1986.
Η πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο. Ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά. Νέες εμπειρίες, οι πρώτοι μεγάλοι έρωτες και οι πρώτοι τραυματικοί χωρισμοί. Τη μια μέρα στα ουράνια, την άλλη στα τάρταρα.
Πώς να μην θεωρήσω ότι γράφτηκε για μένα το τραγουδάκι του Ρασούλη "Πότε Βούδας, πότε Κούδας" που τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου για πρώτη φορά τη χρονιά εκείνη?
Ο Βούδας πάντα ήταν ένα απ' τα πρότυπά μου. Ο φιλόσοφος με την ολύμπια ηρεμία, που εγγυάται μια ισορροπημένη ζωή. Αλλά κι ο Κούδας με την ορμητικότητα και την ευμεταβλητότητά του. Μια παίχτης του ΠΑΟΚ και μια του Ολυμπιακού. Αλλά κι ο Ιησούς που ανεβαίνει στον γολγοθά και ο Ιούδας με το περιβόητο φιλί του ολοκληρώνουν την ουσία της ζωής.
Γιατί τι άλλο είναι η ζωή από αντιθέσεις, σκαμπανευάσματα, ντρίπλες, περιόδους νιρβάνα και μαρτυρίου αλλά και προδοσίες? Μόνο αν τα βιώσεις όλ' αυτά μπορείς να πεις πως έχεις καταλάβει ήδη της ζωής σου το παιχνίδι...
Απ' την άλλη, ένα ακόμη μεγάλο σουξέ της εποχής ήταν "Ο ταξιτζής". Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή, μαύρες ώρες και πικρές περνάω. Με την επική φωνή του Στράτου Διονυσίου. Και ποιος δεν έκενε στις μεγάλες του καψούρες "τυφλές κούρσες"? Ποιος δεν ζήτησε στις δύσκολες ώρες του μια χείρα βοηθείας από τους επαγγελματίες του δρόμου? Από τον περιπτερά, τον ταρίφα, το γκαρσόνι, τον μπάρμαν, την πουτάνα? Αυτοί είναι οι ανώνυμοι φορείς της αλληλεγγύης. Που δέχονται ν' ακούσουν τον πόνο σου...
Κατά τ' αλλα, τη χρονιά εκείνη είχαμε την πρώτη άλα ΠΑΣΟΚ λιτότητα. Το μουντιάλ με το περιβόητο γκολ-χέρι του Μαραντόνα. Τη δολοφονία του Ούλαφ Πάλμε. Τον φονικό σεισμό στην Καλαμάτα. Την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ με τους επτά νεκρούς επιβάτες του. Και φυσικά το φοβερό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ τη Μεγάλη Βδομάδα, που με βρήκε στο Καρπενήσι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου