν ήμουν σε φάση. Μετά διάβασα τον Καζαντζάκη που έλεγε πως όποιος χαλάει χατήρι γυναίκας, πόρτα παραδείσου δεν βλέπει...