Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Γ' - Συμμορία πιθήκων!)

Καθώς πλησιάζεις το Μπαλί με το αεροπλάνο, σου κόβεται η ανάσα. Και κολλάς τη μούρη σου στο παράθυρο και δεν μπορείς να μη βγάλεις φωνούλες θαυμασμού. Ρε τι ομορφιά είν' αυτή! Τροπική βλάστηση, απέραντες αμμουδιές, κι η θάλασσα με απερίγραπτα χρώματα. Ανοιχτό πράσινο κοντά στις παραλίες, σμαραγδί βαθύτερα και σκούρο μπλε στα ανοιχτά. Πρασινόγκριζες σκιές στις αποικίες των κοραλλιών και καφετιές κηλίδες στις άβαθες ξέρες...

Το νησί είναι μάλλον ηφαιστειογενές. Το Αγκούνγκ είναι το ιερό τους βουνό. Τι βουνό δηλαδή, ηφαίστειο είναι που συνεχώς καπνίζει. Επί έναν αιώνα κοιμόταν ήσυχο ώσπου ξέσπασε το 1963. Και σκότωσε σχεδόν 2.000 ανθρώπους. Και μια διπλανή κορφή, το Μπατούρ, τραντάζεται κάθε τόσο και βγάζει καπνούς και φλόγες.

Ασυνείδητα το συγκρίνω με τις δικές μας Κυκλάδες. Όταν δεις τη Μύκονο από ψηλά σε πιάνει η ψυχή σου. Σα να βλέπεις έναν καμμένο βράχο. Και σκέφτεσαι μόλις κατέβεις στο αεροδρόμιο να πάρεις το αμέσως επόμενο αερόπλανο της επιστροφής. Αλλά στο Μπαλί ακριβώς το αντίθετο...

Οι δρόμοι περνάν μέσα από ζούγκλες. Μη φανταστείτε τίποτα τίγρεις και λιοντάρια. Αλλά παγώνια, παπαγάλοι κι άλλα εξωτικά πουλάκια κυκλοφορούν ελεύθερα. Παντού βλέπεις ιβίσκους, μανόλιες, μπουκαβίλιες κι άλλα πανέμορφα φυτά με παράξενα ονόματα. 

Το βουητό των κυμάτων του ωκεανού σε προειδοποιεί πως πλησιάζεις στην παραλία. Όταν φτάνεις μένεις παυλόπουλος που λέγαν και τα πιτσιρίκια. Απέραντη αμμουδιά μέχρι κει που φτάνει το μάτι. Ψιλή, χρυσαφένια, πεντακάθαρη. 

Πέφτω πάνω στη στιγμή που η θάλασσα τραβιέται απ' την παλίρροια αφήνοντας πίσω της χιλιάδες καβούρια, όστρακα, κοχύλια, τρίτωνες, ψάρια. Αναρίθμητα παιδάκια αρχίζουν να τα μαζεύουν. Ειδικά τα όστρακα έχουν απίθανα σχήματα και χρώματα και θα τα χρυσοπουλήσουν στους τουρίστες...

Ο ήλιος δεν αστειεύεται. Για να μην τσουρουφλιστώ τρέχω κάτω από ένα φοινικόδεντρο. Και μόλις λέω "ουφ", μια βροχή από κάτι κίτρινες μπάλες σαν σκληρά πεπόνια αρχίζουν να πέφτουν πάνω μου. 

Σηκώνω ψηλά τα μάτια και βλέπω μια παρέα πιθήκων να μου πετάει απ' την κορυφή του δέντρου καρύδες. Να θύμωσαν που τους χάλασα την ησυχία ή απλά θέλουν να παίξουν μαζί μου?

Αστραπιαία όλα τα μαϊμούδια κατεβαίνουν και κάνουν έναν κλοιό γύρω μου που όσο πάει και στενεύει. Τα άτιμα λειτουργούν σα συμμορία ανηλίκων. Έχω ακούσει πως είναι μεγάλοι κλέφτες. Σφίγγω τα λουριά του σακιδίου μου στους ώμους. Όμως αυτά πλησιάζουν και σίγουρα θα προσπαθήσουν ν' ανέβουν πάνω μου, να μου βγάλουν τα γυαλιά κ.λπ. Αν προσπαθήσω να τα χτυπήσω μπορεί και να με δαγκώσουν. Δεν είμαστε για τέτοια ρίσκα...

Οπότε, ανοίγω γρήγορα το κρουασανάκι που κρατάω και το πετάω καμιά δεκαριά μέτρα μακριά. Η "συμμορία" τρέχει να το φάει κι εγώ βρίσκω ευκαιρία να το σκάσω...